โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 527
ฮั่วเทียนหลันมองไปที่หยางหลิงรุ่ย ความร้อนแรงในดวงตาของเขาเกือบจะเผาไหม้ร่างกายของหยางหลิงรุ่ย
อุณหภูมิร่างกายของหยางหลิงรุ่ยเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว ใบหน้าของเธอแดงขึ้นเรื่อยๆ
เธอยื่นมีออกไปผลักฮั่วเทียนหลันออก จากนั้นก็ถอยออกมาสองสามก้าว
“พอได้แล้วฮั่วเทียนหลัน นี่มันก็ดึกมากแล้ว ลั่นลานเองก็นอนหลับไปแล้ว ถ้าหากคุณอยากจะกลับก้กลับไปตอนนี้เลย ถ้าหากไม่อยากกลับ ด้านข้างก็มีห้องว่างอยู่หนึ่งห้อง คุณก็ไปพักที่ห้องนั้นได้!”
หยางหลิงรุ่ยพูดจบและรอการตอบกลับของฮั่วเทียนหลัน
แต่ฮั่วเทียนหลันเพียงแค่มองไปตามทางที่หยางหลิงรุ่ยชี้ด้วยสายตาเย็นชา จากนั้นก็ถามขึ้นมาว่า “ลั่นลานอยู่ไหน?”
“อยู่ที่ห้องนั้น” หยางหลิงรุ่ยยกมือชี้ไป
“งั้นคืนนี้พวกเราสามคนนอนด้วยกันเถอะ!”
ฮั่วเทียนหลันพูดออกมานิ่งๆ หลังจากนั้นก็ก้าวออกมาหาหยางหลิงรุ่ย
หยางหลิงรุ่ยที่สะลึมสะลือก็ตื่นขึ้นเพราะการกระทำของฮั่วเทียนหลัน
“อะไรนะ? ฮั่วเทียนหลันคุณบ้าไปแล้งหรือเปล่า?” หยางหลิงรุ่ยตะโกนออกมาอย่างไม่รู้ตัว
แต่การตอบกลับของเธอก็ไม่ได้ทำให้ฮั่วเทียนหลันเอามาคิดอะไร
“คุณคือแม่ของลั่นลาน ส่วนผมคือพ่อของลั่นลาน ลั่นลานเป็นลูกสาวของพวกเรา และเธอก็ยังเป็นเด็ก ได้นอนกับพ่อแม่สักครุ้ง หรือว่ามันไม่ใช่เรื่องที่ดี?”
ฮั่วเทียนหลันยังมีประโยคที่เขาไม่ได้พูดออกไปอยู่ นั่นคือลั่นลานรอโอกาสแบบนี้มาหลายปีแล้ว
ตอนที่เธอยังเป็นอันหรัน ลั่นลานก็มีแค่แม่
แต่หลังจากที่เธอมาอยู่กับฮั่วเทียนหลัน เธอก็มีแค่พ่อ
โชคชะตาดูเหมือนจะเล่นตลกกับลั่นลาน และมักปล่อยให้ลั่นลานอยู่ภายใต้ร่มเงาของครอบครัวพ่อแม่เลี้ยงเดี่ยว
เมื่อก่อนตอนที่ยังหาหยางหลิงรุ่ยไม่พบ ฮั่วเทียนหลันทำได้แค่เกลี้ยกล่อมลั่นลานและทำให้เธอเป็นเด็กที่น่ารัก
แต่ตอนนี้หยางหลิงรุ่ยปรากฏตัวอยู่ด้านหน้าเขาแล้ว เขาอยากให้ครอบครัวของเขาอยู่ด้วยกัน ตอนนี้อย่างน้อยเขาก็สามารถชดเชยช่วงเวลาที่ขาดหายไปได้
“ไม่ได้ ไม่ได้เด็ดขาด! ไปทางโน้นเลย ฮั่วเทียนหลัน คุณรีบไปเลย!”
หยางหลิงรุ่ยพูดพร้อมกับยื่นมือออกมาผลักฮั่วเทียนหลัน
ทันทีที่เธอยื่นมือออกไปฮั่วเทียนหลันก็ดึงมันเข้ามา
ผู้ชายคนนี้กอดหยางหลิงรุ่ยไว้ในอ้อมแขนอย่างไม่ปราณี
จากนั้นเขากอดเอวเขาแล้วเดินไปที่ห้องนอนที่หยางหลิงรุ่ยชี้
ถ้าคุณไม่อยากรบกวนการนอนของลูกสาวคุณ งั้นคุณก็มาห้องที่คุณบอกกับผม!
