โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 502

เมื่อได้ยินประโยคนี้จางหงเหว่ยก็สบายใจขึ้นมา

“ได้สิ” เขาหันหลังกลับและไม่ยุ่งกับฉินลูลู่และหยูซิงเหวินอีกต่อไป

ฉีหลานเดินเข้าไปที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า เธอเดินแบบไม่รีบร้อน และคิดอยู่หลายครั้งว่าจะหันหลังกลับไป

แต่ทุกครั้งก็มีความคิดแปลกๆที่ทำให้เธอไม่กลับไป

หยางหลิงรุ่ยกังวลมากเดินอยากเดินมาที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วย

แต่ว่าเย่ตงที่ยืนอยู่ข้างๆดึงแขนเธอไว้และบอกเธอว่าไม่ต้องตามไป

ในฐานะของคนนอก เย่ตงคิดว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในครั้งนี้เป็นแค่เรื่องวุ่นวาย

บางครั้งก็ต้องให้ฉีหลานต้องปรับปรุงอารมณ์ของตัวเอง

ฉีหลานเดินเข้ามาที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า จางหงเหว่ยก็รออยู่ที่ด้านนอก

เย่ตงมีคำสั่งให้ตามเสี่ยวลี่ที่เพิ่งโดนไล่ออกไปให้เรียกลับมา ให้เขามาอยู่เป็นเพื่อนจางหงเหว่ย

อารมณ์ของจางหงเหว่ยในตอนนี้เห็นได้ชัดว่าแปลกไป

เขาอยู่อยู่ด้านหนึ่งมองไปทางห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าเห็นได้ชัดว่าใจของเขารู้สึกกังวล

เสี่ยวลี่เองก็เคยเห็นเขาเป็นแบบนี้ครั้งแรก

ดังนั้นเขาจึงอยู่เคียงข้างจางหงเหว่ยและพูดหัวข้อที่น่าสนใจออกมา

แต่พูดอย่างไรจางหงเหว่ยก็ยังไม่ตอบกลับ ดังนั้นเขาจึงไม่พูดอะไรอีก

ตอนนี้จางหงเหว่ยอยากอยู่เงียบๆ

หยางหลิงรุ่ยที่อยู่อีกด้านหนึ่งต้องการที่จะเข้าไปหาฉีหลานเนื่องจากไม่อยากให้เกิดเหตุการณ์วุ่นวายอะไรขึ้นอีก

และฉินลูลู่ที่เป็นคนที่สองในการดูแลรับผิดชอบสตูดิโอก็เดินออกไปต้อนรับทางฉินลูลู่และหยูซิงเหวิน

ฉินลูลู่ไม่ได้อยากมาตัดชุดที่999ตั้งแต่แรกแล้ว แต่ครั้งนี้เป็นเพราะความต้องการของหยูซิงเหวิน

ภายใต้ความต้องการของเขา ฉินลูลู่ทำได้เพียงข่มใจและยอมรับมัน

แต่ผู้หญิงกับสิ่งสวยงามแล้วไม่มีอะไรต้านทานมันได้

การออกแบบเสื้อผ้าทุกชิ้นสามารถเลือกได้เอง และทุกชุดจะได้รับการตัดเย็บอย่างรอบคอบและพิถีพิถัน

ดังนั้นหลังจากที่ฉินลูลู่รักษาอารมณ์ของตัวเองได้แล้ว สีหน้าของเธอก็ดีขึ้นมาบ้าง เธอทุ่มเทกับการเลือกองค์ประกอบของชุดและลืมเรื่อวราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่

ตอนนี้สำหรับเธอแล้วไม่ว่าก่อนหน้านี้จะเกิดอะไรขึ้น

ตอนนี้ไม่ใครสามารถเปลี่ยนแปลงมันได้

นั่นเป็นเพราะว่าเธอคือคนที่จะมาเป็นลูกสะใภ้ของตระกูลหยู และสิ่งนี้หยูซิงเหวินเองก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้

ฉีหลานเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้านานมาก

หยางหลิงรุ่ยนั่งรอมาโดยตลอด แต่ในใจก็ร้อนรนขึ้นเรื่อยๆ ตอนนี้เวลาก็ผ่านไปนานขนาดนี้แล้วทำไมฉีหลานยังไม่ออกมาอีก?

ตอนนี้เธอก้มหน้ามองนาฬิกา ฉีหลานเข้าไปที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้านานกว่า 20 นาทีแล้ว

เวลาขนาดนี้อย่าบอกว่าถอดชุดกี่เพ้าธรรมดา ๆ ขนาดใส่ชุดแต่งงานยังพอเลย

เธอไม่รออีกต่อไปและเดินเข้าไปดู

เมื่อเดินผ่านจางหงเหว่ย จางหงเหว่ยก็กระแอมออกมาจากลำคอ

หยางหลิงรุ่ยหยุดเดินโดยไม่ตั้งใจ มองไปที่จางหงเหว่ยแล้วถามไปว่า “คุณจางมีเรื่องอะไรไหม?”

จางหงเหว่ยอ้าปากเหมือนต้องการจะพูดอะไร

แต่เธอก็หันไปมองที่เขาตลอด แต่สุดท้ายเขาก็ยังไม่ได้พูดอะไร

ท่าทางแบบนี้ทำให้หยางหลิงรุ่ยตะลึง

“คุณจาง?” เธอพูดขึ้นมาอีกครั้ง

“ไม่ ไม่มีอะไร คุณเข้าไปเถอะ ดูแลฉีหลานดีๆนะ”

จางหงเหว่ยโบกมือบ่งบอกให้หยางหลิงรุ่ยเดินเข้าไป

ครั้งนี้เขาไม่ได้เรียกเธอว่า หลานหลาน นั่นทำให้หยางหลิงรุ่ยประหลาดใจเล็กน้อย

แต่เธอก็มองออกว่าว่าเขาต้องการที่จะปลอบโยนฉีหลานจริงไ

คำพูดสามารถหลอกลวงคนได้ แต่ดวงตานั้นไม่มีทางเป็นไปได้เลย

หยางหลิงรุ่ยเคาะประตูหลังจากนั้นพนักงานที่ได้ยินก็เดินออกมาเปิดประตู

หยางหลิงรุ่ยเข้าห้องไป มองเห็นฉีหลานที่กำลังยืนอยู่หน้ากระจก

ตอนนี้เธอยังคงสวมชุดกี่เพ้านั้นอยู่ เธอยังไม่ได้เปลี่ยนชุด มองไปที่กระจกด้วยแววตาที่อธิบายออกมาไม่ได้

หยางหลิงรุ่ยขมวดคิ้วและหันมามองพนักงานที่อยู่ข้างๆพร้อมถามออกไปว่า “เสี่ยวเจิ้ง มันเกิดอะไรขึ้น?”

เมื่อได้ยินเสียงที่ดุดันของหยางหลิงรุ่ย เสี่ยวเจิ้งก็รู้สึกประหม่าเล็กน้อย

เธอรีบอธิบายออกมาว่า “ผู้อำนวยการหยาง เรื่องนี้....”

“เบาๆหน่อย!” หยางหลิงรุ่ยเตือน

อย่างไรก็ตามฉีหลานก็อยู่ไม่ไกลจากตรงนั้น ถ้าหากเธอได้ยินอาจจะทำให้เธอลำบากใจแน่

เสี่ยวเจิ้งพยักหน้าเพื่อตอบ เธอมองไปที่ฉีหลานด้วยความกังวลใจ ตอนนี้ฉีหลานมองไปที่กระจกอย่างจริงจัง ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความว่างเปล่าและเห็นได้ชัดว่าเธอไม่สังเกตเห็นการเคลื่อนไหวนี้

ฉีหลานไม่ได้ตอบสนองกลับมาเลยแม้แต่น้อย เธอปล่อยให้หยางหลิงรุ่ยจับเธอไว้

“น้องฉี?” หยางหลิงรุ่ยพูดต่อไปเนื่องจากฉีหลานยังไม่ตอบเธอ

ตอนนี้เหมือนกับว่าฉีหลานจะได้สติกลับมาแล้ว เธอหันหลังมาและมองมาที่หยางหลิงรุ่ย เธอดึงมุมปากและฝืนยิ้มออกมา

รอยยิ้มนี้เกิดจากควมพยายามอย่างมาก หยางหลิงรุ่ยจึงต้องรับมันไว้

“มีอะไรหรอหลิงรุ่ย” ดูเหมือนว่าฉีหลานจะไม่รู้เรื่องว่าทำไมหยางหลิงรุ่ยถึงมาหาเธอ

เมื่อเห็นท่าที่ที่ไม่เต็มใจของฉีหลาน หยางหลิงรุ่ยก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ ฉีหลานในตอนนี้ผิดจากเดิมไปมาก

