โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 305

ตลอดทั้งบ่าย ฮั่วเทียนหลันขังตัวเองอยู่ในห้องทำงาน คิดว่าจะบอกลั่นลานเกี่ยวกับเรื่องนี้อย่างไร

ลั่นลานเป็นเด็กผู้หญิงที่ฉลาดมาก เขาก็รู้ด้วย ว่าความจริงเขาไม่ได้พูด ลั่นลานก็ดูเหมือนจะสังเกตเห็นอะไรบางอย่าง

ถึงอย่างไร แม่ก็ปฏิบัติต่อเธอเหมือนหลานสาว และเขาก็ปฏิบัติต่อเธอเหมือนลูกสาว

กลับบ้านในตอนกลางคืน เขาพาลั่นลานไปที่บ้านฮั่วเพื่อทานอาหารเย็น

ขณะที่รอสัญญาณไฟจราจรบนถนน ลั่นลานมองไปรอบๆ ราวกับว่ามีบางอย่างอยู่ในใจเธอ

ฮั่วเทียนหลันมองไปที่ลั่นลาน และถามว่า : "ที่รัก ไม่สบายหรือเปล่า? "

ลั่นลานส่ายหัว เม้มริมฝีปาก แล้วพูดอย่างคลุมเครือ : "คุณลุง ขอถามอะไรหน่อยได้ไหมคะ? "

คำถาม? ฮั่วเทียนหลันผงะชั่วขณะ เหลือบมองสัญญาณไฟจราจรยังเหลืออีกหกสิบวินาที แล้วพยักหน้า

"คุณลุง คุณคือพ่อหนูใช่ไหมคะ? "

ในขณะนี้ ร่างกายฮั่วเทียนหลันสั่น สมองของเขาก็หยุดนิ่งทันที

เขามองไปที่ลั่นลานอย่างไม่เชื่อ เขาไม่คาดคิด ว่าไพ่ที่เขากำลังจะเปิด จะถูกโยนทิ้งโดยลั่นลานก่อน

ไฟแดงเป็นไฟเขียวแล้ว และเสียงแตรด้านหลังดังขึ้น

ฮั่วเทียนหลันไม่ขยับ เขาไม่เคลื่อนไหวเหมือนภูเขา เขาพูดด้วยเสียงสั่นเล็กน้อยในครั้งนี้ว่า : "ลั่นลานคิดว่าอย่างไรล่ะ? "

ลั่นลานเอียงศีรษะของเธอ มองไปที่ไฟสีเขียวที่อยู่ไม่ไกล และพูดเบาๆว่า : "คุณลุง ลั่นลานคิดว่าคุณลุงขับรถไปก่อนดีกว่า! "

สีหน้าของฮั่วเทียนหลันหยุดนิ่ง หัวใจของเขาก็รู้สึกอับอายเล็กน้อย

เด็กหมีตัวนี้ คำที่สำคัญนี้สร้างความตื่นเต้น ทำให้เขาถูกขัดจังหวะ

"โอเค โอเค......"

ฮั่วเทียนหลันปล่อยเบรก และเหยียบคันเร่ง เมื่อเขาได้ยินเสียงที่ไม่ค่อยได้ยินของลั่นลาน: "พ่อ......"

แม้ว่าลั่นลานจะมีรู้เรื่องและเชื่อฟังเหมือนเด็กทั่วไป แต่เธอก็มีความฝันที่เหมือนเด็กของตัวเองเช่นกัน

เธออยากมีครอบครัว โดยที่พ่ออยู่ แม่ก็อยู่ พาเธอไปโรงเรียนทุกวัน หลังเลิกเรียนไปกินข้าวเย็น เดินเล่นกับครอบครัว และออกไปเที่ยวในวันหยุดสุดสัปดาห์

ความคิดเหล่านี้ของเธอ ถูกเก็บกดไว้ในใจมานาน

แต่เมื่อก่อนตอนถามแม่ แม่บอกว่าพ่อไปอยู่ในที่ที่ไกลแล้ว

ต่อมาได้เจอคุณลุง ซึ่งอาจจะเป็นพ่อของเธอ แต่เมื่อขอให้ลุงพาเธอไปหาแม่ของเธอ ลุงก็บอกว่าแม่ของเธอก็ไปอยู่ไกลแล้ว

การตัดสินความถูกผิดของเด็กนั้นง่ายมาก ใครปฏิบัติต่อเธออย่างดี ดูแลเธอ ห่วงใยคนรอบข้าง เธอก็จะชอบฝั่งนั้นมาก

การปรากฏตัวของลุง เข้ามาแทนที่พ่อ ชดเชยความเจ็บปวดที่เกิดจากการหายตัวไปของแม่

แต่เห็นว่านักเรียนในโรงเรียนอนุบาลมีผู้ปกครองมารับ แต่เธอคือคุณยาย Ding ก็มารับเสมอ

คุณลุงยุ่งมาก แม่ก็ไปต่างประเทศ

ตราบใดที่ถามถึงแม่ คำตอบของลุงก็ไม่ชัดเจน สถานการณ์เดียวกันกับย่า

ลั่นลานไม่มีความสุขอีกต่อไป เธอรู้สึกว่าทั้งลุงและย่าโกหกเธอ

เธอคิดถึงแม่ อยากให้แม่กลับมา มีชีวิตที่มีความสุขกับเธอและลุง

ไม่ ตอนนี้ยังเรียกว่าลุงไม่ได้แล้ว ควรจะเรียกว่าพ่อ

ปัญหายากนี้ ถือได้ว่าเอาชนะตัวเองได้

แต่แปลก ฮั่วเทียนหลันรู้สึกว่าลั่นลานเปลี่ยนไป เมื่อทานอาหารที่บ้านฮั่ว เรียกย่าก็ไม่บ่อยนัก ไม่เหมือนอารมณ์พึ่งพาแบบเมื่อก่อน

ผลสุดท้าย ความกังวลของฮั่วเทียนหลันเป็นจริงแล้ว

ในคืนนั้น ตอนที่ลั่นลานกำลังนอนหลับ เธอจับมือของฮั่วเทียนหลัน แล้วถามว่า : "พ่อ จะพาไปหาแม่เมื่อไหร่คะ? "

คำถามนี้ ดูเหมือนฮั่วเทียนหลันจะกัดเกาหัวใจของเขา

เขาไม่อยากโกหกลูกสาว แต่ความจริงมันเจ็บปวดเกินไป

สุดท้าย เขาพูดเบาๆ : "ที่รัก ถ้าพ่อบอกว่าแม่ซ่อนตัวอยู่ พ่อก็กำลังตามหาอยู่เหมือนกัน หนูไม่ต้องเสียใจ โอเคไหม? "

ใบหน้าเล็ก ๆ ของลั่นลาน กลายเป็นขาวซีด แม้แต่ดวงตาของเธอ ก็แดงไปหมดทันที

เธอไม่พูดต่อ ปล่อยมือของฮั่วเทียนหลัน และคลุมตัวเองอยู่ในผ้าห่ม

ฮั่วเทียนหลันออกจากห้องหนังสือด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง ในตอนกลางคืน เขาขับรถไปที่สุสานอัน

ฮั่วเทียนหลันยืนอยู่หน้าหลุมฝังศพของอันหรัน มองดูภาพถ่ายบนหลุมฝังศพในความมืดเป็นเวลานาน

กลางคืนมืดมาก สภาพแวดล้อมเงียบ ลมค่อนข้างเย็น ดูเหมือนจะมีแสงไฟผีที่อธิบายไม่ได้อยู่ไม่ไกล

แต่ลึกลับ ฮั่วเทียนหลันกลับเห็นอย่างชัดเจน

ราวกับว่าอันหรันยังคงอยู่ อยู่ตรงหน้าเขา ผู้หญิงที่สวยงาม

"อันหรัน ตกลงคุณอยู่ที่ไหน? คุณหายไปไม่สนใจใยดีแบบนี้ คุณไม่ต้องการฉันก็ไม่เป็นไร แต่แม้แต่ลั่นลานคุณก็ไม่ต้องการแล้วเหรอ? "

ลึกลับ ลมที่มืดมนพัดผ่านไป เหมือนมือของผู้หญิง ผ่านใบหน้าของฮั่วเทียนหลัน

ฮั่วเทียนหลันตัวสั่น เขากล้ายืนยัน ว่าเขาเห็นอันหรันเมื่อกี้

เห็นจริงๆ บนชายหาดที่มีแดด เธอกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ โดยมีแว่นกันแดดขนาดใหญ่บนใบหน้า ราวกับว่าเธอกำลังอาบแดดอยู่

นี่ คือสวรรค์เหรอ?

ฮั่วเทียนหลันยื่นมือออกไปเพื่อจับอันหรัน แต่ฉากตรงหน้า หรือฉากในใจของเขา กลับหายไปทันที

เขากลับบ้านด้วยความสิ้นหวัง นั่งบนเตียงสักพัก หยิบโทรศัพท์มือถือและโทรออก

"ประกาศรางวัลนำจับ ตามหาอันหรัน ตราบเท่าที่สามารถให้เบาะแสได้ จะรางวัลเพิ่ม! "

เวลานี้เป็นเวลารุ่งเช้าแล้ว หลังจากที่โจวหยวนตื่นขึ้นมาด้วยเสียงโทรศัพท์ เขาก็ยังสับสนเล็กน้อยตอนรับสาย

เมื่อได้ยินนายฮั่วพูดเช่นนี้ เขาก็ลังเลครั้งแล้วครั้งเล่า และยังคงพูดว่า : "นายฮั่ว คุณนายน้อย......"

