โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 164

ฮั่วเทียนหลันนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นสักพัก เขาครุ่นคิดถึงประวัติชีวิตอันยุ่งเหยิงของอันหรันเมื่อก่อน พลันนึกถึงความสัมพันธ์อันลึกซึ้งระหว่างอันหรันและหยางจื่อหยิน

มันช่างน่าขันเสียจริง มีช่วงหนึ่งที่เขาอยากจะเห็นอกเห็นใจอันหรัน และอยากจะเริ่มทำความรู้จักกับเธอใหม่

แต่ผู้หญิงคนนี้กลับสามารถทำเรื่องเลวทรามได้ลง ยังดีที่ตอนนั้นเขาไม่ถูกเธอปั่นหัว

ขณะนี้เอง โทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้น เขาเหลือบมองก่อนจะหยิบขึ้นมากดรับสาย แล้วเอ่ยขึ้นเสียงอ่อนโยน : "เสี่ยวเหว่ย"

เสียงออดอ้อนของมู่เหว่ยดังเข้ามาในสาย : "เทียนหลัน คืนนี้คุณมาอยู่กับฉันได้ไหมคะ ฉันอยู่คนเดียวรู้สึกเหงามากเลย นอนก็ไม่หลับ แล้วก็กลัว... "

เดิมทีฮั่วเทียนหลันคิดว่าจะไปนอนที่ห้องรับแขก แต่พอได้ยินดังนั้นเขาก็เกิดความลังเลเล็กน้อย จนในที่สุดก็เอ่ยตอบกลับไป : "รอฉันก่อนนะ"

หลังจากวางสายแล้ว เขาเหลือบมองไปที่ห้องนอนชั้นบนที่เป็นของเขาและอันหรัน ก่อนจะลุกขึ้นและเดินจากไป

อันหรันนอนไม่หลับอีกต่อไป เธอยืนอยู่ที่ระเบียงมองดูรถของฮั่วเทียนหลันที่มีไฟสว่างขึ้น แล้วก็ขับออกไปไกลเรื่อยๆ

ทิศทางนั้นคือทิศทางที่ไปหามู่เหว่ย เธอจำมันได้อย่างชัดเจน

หลังจากนั้นทุกอย่างก็กลับสู่จุดเดิม

อันหรันยิ้มขึ้นอย่างขมขื่น พิงตัวไปกับกรงนกที่อยู่ตรงระเบียง มือทั้งสองข้างของเธอกอดเข่าแน่น ราวกับว่ามีเพียงทางนี้ทางเดียวที่จะทำให้เธอรู้สึกปลอดภัย

หลังจากวันนั้น อันหรันก็แวะเวียนไปที่บ้านตระกูลฮัวอยู่บ่อยครั้ง

หลี่รูยามักจะถามเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับฮั่วเทียนหลันอยู่เสมอ เรื่องทั้งหมดถูกหลี่รูยาจับได้แล้ว ดังนั้นอันหรันจึงไม่มีความจำเป็นที่ต้องแสร้งทำเป็นสนิทสนมกันอีกต่อไป

ทุกครั้ง เธอมักจะยกยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย แล้วตอบกลับไป : "ก็โอเคดีค่ะ"

แต่คำว่าก็โอเคดีของอันหรันนั้น กลับทำให้หลี่รูยารู้สึกว่ามันไม่ใช่อย่างที่เธอเอ่ยเลย

ส่วนฮั่วเทียนหลัน เมื่อถูกหลี่รูยาถามคำถามเกี่ยวกับเขาและอันหรัน ก็มักจะไม่เอ่ยปากพูดอะไรออกมา

ความสัมพันธ์ระหว่างสองคนมาถึงทางตัน

เดิมทีป้า Ding อยากจะกลับมากับอันหรันด้วย แต่ถูกอันหรันปฏิเสธไป

เธอพูดอ้างว่า : "ฉันกลับมาที่นี่บ่อยจะตาย ป้า Ding อยู่ทานข้าวเป็นเพื่อนคุณแม่นั่นแหละดีแล้ว"

ครั้งนี้หลี่รูยาไม่ได้บังคับแต่อย่างใด เพราะการเผชิญหน้ากับสถานการณ์เช่นนี้ ก็ทำให้เธอรู้สึกจนปัญญาที่จะเป็นครั้งแรกเช่นกัน

เธอสามารถบังคับลูกคนรองไม่ให้ไปเจอมู่เหว่ยได้ แต่ถ้าลูกคนรองของเธอไม่ได้ชอบอันหรัน เธอก็ไม่อาจไปบีบบังคับให้เขามาชอบพอกันได้อยู่ดี

เรื่องนี้เธอได้พูดคุยกับฮั่วเทียนหลันอีกครั้งแล้ว

แน่นอนว่าผลลัพธ์เป็นไปตามที่คิด

อย่างไรก็ตามฮั่วเทียนหลันจดเอาไว้แล้วว่าอันหรันได้แอบมารายงานให้คุณแม่ทราบเรื่องอีกแล้ว และเขาก็เตรียมกลับไปคิดบัญชีกับเธอเอาไว้แล้วเช่นกัน

อันหรันกลับมามีใช้ชีวิตคนเดียวอีกครั้ง ทุกๆคืนเธอมักจะใช้เวลาไปกับการวิดีโอคอลคุยกับลั่นลานเป็นเวลานานสองนาน

คนกลุ่มลึกลับที่เคยตามสืบข้อมูลของลั่นลานในตอนนั้น ตอนนี้หายไปหมดแล้ว

เพราะมีวังเทียจุนคอยดูแลปกป้อง อันหรันจึงรู้สึกสบายใจมากขึ้น

บางครั้งเธอก็คิดว่าชีวิตแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน

สุสานของครอบครัวอันในตอนนี้ไม่มีคนคอยดูแลแล้ว อันหงไชและยี่เฉียวถงก็เหมือนจะหยุดตามคุกคามเธอแล้วเช่นกัน

อันหรันจ่ายเงินจ้างสองสามีภรรยาวัยกลางคนคู่หนึ่งมาช่วยจัดการทำความสะอาด

เรื่องเงินนั้นก่อนหน้ามีคนใจดีคนนึงได้ให้เธอมาจำนวนสองร้อยล้าน กินดอกเบี้ยในธนาคารแล้วก็คงจะเพียงพอให้ใช้ชีวิตอย่างไม่ขาดเหลือในอนาคต

มิลลี่พยักหน้าและกล่าวว่า : “คุณเหว่ยพูดถูก แต่ครั้งก่อนที่คุณพยายามทำให้เกิดอุบัติเหตุรถคว่ำ แล้วช่วยประธานฮั่วเอาไว้ได้ ฉันว่าประธานฮั่วก็ต้องมีความรู้สึกดีต่อคุณอยู่มากเหมือนกัน อย่างน้อยถ้าเทียบกันกับอันหรันแล้ว คุณก็ยังอยู่เหนือกว่าอยู่ดี"

"เธอจะไปรู้อะไร อันหรันเป็นภรรยาที่ถูกต้องของเขา ภรรยาหว่านสเน่ห์มัดใจสามีอะรู้จักไหม ถ้าเขาเกิดมีความรู้สึกกับอันหรันขึ้นมา แผนทั้งหมดของฉันมันก็หมดประโยชน์"

พูดถึงตรงนี้ มู่เหว่ยก็ถอนหายใจออกมาอีกครั้ง

“คุณเหว่ย ฉันคิดว่าคุณไม่จำเป็นต้องกังวลใจไปเลย อันหรันแค่ได้รับการสนับสนุนจากครอบครัวฮัวก็เท่านั้น ดังนั้นถึงประธานฮั่วจะไม่ได้เต็มใจ แต่เขาก็ต้องจำยอมอยู่ดี แล้วอันหรันเธอก็เคยช่วยฮั่วเทียนหลันเอาไว้ เรื่องนี้จริงๆแล้วก็ไม่ใช่ว่าจะแก้ปัญหาไม่ได้เลย ขอเพียงแค่... "

ขณะที่มิลลี่พูดขึ้น เธอก็โน้มตัวเข้าไปใกล้มู่เหว่ยก่อนจะกระซิบแผนการของเธอให้มู่เหว่ยรู้

มู่เหว่ยมองไปที่เธอด้วยความตกใจ ก่อนจะเอ่ยขึ้น : "แบบนี้มันจะเสี่ยงเกินไปหรือเปล่า"

มิลลี่รู้จักมู่เหว่ยดี ถ้าเธอต้องการทำอะไรสักอย่างแล้ว ขอเพียงแค่มีเรื่องที่สามารถมากระตุ้นได้มากพอ เธอก็พร้อมที่จะลงสู้สักตั้ง

“หมาป่าเดินทางหลายพันไมล์เพื่อกินเนื้อ สุนัขเดินทางหลายพันไมล์เพื่อกินขี้ คุณเหว่ย จะแพ้หรือชนะก็ขึ้นอยู่กับการลงมือทำในครั้งนี้!” คำพูดของมิลลี่เต็มไปด้วยแรงกระตุ้น ทำให้หัวใจของมู่เหว่ยที่เต้นตึกตักเมื่อกี้นี้ค่อยๆสงบลง

“เอาวะ สู้อีกสักตั้งแล้วกัน ฉันไม่เชื่อหรอกว่าโชคชะตาของตัวเองจะแย่ขนาดนั้น!”

อันหรันได้รับข้อความหนึ่งข้อความ เป็นมู่เหว่ยที่นัดให้เธอไปเจอที่ร้านน้ำชา

เธอตอบปฏิเสธไปโดยไม่ต้องคิด

การพบกับมู่เหว่ยไม่เคยมีเรื่องดีๆเกิดขึ้น เขาคงคิดจะหาวิธีจัดการกับเธออยู่แน่

แต่เธอไม่คิดเลยว่า มู่เหว่ยจะมาหาเธอถึงที่

เมื่อมองเห็นมู่เหว่ยที่อยู่ด้านนอก อันหรันก็เตรียมจะปิดประตูลง

แต่มู่เหว่ยกลับยื่นแขนทั้งสองข้างเข้ามา มองอันหรันอย่างยั่วยุ ราวกับจะสื่อว่าถ้าเธอกล้าก็ปิดประตูทับแขนของฉันไปเลยสิ อย่างไงอย่างงั้น