โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 238

ยี่เฉียวถงสังเกตความเคลื่อนไหวในห้องรับแขกอยู่ตลอดเวลา เธอได้ยินอันหรันกล้าขัดขืนคำสั่งของอันหงไชเพื่อจะปกป้องคนรับใช้

จู่ๆเธอก็ใช้มีดสับลงไปที่เขียงอย่างรุนแรง ยัยเด็กคนนี้ คิดว่าจะพึ่งพาคนอื่นได้ตลอดอย่างนั้นหรอ？

เธอปลอกผลไม้ออกมาสองจาน และรีบเดินเอามันมาวางไว้ที่โต๊ะอาหาร “เทียนหลัน หรันหรัน ทานผลไม้สักหน่อยไหม？ วันนี้อากาศค่อนข้างแห้ง ทานของที่มีวิตามินเข้าไปทำได้ทำให้ร่างกายสดชื่น”

ฮั่วเทียนหลันค่อยๆนั่งลงข้างตัวของอันหรัน เขาเอื้อมมือไปหยิบมะเขือเทศราชินี และก็ค่อยๆบีบมัน

สีแดงที่ไหลลงมา เหมือนกับเลือดของอันหรันที่เพิ่งหยดลงไป เสียงแผวเบาดังขึ้น “ช่วยบำรุงเลือดด้วยหรอ？”

ยี่เฉียวถงตะลึงและกระวนกระวายใจเป็นอย่างมาก จึงตอบกลับไปว่า “ช่วย ช่วยมั้ง？”

“ดังนั้นเลยต้องทำให้อันหรันได้รับบาดเจ็บจนถึงขั้นมีเลือดออก？” คำพูดของฮั่วเทียนหลันก็รุนแรงขึ้นทันที

ยี่เฉียวถงขาอ่อนขึ้นทันที และก้าวถอยหลังโดยไม่ได้ตั้งใจ

“นี่เธอ เธอเป็นอะไร？”

อันหงไชจึงรีบลุกขึ้นเพื่อที่ไปพยุงตัวของยี่เฉียวถง และมองไปที่เธอด้วยสายตาที่ไม่พอใจ

มันเป็นเพราะเธอ ที่ลงมือกับอันหรัน แน่นอนว่าตอนนี้ฮั่วเทียนหลันกำลังต้องการคำอธิบาย

“โรคโลหิตจาง เธอเป็นโรคโลหิตจาง.....” แน่นอนว่ายี่เฉียวถงกลัวจนไม่กล้าที่จะพูดอะไรออกมา

อันหงไชมองไปที่อันหรันด้วยแววตาที่น่าสงสาร และหวังว่าเธอจะพูดออกมาว่าเธอล้มลงไปเอง

แต่แววตาของอันหรันก็เบิกขึ้นเล็กน้อย และไม่ได้พูดอะไรออกมา

ฮั่วเทียนหลันหยิบผ้าขนหนูที่อยู่ในมือของอันหรันออกมา จากนั้นก็ค่อยๆเช็ดรอยแดงบนใบหน้าของเธอ

จมูกของเธอแดงมาก แค่มองก็รู้ว่าเธอไม่ได้ล้มลงไปเบาๆ

ฮั่วเทียนหลันเช็ดเบาๆต่อไป แต่อันหรันขมวดคิ้วขึ้นมาเพราะความเจ็บปวด

“เทียนหลัน นี่เป็นเพราะหรันหรันไม่ระวังจึงล้มลง พวกเราไม่ได้......” อันหงไชกัดฟันที่จะอธิบายออกมา

แต่ยิ่งพูดก็ยิ่งรู้สึกละอายใจ

ยี่เฉียวถงควบคุมสติได้จึงช่วยอธิบายออกมาอีกว่า “เทียนหลัน คุณกำลังเข้าใจผิดพวกเราอยู่ ตั้งแต่พ่อแม่ของเธอจากไป ฉันและลุงของเธอก็ช่วยดูแลเธอมาโดยตลอด อย่าโทษว่าพวกเราเป็นทำ มันไม่มีทางเป็นไปได้หรอก! เมื่อสักครู่เธอลื่นล้ม จมูกไปกระแทกกับพื้น พวกเราก็เป็นห่วงเธอเหมือน........”

พอพูดถึงตรงนี้ ดวงตาของยี่เฉียวถงก็แดงขึ้น และไม่นานน้ำตาก็ไหลออกมา

แต่ว่าการแสดงของเธอ ไม่ได้อยู่ในสายตาของฮั่วเทียนหลันเลยแม้แต่น้อย

เขามองไปที่อันหรัน พูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน “เธอหกล้มหรอ？”

อันหรันเม้มริมฝีปากหายใจเข้าลึก ๆ แล้วพูดว่า “ใช่”

ฮั่วเทียนหลันหยิบผ้าขนหนูที่อยู่ในมือของเธอออกมา จากนั้นก็ค่อยๆใช้แรงบิดจนเลือดที่อยู่ในนั้นหยดลงมาที่บนโซฟา

นี่ทำให้อันหงไชรีบยื่นแขนออกมาพร้อมพูดว่า “ผ้าขนหนูมันเย็นหมดแล้ว เดี๋ยวฉันเอาผืนใหม่มาให้”

ฮั่วเทียนหลันปล่อยมือ ผ้าขนหนูตกลงมาผ่านมือของอันหงไช และร่วงลงไปที่พื้น

สีหน้าของอันหงไชแข็งกระด้าง แต่เขาก็ยังโน้มตัวไปหยิบมันมาจากพื้น แล้วก็ยื่นให้คนรับใช้

บรรยากาศเต็มไปด้วยความอึดอัด ยี่เฉียวถงจึงพูดออกมาว่า “หรันหรัน เธอยังรู้สึกเจ็บตรงไหนอยู่หรือเปล่า？ ฉันพาเธอไปตรวจที่โรงพยาบาลหน่อยดีไหม？”

ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความอ่อนโยน ราวกับว่าเธอเป็นป้าที่รักของอันหรันจริงๆ

อันรันอ้าปากรู้สึกอ่อนแรงและพูดว่า “ไม่จำเป็น”

ห้องรับแขกถูกปกคลุมไปด้วยความเงียบงันอีกครั้ง แต่โชคดีที่ไม่นานความเงียบนั้นก็ถูกทำลายลง เพราะอาหารกลางวันทำเสร็จแล้ว

บนโต๊ะมีอาหารทั้งหมดสิบแปดอย่าง มีทั้งเนื้อสัตว์และผัก ซึ่งหรูหรามาก

อันหรันคีบข้าวที่อยู่ตรงหน้าของเธอขึ้นมาทานทีละเม็ดทีละเม็ด เหมือนกับมีความรู้สึกเบื่ออาหาร

แต่ยี่เฉียวถงกับอันหงไชกลัวว่าฮั่วเทียนหลันจะรู้ว่าพวกเธอทำอะไรไม่ดีไว้กับอันหรัน พวกเขาจึงเลื่อนอาหารมาให้อันหรันสองสามอย่าง

อันหงไชพยุงยี่เฉียวถงขึ้นมา และใช้สายตาสะกดความโกรธของเธอไว้

เมื่ออันหงไชรู้ว่าไม่สามารถรั้งพวกเขาไว้ได้ จึงบอกให้คนรับใช้ไปเตรียมของขวัญ และในขณะเดียวกัน เขาก็เดินออกไปคุยกับฮั่วเทียนหลันเรื่องการทำธุรกิจ

ไม่ว่าเขาจะพูดอย่างไร ฮั่วเทียนหลันก็ได้แต่พยักหน้า และไม่ได้แสดงความคิดเห็นอะไรออกมา

ตอนนี้อันหงไชคิดว่าจะต้องเสียอะไรมากแค่ไหนก็ยอม เขาจึงพูดเรื่องเงินที่เขากำลังต้องการอยู่ออกไปตรงๆ

แต่ในตอนนั้นฮั่วเทียนหลันอุ้มอันหรันขึ้นรถไปเรียบร้อยแล้ว นั้นแสดงว่าเขาก็ลังพูดอยู่คนเดียว

หลังจากที่อุ้มอันหรันมานั่งและคาดเข็มขัดนิรภัยให้เธอ เขาก็เหยียบคัดเร่ง ขับระกลับบ้าน

ตั้งแต่ต้นจนจบ เขาก็คิดว่าคำพูดของอันหงไชเป็นแค่อากาศ

หลังจากที่เขาไป อันหงไชก็รู้สึกโกรธขึ้นมาทันที เขาเตะไปที่บันไดสองที่เพื่อระบายความโกรธ

แต่เขาลืมไปว่ารองเท้าที่กำลังใส่อยู่คือรองเท้าแตะ เท้าของเขารู้สึกปวดขึ้นมาทันที และร้อง โอ๊ย! ออกมาดังๆ

คนรับใช้ที่ตอนแรกถูกสั่งให้ไปเตรียมของขวัญในตอนแรก ถือของขวัญออกมา เขาเห็นว่าที่จอดรถมีรถอยู่คนเดียวรู้สึกงงวยจึงถามออกมาว่า “คุณท่าน ของเหล่านี้....？”

“ของอะไร？ ใครให้เธอเป็นคนไปเอามา？ ไร้ประโยชน์ เอามันกลับไปวางไว้ที่เดิม!”

อันหงไชยังไม่ได้พูดอะไร ยี่เฉียวถงก็ระบายอารมณ์ใส่คนรับใช้ทันที

หลังจากที่มีถึงคฤหาสน์อย่างปลอดภัย อันหรันลงจากรถ แล้วก็เดินเข้าไปคฤหาสน์อย่างเงียบๆคนเดียว

ตอนนี้เป็นตอนกลางวัน ฮั่วเทียนหลันยังต้องกลับไปทำงาน

หลังจากที่เธอเดินไปได้ไม่กี่ก้าว ก็ถูกมือที่เต็มไปด้วยความอบอุ่นดึงเอาไว้

อันหรันเงยหน้าขึ้นด้วยความตกใจ และเห็นใบหน้าที่หล่อเหลาของฮั่วเทียนหลัน

อันหรันรู้สึกว่าฮั่วเทียนหลันในตอนนี้อ่อนโยนเอามากๆ