โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 241

ใบหน้าของอันหรันเปลี่ยนเป็นสีแดงทันที ความรู้สึกร้อนผ่าวเช่นนี้ทำให้เธออยากที่จะมุดหน้าเข้าไปในกำแพงเต็มทน

ผู้ชายคนนี้พูดเรื่องหน้าอายออกมาอย่างไม่คิดว่าผู้หญิงหน้าบางอย่างเธอจะรู้สึกเขินอายเลยสักนิดหรืออย่างไรกันนะ

"คุณชายฮั่ว...คือว่า เอ่อ...เอาอย่างนี้...คุณ..." อันหรันอยากจะบอกกับเขาว่าให้เธออยู่ด้านล่างจะดีกว่า ให้อยู่ด้านบนมันดูจะน่าอายมากเกินไป

ฮั่วเทียนหลันเมื่อเห็นท่าทางของเธอที่เหมือนอยากจะพูดอะไรออกมาแต่ก็ไม่ยอมพูดนั้น เขาก็เข้าใจได้ในทันทีว่าเธอหมายถึงอะไร

เขาลุกขึ้นยืน ก่อนจะกดอันหรันลงไว้ใต้ร่างอีกครั้ง แล้วเอ่ยขึ้น : "เธอเลือกเองนะ!"

ไม่รอให้อันหรันได้เอ่ยต่อรองใดๆ ฮั่วเทียนหลันก็โน้มตัวลงไปจูบที่ปากของเธออย่างหิวกระหาย

จากนั้นจึงเลื่อนปากไปงับที่ใบหูของอันหรันเบาๆอย่างหยอกล้อ

จุดนี้เป็นจุดที่อ่อนไหวง่ายที่สุดของอันหรัน เมื่อโดนลิ้นร้อนลากผ่านเช่นนี้ ก็ทำให้เธอตัวสั่นสะท้านขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้

ฮั่วเทียนหลันจับขาทั้งสองข้างของอันหรันแยกออก ร่างกายส่วนล่างของเธอโดนบุกรุกอย่างไม่ทันตั้งตัว

ฮั่วเทียนหลันเลื่อนตัวไปข้างหน้าอย่างช้าๆ เขารู้สึกสนุกกับท่าทางที่ดูเขินอายและหวาดกลัวนิดๆของอันหรัน

กับตอนที่เธอดื้อกับเขานั้น มันช่างต่างกันสุดขั้วเสียจริง

ยิ่งเขาอยู่กับอันหรันนานเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งรู้สึกว่าอันหรันเป็นคนที่มีสเน่ห์ยั่วยวนเป็นอย่างมาก มากจนทำให้เขาหยุดการกระทำเช่นนี้ไม่ได้

ขณะนั้นเอง ในตอนที่อันหรันยื่นมือออกไปนั้น มือของเธอก็เผลอจับเข้ากับแท่งร้อนของฮั่วเทียนหลันอย่างไม่ได้ตั้งใจ

ฮั่วเทียนหลันอึ้งไปพักหนึ่ง อันหรันเองก็เช่นเดียวกัน

เดิมทีอันหรันต้องการเอื้อมมือออกไปเพื่อหยุดการกระทำของเขา

แต่ใครจะคิดว่ามันจะพลาดไปโดนตรงจุดนั้นเข้าให้...

ใบหน้าของอันหรันแดงก่ำกว่าเดิม ราวกับว่าเลือดบนหน้าจะไหลออกมาอย่างไรอย่างนั้น

"คุณภรรยา วันนี้คุณอยากลองเปลี่ยนแนวดูอย่างงั้นเหรอ หืม"

พวกเขาต่างก็เป็นผู้ใหญ่แล้ว และกับเรื่องท่าบนเตียงต่างๆระหว่างสามีภรรยานั้น ฮั่วเทียนหลันเองก็ไม่เคยคิดที่จะคัดค้านแต่อย่างใด

แม้ว่าครั้งก่อนเขาจะบังคับอันหรัน แต่กับตอนนี้มันไม่เหมือนกันแล้ว เพราะครั้งก่อนนั้นอันหรันเองก็ทำให้เขาโกรธจนแทบจะอาเจียนออกมาเป็นเลือดเช่นเดียวกัน

อันหรันตัวสั่นสะท้านทันที เธอรีบปล่อยมือออกจากแท่งร้อนนั้น แต่ทันทีที่เธอปล่อย ฮั่วเทียนหลันก็เตรียมจะพุ่งเข้าใส่ทันที

เธอตื่นตระหนกขึ้นมาฉับพลัน ก่อนจะคว้าเข้าที่แกนกลางความเป็นชายเอาไว้อีกครั้งหนึ่ง

“คุณชายฮั่ว อย่าพึ่ง...ให้ฉันพูดอะไรหน่อยได้ไหมคะ”

ฮั่วเทียนหลันให้คำตอบผ่านการกระทำของเขา

เขาเอนตัวลงเข้าหาตัวอันหรัน ก่อนจะใช้มือถอดสิ่งที่ปกปิดร่างกายของอันหรันออก จากนั้นกดจูบไปทั่วเนินเนื้อนุ่มของเธอ

อันหรันส่งเสียงครางออกมาเล็กน้อย ขาสองข้างหนีบเข้าที่ตัวของฮั่วเทียนหลันอย่างลืมตัว เธอปล่อยมือออกจากน้องชายของเขา ก่อนร่างทั้งร่างของเธอจะถูกเขาปรนเปรออย่างสุขสม

"ครั้ง ครั้งเดียว...หลายครั้ง มันเจ็บ ... "

การต่อรองครั้งสุดท้ายของอันหรันไม่เป็นผลเมื่อถูกฮั่วเทียนหลันจู่โจมเข้าอย่างจัง

อันหรันไม่กล้าแม้แต่จะส่งเสียงออกมา เนื่องจากป้า Ding กำลังทำงานบ้านอยู่ชั้นล่าง

ทุกครั้งที่ถูกลูกคลื่นของฮั่วเทียนหลันซัดใส่เข้ามา เธอต้องใช้ความพยายามเป็นอย่างมากในการระงับเสียงอันน่าอายนี้

แต่การฝืนธรรมชาติของเธอนั้น ทำให้ฮั่วเทียนหลันรู้สึกค่อยไม่ดี

เขาชอบน้ำเสียงที่ไพเราะของอันหรัน ในน้ำเสียงของเธอแฝงไปด้วยความดึงดูดที่ทำให้เขารู้สึกประปรี้กระเปร่าขึ้นมาเป็นอย่างมาก

“ทำไมไม่ส่งเสียงออกมา” ฮั่วเทียนหลันไล่ริมฝีปากไปทั่วคอหยกของอันหรัน

ผิวกายเรียบเนียนอ่อนนุ่มของอันหรันเริ่มแดงเถือกขึ้นไปจากเดิม

“คุณชายฮั่วทำเร็วกว่านี้หน่อยได้ไหมคะ ป้า Ding แกอยู่ชั้นล่างนะ!”

ฮั่วเทียนหลันหน้านิ่งลงทันที ผู้หญิงคนนี้พูดอะไรที่มันหวานหูหน่อยไม่ได้เลยหรือไง

บอกให้เขาเร่งมือนี่กะจะให้เอาเสร็จภายในสามวิหรือไงกัน

จากนั้นเขาจึงออกแรงกระแทกเข้าไปในตัวของอันหรันอย่างรวดเร็ว

อันหรันเมื่อถูกกระแทกเข้าอย่างไม่ทันตั้งตัวเช่นนี้ ร่างกายของเธอก็กระตุกขึ้นมาในทันที

“เอาแบบนี้เหรอ ต้องการเร็วแบบนี้ใช่ไหม”

คำพูดที่โท่งๆของเขา ทำให้อันหรันอดไม่ได้ที่จะขดตัวลงกับโซฟา

แต่กระนั้นฮั่วเทียนหลันก็ดึงเธอขึ้นมาจากโซฟาให้ลุกขึ้นนั่งขึ้นมาดีๆ

"ถ้าอยากให้ทำเสร็จเร็วๆ ก็ต้องดูความประพฤติของเธอก่อน!"

ฮั่วเทียนหลันส่งมอบเวทีให้อันหรัน ส่วนตัวเขานั้นทำหน้าที่เป็นผู้ร่วมสนุกที่ดี

อันหรันชั่งใจเล็กน้อย แม้ว่าจะไม่ใช่ครั้งแรกที่ทำท่าแบบนี้

แต่ทุกครั้งที่ร่างกายของเธอเปลือยเปล่าไม่มีอะไรปกปิดเช่นนี้ มันก็ทำให้เธอรู้สึกประหม่าขึ้นมาอยู่ดี

ผู้ชายคนนี้เกินไปมากเลยจริงๆ

เธอขยับร่างกายอย่างเงอะงะอยู่ประมาณสองสามครั้ง แต่ความรู้สึกดีแปลกๆที่ได้รับมานั้น ทำให้เธออดไม่ได้ที่จะครวญครางออกมาเป็นระยะ

เธอพยายามกดความรู้สึกนี้เอาไว้ ควบคุมไม่ให้มันถูกเปิดเผยออกมา

ขณะนั้นเอง ฮั่วเทียนหลันก็ขยับตัวขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ทำให้อันหรันแทบจะไม่มีโอกาสได้ตั้งตัวใดๆ

"อาส์... " ในที่สุดอันหรันก็ควบคุมตัวเองไม่อยู่ จนเผลอส่งเสียงครางออกมาจนได้

เธอรีบยกมือขึ้นปิดปากแน่น

เสียงครางเมื่อกี้ค่อนข้างดัง เธอคิดว่าป้า Ding จะต้องได้ยินเข้าแน่ๆ

ฮั่วเทียนหลันกระแทกเข้าไปในตัวเธอไม่หยุด ทำให้เธอส่งเสียงอื้ออืมออกมาอยู่สองสามครั้งอย่างห้ามไม่ได้

อันหรันรู้สึกว่าราวกับว่าสมองของเธอสูญเสียความรู้สึกนึกคิด หลังจากถูกฮั่วเทียนหลันผลักลงสู่ทะเลลึกด้วยแรงแห่งกามารมณ์

ขัดขืนก็ไม่ได้ จึงทำได้เพียงสมยอมไป!

อันหรันอืมตอบเสียงเบา ยานี่ทำให้ประจำเดือนของเธอผิดปกติเล็กน้อย และทุกครั้งหลังจากทานยาก็ส่งผลให้เธอปวดบริเวณท้องน้อยนานเกือบวัน ราวกับว่าโดนคนต่อยเข้าที่ท้องอย่างแรง

“งั้นก็ไม่ต้องกิน” ฮั่วเทียนหลันเอ่ยขึ้นอีกครั้ง

อันหรันที่ยืนหันหลังให้ฮั่วเทียนหลันอยู่นั้นยกยิ้มขึ้นมาอย่างขมขื่น

ไม่ต้องกินงั้นเหรอ

ถ้าหากว่าเป็นเมื่อก่อนตอนที่ยังไม่ได้เกิดเรื่องนั้นขึ้น เธอก็อาจจะไม่ต้องกินมันก็ได้

แต่เมื่อนึกถึงหนึ่งชีวิตที่เคยเกิดขึ้นมาแต่เธอกลับไม่สามารถปกป้องเขาไว้ได้ จนทำให้เขาจากไปตั้งแต่ยังไม่ทันได้ลืมตาดูโลก ก็ทำให้หัวใจของอันหรันเต็มไปด้วยความรู้สึกเจ็บปวดทรมานมาตลอด

เธอไม่ใช่คนที่เข้มแข็งเลยสักนิด แต่หลายครั้งที่เธอเสแสร้งแกล้งทำตัวเข้มแข็ง นั่นก็เพราะเธอพยายามสร้างกำแพงขึ้นมาปกป้องตัวเธอเอง

"ถ้าอย่างนั้นต่อไปคุณชายฮั่วก็ควบคุมบ้างสิ ถ้าทำตามมาตรการด้านความปลอดภัย ฉันก็ไม่ต้องกินยาแล้ว"

ช่วงเวลาของปีใหม่มาถึงแล้ว แต่อันหรันกลับไม่ได้กลับไปใช้ช่วงเวลาเหล่านี้กับลั่นลานเลย

เธอรู้สึกผิดเป็นอย่างมาก แม้ว่าลั่นลานจะไม่ได้พูดอะไร แต่เมื่อมองไปที่รอบดวงตาที่ขึ้นสีแดงของเธอนั้น ก็พอจะรู้ว่าเขานั้นคิดถึงเธอมากเพียงใด

ป้าเฉินยังบอกอีกว่าเธอได้ยินเสียงสะอื้นจากห้องนอนลั่นลานอยู่บ่อยครั้ง

ลั่นลานเป็นเพียงเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่ง แต่กลับมีความหนักแน่นราวกับผู้ใหญ่

