โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 457
ฮั่วเทียนหลันหันมามองที่ท่าทางที่เย็นชาของเธอ ตอนนี้เขามีความรู้สึกว่าใบหน้าของเขาร้อนผ่าว
“ไม่ ก็แค่อยากรู้อะไรนิดหน่อย”
“อยากรู้”
ชิงหรงพรึมพำและมองไปที่ฮั่วเทียนหลันด้วยความประหลาดใจ
เหมือนกับเธอไม่เข้าใจว่าฮั่วเทียนหลันอยากรู้อะไรเกี่ยวกับเธอ?
แต่วินาทีต่อมาจู่ๆชิงหรงก็นึกขึ้นได้ ว่าก่อนหน้านี้เธอเคยเห็นเกี่ยวกับความชั่วร้ายของผู้ใหญ่ในโทรศัพท์
ไม่ ไม่ควรพูดว่าความชั่วร้าย แต่นี้มันอาจจะเป็นการอาชญากรรม
“คุณลุง คุณคุงคงไม่ได้มีรสนิยมกับเด็ก.....”
คำพูดสุดท้ายยังไม่ทันได้ออกมาจากปาก ฮั่วเทียนหลันที่ได้ยินคำด้านหน้าก็รู้ว่าเธอจะพูดอะไรต่อ ดังนั้นเขาจึงยื่นมือออกมาปิดปากของชิงหรงไว้
ไม่น่าเชื่อ เด็กคนนี้เข้าใจทุกอย่างจริงๆ!
“พูดจาไร้สาระอะไร!”
ฮั่วเทียนหลันมองไปที่ฮั่วเทียนหลันด้วยความตกใจ แววตาของเขามีความโกรธเผยให้เห็นออกมาเล็กน้อย
แม้ว่าเขาจะรู้ว่าเด็กอาจจะพูดอะไรออกมาแบบไม่ได้คิด แต่เขาก็อดไม่ได่ที่จะโกรธเธอที่คิดอะไรแบบนี้กับเขา
สิ่งนี้อาจจะเรียกได้ว่าการดูถูก
ชิงหรงส่งเสียงร้องออกมา เนื่องจากฮั่วเทียนหลันไม่ใช่คนที่เลี้ยงเธอมา เธอจึงใช้มือเล็กๆของเธอบีบไปที่ฮั่วเทียนหลัน
ด้วยแรงของเธอนี้ไม่ได้ทำให้ฮั่วเทียนหลันรู้สึกเจ็บเลยแม่แต่น้อย
แต่เมื่อเห็นใบหน้าที่ไม่ไม่ความสุขของชิงหรงแล้ว ฮั่วเทียนหลันก็ปล่อยชิงหรงไป
อย่างไรก็ตามชิงหรงอาจจะเป็นลูกสาวของเขาก็ได้ แน่นอนสิ่งที่สำคุญที่สุดก็คือตอนนี้ชิงหรงเป็นคนของหยางหลิงรุ่ย
“คุณลุงเป็นคนนิสัยไม่ได้!”
