โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 449

เดิมทีคนขับรถของตระกูลหยางรอหยางหลิงรุ่ยอยู่ข้างนอก แต่เขากลับถูกบอดี้การ์ดของตระกูลฮัวไล่กึ่งบังคับให้ไป

หยางหลิงรุ่ยขึ้นไปรถของฮั่วเทียนหลันอีกครั้งโดยไม่ได้ตั้งใจ ตอนนี้เธอรู้สึกเหมือนกับอยู่บนเรือของโจรอย่างไงอย่างงั้น

ขณะที่รถกำลังขับอยู่บนถนน ฮั่วเทียนหลันก็มีโทรศัพท์เข้ามาอย่างกะทันหันซึ่งดูเหมือนจะเป็นเรื่องธุระของบริษัท

หยางหลิงรุ่ยมองดูสักพัก จากนั้นก็โน้มตัวไปที่หูของลั่นลานและถามเบา ๆ ：“เด็กดี เราจะไปทำอะไรที่บ้านหยางเหรอ”

“คุณแม่ไม่รู้เหรอคะ”

คำพูดของลั่นลาน ทำให้หยางหลิงรุ่ยงงมากยิ่งขึ้น

เธอถูกลากออกมา เธอจะรู้ได้อย่างไร

“หนูนัดกับหรงหรงไว้แล้วว่าวันนี้จะไปเที่ยวด้วยกัน แต่หรงหรงบอกว่าต้องอยู่บ้านเป็นเพื่อนคุณแม่ของเธอ หนูก็เลยบอกให้คุณพ่อเรียกคุณแม่ออกมา จากนั้นเราค่อยไปรับหรงหรงออกไปเที่ยวด้วยกัน ”

เดิมทีปฏิกิริยาของสมองหยางหลิงรุ่ยไม่ได้ว่องไวเป็นพิเศษอยู่แล้ว แต่หลังจากศึกษาข้อความนี้อย่างละเอียดแล้วหยางหลิงรุ่ยก็เข้าใจสิ่งที่ลั่นลานต้องการแสดงออก

“หนูรู้จักชิงหรงเหรอ” หยางหลิงรุ่ยถามด้วยความประหลาดใจ

เธอรู้ว่าสองคนอยู่โรงเรียนเดียวกัน และจะต้องเจอกันแน่นอน แต่ถึงอย่างไรก็ไม่ใช่ห้องเดียวกันแน่！

“ค่ะ！พวกเราเรียนห้องเดียวกัน” ลั่นลานเอ่ย

“แล้วพวกหนูรู้จักกันได้อย่างไร”

“พวกเรานั่งด้วยกันค่ะ！”

ลั่นลานจ้องมองไปที่หยางหลิงรุ่ยด้วยท่าทางที่โง่เขลา และดูเหมือนจะแปลกมาก ๆ ที่หยางหลิงรุ่ยจะถามคำถามระดับต่ำเช่นนี้ได้อย่างไร

หลังจากที่ลั่นลานเปลี่ยนเพื่อนร่วมโต๊ะ เธอก็ได้บอกพ่อไปแล้วตั้งแต่แรก

ดังนั้นฮั่วเทียนหลันจึงรู้ว่าเพื่อนร่วมโต๊ะของลั่นลานคือลูกสาวของหยางหลิงรุ่ยตั้งนานแล้ว

แต่ในทำนองเดียวกัน เป็นไปได้ไหมที่ชิงหรงจะยังไม่บอกคุณแม่

ลั่นลานพูดถูก ชิงหรงยังไม่ได้บอกหยางหลิงรุ่ยจริง ๆ

ไม่ใช่ว่าชิงหรงไม่อยากพูด แต่ช่วงนี้หยางหลิงรุ่ยมักจะออกไปข้างนอกแต่เช้าและกลับเข้ามาอีกทีตอนดึก บางครั้งตอนอยู่ที่บ้านเธอก็มักทำตัวแปลกประหลาดอยู่เสมอ

เดิมทีชิงหรงเป็นคนที่มีนิสัยที่ค่อนข้างจะขี้โกรธขี้โมโหมากอยู่แล้ว แต่ภายใต้ความโกรธที่สะสมมาเรื่อย ๆ ชิงหรงจึงไม่มีอะไรอยากจะพูดกับหยางหลิงรุ่ยแล้ว

และช่วงนี้หยางหลิงรุ่ยก็ยังดูแลตัวเองไม่ค่อยจะได้ ดังนั้นจึงไม่ได้เข้าไปถาม

คราวนี้ก็เลยกลายเป็นเรื่องเป็นราวขึ้นมา

หยางหลิงรุ่ยมองลั่นลานอย่างกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ขณะนั้นเธอไม่รู้จะพูดอะไรออกไปดี

ฮั่วเทียนหลันที่อยู่ด้านหน้าก็คุยโทรศัพท์เสร็จแล้ว เขาวางโทรศัพท์ไว้ในช่องเก็บของและพูดเบา ๆ ：“ชิงหรงกลับบ้านแล้วไม่ได้บอกคุณเหรอ”

“ไม่ได้บอก ชิงหรงน่าจะยุ่งมาก ดังนั้นเลย.......”