บนเตียงของโรงพยาบาล เขาเห็นลั่นลานที่หน้าซีด และยังคงขมวดคิ้วอยู่

คุณหมอยืนอยู่ข้างๆ และพูดเบาๆว่า : "นายฮั่น สาวน้อยร่างกายกำลังเติบโต เธอกินน้อยเกินไป รู้สึกหมดหวัง ถ้าเธอทำต่อไปนานๆ จะทำให้เกิดอันตรายอย่างไม่อาจคาดเดาได้…..."

ฮั่วเทียนหลันถอนหายใจ โบกมือให้หมอออกไป เขาอยากอยู่เงียบ ๆ

เขาไม่รู้สถานการณ์ของลั่นลาน แต่หลังจากลั่นลานรู้ว่าเขาเป็นพ่อของเธอ เธอก็เริ่มเปลี่ยนไปทีละขั้นตอน

หลังจากที่รู้ว่าแม่ไม่กลับมา เธอก็ขังตัวเอง

ทั้งหมดนี้ คือเงื่อนตาย ซึ่งไม่สามารถแก้ไขได้เลย

ฮั่วเทียนหลันนั่งข้างลั่นลาน จับมือลั่นลาน และแตะเบา ๆ

มือเล็กๆ ของเธอเย็น ผิวของเธอยังมีสีเหลืองไม่แข็งแรง มันแตกต่างจากตอนที่เธอมาจากเมือง W ครั้งแรกโดยสิ้นเชิง

"ขอโทษนะ ที่รัก พ่อไม่ดีเอง ไม่รักษาแม่ไว้ "

ขนตาของลั่นลานสั่นไหว เมื่อเธอได้ยินคำว่าแม่ เธอลืมตาขึ้นเล็กน้อย และมองไปที่ร่างที่คลุมเครือตรงหน้าของเธอ เสียงของเธออ่อนแรงเล็กน้อย และพูดว่า "พ่อ พ่อ......"

ฮั่วเทียนหลันตัวสั่น รีบโน้มตัวไปข้างหน้าและพูดอย่างกังวล : "พ่ออยู่นี่ พ่ออยู่นี่......รู้สึกไม่สบายไหม? หิวไหม? ต้องการดื่มน้ำไหม......"

หลังจากพูดเป็นเวลานาน ลั่นลานก็เอาแต่ส่ายหัว

สิ่งนี้ทำให้ฮั่วเทียนหลันตื่นตระหนก

"พ่อ แม่ไม่กลับมาอีกแล้วใช่ไหม? "

นานมาก ลั่นลานก็พูดประโยคดังกล่าวออกมา

ฮั่วเทียนหลันแข็งทื่อเล็กน้อย ความซึมเซาฉายผ่านใบหน้าของเขา

ไม่มีความจริงอะไร เป็นเรื่องที่ยอมรับไม่ได้ ยิ่งกว่าการพูดจากปากลูกสาวของตัวเอง

ในขณะนี้ เขารู้สึกเจ็บปวดจมูกเล็กน้อย อ้าปาก และพูดเสียงแหบว่า : "ขอโทษนะ ที่รัก......ขอโทษจริงๆ......"

นอกเหนือจากการขอโทษ ฮั่วเทียนหลันยังคิดไม่ออกว่าจะชดเชยความผิดของเขาอย่างไร

โจวหยวนได้จัดให้ผู้คนตามหาอันหรันทั่วโลก พบผู้หญิงหลายคนที่มีใบหน้าคล้าย

ทุกครั้งที่เขาพบเจอ ในภาพนั้นเห็นได้ชัดว่าลักษณะท่าทางไม่เหมือนกัน ฮั่วเทียนหลันขึ้นเครื่องบินพิเศษในวันนั้น บินข้ามไปเพื่อวินิจฉัย

หนึ่งครั้ง สองครั้ง สามครั้ง หลายครั้งมาก......

ความหวังกลายเป็นความผิดหวัง ความผิดหวังกลายเป็นชิน

ในระหว่างนั้น แม่และพี่น้องของเขาได้ปลอบเขา ให้ยอมรับความจริง และหาแม่อีกคนให้ลั่นลาน

นิสัยของเด็ก จะลืมทุกสิ่งได้ในไม่ช้า

แต่ฮั่วเทียนหลันรู้ดี ความสัมพันธ์ในสายเลือด ลั่นลานไม่สามารถลืมได้ ความรักที่มั่นคง เขาก็ไม่สามารถลืมได้

ในใจของเขา ไม่มีที่ว่างสำหรับคนอื่นแล้ว