โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 523

เมื่อมองไปที่การแสดงออกบนใบหน้าของหยู่อิ๋งอิ๋ง หยางหลิงรุ่ยกล่าวว่า "มีอะไรเหรอ? หยู่อิ๋งอิ๋ง"

"เจ้รุ่ยคะ เพื่อนคนนั้นของเจ้ หยิ่งเกินไปใช่มั้ย? ดูเธอสิ ตอนที่ฉันร้องเพลงเมื่อกี้ ฉันเต้น เราสองคนร่วมมือกันดีใช่มั้ยล่ะ? แต่ตอนนี้ เธอหยุดร้องเพลงแล้ว และเธอกำลังพูดถึงปรัชญากับหลันซา คุยกับพวกเราไม่ได้หรอ? แม้ว่าทุกคนจะพูดกันคนละหัวข้อ แล้วเธอจะมาทำไมกัน?"

หยู่อิ๋งอิ๋งพูดเสียงดัง และพูดความคิดเห็นทั้งหมด เกี่ยวกับฉีหลานในตอนนี้

หยางหลิงรุ่ยยิ้มเล็กน้อย หลังจากฟังคำพูดของหยู่อิ๋งอิ๋ง

ไม่น่าแปลกใจ ที่หยู่อิ๋งอิ๋งคุ้นเคยมาก ท้ายที่สุดแล้วนิสัยของฉินหลัน หยางหลิงรุ่ยรู้สึกมืดมนเล็กน้อยหลังจากพบกัน

แต่เมื่อหยู่อิ๋งอิ๋งเดาความหยิ่งยโสของฉีหลาน หยางหลิงรุ่ยก็ต้องอธิบาย

ฉีหลาน ไม่ใช่คนแบบนั้น! เธอเป็นเพียงว่า เธอไม่สนใจสิ่งที่ผู้หญิงส่วนใหญ่สนใจ

"อิ๋งอิ๋ง เธอคิดมากเกินไป พี่หลานมีนิสัยแบบนี้ และปกติเธอเป็คนไม่ค่อยพูดมาก ตอนที่เธอร้องเพลงเมื่อกี้ เธอไม่ให้กำลังใจเธอเหรอ? มันเป็นแค่หัวข้อเล็กน้อย อย่าใส่ใจเลย!"

คำปลอบโยนของหยางหลิงรุ่ย ดูเหมือนจะไม่ส่งผลใด ๆ

หยู่อิ๋งอิ๋งโค้งริมฝีปากของเธอและกล่าวว่า "หลันซาก็เหมือนกันรู้ พูดคุยเกี่ยวกับปรัชญาตลอดทั้งวัน ... "

"ดูเเธอสิ หลันซาก็เป็นเพื่อนเก่ากัน แล้วเธอไม่มีคำพูดสักนิดเลยหรอ? โอเค ฉันจะไปห้องน้ำ เธอออกไปก่อนเถอะ มันเป็นเรื่องเล็กน้อย อย่าไปใส่ใจมากเลย”

หยู่อิ๋งอิ๋งมุ่ยปาก และออกมาจากห้องน้ำ

สายตาของเธอ กวาดไปทั่วฉีหลาน

และฉีหลานที่เพิ่งจิบไวน์แดง มองไปที่ดวงตาของหยู่อิ๋งอิ๋ง ก็รู้ความคิดของหยู่อิ๋งอิ๋ง

ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา มีหลายสิ่งหลายอย่างมากเกินไป และไม่ใช่เรื่องยาก ที่เธอจะเข้าใจหัวใจของคน ๆ หนึ่ง

เธอรู้ ว่าหยู่อิ๋งอิ๋งน่าจะมีความคิดเห็นเล็กน้อยเกี่ยวกับเธอ

แต่แล้วยังไงล่ะ? ถ้าคุยไม่ได้ก็คุยไม่ได้ และคำพูดที่น่าสนใจจะกลายเป็นการแชทที่น่าอึดอัด

ดังนั้นจึงเป็นการดีกว่าที่ทุกคนจะหาหัวข้อที่ชอบมาพูดคุยกัน คราวนี้เธอกำลังคุยกับหลันซา เกี่ยวกับ Notre Dame de Paris

ทั้งสองคนไปที่นั่นแล้ว และทั้งสองชื่นชมมันมาก โดยบอกว่ามันจะชำระจิตใจของพวกเขา

สำหรับสายตาตาของหยู่อิ๋งอิ๋ง ฉีหลานได้มองข้ามมันไปแล้ว

ช่วงสองปีในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ เธอติดต่อมากเกินไป และเธอก็มึนงง

หลังจากที่หยางหลิงรุ่ยออกมา ได้สักพักเธอก็นั่งข้าง ๆ ฉีหลาน โดยมีตงเหยียนอยู่ข้าง ๆ เธอ

และตงเหยียน สิ่งนี้จะทำให้หยู่อิ๋งอิ๋งไม่มีความสุข

ดังนั้นเธอจึงสั่งของว่างมากมาย คุยกับหยู่อิ๋งอิ๋งเกี่ยวกับสินค้าฟุ่มเฟือย กินและดื่มกันยกใหญ่

นิสัยของตงเหยียนนั้น ปรับตัวได้อย่างแท้จริง

แต่ในหัวข้อใดก็ตามเธอสามารถทำตามได้

มีครั้งหนึ่งที่เธอขัดจังหวะได้แย่มากที่สุด ตอนนั้นที่ตระกูลหยางมีบอดี้การ์ดคนหนึ่ง อายุเยอะแล้ว ลูกชายกลับป่วยและเสียชีวิตไป

ตอนเด็กสูญเสียพ่อ ตอนแกสูญเสียลูก เป็นสิ่งที่น่าเวทนาที่สุดในชีวิต

ดังนั้นภายใต้การสนับสนุนของสมาคมช่วยเหลือซึ่งกันและกันของตระกูลหยาง ผู้คุ้มกันแก่จึงเตรียมที่จะมีลูกอีกคน

และตอนที่ตั้งครรภ์ให้เขา ตัวแทนที่สมาคมช่วยเหลือซึ่งกันและกันก็หาผู้หญิงที่จากอุ้มบุญจนได้

เมื่อเด็กเกิดมา กองทุนรวมจะจ่ายเงินทั้งหมด และจะไม่ปรากฏตัวของหญิงิุ้มบุญอีก

ทุกอย่างพร้อมแล้ว และตอนนี้ก็เป็นช็อตสั้น ๆ

แต่ในขณะนี้ ร่างกายของผู้คุ้มกันชรา มีปัญหา

อาจเป็นได้ว่า การสูญเสียลูกชายของเขาเจ็บปวดเกินไป ซึ่งทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจ เขาจึงไม่แม้แต่จะตอบสนองต่อร่างกายของเขา

ไม่ว่าจะกระตุ้นอย่างไร ก็ไม่มีการตอบสนอง

ไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากขอคำแนะนำจากแพทย์

ในไม่ช้า สิ่งที่วุ่นวายก็มาถึงหูของตงเหยียน

ตงเหยียนตอนนั้นไม่มีเรื่องอะไร มันร้อนเกินไป ที่จะออกไปข้างนอกในช่วงฤดูร้อน ดังนั้นเธอจึงขาดสิ่งหนึ่งที่ต้องทำ

หลังจากได้ยินเรื่องนี้ เธอก็ไม่ลังเลที่จะหาเรื่องใส่ตัว โดยบอกว่าเรื่องเล็กน้อยแบบนี้เอามาให้เธอจัดการก็จบแล้ว

ในขณะที่ทุกคนประหลาดใจ แต่พวกเขากลับรู้สึกไม่สนใจ

ท้ายที่สุดแล้ว ผู้หญิงจะแก้ปัญหาของผู้ชายได้อย่างไร?

ยิ่งไปกว่านั้น ในฐานะสะใภ้ของตระกูลหยาง ตงเหยียนไม่ควรเข้าไปเกี่ยวข้องกับเรื่องเหล่านี้

แต่คราวนี้ ตงเหยียนใช้การกระทำ เพื่อตบหน้าคนเหล่านี้อย่างแรง

เธอยุ่งมาสองสัปดาห์ แล้วเพื่อขอคำปรึกษาจากแพทย์ ระดมความสัมพันธ์ทั้งหมดที่สามารถระดมได้ และในที่สุดก็กำหนดค่าซุปยาสำหรับบอดี้การ์ดชราได้

หลังจากบอดี้การ์ดชราดื่มซุปแล้ว เขาก็เดินเข้าไปในห้องทันทีด้วยสีหน้าแดงก่ำ และทั้งคืนก็มีเสียงดังขึ้น

ดังนั้นบอดี้การ์ดหนุ่มสองคนที่เฝ้าประตู ก็อดไม่ได้ที่จะส่งเสียงราวกับสัตว์

บอดี้การ์ดชราไม่ออกมาจากห้อง จนกระทั่งเที่ยงของวันรุ่งขึ้น

และผลจากเหตุการณ์นี้ คือหญิงอุ้มบุญอุ้มท้องให้กำเนิดเด็กชายตัวอ้วนใหญ่จริง ๆ

ยังไม่สิ้นสุด เรื่องเล็กน้อยนี้ ก่อให้เกิดปฏิกิริยาลูกโซ่

สูตรยาที่กำหนดโดยตงเหยียนได้รับการผลิตจำนวนมากโดยตระกูลหยาง หลังจากได้รับใบอนุญาตเรื่องทรงผมแล้ว เธอก็รับการสั่งของจากสั่งควคนชนชั้นสูง

รายได้ที่นำมานั้น เทียบเท่ากับหนึ่งในสามของกำไรทั้งหมดของอุตสาหกรรมดั้งเดิมของตระกูลหยางทุกปี

และบริษัทเกี่ยวกับยาสำหรับผู้ใหญ่นั้น ตงเหยียนก็กลายเป็นซีอีโอ

เหตุการณ์นี้ กลายเป็นเรื่องตลกในตอนนั้น แต่ในขณะที่หัวเราะและพูดคุยกั นหลายคนไม่สามารถซ่อนความอิจฉาตงเหยียนได้

ในความเป็นจริง ที่จริงแล้วตงเหยียนเป็นคนอยากรู้อยากเห็นมาก และสามารถเจาะลึกได้

ดังนั้นด้วยความปากดีของตงเหยียน อารมณ์เล็ก ๆ น้อย ๆ ของหยูอิ๋งอิ๋ง ก็ถูกระงับไว้

หลังจากพักผ่อนสักพัก หยูอิ๋งอิ๋งก็หยุดพัก และตะโกนอีกครั้งเพื่อร้องเพลง

ครั้งนี้เธอเลือกหยางหลิงรุ่ย และให้หยางหลิงรุ่ยร้องเพลงร่วมกับเธอ

หยางหลิงรุ่ยผู้ซึ่งคิดว่าห้าโทนไม่สมบูรณ์ แน่นอนว่ามันใช้ไม่ได้ ตัวเองทำได้มากน้อยแค่ไหน เธอรู้ดีอู่แก่ใจ

หลันซาวางโทรศัพท์ที่เธอเล่น แล้วตอบกลับ

หยางหลิงรุ่ยสะดุ้งขึ้นโดยไม่รู้ตัวและต้องออกไปหาฉีหลาน หลังจากนั้นเธอก็รู้ว่าวันนี้ฉีหลานอารมณ์ไม่ดี ถ้าคน ๆ นี้อารมณ์ไม่ดีการทำเรื่องโง่ ๆ จะเป็นเรื่องลำบาก

แต่ก่อนที่เธอจะก้าวไปได้หลันซาลากเธอกลับมา

“ไม่ต้องห่วง”

เมื่อฟังสิ่งที่หลันซาพูด หยางหลิงรุ่ยมองไปที่หลันซาด้วยความประหลาดใจ ไม่รู้ว่าเธอหมายถึงอะไร

เธอไม่คุ้นเคยกับหลันซา และเธอเคยพบกับหลันซา ภายใต้การนำของตงเหยียนมาก่อน

"ตอนที่เราคุยกัน ฉันรู้สึกได้จากในคำพูดของฉีหลาน เป็นความสิ้นหวังอย่างหนึ่ง ตอนที่เธอออกไปหาเธออย่าลืมว่าห้ามพูดอะไรที่ทำให้กระตุ้นความรู้สึกล่ะ!"

คำแนะนำของหลันซา ทำให้หยางหลิงรุ่ยตะลึง

เธอมองไปที่หลันซาอย่างลึกซึ้ง แต่ในสายตาของหลันซา เธอกลับมองไม่เห็นอารมณ์แปลก ๆ

เห็นได้ชัดว่าสิ่งที่หลันซาพูดในตอนนี้เ ป็นเพียงความกังวลอันบริสุทธิ์ของผู้หญิง ฃที่สง่างามที่มีต่อผู้หญิงคนอื่น

หยางหลิงรุ่ยรู้ ว่าเพื่อนของตงเหยียน แต่ละคนมีบุคลิกที่แตกต่างกัน เช่นเดียวกับหลันซา ที่สามารถเข้าใจจิตใจของคน ๆ หนึ่งได้อย่างลึกซึ้ง เพียงครั้งแรกที่คุณพบ

“โอเค เข้าใจแล้ว!”

หยางหลิงรุ่ยรีบออกไป หลังจากนั้นไม่กี่คำ เธอก็ออกจากห้องส่วนตัว

เมื่อเห็นยางหลิงรุ่ย รีบออกไปตงเหยียนไม่ได้ร้องเพลงต่อ แต่หยิบไมโครโฟนขึ้นมาแล้วถามหลันซา "เธอกำลังจะออกไปไหน?"

"ฉีหลานออกไปแล้ว เธอออกไปดูหน่อยน่ะ อย่ารอให้ฉีหลานหลงทาง" หลันซาตอบอย่างใจเย็น

ตงเหยียนขมวดคิ้ว หลงทาง? เหตุผลนี้เป็นเรื่องไกลตัวเกินไปใช่ไหม?

"ฉันจะไปดูด้วยหน่อย!"ตงเหยียนไม่ต้องการให้หยางหลิงรุ่ยเข้ามายุ่งในชีวิตของฉีหลาน ดังนั้นเธอจึงวางไมโครโฟนและออกไปด้วย

ทันทีที่เธอออกจากประตู เธอก็เห็นหยางหลิงรุ่ยมองไปรอบ ๆ

เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา และชำเลืองมองเป็นระยะ ๆ เห็นได้ชัดว่า โทรศัพท์กำลังคุยอยู่และใครโทรอยู่

"หลิงรุ่ย คุณกำลังมองหาอะไรน่ะ?"

ตงเหยียนก้าวไปข้างหน้า และกล่าวโดยมองไปที่โทรศัพท์มือถือของหยางหลิงรุ่ย ตามที่คาดไว้ เธอกำลังโทรหาฉีหลาน

"ซ้อ ฉีหลานไม่รู้ว่าเธอจะไปไหนแล้ว ฉันกำลังโทรหาเธอ" หยางหลิงรุ่ยตอบอย่างนุ่มนวล

หลังจากโทรศัพท์ดังขึ้นสักพัก ก็มีการแจ้งเตือนซึ่งไม่มีใครรับสาย

แปลกมาก หัวใจของหยางหลิงรุ่ยเริ่มรู้สึกกระวนกระวายเล็กน้อย

ฉีหลานออกไป แล้วก็หายไป ตามสภาพจิตใจของเธอ จะมีอะไรเกิดขึ้นหรือไม่?

“โตขนาดนี้แล้ว สามารถเดินได้ด้วยตัวเองได้ เธอกังวลเรื่องอะไร?” ตงเหยียนโค้งริมฝีปากของเธอ ฉีหลานสำหรับเธอ เธอหวังว่าเธอจะหายไปเร็ว ๆ

นี่เป็นปัญหา เป็นปัญหาใหญ่ สำหรับหยางหลิงรุ่ยซึ่งตอนนี้ที่เป็นปัญหา ไม่ควรสร้างปัญหาให้ตัวเองอีก

“อย่าพูดแบบนั้นสิ เธอเป็นเพื่อนฉันนะ เพื่อนที่ดี”