เมื่อฮั่วเทียนหลันปล่อยชิงหรงออกมา ประโยคแรกที่ชิงหรงพูดก็คือการยั่วยุฮั่วเทียนหลัน
นี่ทำให้ใบหน้าของฮั่วเทียนหลันมีอาการตื่นเต้นขึ้น
“พูดว่าอะไรนะ?” ฮั่วเทียนหลันถามด้วยถ้อยคำที่น่าสงสัย แต่เห็นได้ชัดว่าเด็กคนนี้สามารถพูดได้อีกครั้ง
ชิงหรงได้ยินฮั่วเทียนหลันพูดออกมาแบบนี้ ตามสัญชาตญาณของเธอนั้นทำให้เธอรู้สึกกลัวขึ้นมาเล็กน้อย
เธอมองไปที่ฮั่วเทียนหลันด้วยดวงตากลมโตที่น่ารักและเธอก็พึมพำสองสามคำ แต่สุดท้ายเธอก็ไม่มีความกล้าที่จะพูดออกไป
ฮั่วเทียนหลันมองไปที่ชิงหรง เขาเห็นได้ชัดว่าเธอกำลังหวาดกลัวอยู่เล็กน้อย ในใจของเขาก็รู้สึกไม่ค่อยดี
เขายื่นมือออกไปปัดผมที่กระเซอะกระเซิงของชิงหรง แต่ชิงหรงก็พยายามปัดมันออกโดยทันที
มือของฮั่วเทียนหลันยังไม่ได้ไปถึงจุดที่มันควรจะไป ตอนนี้มันแข็งทื่ออยู่ในอากาศ เขาจึงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา
เหมือนกับว่าการปฏิบัติเช่นนี้จะไม่มีผลกับเธอ และหลังจากที่เขาข่มขู่เธอไปตอนนี้เธอก็กับมาเป็นปกติแล้ว
“หรงหรง” ฮั่วเทียนหลันเรียกออกไปเบาๆ
“หึ...”
ชิงหรงตอบกลับมาด้วยท่าทีที่ไม่สนใจฮั่วเทียนหลันเลยแม้แต่น้อย
เมื่อกี้ฮั่วเทียนหลันกล้ามารังแกเธอ ดังนั้นเธอจึงไม่มีความจำเป็นที่จะต้องไปสนใจเขา
“ลุงของถามอะไรหนูสักคำถามหนึ่ง ถาหนูตอบคำถามลุงดีๆ ลุงจะพาหนูไปทานของอร่อยดีไหม?”
ฮั่วเทียนหลันพยายามเกลี้ยกล่อมชิงหรง คำถามที่เขาถามชิงหรงไปเมื่อสักครู่เขาไปถามมาจากหยางหลิงรุ่ย
“ไม่อยากกิน”
ทัศนคติของชิงหรงยังคงเหมือนเดิม เธอจะมีกินของที่ฮั่วเทียนหลันเป็นคนซื้อ
เธอ ชิงหรงเป็นเด็กที่รดื้อรั้นขนาดนั้นเลยหรอ? ฮั่วเทียนหลันจะต้องทำยังไงถึงสามาถเกลี้ยกล่อมเธอได้?
ของกินเล็กๆน้อยจะช่วยได้จริงๆหรอ?
แน่นอนคำตอบก็คือ เป็นไปไม่ได้!
“ลุงได้ยินมาว่าไม่นานมานี้เพิ่งจะมีโมเดลเครื่องบินรุ่นลิมิเต็ดอิดิชั่นออกมาสองชุดถูกต้องไหม?”
รู้ว่าตอนนี้ชิงหรงไม่ได้สนใจของอะไรที่มันธรรมดาทั่วไปแบบนี้แล้ว ดังนั้นเขาจึงเปลี่ยนเรื่องไปที่งานอดิเรกของเธออย่างรวดเร็ว
เมื่อได้ยินฮั่วเทียนหลันพูดถึงเลโก้แววตาของชิงหรงก็เป็นประกาย
เธอมองไปที่ฮั่วเทียนหลันจากนั้นพูดออกมาอย่างตื่นเต้นว่า “คุณลุง ที่คุณลุงพูดถึงใช่ Apollo ไหม?”
