โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 454

ชิงหรงตอนแรกที่เต็มไปด้วยความชื่นชมในตัวฮั่วเทียนหลัน แต่เมื่อเธอได้ยินว่าฮั่วเทียนหลันพูดแบบนี้ สีหน้าของเธอก็หม่นลง

เธอโง่เหรอ?

เธอจะโง่ได้ไง!

ก่อนหน้านี้ตอนประกอบโมเดล ก็เห็นอยู่ว่าเธอทำเร็วแค่ไหน?

แต่หลังนึกอยู่ในใจ เธอก็ขยับโมเดลขึ้นลง

สายตาเพ่งมองอย่างละเอียดในทุกส่วน โดยเฉพาะส่วนที่ฮั่วเทียนหลันประกอบ ซึ่งพยายาหาข้อผิดพลาดของฮั่วเทียนหลัน

แต่หลังจากดูไปสักพักชิงหรงก็ผิดหวัง

ปัญหาที่ทำให้มันติดขัด คือสิ่งที่ฮัวเทียนหลันพูดจริงๆ เป็นเพียงปัญหาของชิ้นส่วนที่ไม่ตรงกัน

ฮั่วเทียนหลันจัดการ และทำให้ชิ้นส่วนนั้นเข้ากันได้ดี

ตรงหน้าของเธอตอนนี้ คือโมเดลเครื่องบินที่ประกอบโดยสมบูรณ์

ความรู้สึกชื่นชมในตัวฮั่วเทียนหลานยังตงฝังลึกอยู่ในใจ แต่ชิงหรงก็ไม่แสดงความรู้ลึกนั้นออกมา

เพราะฮั่วเทียนหลันเมื่อสักครู่ทำตัวน่ารังเกียจ ตอนนี้ชิงหรงก็เลยไม่มีรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ

หลังจากดูอยู่สองสามรอบ เธอก็ลุกขึ้นมองไปที่ฮัวเทียนหลัน และไปที่ข้างๆโต๊ะเพื่อหยิบเครื่องดื่มขึ้นมาดื่ม

หลังจากประกอบเป็นเวลานานเธอก็เหนื่อยเล็กน้อย

ฮั่วเทียนหลันมองไปที่ชิงหรง ก็รู้ว่าเธอต้องโกรธ เพราะเขาบอกว่าเธอโง่

เขายิ้มและเอื้อมมือหยิกแก้มของชิงหรง

ทันทีที่ ชิงหรงก็รู้แผนของฮั่วเทียนหลันเป็นอย่างดี เธอจึงรีบหลบออกไป

“ คุณลุง นี่มันจะทำให้หน้าใหญ่เท่าจานเลยนะ!”

คำพูดของชิงหรงทำให้ฮั่วเทียนหลันผงะ ทำไมเขาไม่เคยเหตุผลนี้มาก่อน!

แต่การที่ชิงหรงพูดแบบนี้ ก็อาจแสดงว่าไม่ต้องการที่จะสนิทสนมกับตนเอง

ฮั่วเทียนหลันเข้าใจความจริงนี้ดี เพราะมันคงต้องมีเงื่อนไขอะไรบางอย่าง

ความรู้สึกจำเป็นจะต้องถูกปลูกฝังอย่างช้าๆ

ยังเหลือเวลาอีกนาน ฮั่วเทียนหลันตอนแรกวางแผนจะพาชิงหรงไปเล่นอย่างอื่น

แต่ชิงหรงขอให้ฮั่วเทียนหลันรอ

จากนั้น ฮั่วเทียนหลันก็ตกตะลึง เธอใช้เวลาห้านาทีในการแกะโมเดลทั้งหมดออกให้เป็นชิ้นส่วนดังเดิม

และใช้เวลาอีก 25 นาทีและการประกอบใหม่จนเสร็จสมบูรณ์

เมื่อชิงหรงปัดมือมองไปที่ฮั่วเทียนหลันด้วยความภูมิใจ เห็นได้ชัดว่าเธอต้องการให้ฮั่วเทียนหลันชื่นชมเธอ

ฮั่วเทียนหลันอยู่ในอาการสงบนิ่ง และมองไปที่โมเดลด้วยความประหลาดใจ

รู้ไหมว่า ชิงหรงใช้เวลาสี่สิบนาทีในการประกอบโมเดลนี้ ซึ่งใช้เวลาเกือบเท่าเขาเลย

แต่เมื่อกี้แค่แป๊บเดียว ชิงหรงก็ประกอบมันอีกครั้ง และก็สามารถประกอบใหม่ได้อีกครั้ง โดยใช้เวลาเพียง 25 นาที

ไอคิวและความสามารถของเด็กคนนี้สามารถเรียกได้ว่าระดับเทพเลยก็ว่าได้!

บริเวณที่พักผ่อนนี้ มีคู่สามีภรรยาที่พาลูกๆมาเล่นด้วย ก็มองมาด้วยความตกตะลึง

เห็นได้ชัดว่าทุกคนรู้สึกว่า ชิงหรงมีเสน่ห์มากจริงๆ

“ ลุงคิดว่าฉันทำได้ดีไหม”

ชิงหรงกำลังรอคำชมจากฮั่วเทียนหลัน แต่ฮั่วเทียนหลันไม่พูดอะไร

เธอไม่ใช่คนที่ไม่ชอบการรอคอย ดังนั้นเธอจึงเริ่มที่จะขอคำชมจากฮั่วเทียนหลัน

ฮั่วเทียนหลันยิ้ม และยื่นมือออกมาแล้วลูบผมของชิงหรงเบา ๆ และกล่าวชมว่า“ ไม่เลวเลย สุดยอกมากหรงหรง”

"เห็นมั้ยล่ะคะ!"

ชิงหรงตอบโดยไม่ได้รู้สึกถ่อมตัว ทำให้ฮั่วเทียนหลันตกตะลึงเล็กน้อย

นิสัยของเด็กเป็นคนตรงไปตรงมาจริงๆ ไม่รู้ว่าเหมือนใครกันนะ

ฮั่วเทียนหลันไม่ค่อยได้นึกย้อนถึงความทรงจำในวัยเด็ก

เพราะในความทรงจำเหล่านั้นมีความสุข แต่ก็ยังมีความเศร้าที่เขาไม่อยากจดจำอีกต่อไป

เขาลืมไปแล้วว่าตอนเด็ก ๆ เขาเป็นตรงไปตรงมาแบบนี้

ตอนที่เขายังเป็นเด็กเขาได้เข้าร่วมการแข่งขัน Olympiad Genius และได้รับรางวัลที่หนึ่ง ซึ่งคนในตระกูลฮั่วต่างชื่นชมเขา

ซึ่งครั้งนั้น หลี่รูยาก็ได้จัดงานเลี้ยงให้ฮั่วเทียนหลัน

แม้ว่าหลี่รูยาจะพร่ำพรรณาฮั่วเทียนหลันว่าควรถ่อมตัวให้มากๆ ถ้าได้รับคำชมเชยจากคนอื่นๆ

แต่คืนนั้นฮั่วเทียนหลันไม่ได้ฟังคำของหลี่รูยาเลย

เขาน้อมรับทุกคำพูดที่เกินจริงและสวยงามของทุกคนในงานเลี้ยง

ดังนั้นในตอนจบของงานเลี้ยง คำชมที่หลี่รูยาได้รับ ก็คือเเด็กตัวน้อยคนนี้เป็นเด็กที่ตรงไปตรงมา

แม้จะได้รับคำชม แต่ก็ฟังดูแปลกๆ

แม้ว่าหลี่รูยาจะงงเล็กน้อย แต่เธอก็ยอมรับมันได้

จนกระทั่งตอนเย็น เธอได้ยินสิ่งที่ฮัวเทียนหลันพูดในงานเลี้ยง

เธอเข้าใจทันทีว่าทำไมคนถึงบอกเธออย่างนั้น

นิสัยนี้สืบทอดมาจากไหนกัน!

"พกเราไปเล่นอย่างอื่นกันเถอะ" ฮั่วเทียนหลันจับมือชิงหรง และไม่ได้พูดเรื่องเดิมๆต่อ

ชิงหรงขมวดคิ้วเล็กน้อยอย่างน่ารัก คิดว่าจะไปเล่นต่อดีไหม

แต่คำว่าไม่อยากสองคำนี้ มันดูไม่เต็มใจนัก

ด้วยน้ำเสียงนี้ฮั่วเทียนหลันแทบไม่ต้องคิดเลยเพราะรู้ว่าชิงหรงปากไม่ตรงกับใจ

เขาโน้มตัวเข้าไปในหูของชิงหรงราวกับปีศาจที่ดูร้ายกาจและถามว่า "ไม่เล่นจริงๆเหรอ ถ้าไม่เล่นก็จะไม่ได้เล่นแล้วนะ!"

ฮั่วเทียนหลันยังคงเป็นมืออาชีพในการหลอกเด็ก ๆ

เวลาลั่นลานไม่มีความสุข ฮั่วเทียนหลันมักจะเกลี้ยกล่อมเธอเช่นนี้

หัวใจของชิงหรงสั่นไหว แต่หลังจากได้ยินคำพูดของฮั่วเทียนหลัน เธอก็รู้สึกกระสับกระส่ายเล็กน้อย

จริงๆแล้วเธอชอบคีบตุ๊กตา แต่ทุกครั้งที่เห็นการคีบตุ๊กตา ก็จะมีเด็กผู้หญิงมากมายม่ยืนอยู่รอบ ๆ

ชิงหรงไม่ชอบให้เธอดูเป็นแบบเด็กผู้หญิงพวกนั้น

หยางหลิงรุ่ยชอบให้ชิงหรงทำในสิ่งที่เด็กผู้หญิงควรทำ แต่ชิงหรงก็ทำตัวเป็นผู้หญิงที่แข็งแกร่ง ดังนั้นแม้ว่าเธอจะอยากเล่น แต่เธอก็ยังจะอดทดไว้

“ คุณลุง จะไม่ ... ”

ชิงหรงพยายามจะพูด

สิ่งนี้กระตุ้นความสนใจของฮั่วเทียนหลันทันทีและพูดในหูของชิงหรง "จะอะไร? ตุ๊กตาน่ารักๆทั้งนั้น มันกำลังโบมือให้เราเอามันกลับบ้านไง?"

คำพูดของฮั่วเทียนหลันช่างเหมือนกับฟางเส้นสุดท้าย

ชิงหรงไม่ได้คิดอะไรแล้ว เธอปล่อยมือของฮั่วเทียนหลัน และรีบเข้าไปในวงล้อมของเด็กๆ

เด็กๆมีความอดทนสูง ทุกคนต่างดูกันอย่างสนุกสนาน

ฮั่วเทียนหลันเฝ้าดูอยู่ไม่ไกล นอกจากนี้ยังมีผู้ปกครองอีกหลายคน ซึ่งก็คงเป็นผู้ปกครองของเด็กๆที่ยืนล้อมอยู่ตรงตู้คีบตุ๊กตา

ชิงหรงมองไปที่เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ผมหยิก เธอเล่นอยู่สองสามนาที แต่ก็จับตุ๊กตาไม่ได้สักตัว

หยอดเหรียญไปสี่ห้าเหรียญ แต่กลับไม่ได้อะไรเลย

เมื่อเด็กสาวผมหยิกออกจากตู้คีบตุ๊กตาด้วยความหงุดหงิดเล็กน้อย สาวน้อยอีกคนที่มีผมเปียคู่ก็เข้ามา จากนั้นชิงหรงก็รอสักพัก เด็กหญิงตัวเล็กๆที่มีผมเปียสองข้างใช้ไปแปดเหรียญในเวลาเพียงห้านาที ตาของเธอก็เป็นสีแดง และเธอก้าวออกไปอย่างเศร้า ๆ

ปรากฎว่าเด็กๆที่คีบตุ๊กตาแต่ละคนไม่มีใครจับตุ๊กตาได้เลย

ซึ่งนั่นทำให้พวกเขารู้สึกไม่มีความสุขไปพร้อมๆกัน และทุกคนก็เริ่มที่จะไม่มีใครอยากเล่นแล้ว

ในความคิดของทุกคนทุกคนรู้สึกว่าตู้คีบนี้เป็นเรื่องโกหก ยังไงก็จับไม่ได้

หลังจากที่ชิงหรงเห็นว่าไม่มีใครเล่นแล้ว เธอก็เอนตัวไปด้านหน้าของตู้คีบตุ๊กตา ขณะที่เธอกำลังจะหยอดเหรียญ เด็กสาวผมหยิกตอนนี้ก็ค่อยๆดึงชิงหรง

"ตู้คีบตุ๊กตานี้ มันคีบไม่ได้หรอก"

เด็กๆเหล่านี้ต่างไม่มีใครจับได้

เด็กหญิงผมหยิกคนนี้ยังช่วยเตือนชิงหรง เพื่อไม่ให้เธอสร้างปัญหาให้กับตัวเอง

แต่ชิงหรงก็ส่ายหัว และพูดขึ้นว่า "ไม่นะ พวกเธอคอยดู ฉันจะจับมันได้แน่นอน!"