“น้องฉีไม่เป็นอะไรใช่ไหม? ยืนตรงนี้มาครึ่งชั่วโมงแล้วนะ!” หยางหลิงรุ่ยไม่ได้ถามถึงความผิดปกติของฉีหลาน เธอเพียงแค่ถามไปรวมๆเท่านั้น

เรื่องบางเรื่องไม่สามารถพูดออกไปตรงๆได้ ตอนที่เธอเป็นปกติ เธอเป็นคนที่สดใสมากและชอบพูดอะไรไร้สาระบ่อยๆ

แต่ฉีหลานในตอนนี้ หยางหลิงรุ่ยสงสัยว่าเธอมายุ่งเรื่องของฉีหลานมากเกินไปหรือเปล่า ตั้งแต่ต้นฉีหลานตอบเธอกลับมาแค่เพียงการส่ายหน้า

“ไม่ ไม่มีอะไร” การแสดงออกของฉีหลานเผยให้เห็นถึงความเหนื่อยล้าที่เหลือทน เมื่อหยางหลิงรุ่ยเห็นเช่นนี้ก็อดที่จะเป็นห่วงไม่ได้

เธอให้เสี่ยวเจิ้งเดินเข้ามาเพื่อช่วยฉีหลานเปลี่ยนชุด

ตอนเปลี่ยนเสื้อผ้า ฉีหลานยังคงไม่ขยับแข็งเหมือนกับหิน

กระดุมของชุดกี่เพ้าถูกปลดกระดุมทีละชิ้นเผยให้เห็นรูปร่างที่น่าอิจฉาของฉีหลาน

แม้ว่าหยางหลิงรุ่ยจะเป็นผู้หญิง แต่เธอก็ยังคงเตือนตัวเองว่าอย่ามองสิ่งที่ไม่เหมาะสมใด ๆ แต่สายตาของเธอยังคงถูกล็อคโดยไม่สมัครใจโดยร่างกายของฉีหลาน

หยางหลิงรุ่ยต้องการที่จะเอื้อมมือไปสัมผัสผิวขาวราวกับหยกของฉีหลาน เธอคิดว่าถ้าเธอได้สัมผัสจะไม่มีวันลืมความรู้สึกแบบนั้นแน่นอน

เมื่อหยางหลิงรุ่ยกำลังคิดหมกมุ่นกับเรื่องนี้ มือของเธอก็หลุดไปจากการควบคุม และจู่ๆฉีหลานก็พูดขึ้น

คำพูดของเธอทำให้ร่างกายของหยางหลิงรุ่ยสั่นโดยไม่รู้ตัว

“หลิงรุ่ย ฉันขอถามหนึ่งคำถาม เธอต้องตอบความจริงฉันมา”

เมื่อฉีหลานพูดออกมาก็ดูเหมือนว่าเธอจะควบคุมสติกลับมาได้แล้ว เธอพูดออกมาอย่างจริงจังราวกับว่าคำตอบของหยางหลิงรุ่ยนั้นสำคัญมาก

บางทีอาจเข้าใจได้ว่าเป็นความเชื่อแบบหนึ่งเธอต้องการการสนับสนุนจากความหลงใหลบางอย่าง

หยางหลิงรุ่ยมองไปที่ฉีหลานด้วยความลึกซึ้ง เธอฟังออกว่าคำพูดของฉีหลานนั้นจริงจังมาก

“น้องฉี เธอพูดมาเธอ ฉันจะพูดความจริงทุกอย่าง” หยางหลิงรุ่ยตอบไปอย่างจริงจัง

ฉีหลานส่งเสียงอืมออกมา และไม่ได้ถามไปโดยทันที แต่ว่าการกระทำต่อไปของเธอทำให้หยางหลิงรุ่ยตกตะลึงเป็นอย่างมาก

อย่าพูดถึงเธอแม้แต่เสี่ยวเจิ้งก็มองไปที่ฉีหลานด้วยความประหลาดใจ จากนั้นสายตาของเขาก็ดูแปลก ๆ ดูเหมือนว่ามีการค้นพบสิ่งที่ไม่ธรรมดา

มือของฉีหลาน ลูบไปที่ร่างกายและผิวของเธอ