วันส่งท้ายปีเก่าอันกรันจะต้องกลับไปที่บ้านตระกูลฮัวกับฮั่วเทียนหลัน เช้าวันนั้นเธอจัดแจงถุงของขวัญทั้งใบเลฏใบใหญ่หลายชิ้นเพื่อเตรียมนำไปไหว้ญาติผู้ใหญ่ในวันปีใหม่

บ้านตระกูลฮัวในตอนนี้มีรถหรูกว่าสิบคันจอดอยู่ทั่วบริเวณบ้าน

อันหรันรู้สึกตกใจเล็กน้อย แม้ว่าวันนี้เป็นการกลับมาบ้านที่เธอแสนคุ้นเคย

เธออยู่ในบ้านตระกูลฮัวมานาน เธอรู้สึกว่าตระกูลฮัวนั้นค่อนข้างที่จะเงียบเหงาเป็นอย่างมาก ราวกับไม่มีญาติพี่น้องคนอื่นๆมากมายนัก!

แต่จริงๆแล้วเธอกลับคิดผิด เพราะวันแต่งงานฮั่วเทียนหลันไม่ได้โผล่หน้ามา ดังนั้นหลี่รูยาจึงไม่ได้ให้เธอไปร่วมนั่งดื่มเหล้าด้วยกัน

ทำให้อันหรันไม่ได้ทำความรู้จักกับญาติฝั่งตระกูลฮัวหลายคน

ตระกูลฮัวเป็นตระกูลที่ใหญ่มาก และมีเพียงรุ่นของคุณพ่อของฮั่วเทียนหลันเท่านั้นที่เริ่มมีการสืบทอดทายาทเพียงคนเดียว

หลังจากที่เดินตามฮั่วเทียนหลันเข้าไป ฮั่วเทียนหลันเอ่ยเรียกใคร เธอก็เอ่ยเรียกตามอย่างนั้นไปทุกที

ฮั่วเทียนหลันมีคุณลุงสองท่าน คุณป้าสามท่าน และมีคุณปู่อีกสองท่าน รวมถึงบรรดาพี่น้องร่วมตระกูลอีกหลายคน

อันหรันเอ่ยเรียกชื่อพวกเขาจนสลับกันไปหมด อั่งเปาที่ได้รับมาจากญาติๆนั้นก็ล้นมือจนแทบจะถือไม่ไหว

วางซ้อนกันกองใหญ่จนตัวเธอคิดว่ามูลค่าของมันคงราวๆล้านหยวนได้เลยล่ะ

หลี่รูยาเองก็ไม่น้อยหน้า เธอมอบอั่งเปาให้กับอันหรันพร้อมทั้งหยิบสร้อยข้อมือหยกขึ้นมาหนึ่งเส้น ก่อนจะเตรียมสวมใส่ให้อันหรัน : "สร้อยข้อมือเส้นนี้ฉันได้รับมาจากคุณย่าของเทียนหลัน จะส่งมอบให้แค่ลูกสะใภ้ของตระกูลฮัวเพียงคนเดียวเท่านั้น"

อันหรันทำตัวไม่ถูก เธอยั้งมือของหลี่รูยาเบาๆเพื่อห้ามไม่ให้หลี่รูยาส่งมอบมันให้ตน ก่อนจะเอ่ยขึ้นเสียงเบา : "คุณแม่คะ ตอนนี้คุณแม่ยังสาวยังสวยอยู่เลย สร้อยข้อมือหยกเส้นนี้ก็เหมาะกับคุณแม่มากๆ เพราะฉะนั้นหนูรับไว้ไม่ได้หรอกค่ะ"

หลี่รูยายกยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย ก่อนจะดึงมือของอันหรันเข้ามาหาตนแกมบังคับ จากนั้นจักการสวมสร้อยข้อมือใส่ให้เธอทันที

ผู้อาวุโสหลายคนที่อยู่บริเวรณนั้น เมื่อมองเห็นสร้อยข้อมือหยกที่อันหรันสวมอยู่ก็พากันตกใจขึ้นมาเล็กน้อย

เพราะถ้าหากว่าผู้หญิงคนไหนได้สวมใส่มัน นั่นแสดงว่าถูกยอมรับจากคนในตระกูลฮัว และถือว่าเป็นภรรยาฮัวโดยสมบูรณ์ที่ไม่ว่าใครก็ไม่สามารถมาแทนที่ตำแหน่งนี้ได้