โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 482

อยู่ในสภาพแวดล้อมแบบไหนก็จะเป็นคนเช่นนั้น

ชายหน้ารอยแผลเป็นเชื่อประโยคนี้มาตลอด และตอนนี้เขาก็กำลังรับผลที่ตามมาของประโยคนี้

เขาไม่สามารถเอาชนะคนกลุ่มนี้ได้แน่นอน

และสัญชาตญาณก็บอกกับเขาว่า คนกลุ่มนี้น่าจะตามชายร่างอ้วนนั้นมา

เรื่องวันนี้เขาก็ไม่ได้ทำอะไรเกินไป ดังนั้นเขาน่าจะมีโอกาสหนีไปได้

นายกอเหลือบมองไปที่ชายรอยแผลเป็น แววตาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

เขาไม่คาดคิดว่าจะมีคนที่ยอมแพ้ได้รวดเร็วขนาดนี้

“ให้คนของแก ไปยืนฝั่งโน้นไป！” นายกอพูดอย่างเย็นชา

ชายรอยแผลเป็นพยักหน้าอย่างรวดเร็ว เขาตะโกนอยู่ข้างหลังและไม่ช้าก็มีผู้คนมากมายหลายสิบคนยืนเรียงแถวอยู่ตรงนั้น

เมื่อเห็นคนในชุดดำ หยางหลิงรุ่ยซึ่งรู้สึกเหมือนกำลังจะถึงทางตัน แต่ตอนนั้นข้างหน้าก็มีแสงสว่างขึ้นทันที

เธอเห็นแล้วว่านั่นเป็นคนสนิทของพี่ชายคนรอง และโดยปกติแล้วเธอจะเรียกนายกอว่าพี่กอ

ไม่มีอะไรที่ทำให้คนมีความสุขไปกว่าฤดูใบไม้ที่สวยงามในหมู่บ้านอีกแล้วล่ะ！

หยางหลิงรุ่ยพาฉีหลานเดินไปอย่างรวดเร็ว เธอพูดนายกออย่างดีใจ：“พี่กอ ในที่สุดพี่ก็มาสักที！คนพวกนี้มันรังแกฉันและฉีหลาน พี่กอต้องช่วยจัดการมันให้ฉันนะ！จัดการให้หนัก ๆ เลย......”

หยางหลิงรุ่ยกัดฟันและมองไปที่พวกกลุ่มคนรอยแผลเป็น และความตื่นตระหนกหวาดกลัวเมื่อสักครู่ก็ยังคงชัดเจนอยู่

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อชายรอยแผลเป็นเอื้อมมือไปคว้าเสาไม้ไผ่จากมือของหยางหลิงรุ่ย ในตอนนั้นเธอแทบจะกรีดร้องด้วยความตกใจ

โชคดีที่ฉีหลานอยู่เคียงข้างเธอ จึงทำให้เธอสงบลงเล็กน้อย

“คุณหยาง......” นายกอมองไปที่หยางหลิงรุ่ยเหมือนกับว่ายังพูดไม่จบ สักพักเขาจึงเตือนขึ้นเบา ๆ

เขาเรียกหยางหลิงรุ่ย เมื่อได้เห็นสายตาของนายกอก็เข้าใจในทันที

ในฐานะที่เป็นหญิงสาวคนโตของตระกูลหยาง เธอยังคงต้องระวังภาพลักษณ์ของเธอ

ภาพที่ดูแข็งแรงเช่นนี้และยังมีเรื่องมีราวกับกลุ่มนักเลงพวกนี้ ถ้าเรื่องราวถูกถ่ายทอดออกไป มันก็ไม่ค่อยจะดีนัก

เธอสีหน้าเปลี่ยนทันทีและยิ้มให้นายกออย่างอ่อนโยนก่อนเอ่ย：“‘งั้นฉันขอร้องล่ะ พี่กอ”

หยางหลิงรุ่ยดึงฉีหลานไปข้างหลังนายกอ

เธอได้กลิ่นเลือดเล็กน้อย

เธอมองไปที่มันโดยไม่รู้ตัว จากนั้นก็เห็นตำแหน่งที่อยู่ตรงข้ามในแนวเอียงสามเมตรกว่า ชายร่างอ้วนตอนนั้นกำลังนอนอยู่บนพื้นและมีเลือดทั่วใบหน้าของเขา

เห็นได้ชัดว่าเขาไม่มีความสามารถที่จะต่อสู้แล้ว แต่บอดี้การ์ดตระกูลหยางไม่กี่คนที่อยู่รอบตัวเขาก็ยังไม่ปล่อยเขาไป

มีการชกเตะต่อยกันอยู่พักหนึ่ง หยางหลิงรุ่ยถึงขนาดได้ยินเสียงกระดูกหัก

เธอสั่นไปทั้งตัว เมื่อรู้ว่าชายร่างอ้วนวัยกลางคนกลายเป็นลูกฟุตบอลยักษ์ แต่เสียงที่ได้ยินดูเหมือนว่าถูกเตะจนกระดูกแตกหักไปหมดแล้ว

จากการจินตนาการสามารถรู้ได้ว่า ตอนพวกเขาลงมือใช้แรงกันขนาดไหน

“ฉันผิดไปแล้ว ผิดไปแล้ว......”

“ไม่ต้องตีแล้ว ฉัน ฉันจะตายแล้ว......”

“พวกแก รอก่อนเถอะ......”

ชายร่างอ้วนตะโกนร้องอย่างอ่อนแรง แต่เมื่อเห็นว่าไม่มีประโยชน์ที่จะร้องขอความเมตตา เขาก็อดไม่ได้ที่จะขู่

แต่จะไม่เป็นไรถ้าเขาไม่ขู่ เพราะคำขู่นี้สามารถระเบิดรังแตนได้ในทันที

เหล่าบอดี้การ์ดของตระกูลหยางภายใต้อำนาจอันรุ่งเรืองของตระกูลหยางในช่วงหลายปีมานี้ มีเพียงพวกเขาเท่านั้นที่คุกคามผู้อื่น ใครจะกล้าคุกคามพวกเขาล่ะ

พวกเขาจึงไม่พูดอะไรทั้งนั้น ทันใดนั้นพวกเขาทั้งสองคนก็หยิบไม้สองอันออกมาจากกระเป๋า

ท่ามกลางเสียงไฟช็อตที่ดังรุนแรงขึ้น หยางหลิงรุ่ยมองด้วยความตื่นตกใจ ชายร่างอ้วนกลายเป็นก้อนไขมันนอนอยู่บนพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง

สิ่งที่น่ารังเกียจที่สุดคือใต้ร่างกายของเขาเปียกอย่างเห็นได้ชัด

กลิ่นที่ไม่พึงประสงค์กำลังกระจายไปทั่วร่างกายของเขา

หลังจากที่หยางหลิงรุ่ยเห็นแล้ว มุมปากของเธอก็อดไม่ได้ที่จะกระตุกขึ้น

เมื่อเห็นว่าชายร่างอ้วนไม่มีเรี่ยวแรงที่จะพูด กลุ่มบอดี้การ์ดไม่มีงานอดิเรกในการฆ่าคน ดังนั้นจึงเหลือคนเฝ้าดูเพียงคนเดียวและคนที่เหลือก็ล้อมกลุ่มชายรอยแผลเป็นทันที

ชายรอยแผลเป็นพาน้องมาสิบกว่าคน และยังมีเด็กหนุ่มผมเหลืองที่เพิ่งจะถูกจู่โจมร่างกายท่อนล่างไป ก็นั่งหดหายไปข้างหนึ่ง

เมื่อกี้เขาใช้เวลาในการตรวจเด็กหนุ่มผมสีเหลืองไปเล็กน้อย โชคดีที่เด็กหนุ่มผมเหลืองยังสามารถเป็นผู้ชายต่อไปได้

เพียงแต่ว่าตอนนี้ใบหน้าของเด็กหนุ่มผมเหลืองซีดเซียวมาก ชายรอยแผลเป็นแอบสาบานในใจว่าถ้าต้องเผชิญหน้ากับผู้หญิงโดยเฉพาะผู้หญิงสวย ๆ เขาจะต้องระวังให้มาก ๆ

หลังจากได้ยินเสียงร้องอันโหยหวนของชายร่างอ้วน ชายรอยแผลเป็นจึงรีบหันกลับมา

จากนั้นก็พบว่า บอดี้การ์ดชุดดำสิบกว่าคนได้มายืนอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว

ออร่าของบอดี้การ์ดเหล่านี้ ไม่เหมือนกับของนักเลงตัวน้อยที่อยู่ข้างหลังของชายรอยแผลเป็นเลยสักนิด

ชายรอยแผลเป็นมั่นใจว่า บอดี้การ์ดกลุ่มนี้ทั้งหมดเป็นคนที่เคยเห็นโลกและมีประสบการณ์การต่อสู้จริง

แม้ว่าพวกเขาจะออกมาแค่สองหรือสามคน เพียงแค่ต่อสู้ด้วยมือเปล่า ก็สามารถจัดการกับกลุ่มของชายรอยแผลเป็นได้อย่างง่ายดาย

“นี่แกเป็นหัวหน้าเหรอ”

แต่สำหรับเมือง s ที่เป็นเมืองเล็กๆ เขาก็เป็นตัวละครตัวหนึ่งเช่นกัน

สำหรับตระกูลหยาง นายกอสามารถพูดอะไรบางอย่างได้โดยไม่ต้องอาย เพียงแค่ตระกูลหยางถ่มน้ำลายใส่ ก็สามารถทำให้มดตัวน้อยตัวนี้ก็สามารถจมน้ำตายได้

แต่นี่เป็นแค่มดตัวเล็ก ๆ แต่กลับกล้าที่จะทำบางอย่างกับพี่สาวคนโตของตระกูลหยางและเพื่อนของเธอ

ไม่ว่าจะทนได้หรือทนไม่ได้ นายกอไม่สงสัยเลยว่า หากพี่ชายสามมาถึงและรู้ว่านายกอยังไม่ได้จัดการกับคนพวกนี้ ก็รอเขามาลงมือเองได้เลย

“ปลุกชายร่างอ้วนให้ตื่น！ทำเบา ๆ หน่อย ทางที่ดีทำยังไงก็ได้ให้มันพูดได้！”

นายกอออกคำสั่งและทั้งสองคนที่อยู่ข้าง ๆ ชายร่างอ้วนก็ก้าวไปข้างหน้า

ชายรอยแผลเป็นได้ยินคำสั่งสังหารของนายกอ ร่างกายจึงสั่นไปทั่วทั้งตัว

เพราะในวินาทีต่อมา เขาได้เห็นว่าชายทั้งสองคนในชุดดำปฏิบัติต่อชายร่างอ้วนอย่างไร

หนึ่งในนั้น ยกเท้าเหยียบไปบนท้องของชายร่างอ้วน

หน้าท้องเป็นตำแหน่งที่อ่อนนุ่มที่สุดของร่างกายมนุษย์ และหน้าท้องของชายร่างอ้วนเห็นได้ชัดว่ามีไขมันเป็นจำนวนมาก

แต่ไม่ว่าจะหนาแค่ไหนมันก็ยังเป็นร่างกายของมนุษย์

เมื่อสักครู่นายกอสามารถเห็นได้อย่างชัดเจนว่าการเตะของชายในชุดดำนั้นได้ใช้กำลังกายของเขาอย่างเต็มที่

อย่างน้อยต้องมีพลังระเบิดสองร้อยชั่ง ถึงจะสามารถทำให้ลำไส้ของชายร่างอ้วนอาเจียนออกมาได้

และเป็นเช่นนั้นจริง ๆ ชายร่างอ้วนร้องอย่างโหยหวนพร้อมกับลืมตาขึ้น หลังจากนั้นก็เริ่มคลื่นไส้อาเจียน

แต่ชายชุดดำอีกคนหนึ่ง กำลังเอาไม้เบสบอลที่พวกกลุ่มชายรอยแผลเป็นพกมาเมื่อกี้ เขาไม่พูดอะไรทั้งนั้น มีแต่ตีไปอย่างรุนแรง

เมื่อเห็นชายชุดดำลงมือ ใบหน้าของชายรอยแผลเป็นอดไม่ได้ที่จะกระตุกขึ้น

โหดเหี้ยมเกินไป มันโหดเหี้ยมเกินไปแล้ว อาจกล่าวได้ว่ามันร้ายแรงถึงชีวิต

แม้ว่าจะเป็นการต่อสู้ก็ตาม แต่กฎบนเส้นทางนี้จะไม่มีการทุบตีจนตาย

ถึงแม้มันเป็นสังคมที่อยู่ภายใต้หลักนิติธรรม แต่ถ้ามันฆ่าคนจริง ๆ ก็ไม่สามารถที่จะอดทนหรือแบกรับได้

แต่ชายรอยแผลเป็นมองไปที่ชายชุดดำกำลังใช้ไม้เบสบอลทุบเลือดก็กระเซ็นออกมา และเห็นได้ชัดว่าจมูกของชายร่างอ้วนถูกทุบจนหายใจไม่ได้

และมีไม้ฟาดเข้าที่ปากของชายร่างอ้วนอย่างจัง

ในขณะที่ชายร่างอ้วนอ้วกออกมา เขาก็พ่นฟันที่หลุดออกมาเป็นแถว

คนพวกนี้ ลงมือได้โหดเหี้ยมเกินไปแล้ว

ชายหน้ารอยแผลเป็นอดไม่ได้ที่จะกอดแน่นไปทั้งร่างกาย แม้จะมีชีวิตรอดเขาก็ต้องมีจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้