ฮั่วเทียนหลันไม่ได้ถามความเห็นของหยางหลิงรุ่ยเลยแม้แต่น้อย เขาเตะประตูออก
หลังจากที่ประตูห้องถูกเปิดออก หยางหลิงรุ่ยก็ถูกฮั่วเทียนหลันโยนลงไปบนเตียง
ปัง เตียงที่อ่อนนุ่มทำให้ร่างกายของหยางหลิงรุ่ยดีดขึ้นมาโดยธรรมชาติ
เมื่อหยางหลิงรุ่ยตั้งตัวได้ เธอก็รีบลุกขึ้น
แต่เมื่อเธอเงยหน้าขึ้น ก็เห็นฮั่วเทียนหลันยืนอยู่ตรงหน้า
ลมหายใจและความร้อนแรงของฮั่วเทียนหลันทำให้หยางหลิงรุ่ยหายใจไม่ออก
“ฮั่วเทียนหลัน คุณหมายความว่าอย่างไร? ฉันจะบอกคุณไว้ นี่เป็นบ้านของตระกูลหยาง แค่ฉันตะโกนออกไปทีเดียว คุณก็จบแล้ว!”
หยางหลิงรุ่ยขู่ฮั่วเทียนหลันและหวังว่าฮั่วเทียนหลันจะได้รับรู้ถึงความกลัวและจากไปเอง
เธอคิดว่าเธอคิดออกมาดีแล้ว แต่ฮั่วเทียนหลันทำแค่ขมวดคิ้วและแสดงอาการดูถูกออกมา
นี่ทำให้หยางหลิงรุ่ยโมโหอย่างมาก เขาคิดว่าเธอเป็นคนอ่อนแอขนาดนั้นเลยหรอ?
“คุณมายังไงก็กลับไปอย่างนั้น ให้เวลาคุณ 5 นาที ถ้าหากคุณยังไม่ไปหละก็อย่าหาว่าฉันไม่เตือน!”
หยางหลิงรุ่ยพูดจบก็จ้องมาที่ฮั่วเทียนหลัน
ที่จริงเธอให้เวลาฮั่วเทียนหลันเพียงแค่ 10 วินาทีเพื่อที่จะไว้หน้าเขา
ดังนั้นหยางหลิงรุ่ยจึงเตรียมใจไวแล้ว ผู้ชายคนนี้ไม่เกิน 10 วินาทีเขาก็น่าจะออกไป
“ทำไมคุณถึงไล่ผมแบบนี้หละ?” ฮั่วเทียนหลันมองไปที่หยางหลิงรุ่ยแบบเงียบๆ และพูดออกมา
มีความเศร้าอย่างหนักในน้ำเสียงของเขา
นี่ทำให้หยางหลิงรุ่ยที่ใจแข็งอยู่ เริ่มอ่อนลง
แต่เธอก็ยื่นมือออกมาบีบที่ต้นขาของตัวเอง และบอกตัวเองในใจว่าผู้ชายคนนี้ก็แค่ขอความเห็นใจ
เธอเงยหน้ามองฮั่วเทียนหลันอีกครั้ง พูดออกไปอย่างใจแข็งว่า “เหลืออีกสามวินาที!”
“ถ้ากลับไปตอนนี้ ฟ้าก็มืดแล้ว ถ้าหากตอนขับรถกลับไปเกิดอุบัติเหตุขึ้นแล้วทำให้ลั่นลานไม่มีพ่อจะทำอย่างไร?”
ฮั่วเทียนหลันจงใจพูดอย่างขมขื่นและน้ำเสียงนั้นดูเหมือนจะตำหนิหยางหลิงรุ่ยที่ไม่รักเขา
น้ำเสียงแบบนี้ระหว่างคู่รักทำให้หยางหลิงรุ่ยรู้สึกอึดอัดใจมาก
“ใช่ มันอาจจะเป็นเรื่องไร้สาระสำหรับคนอื่น คนที่ไม่เคยเจอก็พูดได้ว่าไม่มีผี แต่ฉากของการบาดเจ็บที่เกิดขึ้นในวันนั้น ฉันได้อ่านในหนังสือพิมพ์ ร่องรอยของทั้งสองคนมันไม่สามารถขุดออกมาได้ด้วยมือมนุษย์ ...”
เสียงชวนสยองของฮั่วเทียนหลันเข้ากับบรยากาศในห้องเป็นอย่างดี
หยางหลิงรุ่ยหดตัวเป็นลูกบอล พร้อมพูดออกมาว่า “พอ พอได้แล้ว ฉัน ฉันกลัว.....”
สำหรับเรื่องแบบนี้ หยางหลิงรุ่ยไม่เคยก้าวข้ามมันไปได้
เมื่อเห็นใบหน้าที่หวาดกลัวของหยางหลิงรุ่ย ก็มีรอยยิ้มเกิดขึ้นบนใบหน้าของฮั่วเทียนหลัน
ดีมาก หยางหลิงรุ่ยในตอนนี้ต้องการให้เขาปกป้อง
“ถ้าเธอกลัวหละก็ ต้องการให้ฉันอยู่เป็นเพื่อนไหม?” ฮั่วเทียนหลันยื่นข้อเสนอออกไป
สมองของหยางหลิงรุ่ยตอบสนอง มีเสียงดังออกมาว่าอย่าไปรับข้อเสนอเขา
แต่ความกลัวของเธอในตอนนี้ได้เอาชนะทุกสิ่งไปหมดแล้ว
หยางหลิงรุ่ยลังเลอยู่สักพัก เธอพูดเสียงต่ำๆออกมา “ได้ แต่คุณต้องนอนด้านล่าง ที่โซฟาก็ได้.....และต้องรักษาระยะห่างของพวกเราทั้งสองเอาไว้ คุณห้ามเข้ามาใกล้ฉัน!”
เธอพูดออกมาด้วยเสียงหวาดกลัว
ฮั่วเทียนหลันยิ้มที่มุมปากพร้อมพูดออกมาว่า “จะนอนที่พื้นหรือโซฟาก็ไม่ดีทั้งนั้นแหละ ทำไม่ผมต้องมาทำอะไรแบบนี้ด้วย? สู้ผมกลับบ้านไปนอนที่บ้านมันไม่สบายกว่าหรอ?”
ฮั่วเทียนหลันพูดออกมาพร้อมลุกขึ้นยืน
หยางหลิงรุ่ยที่เดิมทีก็กลัวอยู่แล้ว ยิ่งถูกฮั่วเทียนหลันทำท่าทางแบบนี้ใส่ยิ่งทำให้เธอกลัวเข้าไปอีก
เธอไม่อยากอยู่ห้องนี้คนเดียว!
เธอรีบพูดออกมาตอนที่ฮั่วเทียนหลันกำลังลุกขึ้น “ฮั่วเทียนหลัน คุณรอสักเดี๋ยว พวกเรามาตกลงกันใหม่ดีกว่า!”
“ให้ฉันเป็นคนนอนที่โซฟา หรือที่พื้นแทน คุณคิดว่าแบบนี้โอเคไหม? แต่เงื่อนไขที่กล่าวมาตอนแรกยังคงเหมือนเดิม....”
หยางหลิงรุ่ยสูญเสียความมั่นใจเล็กน้อย และเธอก็รู้ว่าการพูดแบบนี้อาจจะทำให้เธอสูญเสียสิทธิ์ในการคุมเกม
แต่เธอก็รู้ว่าถ้าไม่พูดแบบนี้ก็ไม่ได้!
ถ้าฮั่วเทียนหลันไปจริงๆหละก็ คืนนี้เธอคงไม่ได้นอนแน่ๆ
ฮั่วเทียนหลันหยุดเดิน มองมาที่หยางหลิงรุ่ยที่กำลังหวาดกลัวอยู่ ใบหน้าขาวๆของเธอแดงขึ้นเพราะความหวาดกลัว
เขาพูดออกมาด้วยเสียงแหบๆ “คุณนายหยางทำไมคุณหน้าแดงจัง?”
“หรือว่าคุณกำลังคิดเรื่องอย่างว่าอยู่?”
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง