โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 311

บนโต๊ะอาหาร ตงเหยียนเคาะโต๊ะก่อนจะเอ่ยขึ้น : "เฮ้ ใครให้คุณมานั่งตรงนี้ ไปนั่งกินที่มุมห้องไป!"

หยางหยวนมุมปากกระตุก เขานั่งอยู่บนเก้าอี้เรียบร้อยแล้ว ทำไมยังต้องไปนั่งที่มุมห้องด้วยล่ะ นี่มันจะมากเกินไปแล้วนะ

"เมียจ๋า เธอดูก่อนสิว่าฉันจะนั่งลงได้ยังไง”

"ถ้าคุณไม่นั่งลงก็ออกไปซะ ข้างนอกลมแรงคงจะช่วยให้คุณหายเลิกเหล้าได้อยู่หรอก!” ตงเหยียนพูดขึ้นอย่างไม่ยอมความ

หยางหยวนหัวเราะขึ้นเบาๆ ก่อนจะเอ่ย : "ถ้าฉันออกไปแล้วถูกลมพัดปลิวหายไปล่ะก็ เธอจะกลายเป็นแม่ม่ายนะ!"

"หุบปาก ฉันแต่งงานใหม่ยังได้” ตงเหยียนเป็นคนนิสัยตรงไปตรงมาเสมอ

"เหยียนเหยียน ... เธอคือภรรยาหยางนะ~"

"ภรรยาหยางเป็นเพียงตัวตนที่สองของฉัน ตัวตนหลักของฉันคือคุณหญิงตงต่างหาก หากตอนนั้นฉันไม่ถูกคุณล่อลวงมาก่อนล่ะก็ คนที่ตามจีบฉันน่ะแถวยาวตั้งแต่ทางใต้จนถึงทางเหนือของเมืองเลยล่ะ ในตอนนั้นคุณก็เป็นได้เพียงคนหนึ่งในแถวเท่านั้นแหละ!"

ในตอนนั้นเองคนใช้ได้เข้ามาเสิร์ฟน้ำอุ่นสองแก้ว ก่อนจะถอยออกมาอย่างหน้าไม่แสดงอารมณ์ใดๆ

แต่ไม่นานก็มีเสียงซุบซิบดังมาจากห้องครัว

เจ้าบ้านชายและเจ้าบ้านหญิงทะเลาะกันบ่อยจนผู้คนในคฤหาสน์ต่างก็คุ้นชินไปหมดแล้ว

ตีเพราะห่วง ด่าเพราะรัก ไม่ตีไม่ด่าหมายถึงไม่รัก

"เร็ว รีบออกไปได้แล้ว! เมื่อวานกล้ามากนะที่อยู่ใกล้คุณโซลอนขนาดนั้น คิดว่าฉันไม่อยู่แล้วจะทำอะไรก็ได้งั้นเหรอ"

"ไม่ ไม่ใช่... มันเป็นเรื่องเข้าใจผิดทั้งนั้น ~"

ประโยคสุดท้ายที่หยางหลิงรุ่ยได้ยินก่อนจะออกไปข้างนอกก็คือประโยคอธิบายของพี่ชายใหญ่ประโยคนี้

ไม่บอกก็รู้ว่าเมื่อคืนพี่ชายใหญ่คงดื่มเมาแล้วบังเอิญมีผู้หญิงเข้ามาพัวพันด้วยเป็นแน่

ด้านบอกมีรถรออยู่ก่อนแล้ว เธอไม่จำเป็นต้องอุ้ม ชิงหรงก็สามารถเปิดประตูรถด้วยตัวเองและเดินขึ้นไปนั่งบนรถอย่างน่าเอ็นดู

หลังจากส่งชิงหรงเข้าห้องเรียนแล้ว เธอก็อยู่ในห้องฟังสักพัก

วิชาแรกคือวิชาภาษาและวรรณคดี นั่งถัดจากเธอนั่นคือครูที่ปรึกษาของชิงหรง

"ชิงหรงเป็นเด็กดีมากค่ะ เธอเอาใจใส่ต่อการเรียน คุณครูทุกคนต่างก็ชอบเธอกมากเลย"

