โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 265

บรรยากาศในห้องก็มีแต่เสียงของลมหายใจ

ใบหน้าของอันหรันแดงก่ำ เธอยังไม่ทันได้พูดอะไร ก็ถูกฮั่วเทียนหลันดันไปด้านล่าง

การทำกิจกรรมระหว่างสามีภรรยาในต่างบ้านต่างเมืองนี้ มันก็ทำให้รู้สึกตื่นเต้นเหมือนกัน

เธอจำไม่ได้แล้วว่าทำให้กามารมณ์ของฮั่วเทียนหลันถึงจุดสุดยอดมาแล้วกี่ครั้ง แต่ถึงสุดท้ายแล้ว เขาก็นอนคว่ำหน้าอยู่บนเตียง เคลื่อนไหวอย่างช้าๆ

ฮั่วเทียนหลันเหงื่อท่วมตัว ถึงอย่างไรเสียการสู้รบด้วยไม่ได้ทานอะไรเลยครั้งนี้ สุดท้ายแล้วก็ทำให้รู้สึกอ่อนล้าอยู่ดี

เขาลุกขึ้นจากบนตัวของอันหรัน รู้สึกมึนหัวเล็กน้อย เกือบจะล้มลงกับพื้น

ดูเหมือนการออกกำลังกายอย่างหนักหน่วงนี้ จำเป็นที่จะต้องเติมพลังงานก่อน!

ฮัวเทียนหลันคิดในใจและเดินไปห้องน้ำโดยมีอันหรันอยู่ในอ้อมแขน

อ่างอาบน้ำเต็มไปด้วยน้ำแล้วอันหรันก็พิงแขนของฮั่วเทียนหลัน เธอไม่มีแรงแม้แต่จะทำความสะอาดตัว

ฮั่วเทียนหลันกอดอันหรันไว้สักพัก ร่างกายของเขาก็ตอบสนองอีกครั้ง

เมื่อรู้สึกถึงขนาดภายใต้ร่างกายที่เพิ่มขึ้น ใบหน้าของ An Ran ก็ร้อนรุ่ม

“ คุณฮั่ว คุณฮั่ว ... ” เธอเปิดริมฝีปากเบา ๆ

ฮั่วเทียนหลันส่งเสียงครวญคราง รอประโยคต่อไปของอันหรัน

“เธอ น่าจะอิ่มแล้วนะ？” อันหรันอดไม่ได้ที่จะเขินอาย เมื่อได้ยินประโยคนี้

ฮั่วเทียนหลันวางมือลงบนจุดนุ่มนวลของอันหรันและนวดมันเบา ๆ

ร่างกายของอันหรันดูอ่อนไหวมากและเธอก็อดไม่ได้ที่จะกรีดร้อง

ฮั่วเทียนหลันหัวเราะเบา ๆ และกล่าวว่า "รู้สึกอย่างไรบ้าง"

ในที่สุดอันหรันก็ต่อสู้ด้วยกำลังเฮือกสุดท้าย จับมือที่กำลังทำให้เธอรู้สึกเร่าร้อนออก

“ ฉันคิดว่าคุณคงหิวและต้องกินอะไรจริงๆ” ขณะที่เขาพูดอันหรันพยายามที่จะผลักฮั่วเทียนหลันออก

ฮั่วเทียนหลันไม่ได้ขัดอันหรันอีกในครั้งนี้ เพราะเขาเห็นว่าอันหรันเหนื่อยมาก

เขาลุกขึ้น ร่างบึกบึนกำยำของเขาที่เปียกน้ำก็สัมผัสกับแสง ฉายให้เห็นเสน่ห์ในตัวที่มีอยู่

อันหรันเพียงแค่เงยหน้าขึ้นและเหลือบมอง แต่ทันใดนั้นเอง

ฮั่วเทียนหลันปิดประตูห้องน้ำ เธอถึงรู้สึกตัวขึ้นมา

ปากของเขาสองคนสัมผัสกัน

นี่มันช่างน่าอายจริงๆ!

ในขณะนี้อันหรัน ร้องคราง อ๊า อ๊า อ๊าออกมาอย่างต่อเนื่อง

เธอเปลี่ยนเป็นท่าสบาย ๆ และนอนลงอ่างอาบน้ำ

เพราะเคยเรียนว่ายน้ำ ฉะนั้นจึงรู้ว่าตามธรรมชาติร่างกายจะสามารถลอยน้ำได้

ระหว่างมีเพศสัมพันธ์กันนั้น ฮั่วเทียนหลันมีความอ่อนโยนมาก

แต่ละท่วงท่า เขาก็ใช้แรงทั้งหมดที่มี ทำให้อันหรัน รู้สึกเจ็บจี๊ดจนร้องครางออกมา

เพื่อไม่ให้อันหรันร้องครางออกมา ฮั่วเทียนหลันจึงยอมตัดท่วงท่าท่วงรวดเร็ว และทำให้เขารู้สึกถึงจุดสุดยอดออกไป

ก่อนหน้านี้อันหรันนึกไม่ถึงเลยว่า

ตัวเองร้องด้วยความเจ็บ? เขาไม่ออกแรงแล้ว แสดงว่าเขาถึงจุดสุดยอดแล้ว

ความรู้สึกของฮั่วเทียนหลันที่มีต่อเธอเปลี่ยนไปทีละน้อย

แต่อันหรัน ก็ยังคงขาดทุน และมีกำไรอยู่บ้าง

เธอกลัว กลัวว่านี่มันคงเป็นเพียงภาพลวงตา ซึ่งสุดท้ายแล้วมันก็ไม่มีอะไร

ที่น่าแปลกคือ เธอคิดไปถึงเรื่องการคลอดลูก ซึ่งเจ็บปวดมาก และสายเลือดของลูกเธอ ครึ่งหนึ่งก็เป็นของฮั่วเทียนหลัน

โชคดีที่เมือง W ถูกปิด เพราะอันหรันกลัวจะถูกค้นหาประวัติว่าเธอให้กำเนิดลั่นลานในคลินิกเล็ก ๆ

หลังจากนี้ก็คงต้องหาข้ออ้าง

จู่ๆก็มีเสียงปั้ง ปั้ง ปั้งที่กำแพง ทำให้อันหรันตื่นขึ้นมาจากความทรงจำ

เสียงของฮั่วเทียนหลันพูดขึ้นว่า "เธอจะจมน้ำตายอยู่แล้ว?"

อันหรันตกตะลึงภาพของฮั่วเทียนหลันที่สุภาพอ่อนโยนที่เธอเพิ่งสร้างขึ้น ก็พลันสลายไป

เธอทำความสะอาดร่างกายอีกครั้ง และยืนอยู่ในท่าที่อ่านมาจากในหนังสือ

ว่ากันว่าทำท่านี้ควบคู่ไปกับการกินยา ก็สามารถลดโอกาสการตั้งครรภ์ได้

เธอสวมชุดคลุมอาบน้ำเดินออกไปข้างนอก เสื้อคลุมอาบน้ำตัวใหญ่ไปหน่อย ใส่แล้วยาวถึงส้นเท้า ดูแล้วก็น่าขัน

ฮั่วเทียนหลันแต่งตัวเรียบร้อยสำหรับการประชุมครั้งนี้ บนหัวเตียงมีชุดประจำชาติพื้นเมืองของปากีสถานชุดใหม่วางอยู่

หลังจากอันหรันเปลี่ยนเสื้อผ้าออกมา ฮั่วเทียนหลันเหลือบไปเห็นเข้าก็ตะลึงทันที

เสื้อผ้าสไตล์แบบนี้ ช่างดูมีความลึกลับและเซ็กซี่

ยิ่งไปกว่านั้นชุดนี้ยังมีโทนสีม่วง ซึ่งแสดงถึงนิสัยใจคอที่ดีมาตลอดของอันหรัน ที่มีไว้เพื่อล่อลวงปีศาจ

ฮั่วเทียนหลันมองจ้องไปที่อันหรัน ใบหน้าของอันหรันก็ค่อยๆแดงขึ้น

ขณะที่เธอกำลังจะพูดบางอย่าง ก็มีเสียงเคาะประตู

อันหรันก้าวไปข้างหน้าดูในกล้องควบคุมการเข้าออก และเปิดประตู เธอพบว่านั่นคือฮัวเส้าซู่

ฮัวเส้าซู่มองไปที่ใบหน้าสีแดงของอันหรัน ก็เข้าใจทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น

