โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 336

หยางหลิงรุ่ยมองไปที่จางรันอย่างไม่วางตา ความรู้สึกในดวงตาของเขา แทบจะหลอมละลายความมุ่งมั่นในหัวใจของเธอไปหมด

เธอห้ามน้ำตาไม่ให้ไหลออกมาอีก พร้อมทั้งขบฟันแน่นเพื่อฝืนไม่ให้ตัวเองมองจางรันอีกต่อไป และในขณะเดียวกันก็ปล่อยมือของจางรันออก

จางรันกลับไปนั่งที่โซฟาดังเดิม ถึงแม้เขาจะนั่งตัวตรงเหมือนอย่างเคย แต่กลับให้ความรู้สึกราวกับว่าเขาแก่ลงไปอีก10 กว่าปี

หลายครั้ง ความหวังที่ดับสลาย ก็สามารถทำลายจิตใจของคนได้

เขาไม่ได้ยินยอม แต่ก็ไม่อาจที่จะปฏิเสธ

ที่สำคัญที่สุดคือเขาไม่ต้องการให้หยางหลิงรุ่ยกลับไปทนทุกข์ทรมานอีกแล้ว

“หลิงรุ่ย เรื่องของฮั่วเทียนหลัน เธอ......”

เขายังไม่ทันพูดจบ ก็ถูกหยางหลิงรุ่ยเอ่ยขัดจังหวะขึ้นมาก่อน

เธอดูเหมือนรีบร้อนจะอธิบาย ：“อารัน ที่ฉันพูดแบบนี้กับนายไม่ใช่เพราะฮั่วเทียนหลันนะ”

จางรันส่ายหน้า ก่อนจะเอ่ยขึ้นอย่างไม่ใส่ใจ ："ฉันรู้ว่าเธอไม่ใช่คนแบบนั้น แต่ว่าฉันอยากเตือนเธอสักหน่อย หวังว่าเธอจะฟังกัน”

“เธอจะอยู่กับใครก็ได้ ยกเว้นฮั่วเทียนหลันเพียงคนเดียว เขาเป็นเหมือนเหวลึก ที่สามารถทำให้เธอตกลงไปจนร่างกายและกระดูกแตกละเอียด”

ตอนที่ฮั่วเทียนหลันมาออสเตรเลีย จางรันได้วางแผนที่ชั่วร้ายที่สุดไว้เรียบร้อยแล้ว

การติดต่อระหว่างเขากับหยางหลิงรุ่ย หรือผ่านคนรอบข้างของเขา ก็ทำให้เขารู้มาตั้งนานแล้ว

แต่เขากลับทำเป็นเหมือนไม่รู้ไม่เห็นมาโดยตลอด

เขาไม่ต้องการให้เธอลำบาก สิ่งที่เขามอบให้เธอก็คืออิสรภาพ ไม่ใช่การใช้อำนาจของฮั่วเทียนหลัน

แม้กระนั้น เมื่อกี้เขาก็ยังมีความคิดว่า ที่หยางหลิงรุ่ยปฏิเสธที่จะคบกับเขาต่อ เป็นเพราะการบีบบังคับของฮั่วเทียนหลันด้วยหรือเปล่า

เธอช่างไร้เดียงสา ฮั่วเทียนหลันแค่ใช้กลเม็ดง่ายๆ ก็สามารถเล่นงานเธอได้

สำหรับจางรันแล้ว ผู้ชายคนนั้นจัดอยู่ในประเภทคนชั่วร้ายมาตลอด

ในปีนั้นเขาแต่งงานกับหยางหลิงรุ่ย แต่กลับปฏิบัติต่อเธอไม่ดีเลยสักนิด กลับกับเขายังทรมานและดูถูกเธอต่าง ๆ นานา ถ้าหากเธอไม่ถูกบีบบังคับจนถึงที่สุด แล้วเธอจะหนีไปทำไม

นอกจากนี้เขายังตรวจสอบอุบัติเหตุทางรถยนต์ในปีนั้นอีกด้วย

คนขับรถคนนั้น ได้รับเงินมาจำนวนหนึ่ง ซึ่งเป็นเงินที่คนของมู่เหว่ยโอนไปให้

หลังจากนั้น มู่เหว่ยก็ถูกฮั่วเทียนหลันปิดปากและเก็บเธอไว้ในเว็บมืด

หากไม่มีคำบ่งการของฮั่วเทียนหลัน มู่เหว่ยจะกล้าลงมือทำอะไรกับคนข้างตัวของเขาเช่นนั้นจริง ๆ เหรอ

ในขณะเดียวกัน ในใจของเขาก็รู้สึกเกลียดตัวเองมาตลอด

เพราะเขารู้ ถ้าไม่ใช่เพราะเงิน 5 แสนในปีนั้น หยางหลิงรุ่ยก็คงไม่มีทางรู้จักกับฮั่วเทียนหลันอย่างแน่นอน

ถ้าเป็นแบบนั้น ก็คงจะไม่มีเรื่องราวต่าง ๆ ต่อจากนั้น

แต่โชคยังดีที่หยางหลิงรุ่ยยังมีชีวิตรอด และกลายเป็นหญิงสาวของบ้านตระกูลหยาง ผู้ที่ใช้ชีวิตอยู่ที่นั้นอย่างมีความสุข

จริง ๆ แล้วในใจของจางรันเกลียดฮั่วเทียนหลันเป็นอย่างมาก แต่ถึงอย่างไรเขาก็ไม่มีความสามารถพอที่จะสู้กับฮั่วเทียนหลันได้

หยางหลิงรุ่ยตกตะลึงไปครู่นึง ปกติจางรันไม่ใช่คนคิดเล็กคิดน้อย และสิ่งที่เขาพูดมันก็มีเหตุผล

“นายเกลียดเขามากใช่ไหม” หยางหลิงรุ่ยถามขึ้นเสียงเบา

จางหรันพยักหน้าเป็นคำตอบ

“ทำไมเหรอ” แม้ว่าหยางหลิงรุ่ยจะไม่แน่ใจตัวเองว่ารักหรือว่าเกลียดฮั่วเทียนหลัน

แต่เธอไม่เข้าใจ ว่าทำไมจางรันถึงได้รังเกียจฮั่วเทียนหลันนัก ทั้งที่เขาไม่ค่อยได้คบค้าสมาคมกับฮั่วเทียนหลันสักเท่าไหร่เลยด้วยซ้ำ

“เพราะว่าเขาทำไม่ดีกับเธอไง”

“หือ? นายรู้ได้ยังไง หรือพวกเราเคยรู้จักกันมาก่อนเหรอ”

“อืม”

เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว จางรันก็ไม่มีอะไรที่จะปิดบังอีกต่อไป

เรื่องที่หยางหลิงรุ่ยเข้าใจ แต่พอได้มาฟังจากปากของคนอื่นแล้ว มันกลับเป็นอีกความรู้สึกหนึ่ง

“นายช่วยเล่าถึงความสัมพันธ์ครั้งอดีตของฉันกับเขาให้ฟังหน่อยได้ไหม”

ถามแบบนี้ดูเหมือนจะมากเกินไป หยางหลิงรุ่ยจึงรีบเอ่ยขึ้น ：“ไม่อยากเล่า ก็ไม่เป็นไร”

“เหอะ มันก็ไม่มีอะไร”

จางรันราวกับกำลังจมอยู่กับเรื่องราวในอดีต ผ่านไปสักพักเขาถึงเอ่ยขึ้น ：“เธอเคยถูกเขาข่มขืน จนมีลูกกับเขา หลังจากนั้นก็หนีออกไปจากบ้านของเขา แต่เพราะถูกครอบครัวบีบบังคับเธอจึงต้องกลับมาแต่งงานกับเขา เขาไม่ได้รักเธอเลยสักนิด แต่เธอกลับรักเขาสุดหัวใจ เขาไม่เคยทะนุถนอมเธอ เอาแต่ทำไม่ดีกับเธอ หลังจากนั้นเธอก็หนีไปอย่างท้อแท้และสิ้นหวัง ก่อนจะประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์......”

