โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 356

เขาพูดโดยเน้นน้ำเสียง ต้องการจะปิดประตู

น้ำเสียงของเขาแสดงถึงอะไร ครูสาวผู้ที่มีประสบการณ์มาบ้างย่อมเข้าใจดี

สุยเฉวียนสุ่ยมักอาศัยจังหวะนี้ ตอแยผู้หญิงหลายๆคน

ในวงการการศึกษา ทุกคนต่างเคยชินกับเรื่องแบบนี้

แต่เขากลับคาดไม่ถึง ครูประจำชั้นไม่ปิดประตู

เธอเพียงแค่พูดเตือนว่า: "ท่านคะ คืออย่างงี้ค่ะ เมื่อตอนเช้าที่มีเด็กทะเลาะกัน เมื่อสักครู่มีผู้ปกครองมาขอเข้าผอ.ค่ะ"

ไปพบ? เมื่อได้ยินสุยเฉวียนสุ่ยก็รู้สึกว่ามันเป็นเพียงเรื่องไร้สาระ

โลกนี้มันเกิดอะไรขึ้น ผู้ปกครองต้องเข้ามาพบครูไม่ใช่เหรอ? ทำไมตอนนี้ครูใหญ่ต้องคุกเข่าเลียผู้ปกครองด้วย?

เขาขมวดคิ้วทันทีและพูดอย่างเคร่งขรึม: "คุณเพิ่งมาใหม่เหรอ ผู้ปกครองคงเข้าใจอะไรผิด ที่คุณเข้ามาบอก คุณไม่รู้เหรอว่าผู้ปกครองควรเข้ามาพบเอง ถ้าต้องให้ผอ.ออกไปพบเอง จะมีพวกครูอย่างคุณไว้ทำไมกัน"

ครูประจำชั้นคาดเดาไว้แล้วไม่ผิดว่าต้องถูกตำหนิ

เธอแค่ก้มหน้าหลังจากสุยเฉวียนสุ่ยพูดจบ แล้วเธอก็พูดว่า "ผู้ปกครองนามสกุลหยางค่ะ!"

นามสกุลหยาง? นามสกุลหยาง!

สุยเฉวียนสุ่ยลุกขึ้นยืนจากเก้าอี้อย่างรวดเร็วเขาเดินหน้าไปหาคุณครู ไม่มีอะไรอยู่ในความคิดของเขา และเขาถามอย่างใจจดใจจ่อ "ที่คุณบอกว่านามสกุลหยาง เขาเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย?"

"ผู้หญิงค่ะ ..." ครูประจำชั้นรายงานตามความเป็นจริง

สุยเฉวียนสุ่ยถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อรู้ว่าเธอเป็นผู้หญิง

โชคดีที่คนที่มาไม่ใช่ผู้นำของตระกูลหยาง

ถึงอย่างนั้น เขาก็ไม่รีรอ เขารีบเดินออกไป

หยางหลิงรุ่ยรออยู่ในห้องเรียน มองไปไกลๆก็เห็นหญิงสาวเจับมือเด็กหญิงตัวเล็ก ๆกำลังเดินเข้ามา

เมื่อสาวคนนั้นเดินหาหยางหลิงรุ่ย เธอแค่เหลือบมองและเดินผ่านไป

แต่ทว่าหลิวหลานซินเห็นหยางหลิงรุ่ย เธอก็หยุดชี้ไปที่หยางหลิงรุ่ย แล้วตะโกนว่า " แม่คะ นี่คือแม่ของยัยนั่นค่ะ"

ต่อหน้าผู้ใหญ่ เธอกล้าพูดแบบนี้ มันแสดงถึงการอบรมเลี้ยงดูของเธอ

หยางหลิงรุ่ยขมวดคิ้ว ความรู้สึกของเธอที่มีต่อเด็กหญิงคนนี้ก็แย่ลงเช่นกัน

มาดามหลิวหยุดทันทีและมองไปที่หยางหลิงรุ่ยซึ่งสวมชุดเดรสยาวสั่งตัดพิเศษ ด้วยใบหน้าที่สวยและการแต่งหน้าที่ดูดี เธอจึงพูดประชดประชันว่า: "เอ๊ะ ผู้หญิงแบบนี้เหมือนเคยเห็นที่ไหนนะ! เหมือนเพื่อนของฉันที่เต้นรูดเสาในบาร์เลย เหมือนจริงๆ!”

ที่บาร์ ยังมีการเต้นรูดเสาอยู่อีกเหรอ มาดามหลิวพูดออกมาโดยไม่ให้เกียรติ

หยางหลิงรุ่ยขมวดคิ้วเล็กน้อยและมองไปที่มาดามหลิวและพูดว่า "มาดามมีเพื่อนแบบนี้ด้วยหรือคะ ดูเหมือนว่ามันคงจะเป็นอาชีพสิมั้งคะ"

หยางหลิงรุ่ยจะไม่สุภาพกับคนที่พูดจาหยาบคาย

พี่ชายคนรองพูดบ่อยๆ ว่าคนพวกเนี้ยมันก็แค่พวกชอบพูดจายั่วยุ?

ไม่เป็นไร พูดจาสะกิดๆสักหน่อย ให้เธอเป็นบ้าเล่นๆ

หากเกิดอะไรขึ้น ก็ยังมีตระกูลหยางซัพพอร์ต!

เมื่อมาดามหลิวรู้ว่าหยางหลิงรุ่ยกล้าที่จะพูดกับเธอเช่นนี้ เธอจึงระเบิดขึ้นมา และชี้ไปที่หน้าของหยางหลิงรุ่ยพร้อมก่นด่า " ยัยนี่ แกว่าใคร พูดมาได้ สงสัยไม่มีการศึกษา แกดูสิลูกสาวแกเกิดมาก็ไม่มีพ่อ!”

ในขณะที่เธอพูด เธอเปิดแขนเสื้อของหลิวหลานซิน เผยให้เห็นรอยฟกช้ำสองสามแห่ง

หยางหลิงรุ่ยเพียงแค่เหลือบมอง แต่ก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มเยาะออกมา

เมื่อเทียบกับรอยช้ำที่เธอเคยเห็นของลูกสาวเธอ นี่มันแค่จิ๊บๆ

เธอยังไม่ได้พูดอะไร แต่ได้ยินเสียงผู้ชายแทรกขึ้นมา

"เธอทำอะไร? กลับไปซะ!"

หยางหลิงรุ่ยหันหน้ามองไปยังต้นทางของเสียง

สุยเฉวียนสุ่ยรีบขอให้ครูประจำชั้นพามาดามหลิวและลูกสาวออกไปโดยเร็ว

เขาได้ยินเสียงการด่าทอของมาดามหลิวซึ่งเธอก็เติมเชื้อเพลิงเข้าไปในกองไฟ ผู้หญิงคนนี้ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย!

ตอนนี้เขาก็เข้ามาพบเธอแล้ว หยางหลิงรุ่ยจึงไม่สนใจมาดามหลิว

พักหลังสองวันนี้ ไม่ให้เธอเข้าไปในห้องน้ำเลย

คงเป็นเพราะเธอถูกรังแกที่โรงเรียน และรอยแผลเป็นบนร่างกายของเธอก็ชัดเจนเกินไป เธอกลัวว่าครอบครัวจะเป็นห่วงเลยพยายามปกปิดเรื่องนี้ไว้

เรื่องผิดปกติแบบนี้ ตงเหยียนกับทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น หยางหลิงรุ่ยกหัวใจของเธอรู้สึกสับสน กระวนกระวาน เธอกำลังคิดอะไรอยู่ ถึงได้ไม่สนใจชิงหรง

ลูกสาวของตัวเอง เธอรู้ดีที่สุด

ถ้าชิงหรงเป็นคนวู่วาม เธอคงจะระเบิดไปนานแล้วเวลาคนรับใช้ทำงานไม่ดี

แต่เธอมักแสดงความไม่พอใจออกมา แต่ไม่ได้บ่นอะไร

แต่ถ้ากับญาติก็อาจจะมีบ่นบ้างไม่กี่ประโยค

ถ้ามาคอยกัดกัน ตัวเองก็จะกลายเป็นหมาบ้า

หยางหลิงรุ่ยคุ้นเคยกับหลักการนี้ เธอจึงพูดอย่างเงียบ ๆ ว่า: "มาดาม ไม่ต้องกังวลหรอกค่ะ ฉันคิดว่าการทะเลากันของเด็กๆในครั้งนี้ มันต้องมีเหตุผลแน่ๆ ตอนนี้ลูกสาวของฉันไม่อยู่ คุณลองถามลูกสาวคุณดูสิคะ ให้เธอบอกสิคะว่าทำไมถึงทะเลาะกัน ถ้าลูกสาวฉันผิด ในฐานะผู้ปกครอง ฉันจะรับผิดชอบเอง แต่ถ้าลูกคุณผิด คุณ....."

ก่อนที่หยางหลิงรุ่ยจะพูดจบเธอก็ถูกมาดามหลิวขัดจังหวะด้วยความโกรธ

“ถุย คุณจะมาพูดมั่วซั่วได้ยังไง ลูกสาวฉันจะมารังแกคนนี่นะ!”

เธอพูดพลางมองไปที่ผอ.หลิว พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงกดดัน "เต๋อเวย คุณทำอะไรอยู่หะ ผู้หญิงคนนี้เหมือนกับลูกสาวเธอเลย ไม่พูดจาด้วยเหตุผล เมื่อกี้ฉันถามหลานซินแล้ว ลูกสาวประธานซุน ลูกสาวผู้จัดการเฉิน แล้วก็ลูกสาวผอ.เจิ้งอยู่กับเธอ อยู่กับเธอ พวกเธอเคยถูกแม่นั่นรังแก เด็กแบบนี้ ยังจะมาเรียนโรงเรียนไฮโซอยู่อีกเหรอ ควรจะประกาศให้สังคมรับรู้ ไล่เธอออก ไม่ให้เธอเข้าโรงเรียนไหนได้เลย! "

ผอ.หลิวดูมาดามหลิวที่เลอะเทอะไปกันใหญ่ แต่มาดามหลิวแสร้งทำเป็นไม่เห็น หลังจากที่มาดามหลิวพูดจบ เขาก็รู้ว่าเรื่องนี้คงกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว เขาก็ถอนหายใจทันที

อาชีพของฉัน มันจบลงแล้ว

สำหรับสุยเฉวียนสุ่น เมื่อครอบครัวของผอ.หลิวกำลังมุ่งหน้าไปหาความตายด ตัวเองเขากลัวว่าหยางหลิงรุ่ยจะโกรธแล้วมาตระกูลหยางมาแก้แค้น

ดังนั้นเขาจึงรีบขอโทษหยางหลิงรุ่ย และขอตัวออกไป

ตัวหยางหลิงรุ่ย เธอก็ได้แค่ยิ้มให้แบบเย็นยะเยือก

ตอนนี้ผู้หญิงบ้าคนนี้พูดออกมาหมดแล้ว เธอก็รับรู้แล้ว ว่าลูกสาวของผอ.หลิวคนนี้ เป็นหนึ่งในคนที่ทำร้ายชิงหรง

เธอพูดเบา ๆ ว่า: "ผอ.หลิว ภรรยาของคุณเขาหมายถึงคุณใช่ไหมคะ"