เมื่อเห็นว่าชิงหรงให้ความคาดหวังเป็นอย่างมากฮั่วเทียนหลันจึงไม่ได้ตอบคำถามของเธอไปโดยทันที
เขาเพียงแค่แตะนิ้วลงบนที่วางแขนตรงกลางของรถโดยไม่ใช้เวลาสักครู่ การกระทำแบบนั้นเป็นการบอกชิงหรงอย่างชัดเจนว่าตราบใดที่เธอเต็มใจที่จะร่วมมือฮัวเทียนหลันก็สามารถทำให้เธอพอใจได้หากเธอต้องการได้ในสิ่งที่เธอต้องการ
ในฐานะผู้ชายที่มีความฉลาดทางอารมณ์สูงฮั่วเทียนหลันมีประสบการณ์มากมายในการเลี้ยงดูลั่นลาน
แน่นอนว่าประสบการณ์ที่พูดถึง เป็นเพียงสิ่งที่เขาคิดขึ้นมาคนเดียว
ชิงหรงกระพริบตาแต่ดูเหมือนว่าเธอก็ไม่ได้แสดงอาการอะไรที่ฮั่วเทียนหลันไม่ได้ตอบคำถามเธอ
แต่เธอฉลาดมาก แค่แววเดียวเธอก็รู้ว่าทำไมฮั่วเทียนหลันถึงไม่ตอบคำถามเธอ
เธอตะคอกและหันศีรษะไปทางฮั่วเทียนหลัน
ฮั่วเทียนหลันไม่อยากตอบ เธอก็ไม่อยากถามแล้ว
แต่ด้วยความแน่วแน่ของชิงหรง เธออยู่ได้ไม่เกินสองนาที
ความสนใจที่มีต่อโมเดลรุ่นลิมิเต็ดอิดิชั่นก็ทำให้ชิงหรงควบคุมสติของเธอไม่ได้
เธอชอบโมเดลชุดนนี้มาก ตอนที่มันออกมาแรกๆชิงหรงจนไม่ไหวร้องขอให้หยางหลิงรุ่ยซิ้อให้เธอ
แต่น่าเสียดายที่หยางหลิงรุ่ยไม่เห็นด้วยเพราะสิ่งนี้มันเป็นของเล่นของผู้ชาย
ดังนั้นไม่ว่าชิงหรงจะขอร้องยังไงหยางหลิงรุ่ยก็ไม่มีทางซื้อให้เธอ
“โมเดลชุดนี้ ได้ยินมาว่าเหลือแค่สองตัวนี้เท่านั้นแล้ว!”
ชิงหรงยังไม่ได้พูดอะไร ฮั่วเทียนหลันก็ไม่ได้ร้อนรน
เหมือนกับว่าเขากำลังพูดกับตัวเอง แต่คำพูเที่ออกมาดันไปเข้าหูของชิงหรง
“หา? เหลือแค่สองตัวนี้แล้วหรอ?”
ทัศนคติของชิงหรงถูกทำลายโดยฮั่วเทียนหลัน
เมื่อเธอพูดจบก็มองเห็นรอยยิ้มที่ไม่ชอบมาพากลของฮั่วเทียนหลัน
ชิงหรงยังเป็นเด็กจึงไม่เข้าใจอะไรแบบนี้ เธอรู้ว่าเธอไม่สามารถหลบหนีไปจากเนื้อมือของฮั่วเทียนหลันไปได้
ดังนั้นเธอจึงทำได้แค่แสร้งทำตัวเป็นผู้ใหญ่ เธอถอยหายใจออกมาพร้อมพูดว่า “คุณลุงคะ คุณลุงอยากถามอะไรก็ถามมา!”