"แต่พักหลังมานี้เธอไม่ค่อยทานอาหารกลางวันมากนักเหมือนกับมีเรื่องกังวลใจ ฉันคิดว่าคุณหยางควรหาเวลาเปิดใจคุยกับเธอดูสักหน่อย”

หยางหลิงรุ่ยพยักหน้ารับตามคำแนะนำของคุณครู

เธอมีงานอดิเรกเพียงอย่างเดียว ครอบครัวของเธอไม่ยอมให้เธอทำงาน และเธอก็ไม่รู้ว่าตัวเองควรทำอะไร

ดังนั้นเธอจึงให้ความสำคัญกับลูกสาวของเธอมาก ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเสื้อผ้าเครื่องแต่งกาย อาหารการกิน ที่อยู่อาศัยและการเดินทางต่างๆ เพื่อตรวจสอบให้แน่ใจว่าวิถีชีวิตของเจ้าตัวเล็กเป็นไปในทิศทางที่ดีและถูกต้องอยู่เสมอ

หลังจากนั่งฟังจนจบหนึ่งคาบ เธอก็เดินออกจากโรงเรียนไป

แต่ยังเดินไปไม่ถึงโรงจอดรถก็ถูกผู้ชายคนหนึ่งรั่งตัวเอาไว้ก่อน

"นายอีกแล้วเหรอ ไม่จบไม่สิ้นสักที ถ้ายังมายุ่งกับฉันอีกฉันจะแจ้งตำรวจจับแล้วนะ!" หยางหลิงรุ่ยพูดขึ้นเสียงแข็ง

คนที่อยู่ตรงหน้าของเธอคือฮั่วเทียนหลัน

เมื่อรถของตระกูลหยางออกมาจากบ้านเมื่อเช้า ฮั่วเทียนหลันก็ขับตามมาข้างหลังทันที

พอลงจากรถเขาก็มองเห็นเด็กผู้หญิงคนนั้น

เขาจำได้ลางๆว่าเด็กหญิงตัวเล็กคนนั้นชื่อชิงหรง และเธอติดอันหรันมากๆ

และในตอนนี้เด็กผู้หญิงคนนั้นก็ติดหยางหลิงรุ่ยเช่นเดียวกัน!

ช่วงเวลาสองสามปีที่ผ่านมาชิงหรงโตขึ้นเยอะ และเขารู้สึกว่าเด็กผู้หญิงคนนั้นหน้าตาคล้ายกับลั่นลานอย่างบอกไม่ถูก

เมื่อคืนตอนที่เขากลับไปเขาได้ตรวจสอบข้อมูลของหยางหลิงรุ่ย

แต่ข้อมูลความเกี่ยวข้องที่โจวหยวนส่งมานั้นกลับไม่คลอบคลุมทั้งหมด

ราวกับว่าหยางหลิงรุ่ยปรากฏตัวขึ้นมาจากอากาศ

บ้านตระกูลหยางแต่ก่อนไม่เคยมีชื่อของเธออยู่ในนั้นเลยด้วยซ้ำ

"คุณหยางบังเอิญเจอกันอีกแล้วนะครับ” ฮั่วเทียนหลันก้าวไปข้างหน้าก่อนจะดึงหยางหลิงรุ่ยไปที่มุมกำแพง จากนั้นค่อยๆโน้มใบหน้าลงเข้าใกล้กับเธอเรื่อยๆ

หยางหลิงรุ่ยอยากจะถ่มน้ำลายใส่ใบหน้าของฮั่วเทียนหลันเสียจริง ผู้ชายคนนี้เพียงแค่พบกันโดยบังเอิญก็ไม่เห็นต้องมาบังคับกับขนาดนี้เลย

และการเจอหน้ากันครั้งนี้ก็รู้สึกอึดอัดวางตัวไม่ถูก อาจเป็นเพราะว่าที่นี่คือโรงเรียน! ทั้งยังเป็นโรงเรียนของออสเตรเลีย!

หรือว่าเขาก็มาส่งลูกที่โรงเรียนแห่งนี้เหมือนกัน

"นายอยู่ให้ห่างจากฉันหน่อย ไม่อย่างงั้นฉันจะแจ้งตำรวจจริงๆด้วย!” หยางหลิงรุ่ยพูดขู่ขึ้นด้วยใบหน้าซีดเซียว

"แจ้งตำรวจงั้นเหรอ ผมทำอะไรผิดเหรอคุณหยาง ผมลวนลามคุณแล้วเหรอ พวกเราสองคนก็ไม่ได้แนบชิดกันนี่ นอกเสียจากว่าคุณอยากจะ... " ฮั่วทียนหลันพูดจบก็เอื้อมมือไปจับมือของหยางหลิงรุ่ยไว้

ผิวของเธอชุ่มชื้นราวกับหยก จนทำให้ฮั่วเทียนหลันรู้สึกคอแห้งปากแห้งขึ้นมาเสียอย่างนั้น

เมื่อมองไปที่ชายหนุ่มรูปงามตรงหน้า หยางหลิงรุ่ยก็รู้ได้ในทันทีว่าไม่ควรมองคนแค่ภายนอกจริงๆ ผู้ชายคนนี้ช่างเลวทรามต่ำช้าที่สุด!

"ปล่อยฉัน ถ้านายไม่ปล่อยฉันจะตะโกนเรียกให้คนมาช่วย!" หยางหลิงรุ่ยพูดเสร็จ ก็เตรียมจะตะโกนขึ้นมา

แต่ในวินาทีต่อมาเธอก็ต้องเสียใจกับคำพูดขู่ของตนเอง

เพราะฮั่วเทียนหลันจูบเข้าที่ปากของเธอในทันที

การกระทำที่ป่าเถื่อนเช่นเคยนั้น พยายามเปิดปากของเธอออกก่อนจะเข้าไปช่วงชิงน้ำหวาน

หยางหลิงรุ่ยส่งเสียงอู้อี้ เธอพยายามทุบตีที่ตัวของฮั่วเทียนหลัน

แต่สำหรับฮั่วเทียนหลันแล้ว แรงเท่านี้ของเธอไม่ได้ต่างอะไรจากการถูกนวดตัวเลยสักนิด

เขาโอบกอดเธอเอาไว้ในอ้อมแขน เอวเล็กที่จับพอดีมือนั้นทำให้เปลวไฟในใจของเขาลุกโชนมากยิ่งขึ้น

หยางหยวนวางหนังสือบันทึกทางประวัติศาสตร์ในมือลง ก่อนจะมองไปที่ฮั่วเทียนหลันที่อยู่ตรงข้ามแล้วเอ่ยขึ้น : "นายน้อยฮั่วมาในครั้งนี้มีเรื่องอะไรหรือเปล่า"

"หากไม่มีเรื่องอะไรก็ไม่สามารถมาหาได้เลยหรือ ลุงหยาง" เมื่อคิดได้ว่าหยางหลิงรุ่ยเป็นหญิงสาวของตระกูลหยาง แต่เป็นคนรุ่นเดียวกับหยางหยวน

จึงทำให้ฮั่วเทียนหลันรู้สึกว่าการเรียกลุงหยางเช่นเดิมนั้นมันค่อนข้างแปลกไปหน่อย

"แน่นอนว่าไม่มีปัญหา นี่คือบิลูโอชุนที่เพิ่งออกสู่ท้องตลอดมาไม่นาน ฉันได้ยินมาว่านายน้อยฮั่วเองก็ชอบชาด้วยเช่นเดียวกัน ถ้าเช่นนั้นเชิญ... "

หยางหยวนรินชาลงในถ้วยก่อนจะส่งให้ฮั่วเทียนหลัน

ฮั่วเทียนหลันเองก็ไม่ปฏิเสธ เขามาที่นี่วันนี้เพื่อทดสอบอะไรบางอย่างแก่หยางหยวน ดังนั้นเขาจึงปล่อยทุกอย่างลงจากมือเพื่อที่จะสามารถใช้เวลาอยู่ที่นี่ได้ทั้งวัน

เขาหยิบถ้วยน้ำชาขึ้นมาจิบ ทันใดนั้นประตูห้องก็ถูกเปิดออกอย่างแรง

"ไอ้คนเลว กล้ามาหาพี่ชายของฉันถึงที่นี่ วันนี้จะต้องเป็นวันตายของนาย!" หยางหลิงรุ่ยพูดพลางหยิบหนังสือบนโต๊ะขึ้นมาหวังจะทุบเข้าที่ตัวของฮั่วเทียนหลัน

เมื่อสักครู่เธอรออยู่ข้างนอกมาสักพัก คิดไปคิดมาเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นจนเริ่มทนไม่ไหว

ยิ่งไปกว่านั้นคือเธอกลัวว่าพี่ชายใหญ่จะถูกผู้ชายคนนี้หลอก

เจ้าสัตว์ดุร้ายตัวนี้มีเล่ห์เหลี่ยมเยอะเกินไปแล้ว

"คุณผู้หญิง ไม่ได้นะครับ!" พ่อบ้านที่อยู่ข้างหลังตะโกนขึ้นอย่างรีบร้อน หากเธอทุบลงไปจริงๆเขาต้องตายแน่นอน

กฎของครอบครัวหยางเข้มงวดมาก การที่เจ้าบ้านกำลังพบแขกอยู่และเขาปล่อยให้คนอื่นบุกเข้ามาเช่นนี้ มันเป็นความรับผิดชอบของเขาทั้งหมด

หยางหลิงรุ่ยเพียงแค่ต้องการสั่งสอนฮั่วเทียนหลันเท่านั้น ดังนั้นเธอจึงดูดุร้ายเช่นนี้ แต่ความจริงเธอก็ยังสามารถควบคุมตัวเองได้ดีอยู่

แต่เธอก็คิดไว้แล้วว่าหลังจากที่เธอตีเขาไป เธอจะร้องไห้ขอโทษขอโพยต่อพี่ชายใหญ่ จากนั้นจึงขอให้พี่ชายใหญ่ไม่เอาความกับพ่อบ้าน

เพราะพี่ชายใหญ่รักเธอมาก เขาจะต้องช่วยเธอออกหน้าและสั่งสอนผู้ชายคนนี้อย่างสาสมแน่นอน และพ่อบ้านก็จะไม่ถูกลงโทษด้วย

น่าเสียดายที่เธอทำได้แค่คิด

แต่หนังสือเล่มนั้นกลับไม่ได้ถูกทุบลงบนหัวของฮั่วเทียนหลัน

กลับกันข้อมือของเธอถูกเขาคว้าจับไว้อย่างรวดเร็ว

ฮั่วเทียนหลันเงยหน้าขึ้นมองอันหรันด้วยรอยยิ้มเย็นยะเยือก ก่อนจะหยิบหนังสือที่อยู่ในมือของอันหรันมา

"สอนวิธีอ่านใจผู้หญิงอย่างนั้นเหรอ” หลังจากที่ฮั่วเทียนหลันอ่านชื่อหนังสือจบ เขาก็เหลือบมองหยางหยวนอย่างนึกขำ

ไม่คาดคิดเลยว่าหยางเย่ผู้เลือดเย็นและไร้ความปราณีในตำนานจะอ่านหนังสือที่อ่อนโยนเช่นนี้ด้วย

หยางหยวนมีสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก ที่เขาอ่านหนังสือเล่มนี้ก็เพราะอยากจะศึกษาจิตใจของภรรยาของเขาเพียงเท่านั้น

เขาอุตส่าห์ซ่อนมันไว้ด้านล่างสุด ไม่คิดเลยว่าจะถูกหยางหลิงรุ่ยหยิบยกขึ้นมาแบบนี้

"ขอบคุณสำหรับความกรุณาของคุณหยาง ผมจะอ่านหนังสือเล่มนี้อย่างละเอียด จะได้เข้าใจหัวใจของคุณ!"