หยางหลิงรุ่ยรีบพูด แต่ใบหน้าของเธอแดงขึ้นเล็กน้อยเพราะรู้สึกผิด

“ชิงหรงเรียน จะยุ่งอะไร”

คำอธิบายของหยางหลิงรุ่ยซีดขาวมาก เธอมั่นใจร้อยเปอร์เซ็นต์ ฮั่วเทียนหลันสามารถเข้าใจคำอธิบายของเธอได้อย่างแน่นอน

แต่ผู้ชายคนนี้กลับไล่จิกไม่ปล่อย เห็นได้ชัดว่าต้องการให้หยางหลิงรุ่ยขายหน้า

เธออดไม่ได้ที่จะจ้องไปที่ฮั่วเทียนหลันอย่างดุดันก่อนจะเอ่ย：“คุณฮั่ว คุณก็ใส่ใจหลายเรื่องเหมือนกันนะ！ ”

ฮั่วเทียนหลันหัวเราะ และรู้ว่าหยางหลิงรุ่ยโกรธแล้ว เขาจึงไม่ได้ยั่วเธอต่อ

จริง ๆ วันนี้จะพาหยางหลิงรุ่ยและชิงหรงออกไปเที่ยว ดังนั้นบรรยากาศเป็นสิ่งสำคัญมาก

เมื่อรถหยุดที่หน้าประตูของบ้านหยาง หยางหลิงรุ่ยก็รีบลงจากรถเพื่อที่จะเข้าไปเรียกชิงหรง

แต่เธอยังไม่ทันได้เดินเข้าประตูไปก็ต้องรู้สึกทำตัวไม่ถูกทันทีเมื่อพบว่าชิงหรงแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว และตอนนี้ตงเหยียนกำลังจับมือของเธอและพาเดินออกมา

ตงเหยียนจ้องมองหยางหลิงรุ่ยและพูดอย่างโกรธ ๆ ："ไปไหนมา"

“ฉัน ฉัน......” หยางหลิงรุ่ยอ้าปากขึ้นแต่พูดอะไรไม่ออกฉับพลัน

ตามจริงแล้วหน้าที่แต่งตัวให้ชิงหรงนั้นมันควรจะเป็นหน้าที่ของคุณแม่อย่างเธอทำ

แต่ตอนนี้กลับต้องมารบกวนตงเหยียนแทน นั่นทำให้เธอรู้สึกละอายใจอย่างบอกไม่ถูก

ทันใดนั้นก็มีเสียงฝีเท้าเดินก้าวเข้ามาอย่างรวดเร็ว จากนั้นเสียงของลั่นลานก็ดังขึ้น ：“หรงหรง！”

“ลั่นลาน......”

ชิงหรงออกแรงเล็กน้อยเพื่อดิ้นให้หลุดจากมือของตงเหยียนที่จับเธอไว้ หลังจากนั้นก็วิ่งออกไป

เด็กทั้งสองจับมือกันอย่างมีความสุขและกระโดดโลดเต้นกันออกไป

และดูเหมือนว่าหยางหลิงรุ่ยและตงเหยียนจะเป็นเพียงแค่อากาศเท่านั้น

และสิ่งที่คิดไม่ถึงก็คือ สิ่งที่ชิงหรงถึงแม้จะเสียมารยาทมาก แต่ตงเหยียนกลับไม่ได้โกรธอะไร

ตงเหยียนมองไปที่ร่างของลั่นลาน ตอนที่ลั่นลานเพิ่งวิ่งผ่านไป และมองสังเกตอย่างละเอียดไปที่ลั่นลาน

เด็กคนนี้ ดูเหมือนกับหยางหลิงรุ่ยมาก ๆ

นอกจากนี้ยังมีชื่อว่าลั่นลาน ดังนั้นชื่อนี้ที่เกี่ยวข้องกับบ้านหยางก็มีแค่หนึ่งเดียวเท่านั้น

นั่นคือลูกอีกคนของหยางหลิงรุ่ยกับฮั่วเทียนหลัน ลั่นลาน

“นี่คือลั่นลาน”

“อืม” หยางหลิงรุ่ยตอบกลับ

“ลั่นลายสวยมาก ดูคล้ายกับเธอมากเลยทีเดียว” ตงเหยียนมีน้ำเสียงแปลก ๆ เมื่อพูดประโยคนี้ขึ้น

แต่หยางหลิงรุ่ยก็ไม่ได้สังเกตอะไร เธอเพียงแค่พยักหน้าและพูดว่า：“ลั่นลานเป็นลูกสาวของฮั่วเทียนหลัน”

“ก็เป็นลูกของเธอเหมือนกัน” ตงเหยียนช่วยหยางหลิงรุ่ยปรับนิดหน่อย

หยางหลิงรุ่ยหยุดนิ่ง จากนั้นเธอก็ยิ้มอย่างขมขื่น ก่อนส่ายหัวและกล่าวว่า：“พี่สะใภ้ อย่าหัวเราะเยาะฉันเลย ฉันยังไม่ได้ทำตามหน้าที่ในการเลี้ยงดูเธอ...... ”

ถึงแม้ทั้งสองคนจะไม่มีใครรู้กันเลย แต่เธอก็เป็นแม่และรู้ดีที่สุด

หยางหลิงรุ่ยดึงชิงหรงลงก่อนจะพูดเบา ๆ ：“พอแล้ว หยุดทะเลาะกับคุณลุงฮั่วได้แล้ว”

คำพูดของหยางหลิงรุ่ย ชิงหรงยังคงต้องเชื่อฟัง

ดังนั้นเธอจึงนั่งลงอย่างเชื่อฟัง และไม่ท้าทายฮัวเทียนหลันต่อไป

ในตอนนี้จู่ๆมือของเธอก็ถูกดึงไป ลั่นลานยกนิ้วให้ชิงหรงและชมชิงหรงว่าเยี่ยมจริงๆ

ถูกคนชม ชิงหรงก็ลอยอยู่เล็กน้อย

ชิงหรงเหลือบมองไปที่ฮั่วเทียนหลันและกระซิบข้างหูของลั่นลานว่า：“อย่าไปกลัว นี่เป็นแค่เสือกระดาษ！ ”

ในรถที่ถูกปิดและไม่ได้เปิดเพลง

เสียงในรถจะว่าดังก็ไม่ดัง จะว่าเบาก็ไม่เบา แต่ว่าคนที่นั่งอยู่ในรถสามารถได้ยินทุกคน

ด้วยเหตุนี้เดิมทีคำพูดของชิงหรงเป็นความกำเริบเสิบสานระหว่างเธอกับลั่นลาน แต่นี่ทำให้อีกสามคนที่เหลือได้ยินกันหมด

คนขับกระตุกยิ้มมุมปากและขับรถอย่างจริงจัง

เขาไม่รู้จักตัวตนของชิงหรง แต่ยังคงชื่นชมความกล้าหาญของชิงหรง ชิงหรงน่าจะเป็นคนแรกที่กล้าประเมินท่านประธานฮั่วเช่นนี้

และหยางหลิงรุ่ยคิดว่า เพราะนี่เป็นเสียงกระซิบระหว่างชิงหรงและลั่นลาน ถ้าเธอพูดอะไรออกไปจะทำให้รู้สึกแปลก ๆ ดังนั้นเธอจึงเลือกที่จะแสร้งทำเป็นตายเหมือนกับว่าเธอไม่ได้ยินมัน

มีเพียงฮั่วเทียนหลันเท่านั้นที่มองชิงหรงราวกับเสือตัวน้อยด้วยสายตาที่ซับซ้อน

แน่นอนว่าเขาจำชิงหรงได้ แต่ก่อนเป็นเด็กที่ว่องไว ปราดเปรียด

ตอนนี้โตขึ้นแล้วนึกว่าจะสุขุมมั่นคงขึ้นมาหน่อย ผลลัพธ์ไม่ได้เป็นตามที่คิดเพราะดูกล้าหาญกว่าเมื่อก่อนขึ้นมากเลย

เมื่อรถมาถึงสวนสนุก คนก็ลงจากรถ

หยางหลิงรุ่ยโน้มตัวลงและถามลั่นลานว่าอยากเล่นอะไร

ลั่นลานจ้องมองด้วยดวงตากลมโตแสนน่ารัก หลังจากมองไปรอบ ๆ เธอจึงเอ่ยขึ้น：“เราไปเล่นชิงช้าสวรรค์กันเถอะคุณแม่！”

คำว่าแม่นี้ หยางหลิงรุ่ยได้ยินก็รู้สึกปกติมาก ถึงอย่างไรเธอก็เป็นแม่ของลั่นลานจริงๆ

แต่ชิงหรงคนที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย กลับมองไปที่ลั่นลานอย่างระมัดระวัง

คืออะไร นี่มันเรื่องอะไรกัน

เพื่อนสนิทของเธอคนนี้ มาแย่งแม่ของเธอไปหรือเปล่า

ต้องมีอะไรผิดปกติแน่ๆ ในหัวของชิงหรงมีเรื่องราวมากมายที่เคยเห็นในละครทีวี

คราวนี้ชิงหรงจะมองอย่างไร จะคิดอย่างไรคิดว่าลั่นลานเป็นคนร้ายเหรอ

คิด ๆ ดูที่ลั่นลานเป็นเพื่อนร่วมโต๊ะกับเธอ เพราะจงใจเข้ามาใกล้ชิดสนิทสนมแน่ ๆ

เธอต้องการขโมยแม่ของตัวเอง มันจะเป็นไปได้อย่างไร เธอต้องปกป้องแม่ต่างหาก！