เมื่อได้ยินชิงหรงพูดออกมาแบบนั้น ฮั่วเทียนหลันก็ยิ้มออกมาทันที
นี่จึงทำให้ชิงหรงดูขาดสารอารหารเล็กน้อย
ก็เห็นกันอยู่ชัดๆว่าชิงหรงแก่ว่าลั่นลานสามเดือน แต่ฮั่วเทียนหลันก็ไม่ได้สังเกตว่าชิงหรงนั้นสูงกว่าลั่นลานเลย
ถ้าหากใช้เกณฑ์ของความสูงเป็นตัววัด ชิงหรงน่าจะอายุน้อยกว่าลั่นลานหนึ่งปี
แต่ฮั่วเทียนหลันก็รู้ว่าชิงหรงยังเด็กเกินไปที่จะมาโกหก
และในตอนที่ชิงหรงนั้นพูดออกมา ฮั่วเทียนหลันก็สังเกตเธออยู่ตลอด
ตอนที่ชิงหรงตอบคำถามทุกคำถาม แววตาใสสะอาด เวลาพูดค่อนข้างเป็นปกติ ไม่รู้สึกผิดปกติแต่อย่างใด
หลังจากที่เธอตอบคำถามเสร็จ เธอมองไปที่ฮั่วเทียนหลันด้วยสายกลมโต มองไปที่ฮั่วเทียนหลันแบบนั้นเหมือนกับว่าเธออยากให้ฮั่วเทียนหลันเอาของที่เธอต้องการมาให้เธอ
เด็กคนนี้มีจิตใจที่ลึกซึ้งกว่าฮั่วเทียนหลัน มิฉะนั้นเธอจะไม่สามารถหลอกฮั่วเทียนหลันได้
ฮั่วเทียนหลันมองมาที่ชิงหรง จู่หัวใจของเขาก็รู้สึกหดหู่
บนโลกนี้สิ่งที่เลวร้ายที่สุดก็คือการให้ความหวังหลังจากนั้นก็ทำให้หมดหวัง
หลังจากเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นแล้ว มันจะทำให้คนที่เข้มแข็งล้มลงอย่างรวดเร็ว
ฮั่วเทียนหลันถอนหายใจอย่างเงียบ ๆ ยื่นมือออกมาและลูบผมที่หักบนหน้าผากของชิงหรงเบา ๆ
บางทีอาจเป็นเพราะจุดประสงค์ในการแสวงหาของฮั่วเทียนหลันจึงทำให้ชิงหรงไม่ได้หลีกเลี่ยงในครั้งนี้
แต่ถึงแม้ว่าเธอจะควบคุมตัวเองให้หลีกเลี้ยงไม่ได้แต่จริงๆแล้วเธอก็ไม่ได้มีความสุขไปกับมัน
เนื่องจากชิงหรงแสดงใบหน้าที่รังเกียจออกมาอย่างเห็นได้ชัด
ฮั่วเทียนหลันที่เห็นใบหน้าแบบนั้นของชิงหรง จึงทำให้โกรธขึ้นมาทันที
ทำไมเด็กคนนี้ถึงแสดงท่าทางแบบนี้กับเขานะ?
หรือว่าเธอจะไม่รู้ว่าเธอเหมือนกับเขามาก?
หรือเธอจะไม่รู้ว่า เธอเป็นคนประเภทเดียวกับเขา
ฮั่วเทียนหลันรู้สึกสับสนกับตัวเอง หลังจากที่ยืนจ้องหน้ากันมากกว่า 5 นาที สุดท้ายฮั่วเทียนหลันก็ยอมแพ้
เนื่องจากเขากังวลว่าชิงหรงจะเห็นแววตาที่รู้สึกหดหู่ของเขา
ฮั่วเทียนหลันหยิบกาแฟขวดที่วางใบบนโต๊ะ เขาเปิดมันและดื่มมันหมดภายในลมหายใจเดียว
หลังจากวางขวดกาแฟลง เนื่องจากการกระตุ้นของกาแฟทำให้สมองของเขารู้สึกกระปรี้กระเปร่าขึ้นมา
ใช่ เรื่องทุกอย่างมันก็มาถึงตรงนี้แล้ว เขาควรจะได้รู้ความจริงอย่างชัดเจน
“ชิงหรง”
“อ่า”
“เล่าชีวิตของหนูที่ต่างประเทศกับแม่ให้ฟังหน่อยได้ไหม?”
“ได้สิ แต่ว่า...”
ชิงหรงเห็นด้วยอย่างง่ายดาย ฮั่วเทียนหลันก็ไม่ได้แปลกใจ
แต่สิ่งที่ทำให้ฮั่วเทียนหลันตกใจก็คือ ชิงหรงได้เปิดเผยสิ่งที่เป็นกุญแจสำคัญออกมาแล้ว
“แต่อะไร?”
“คุณลุง โมเดลของหนูหละ?”
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง