โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 467

ฮั่วเทียนหลันผู้ซึ่งเก่งในการติดตามเถาวัลย์ หยางหลิงรุ่ยกล่าวอย่างไร้เสียง

ก่อนหน้านี้ แน่นอนว่าเกินไปสิ!

หากพวกเขาไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกัน แม้ว่าฮั่วเทียนหลันจะย้ำว่าหยางหลิงรุ่ยเป็นผู้หญิงของเขา

แต่หยางหลิงรุ่ย ไม่เคยถือสิ่งนี้

เธอยังไม่ต้องการยอมรับ ความสัมพันธ์ของเธอกับฮัวเทียนหลัน

ความผูกพันระหว่างคนสองคน คือความผูกพันระหว่าง 2 ครอบครัว จะพูดว่าอยู่ด้วยกันได้อย่างไร

ดังนั้นในความสัมพันธ์ปัจจุบัน อาจมีหลายคนที่ดูเหมือนเป็นคู่รัก โดยเฉพาะตระกูลฮัวที่มองเธอเป็นภรรยาสาวมาโดยตลอด หากคุณได้เห็นฉากใกล้ชิดของเธอกับฮั่วเทียนหลัน คุณจะไม่แปลกใจ

แต่ความจริงล่ะ? ก่อนที่หยางหลิงรุ่ยจะต่ออายุความสัมพันธ์ของเขากับฮั่วเทียนหลัน ความใกล้ชิดระหว่างฮั่วเทียนหลันและหยางหลิงรุ่ยนั้น เทียบเท่ากับการใช้ความแข็งแกร่ง

หากหยางหลิงรุ่ยมีความกล้าหาญมากขึ้น แม้ว่าเขาจะโทรแจ้งตำรวจ ฮัวเทียนหลันก็จะถูกจับ

หยางหลิงรุ่ยคาดเดาอย่างร้ายกาจในใจของเธอ แต่เธอลืมไปว่าอารมณ์ของเธอมักแสดงออกโดยตรงบนใบหน้าของเธอ

ฮั่วเทียนหลันสังเกตเห็นหยางหลิงรุ่ย และเห็นว่าหยางหลิงรุ่ยโกรธตั้งแต่แรก และในไม่ช้าก็กลายเป็นรอยยิ้มที่ชั่วร้าย

รอยยิ้มนี้ ทำให้ฮัวเทียนหลันมีสัญชาตญาณที่ไม่ดีในใจของเธอ

หยางหลิงรุ่ยคนนี้ เป็นไปได้ไหมว่าเธอกำลังมโน?

"มีความสุขเหรอ? "

เมื่อเห็นหยางหลิงรุ่ยดูเหมือนจะจมอยู่ในอารมณ์ที่เป็นเอกลักษณ์ของเธอ ไม่สามารถกระโดดออกมาได้เป็นเวลานาน ฮั่วเทียนหลันจึงเตือนเธออย่างเงียบ ๆ

ด้วยเสียงร้องของหยางหลิงรุ่ย เขาตื่นขึ้นจากการคาดเดาเมื่อกี้

เมื่อเห็นดวงตาที่ยิ้มแย้มของชายตรงหน้า เธอก็อดไม่ได้ที่จะยิ้ม

แต่แล้วเธอก็ตอบสนอง และให้ฮั่วเทียหลันจ้องมอง หลังจากพบฉากเล็กๆน้อยๆ หยางหลิงรุ่ยพูดว่า :"ถ้าฉันปฏิบัติกับคุณแบบนี้ คุณจะมีความสุขไหม? "

เมื่อได้ยินคำพูดของหยางหลิงรุ่ย ฮั่วเทียนหลันก็หัวเราะ

รอยยิ้มของเขาตรงมาก แทบจะเขียนความสุขบนใบหน้าของเขา

"แน่นอน คุณหยางสามารถทำกับผมได้ทุกเมื่อ ผมจะไม่ขัดขืน! "

หลังจากฟังคำพูดของฮั่วเทียนหลันแล้ว หยางหลิงรุ่ยก็รู้สึกเศร้า ตัวเองพูดผิดอีกแล้ว

เธออดสงสัยตัวเองไม่ได้ ว่าวันนี้เกิดอะไรขึ้นกับเธอ สมองของเธอพังหรือเปล่า

ทุกคำพูด มันตกลงไปในหลุมพรางของฮั่วเทียนหลันอย่างเห็นได้ชัด!

พูดอย่างเคร่งครัด เธอและฮั่วเทียนหลันยังสงสัยว่ามีความหยอกเล่น

"ฉัน ฉัน......" หยางหลิงรุ่ยไม่ต้องการที่จะเผยความจริง แต่เธอประเมินความกล้าหาญของเธอมากเกินไป

เมื่อเผชิญหน้ากับสายตาที่ดุร้ายของฮั่วเทียนหลัน เธอยอมรับความเป็นจริงอย่างเงียบ ๆ

ปากเธอ ยังคงโง่ไปหน่อย

"ภรรยา……"

ฮั่วเทียนหลันพูดขึ้นทันที ชื่อนี้ทำให้หยางหลิงรุ่ยไม่ทันก็ตั้งตัว

"อะไรนะ?" หยางหลิงรุ่ยมองไปที่ฮั่วเทัยนหลันด้วยความประหลาดใจ เธอดูเหมือนจะจำอะไรบางอย่างได้ เธอส่ายหัวและเบะริมฝีปากของเธอ และพูดว่า : "คุณอย่าเรียกมั่วได้ไหม? "

หยางหลิงรุ่ยยังชื่นชมสำหรับการปีนตรงไปข้างหน้าของชายคนนี้

ฮั่วเทียนหลันมองไปที่หยางหลิงรุ่ยด้วยสายตาที่รักใคร่ของเขา ถ้าเปลี่ยนใครอยู่ที่นี่ อาจจะถูกฮั่วเทียนหลันหลอมละลายลงในอ้อมแขนของเขาโดยตรง

เพราะความรักของเขา ไม่มีร่องรอยของการปลอมเลย

และหยางหลิงรุ่ย จนมุมกับฮั่วเทียนหลันเป็นเวลาสองวินาที ยังต้องยอมรับความเป็นจริง นั่นคือดวงตาของชายคนนี้ ที่สามารถพูดได้

การจ้องมองด้วยความรักของเขา ทำให้หยางหลิงรุ่ยต้องยอมรับความพ่ายแพ้อย่างจริงใจ

"มีอะไรจะพูดก็พูด! " หยางหลิงรุ่ยผู้ซึ่งไม่อยากตกอยู่ในบรรยากาศเช่นนี้ ได้ต่อสู้ครั้งสุดท้าย

ฮั่วเทียนหลันยิ้ม เขายกมือขึ้น และต้องการสัมผัสหยางหลิงรุ่ย

แต่ทันทีที่ฝ่ามือถึงไหล่ของหยางหลิงรุ่ย ก็ถูกเธอตี

"ชายหญิงมิควรถูกเนื้อต้องตัวกัน! "

หยางหลิงรุ่ยใช้คำพูดที่ตรงไปตรงมาที่สุด เพื่อแสดงทัศนคติของเธอครั้งนี้

หัวใจของฮั่วเทียนหลันที่เรียบง่าย เพราะเวลานี้ทัศนคติของหยางหลิงรุ่ยเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย ก็รู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย

ผู้หญิงคนนี้ ปฏิบัติต่อเขาเป็นอะไร?

แม้ว่าจะเป็นสัตว์เลี้ยง แต่ก็ไม่สามารถเดี๋ยวร้อนเดี๋ยวหนาวได้ใช่ไหม?

เมื่อสังเกตดวงตาที่รำคาญของฮั่วเทียนหลัน หยางหลิงรุ่ยก็สั่นสะท้าน

แต่ลึกลับ ในใจของเธอมีความสบายมากขึ้น

การที่จะทำให้ฮั่วเทียนหลันพิการ สำหรับเธอ นี่เป็นสิ่งที่น่าภาคภูมิใจมาก!

"คุณเป็นภรรยาของผม!" ฮั่วเทียนหลันพูดอย่างไม่มีข้อกังขา

"ฉันไม่ใช่!" หยางหลิงรุ่ยไม่ได้กลัวอำนาจการตอบโต้

"ผมบอกว่าคุณใช่! " ฮั่วเทียนหลันยังคงพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม

"ไม่ใช่! "

"ใช่!"

"......"

หยางหลิงรุ่ยมองไปที่ฮั่วเทียนหลันโดยไม่พูด เพราะการสื่อสารระหว่างทั้งสองตอนนี้ เหมือนการทะเลาะกันของเด็กๆ

และยังมีท่าทางของฝ่ายหนึ่งเล่นลูกไม้ตลบตะแลง ซึ่งทำให้เธอ โกรธและตลกจริงๆ

"คุณฮั่ว นี่ไม่ใช่ที่เล่นของเด็ก โปรดอย่าใช้อารมณ์ ได้ไหม? "

หยางหลิงรุ่ยเม้มปากของเธอและชี้ไปข้างนอก บ่งบอกว่าเด็กๆ ยังรออยู่ข้างนอก

และนี่คือ เสียงของลั่นลานที่ได้รับความร่วมมืออย่างดีจากภายนอก

สัญชาตญาณบอกเธอว่า เวลานี้ไม่ควรหน้าแดง

เพราะเมื่อหน้าแดงแล้ว ก็เท่ากับเป็นการยอมรับที่ชายคนนี้ครอบครองเธอ

เห็นได้ชัดว่า นี่คือการปลุกอารมณ์สำหรับผู้ชายคนนี้

ดังนั้นหยางหลิงรุ่ยจึงได้แค่ควบคุมอารมณ์ของเธอเท่านั้น มองไปที่นาฬิกาบนผนัง เมื่อเข็มวินาทีกวาดวงกลมที่สองแล้ว เห็นชายคนนี้อย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย เห็นได้ชัดว่าไม่รู้สึกเหนื่อย

หยางหลิงรุ่ยถอนหายใจอย่างเงียบๆ และเตือนฮั่วเทียนหลัน : "คุณฮั่ว พอแล้ว ถ้าเป็นเช่นนี้ เราจะให้เด็กๆ กินอาหารเย็นแล้ว"

"ฤดูร้อน กินอาหารเย็น ๆ......" ฮั่วเทียนหลันพูดในขณะเดียวกัน ปากก็ไม่ว่าง พูดเบา ๆ ที่ติ่งหูของหยางหลิงรุ่ย และหลังจากรู้สึกถึงการสั่นสะเทือนของร่างกายของหยางหลิงรุ่ย เขาก็พูดว่า : "มันก็ไม่เลวนะ"

หยางหลิงรุ่ยมองไปที่ท่าทางละโมบของชายคนนี้อย่างเงียบ ๆ ผู้ชายคนนี้ไม่มีที่สิ้นสุดจริงๆ!

ในเวลานี้หยางหลิงรุ่ยต้องการอธิษฐานให้พระเจ้าลงมาพร้อมกับค้อนขนาดใหญ่ เพื่อปลุกฮั่วเทียนหลันโดยตรง

"คุณคิดทบทวนหน่อยได้ไหม ฉันยังเป็น ดอกไม้สีเหลือง หญิงสาวที่ยังไม่แต่งงาน......"

หยางหลิงรุ่ยเริ่มพูดประโยคนี้อย่างมั่นใจ แต่ต่อมา เสียงของเธอก็เล็กลงเรื่อย ๆ

ในเวลานี้เธอดูเหมือนจะเข้าใจ ในที่สุดเธอพูดประโยคนี้ ทำให้จิตใจของเธอแตกสลาย

เห็นได้ชัดว่า มันน่าตลก!

สำหรับฮั่วเทียนหลัน ในครั้งนี้ก็ทำตามความปรารถนาของหยางหลิงรุ่ย และหยุดปากของเขา

เขามองไปที่หยางหลิงรุ่ยด้วยความประหลาดใจ รอยยิ้มบนใบหน้าของเขา กลายเป็นเรื่องที่ไม่สามารถเข้าใจได้มากขึ้น

"ภรรยา คำพูดคุณนี้ ชนะแล้ว! "

เขายกนิ้วให้หยางหลิงรุ่ย ซึ่งแสดงถึงการยอมรับในใจของเขาที่มีต่อหยางหลิงรุ่ย

และหยางหลิงรุ่ย เวลานี้หน้าแดงแล้ว

ถ้าไม่ใช่ว่ากระเบื้องที่พื้นไม่มีรอยต่อ เธอก็อยากจะหาตะเข็บเข้ามา!

"อย่าเรียกว่าภรรยา ความสัมพันธ์ระหว่างเรา ยังไม่แน่นอน!"

หยางหลิงรุ่ยไม่ต้องการให้ฮั่วเทียนหลันยุ่งเกี่ยวกับปัญหานี้ต่อไป เพราะรู้นิสัยของชายคนนี้ หยางหลิงรุ่ยไม่สงสัยเลยว่า ฮั่วเทียนหลันจะใช้ประโยชน์จากปัญหา และกินเธอ

"คุณนี้ ต้องการที่จะเปิดไพ่? "

เมื่อได้ยินสิ่งที่หยางหลิงรุ่ยพูด ดวงตาของฮั่วเทียนหลันก็กะพริบอย่างชัดเจน

มีเปลวไฟจาง ๆ เต้นอยู่ในดวงตาของเขา

เห็นได้ชัดว่า นี่เป็นเพราะคำพูดของหยางหลิงรุ่ย ทำให้เขาขุ่นเคือง

แต่หยางหลิงรุ่ยที่รู้สึกตกใจกับท่าทางของฮั่วเทียนหลัน ไม่สามารถช่วยหดตัวได้

เธอต้องการซ่อนตัว แต่เธอลืมไปว่า ตู้ที่อยู่ข้างหลัง เธอไม่มีที่ให้ซ่อน

ดูเหมือนเธอจะสูญเสียแรงผลักดันบางอย่าง เธอทำได้เพียงจ้องไปที่ฮั่วเทียนหลัน และแสร้งทำเป็นโกรธ : "ฉันไม่เข้าใจ! สิ่งที่คุณบอกฉันก่อนหน้านี้ ทั้งหมดคุณพูดเอง ไม่มีแก่นสารของหลักฐาน......"

"มีผลการตรวจดีเอ็นเอ" เปลวไฟในดวงตาของฮั่วเทียนหลันทวีความรุนแรงมากขึ้น และเขาขัดจังหวะหยางหลิงรุ่ยโดยไม่ลังเล

"นั่นสามารถปลอมแปลงได้! ทุกอย่างสามารถปลอมแปลงได้ คุณบอกว่าฉันเป็นแม่ของลั่นลาน ฉันเหรอ? ถ้าทุกคนพูดอย่างนั้น ก็เอาผลการตรวจดีเอ็นเอให้ฉัน ฉันจะได้มีลูกสาวอีกคน!"