โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 212

อันหรันถึงกับนิ่งเงียบ คำพูดที่น่าอายแบบนี้ ฮั่วเทียนหลันกลับกล้าที่จะพูดมันออกมาตรงๆ

เขาเป็นปีศาจ? ไม่อายบ้างหรือไง?

อันหรันมองมาที่ฮั่วเทียนหลัน ก็เห็นใบหน้าที่นิ่งสงบของเขา ราวกับว่าเขากำลังพูดเรื่องที่ไม่มีผลกระทบกับความรู้สึก

เมื่อเลี้ยวด้านหน้าก็จะถึงอำเภอจิ่นซิ่ว

นี่ทำให้ดาหลางอดใจไม่ไหว กระโดดไปกระโดดมาจากตักของอันหรัน อีกนิดเดียวก็จะออกจากหน้าต่าง เพราะอยากจะออกไปเล่นกับฟู่กุ้ย

หัวใจของเธอตกลงมาที่ตาตุ่ม เหมือนกับความรู้สึกของนักโทษประหารที่รู้ตัวว่าวันพรุ่งนี้จะถูกประหาร

ในที่สุดพวกเขาก็เข้ามาในชุมชนและจอดรถไว้ที่บ้านพักแถวแรก อันหรันรีบเปิดประตูรถแล้วอุ้มดาหลางที่กำลังตื่นตัวลงมาจากรถ

ตอนแรกเธอคิดว่าเมื่อจอดรถ ดาหลางจะวิ่งไปรอบๆ และเธอก็จะเดินไปกับมัน

แต่ไม่คิดว่า ดาหลางจะวิ่งไปที่ประตู และเห่าออกมา

รอฮั่วเทียนหลันลงจากรถ ประตูก็ถูกฟู่กุ้ยดันออกมา ใบหน้าที่น่ารักของมันก็โผล่ออกมา

ฟู่กุ้ยมองเห็นอันหรัน มันกระโจนเขาหาอันหรันอย่างดีใจ

แต่ทันทีที่กระโจนออกไป มันก็เหลือบไปเห็นดาหลางที่กำลังนั่งสั่นหัวอยู่

ในตอนนั้นฟู่กุ้ยรู้สึกว่าตัวเองตาบอด มันรีบเก็บขาที่ก้าวออกไปอย่างเย็นชา แล้วกลับไปนอนหดตัวอยู่บนโซฟาอยู่นิ่งๆ

ฮั่วเทียนหลันเปิดประตู ฟู่กุ้ยจึงรีบวิ่งเข้าไป

อันหรันเดินตามฮั่วเทียนหลันอย่าช้าๆ เดินเข้าประตูมา ไม่นานเธอก็ได้ยินเสียงปิดประตู

อันหรันยังไม่ทันได้ขยับตัว ฮั่วเทียนหลันก็อุ้ยเธอขึ้นมาบนบ่า แล้วก็รีบเดินขึ้นไปบนชั้นสอง

ฟู่กุ้ยเป็นแมวที่ชอบอยู่ตัวคนเดียว ไม่ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านเหมือนกับดาหลาง ดังนั้นมันจึงทำเป็นไรรู้ไม่เห็นอะไร

ถ้ามันเอาขาหลังมาปิดหูได้ มันก็คงทำไปแล้ว

มันไม่ต้องคิดอะไรแล้ว อีกสักพักจะต้องมีเสียงโครมครามขึ้นแน่นอน

เมื่ออันหรันถูกวางลงไปบนเตียง ฟูกก็ค่อยๆยุบลงไป

ในตอนนั้นฮั่วเทียนหลันโน้มตัวของเขาลงไป

อันหรันไม่รู้ว่าจะทำยังไง จะพยายามขัดขืนไม่ให้ฮั่วเทียนหลันเข้าใกล้ แต่นั่นมันก็ไร้ประโยชน์

อารมณ์ของฮั่วเทียนหลันรุนแรงขึ้น ออกอาการก้าวร้าวมากขึ้น

“คุณฮั่ว ดาหลางและฟู่กุ้ยอยู่ข้างล่าง พวกเขายังเป็นเด็กอยู่ ถ้าเกิดได้ยินเสียงเข้า พวกเขาอาจจะ....”

ยิ่งอันหรันพูดน้ำเสียงของเธอก็ยิ่งเบาลง จนสุดท้ายเธอเองก็ไม่ได้ยินเสียงนั้น

เธอเองก็รู้ดีว่าเหตุผลนี้มันใช้ไม่ได้

ฮั่วเทียนหลันมองมาที่อันหรันอย่างลึกซึ้ง และมุมปากของเขาก็ยกขึ้นเล็กน้อย ลักยิ้มที่สวยงามทั้งสองทำให้อันหรันเกิดความพิศวงและพูดออกมาว่า “ตอนนี้ฟู่กุ้ยอายุสิบสองปีแล้ว”

สิบสองปีสำหรับแมว ตอนนี้มันน่าจะอยู่ในวัยชรา

แต่สำหรับฟู่กุ้ยนั้นแตกต่างจากแมวทั่วไป ตอนตรวจสุขภาพประจำปีคุณหมอบอกว่าร่างกายมันแข็งแรงมาก

ถ้าหากฟู่กุ้ยยังสามารถรักษาร่างกายของมันได้แบบนี้ต่อไป มันอาจจะมีอายุได้ถึงยี่สิบปี

“แต่ว่า ยังมีดาหลาง......”

“ถ้าเธอยังพูดอีก ฉันจะตอนมัน และเอามันไปปล่อย!”

คำพูดของฮั่วเทียนหลัน ทำให้อันหรันต้องหยุดพูด เนื่องจากไม่ต้องการให้ฮั่วเทียนหลันทำอะไรกับดาหลาง

และคำพูดนั้นของฮั่วเทียนหลัน เขาไม่ได้กำลังล้อเล่น

เมื่อเข้าพูดว่าจะตอนดาหลาง เขาจะทำแบบนั้นแน่ๆ

ฮั่วเทียนหลันมองไปที่อันหรันทำท่าทีว่าจะยอมแพ้ ความโกรธในใจของเขาก็ลดลงเล็กน้อย

ผู้หญิงคนนี้ ถ้าไม่ข่มขู่สักหน่อย เธอก็ไม่มีทางฟัง

เรื่องบางเรื่อง ตอนที่ปฏิเสธออกไปนั้นคิดอีกแบบ แต่หลังจากปฏิเสธออกไปแล้วเกิดผลที่เลวร้ายกว่าเดิม ทุกคนก็อดคิดไม่ได้ที่จะย้อนกลับมาคิดว่า สุดท้ายแล้วที่ทำไปมันผิดหรือถูก?

หลังจากที่อันหรันสวมเสื้อผ้าแล้ว ทำผมเรียบร้อยแล้ว เธอก็เดินลงมาด้านล่าง

ที่ชั้นล่างฟู่กุ้ยกำลังนอนหดตัวอยู่บนตักของฮั่วเทียนหลัน ดาหลางวิ่งไปรอบๆเพื่อที่จะพยายามดึงดูดความสนใจของฟู่กุ้ย

สำหรับฟู่กุ้ยแล้ว ดาหลางก็แค่แมลงวันที่บินไปบินมา

ฟู่กุ้ยมันเป็นแมวอะไรกันแน่? มันมีชีวิตอยู่มาได้ถึงสิบสองปีแล้ว อยู่คงกระพันจริงๆ

ไม่ว่าจะสุนัขตัวเล็กหรือตัวใหญ่แค่ไหน ก็ไม่สามารถมาเอาชนะมันได้

ตอนแรกไม่มีใครคิดที่จะยอมรับมัน แต่ว่าเมื่อเวลาผ่านไป ฟู่กุ้ยแสดงให้เห็นถึงความยิ่งใหญ่ของมัน สุดท้ายสัตว์ตัวอื่นๆก็ต้องยอมจำนนต่ออำนาจของมัน

แต่ดาหลางเป็นแค่สุนัขขาสั้นๆตัวหนึ่ง ถึงแม้ว่าตัวมันจะไม่ใหญ่ แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าเธอแล้วมันช่างถือตัวยิ่งหนัก

ถ้าเกิดทำให้มันโกรธ มันก็จะข่วนเอา

เห็นอันหรันกำลังเดินลงมา ดาหลางก็วิ่งขึ้นเข้าไปหาอันหรันทันที ต้องการที่จะให้อันหรันอุ้ม

อันหรันอุ้มดาหลางขึ้นมา และมานั่งลงตรงหน้าของฮั่วเทียนหลัน

ฮั่วเทียนหลันไม่ยอมเงยหน้าขึ้นแม้แต่น้อย เขาทำแค่ลูบไปเบาๆที่ขนของฟู่กุ้ย

ฟู่กุ้ยมองมาที่อันหรัน เธอมีหน้าตาที่เศร้าหมอง ทำไมเจ้าหญิงของมันจึงตกอยู่ในสภาพที่เศร้าหมองแบบนั้น

ในความรู้สึกของมัน มันคิดว่าบรรยากาศแบบนี้ไม่ควรจะเกิดขึ้น

อันหรันนั่งอยู่บนโซฟาด้วยความไม่สบายใจ เธอรับรู้ได้ถึงความรู้สึกที่เศร้าหมองของฮั่วเทียนหลัน

เธออยากจะพูดออกมาหลายครั้ง แต่พอจะพูดอออกมา กลับไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร

นี่มันสำคัญมากๆ

อันหรันกัดฟันแล้วถามออกมาว่า “คุณฮั่ว คุณ คุณชอบฉันไหม?”