ในส่วนที่เหลือต่อจากนั้นจางรันไม่ได้เล่าต่อ แต่หยางหลิงรุ่ยก็พอรู้อยู่แล้ว

เธอรู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก เพราะไม่มีใครเคยบอกกับเธอเรื่องที่เธอถูกข่มขืมและถูกบังคับ

มิน่าล่ะ ความรู้สึกของเธอที่มีต่อเขา ถึงได้รู้สึกทั้งรักทั้งเกลียดเช่นนั้น

ทั้งสองคนมองหน้ากัน ก่อนที่หยางหลิงรุ่ยจะหรี่ตาลงและเอ่ยขึ้นเสียงเบา：“นายยังมีงานที่ต้องทำอีกเยอะ ฉันไม่รบกวนนายแล้ว”

พูดจบ เธอก็ลุกขึ้นทันที

อาจจะเป็นเพราะนั่งนานไปหน่อย ร่างกายของเธอจึงโยกไปโยกมาจนเกือบจะล้ม โชคดีที่ยังจับโซฟาไว้ได้

จางรันลุกขึ้นเพื่อจะช่วยประคองเธอ แต่เธอกลับยกมือขึ้นห้าม จากนั้นจึงเดินออกไป

หลังจากที่เดินออกมาจากห้องทำงานของเขาแล้ว เธอก็ออกจากบริษัทไปในทันที

เธอไม่กล้าที่จะอยู่ที่นี่อีกต่อไป ถ้าหากยังอยู่ต่อเธอคงรู้สึกละอายใจต่อจางรันเป็นอย่างมาก

จางรันยืนอยู่ตรงหน้าต่าง เขาดูเหมือนจะมองเห็นรถของหยางหลิงรุ่ยที่ขับออกมาจากลานจอดรถใต้ดิน

นั่นน่าจะเป็นรถของเธอหรือเปล่า

หลังจากนี้ เธอคงไม่มาที่นี่อีกแล้วใช่ไหม

จริง ๆ แล้วการใช้ชีวิตตลอดสองปีที่ผ่านมานั้น สำหรับเขาราวกับเป็นเพียงความฝัน

ตอนนี้ถึงเวลาตื่นจากความฝันแล้ว และเขาก็ควรจะรู้ตัวเองสักที

เขาและหยางหลิงรุ่ย เดิมทีก็เป็นได้เพียงความสัมพันธ์ฉันพี่น้องเท่านั้น

หยางหลิงรุ่ยไม่รู้ว่าเธอเข้าใจฮั่วเทียนหลันผิด แต่ความเข้าใจผิดเช่นนี้หากให้ Auch รู้เข้า เธอคงจะดีใจจนกระโดนโลดเต้น และบอกกับหยางหลิ่งรุ่ยว่าควรจะคิดเช่นนี้แหละถูกแล้ว เพราะฮั่วเทียนหลันนั้นเป็นคนที่ชั่วร้ายและน่าขยะแขยงมาก

“ขอโทษทีนะ คุณจำผิดคนแล้วล่ะ”

แม้ว่าทั้งสองคนคุยกันได้สักพักแล้ว แต่พอนับเวลาดูกลับไม่ถึง 5 นาทีเลยด้วยซ้ำ

และทันใดนั้น หน่วยลาดตะเวนของบ้านหยางก็มาถึง

“คนที่อยู่ข้างหน้า ขยับรถออกไปเดี๋ยวนี้ นี่เป็นที่ส่วนบุคคลของบ้านหยาง รีบออกไปให้เร็วที่สุด！”

Auch มองไปที่บอกดี้การ์ดด้าหลัง แต่ก็ไม่ได้อะไรด้วย

ก็แค่รถคันเดียวเท่านั้น โดนชนพังแล้วเธอก็สามารถซื้อใหม่ได้อีกเป็นร้อยเป็นพันคัน

ประเด็นสำคัญของ Auch ในวันนี้ก็คือการมาดูผู้หญิงที่หน้าตาคล้ายคลึงกับอันหรันให้แน่ชัด ว่าแท้จริงแล้วใช่เธอหรือไม่

“เธอจำไม่ได้เหรอว่าตัวเองมีลูกสาวชื่อลั่นลาน น้องเขยของเธอชื่อฮัวเส้าซู่ เพื่อนสนิทของเธอชื่อทันเหว่ย และศัตรูหัวใจของเธอก็คือมู่เหว่ย”

ในตอนที่เธอกล่าวถึงตัวละครแต่ละคนขึ้นมา เธอก็จะมองสังเกตที่ดวงตาของหยางหลิงรุ่ยไปด้วย

แต่หยางหลิงรุ่ยกลับยังคงเมินเฉย เธอทำเพียงแค่ส่ายหัว ก่อนจะเอ่ยขึ้นอย่างหมดความอดทน ：“พอเถอะ คุณ Auch ความอดทนของฉันมีขีดจำกัด กรุณาอย่าได้คืบจะเอาศอก แล้วก็คุณสบายใจได้เลย ฉันไม่ไปแย่งคุณฮั่วของคุณหรอกนะ!”

Auch มีความสุขในใจ ใบหน้าของเธอปรากฏรอยยิ้มอย่างผู้ชนะขึ้น

หึ ที่เธอมาในครั้งนี้ก็ต้องการเพียงประโยคนี้จากหยางหลิงรุ่ยแค่นั้น

เธอขึ้นรถ จากนั้นเสียงสตาร์ทเครื่องยนต์จะดังขึ้น ตอนที่กำลังจะขับผ่านหยางหลิงรุ่ยไปเธอก็ก้มหน้าลงก่อนจะเอ่ยขึ้น ： “คุณหยาง จำสิ่งที่พูดในวันนี้ด้วย!”

หยางหลิงรุ่ยเงยหน้าขึ้นมองหญิงสาวเลือดผสมตรงหน้า ก่อนจะเอ่ยขึ้นเสียงราบเรียบ ：“คุณ Auch กังวลเรื่องของตัวเองเถอะ ดูเหมือนว่าคุณฮั่วจะไม่ได้สนใจคุณเลยนะ!”

“เธอ......”

ทันทีที่น้ำเสียงโมโหของ Auch ดังขึ้น หยางหลิงรุ่ยก็รีบขึ้นไปบนรถ ก่อนจะเหยียบคันเร่งออกไปทันที

หลังจากผ่านการปะทะกับ Auch ทำให้หยางหลิงรุ่ยที่มีเรื่องไม่สบายใจก่อนหน้านี้ รู้สึกผ่อนคลายขึ้นมา

เธอเข้าไปในคฤหาสน์ ตอนที่เดินผ่านทะเลสาบสายตาก็เหลือบไปเห็นพี่ใหญ่

ในมือของหยางหยวนกำคันเบ็ดแน่น เขากำลังฉุดดึงกับปลาตัวใหญ่อยู่

เขาสู้กับปลาตัวใหญ่ตัวนี้มาสิบนาทีแล้ว จนเจ้าปลาดูเหมือนจะเริ่มเหนื่อย รอแค่ให้เขาดึงสายเบ็ดขึ้นมาเท่านั้น

หยางหลิงรุ่ยเดินไปหาพี่ใหญ่ หลังจากเฝ้าดูอยู่ไม่กี่นาที ปลาคาร์พน้ำหนักกว่าสิบกิโลกรัมก็ถูกลากขึ้นมา

หลังจากหยางหยวนถ่ายรูปมันเสร็จ เขาก็ปล่อยมันลงน้ำไปดังเดิม

“พี่ใหญ่ นี่เป็นครั้งที่ห้าที่พี่จับมันได้ในเดือนนี้ใช่ไหม”

“อืม โง่จริง ๆ ปากเกือบจะหลุดเพราะเบ็ดเกี่ยวอยู่แล้ว ยังไม่รู้จักเข็ดอีก！”

หยางหลิงรุ่ยมองไปที่หยางหยวนอย่างไม่มีอะไรจะพูด ว่ากันว่าความจำของปลามีแค่ 7 วินาทีเท่านั้น มันจะจำได้ที่ไหนกันล่ะ

“มาหาฉันมีอะไรหรือเปล่า” หยางหยวนรู้ดีว่าน้องสาวของเขานั้น หากไม่มีเรื่องอะไรจะไม่มาหาเขาถึงที่นี่แน่

หยางหลิงรุ่ยเม้มปาก ก่อนจะเอ่ยขึ้นเสียงเบา ：“ฉันพูดกับฮั่วเทียนหลันรู้เรื่องแล้ว！”