เขายิ้มเล็กน้อย พยายามคิดเรื่องอืน ก่อนกล่าวสวัสดีตอนบ่าย

หัวเราะเยาะพี่สะใภ้ต่อหน้าพี่ชาย ก็กลัวว่าจะใช้ชีวิตต่อไปลำบาก

และจากการที่ฟังเธอพูดจา อันหรันก็รู้ว่าเธอต้องชอบฮั่วเทียนหลันแน่ๆ

"หัวหน้าหยูคะ ฉันขอถามคำถามคุณได้ไหม" อันหรันพูดพร้อมกับรอยยิ้มสุภาพบนใบหน้าของเขา

หยูชิงขมวดคิ้ว อันหรันเรียกเธอว่าหัวหน้าหยู ทำให้เธอรู้สึกแปลก ๆ

"ถามได้ค่ะ" เธอตอบกลับ

"งานประชาสัมพันธ์เป็นงานของคุณ แต่สิ่งที่คุณเพิ่งพูดเมื่อสักครู่ดูเหมือนจะไม่เกี่ยวข้องกับคุณนะคะ?" เสียงของอันหรันนั้นนุ่มนวล แต่อยู่เสียงที่อยู่ในหูของหยูชิง มันเหมือนกับเสียงคำรามของปีศาจ

เธอมองไปที่อันหรัน นี่คือผู้หญิงที่มีสมอง ทำให้เธอยกระดับของอันหรันขึ้นมาให้อยู่ในตำแหน่งที่เท่าเทียมกับตัวเอง

"คุณนายฮั่วก็พูดติดตลก ฉันก็แค่พนักงานคนหนึ่งที่คอยเอาใจใส่ในทุกๆเรื่องค่ะ"

ฮัวเส้าซู่กับฮั่วเทียนหลันหลังจากพูดธุระเสร็จก็เดินออกมาจากห้องสมุด

ฮั่วเทียนหลันไปส่งฮัวเส้าซู่ เขาคิ้วขมวด คิดไม่ออกว่าจะจัดการกับเรื่องนี้อย่างไร

ดอร่าแห่งตระกูลDallas หยางเฟยแห่งตระกูลหยาง แล้วก็หลี่ฉวนไห่ผู้จัดการโครงการของ Fahrenheit รวมถึงผู้ที่ไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้อีกราวๆหลายแสนชีวิต

ความจริงกำลังถูกปกปิด ทุกคนพยายามป้ายสีกัน

แม้ว่าพวกเขาจะรู้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้ทำ แต่พวกเขาก็เหมือนทำสงครามกันเอง

เรื่องราวทั้งหมด มันกำลังเข้าสู่สภาวะที่ชอบมาพากล

เมื่อออกมา เขาก็ได้ยินคำพูดประโยคสุดท้ายของหยูชิง

สีหน้าของเข้าเย็นชา ฮัวเส้าซู่ในใจรู้สึกตำหนิเธอ

ประโยคสุดท้ายของหยูชิง ทำให้ชัดเจนว่าเกี่ยวข้องกับพี่ชายของเขา

หลังจากที่เห็นทั้งสองออกมา หยูชิงก็รีบลุกขึ้น

อันหรันเดินตาม มองไปที่ฮัวเทียนหลันด้วยรอยยิ้ม

ฮัวเส้าซู่แสร้งทำเป็นไม่ได้ยินอะไร และยิ้มอย่างผ่อนคลายแล้วลากหยูชิงออกมา

ทันทีที่เขาออกจากห้อง เขาจับมือของหยูชิง แล้วเดินไปที่บันไดอย่างรวดเร็ว

หยูชิงรู้สึกเจ็บที่ถูกฮัวเส้าซู่ลากเธอ หลังจากหยุด เธอก็ผลักฮัวเส้าซู่แล้วพูดว่า "คุณเป็นบ้าอะไรเนี่ย!"

หยูชิงเป็นลูกสาวคนโตในครอบครัวของหยู เธอมีความสามารถในการทำสิ่งต่างๆมาก ดังนั้นเธอจึงได้รับความชื่นชมจากหลี่รูยาเป็นพิเศษ

ดังนั้นเธอจึงไม่มีปัญหาที่เธอจะพูดคุยกับฮัวเส้าซู่แบบนี้

ฮั่วเส้าซู่โกรธจนหน้ามืด ผู้หญิงคนนี้ก็ดูดี แต่มีเล่ห์เหลี่ยม

ในแง่ของความสามารถในการทำงานนั้นไร้ที่ติ

แต่ความฉลาดทางอารมณ์เป็นศูนย์

“ เมื่อกี้พูดอะไรกับพี่สะใภ้ของฉัน”