โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 530

ถ้าเหลียวซิรงอยู่ในเวลานี้และเผชิญหน้ากับการแสดงอันน่าอายของหยางหลิงรุ่ย เธอจะให้ศูนย์คะแนนอย่างแน่นอน

ด้วยการแสดงแบบนี้ยังจะต้องการหลอกคนอื่นอีก โปรดหลอกสุภาพบุรุษข้างๆเธอก่อนก็พอแล้ว

แต่สิ่งที่น่าเซอร์ไพรส์ก็คือฮั่วเทียนหลันกลับถูกหยางหลิงรุ่ยหลอกไปด้วยวิธีนี้

“หยางหลิงรุ่ย ตื่นได้แล้ว เธอยังต้องไปทำงานอีกไม่ใช่หรือ?” ฮั่วเทียนหลันระงับความโกรธในใจและพยายามเตือนเธอ

หยางหลิงรุ่ยหลับตาลงและแกล้งทำเป็นตื่นอย่างไม่เต็มใจเพราะเสียงของฮั่วเทียนหลัน "ทำงาน ทำ ฉันจะไปทำงาน รบกวนคุณช่วยฉันลาหน่อย... "

พูดจบเธอก็แกล้งทำตัวปวกเปียกอีกครั้ง

ฮั่วเทียนหลันมองหยางหลิงรุ่ยที่เป็นเช่นนี้และเขาก็สังเกตเห็นความยุ่งยากนี้ตั้งแต่แรก

เขาได้พบการแสดงของผู้หญิงมาก็เยอะทั้งแอ๊บแบ๊ว ออดอ้อน น่ารัก อ่อนโยน ...

แต่เจอคนหน้าไม่อายแกล้งเป็นลมนี่ถือเป็นครั้งแรก!

เมื่อเห็นว่าคนรับใช้ของตระกูลหยางล้อมเขาอยู่ ฮั่วเทียนหลันและหยางหลิงรุ่ยคนนึงหมอบคนนึงย่ออยู่ที่ประตู ดูเหมือนมันไม่ได้เป็นเช่นนั้น

ดังนั้นฮั่วเทียนหลันจึงโน้มตัวเข้าไปใกล้หูของหยางหลิงรุ่ยและกระซิบ "หยางหลิงรุ่ย หยุดแกล้งเป็นลมได้แล้ว ฉันรู้ว่าเธอมีสติครบ ถ้าเธอยังไม่ยอมฟื้นขึ้นมา เชื่อหรือไม่ว่าฉันจะผายปอดให้เธอ!"

ฮั่วเทียนหลันรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าร่างกายของหยางหลิงรุ่ยสั่นสะท้านด้วยคำพูดสี่คำสุดท้ายของเขา

อย่างไรก็ตาม หยางหลิงรุ่ยกลับไม่ได้ลืมตาขึ้น

และในการต่อสู้อย่างดุเดือดคราวนี้หยางหลิงรุ่ยดูเหมือนว่าเธอจะตัดสินใจแล้ว

ลืมตาเป็นไปไม่ได้แน่

ไม่ใช่แค่ผายปอดเหรอ? อย่างไรก็ถูกผู้ชายคนนี้เอาเปรียบมาแล้วไม่ใช่แค่ครั้งสองครั้ง แทนที่จะปล่อยให้เขาจงใจสร้างความเข้าใจผิดและปล่อยให้ตระกูลหยางเข้าใจผิดเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างคนทั้งสอง จะเป็นการดีกว่าที่จะคุมความเข้าใจผิดนี้ไว้เพียงแค่คนกลุ่มเล็กๆในบ้าน

หยางหลิงรุ่ยเพียงแค่หลับตาต่อไปและพึมพำสองสามคำเพื่อฉวยโอกาสเตือนคนรับใช้ที่มุงอยู่

"ฉัน... เหนื่อยมาก... ส่งฉัน... กลับไปพักที่เตียง... ก็พอ... ไม่ต้อง... ไปโรงพยาบาล... "

เมื่อหยางหลิงรุ่ยพูดออก ในฐานะคนรับใช้ที่คอยดูแล โดยธรรมชาติไม่จำเป็นต้องตัดสินว่าหยางหลิงรุ่ยเสแสร้งหรือไม่ สิ่งที่พวกเขาต้องทำก็แค่ดูแลหยางหลิงรุ่ยให้ดี

ดังนั้นด้วยความพยายามร่วมกันของหลายๆคน หยางหลิงรุ่ยจึงถูกอุ้มขึ้นเตียงได้สำเร็จ

และฮั่วเทียนหลันก็ต้องนั่งอยู่ข้างหยางหลิงรุ่ย

ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากไป แต่เขาไปไม่ได้จริงๆ

หยางหลิงรุ่ยจับมือเขาแน่นไม่ยอมปล่อย

ดังนั้นในสายตาที่แปลกประหลาดของคนรับใช้ ฮั่วเทียนหลันจึงต้องรับหน้าที่ดูแลหยางหลิงรุ่ย

ตอนแรกหยางหลิงรุ่ยแกล้งทำ

แต่ดูเหมือนโชคชะตาจะเล่นตลก หลังจากที่หยางหลิงรุ่ยฝืนตัวเองให้นอนหลับไป เธอก็มีไข้ขึ้นมาจริงๆ

ความหนาวเย็นที่ได้รับเมื่อคืนสะท้อนผลให้เห็นในตอนนี้

หยางหลิงรุ่ยไม่สบาย ทำให้คนรับใช้ในบ้านทั้งหมดตกใจมาก

ใช้เวลากว่าครึ่งวันในการทำให้อุณหภูมิร่างกายของหยางหลิงรุ่ยลดลง

ในระหว่างนี้ฮั่วเทียนหลันพยายามดึงมือออกหลายครั้ง

แต่ทุกครั้งก็จบลงด้วยความล้มเหลว

ในท้ายที่สุดเขาจึงต้องอยู่กับหยางหลิงรุ่ยเป็นเวลาหนึ่งวันหนึ่งคืนเต็ม

จนกระทั่งเช้าวันรุ่งขึ้นเธอก็ตื่นขึ้น

เมื่อหยางหลิงรุ่ยลืมตาขึ้น นาฬิกาบนผนังก็ชี้อยู่ที่หกโมง

เธอรู้สึกเวียนหัวและร่างกายอ่อนแอมาก

แต่ดูเหมือนว่าเธอจะถือมีอะไรอยู่ในมือ?

เนื่องจากเป็นไข้สมองของเธอจึงใช้การได้ไม่ค่อยดี

หลังเธอหันหน้าไปเห็นคนข้างๆ แววตาของเธอเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วจากความสับสนกลายเป็นความประหลาดใจ

"ฮั่ว ฮั่วเทียนหลัน ทำไมคุณยังไม่ไปอีก!"

ความทรงจำของหยางหลิงรุ่ยยังคงอยู่ในตอนที่เธอกำลังใช้เค้นสมองหาวิธีให้ฮั่วเทียนหลันออกไปและไม่มีเรื่องเกี่ยวข้องกับเธอ

เธอจึงไม่รู้ตัวว่าเผลอหลับไปทั้งวัน

เนื่องจากหยางหลิงรุ่ยจับมือฮั่วเทียนหลันอยู่ เขาจึงต้องคงท่านี้ไว้หนึ่งวันเต็ม

แม้กระทั่งระหว่างนั้นมีโทรศัพท์มา เขาก็ต้องรับสายอย่างมือไม้ยุ่งยาก

ฮั่วเทียนหลันลืมตาขึ้นเพราะเสียงกรีดร้องของหยางหลิงรุ่ย

ดวงตาของเขามีเส่นเลือดแดงก่ำ

ในขณะที่เขามองไปที่หยางหลิงรุ่ยที่ได้สติแล้ว ฮั่วเทียนหลันถอนหายใจออกมาอย่างเงียบๆ

"เธอตื่นแล้ว!"

"อือ ... " หยางหลิงรุ่ยรู้สึกว่าน้ำเสียงของฮั่วเทียนหลันไค่อยปกตินักจึงรีบย้ำอีกครั้ง "นี่มันหกโมงเช้าแล้ว ไม่มีใครในบ้านตื่นอยู่ ฮั่วเทียนหลัน นายรีบไปสิ! "

"โอเค ... " ฮั่วเทียนหลันตอบแล้วก็ลุกขึ้น แต่เมื่อเขายกมือขึ้นหยางหลิงรุ่ยก็หน้าแดงขึ้นทันที

“ถ้าเธอไม่ปล่อย ฉันจะออกไปได้ยังไง!”

ฮั่วเทียนหลันอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจขณะที่เขามองไปที่มือของหยางหลิงรุ่ยที่เกือบจะรวมเป็นมือเดียวกับเขา

หยางหลิงรุ่ยรีบดึงมือของเธอออก จับมาตลอดทั้งวัน มือของเธอแข็งไปหมดแล้ว

"โอเค ได้แล้ว นายออกไปก่อน!"

หลังจากที่ฮั่วเทียนหลันออกไปหยางหลิงรุ่ยก็รีบลุกขึ้น

ทันทีที่หยางหลินเดินเข้ามาก็เห็นฮั่วเทียนหลันยืนอยู่ข้างๆหยางหลิงรุ่ย

ดวงตาของหยางหลินกระตุก "ทำไมคุณถึงยังไม่ไป?"

เมื่อเผชิญหน้ากับหยางหลินที่หาเรื่องอย่างจงใจ ฮั่วเทียนหลันไม่ได้พูดอะไร หากตามอารมณ์ปกติของเขาไม่เคยมีใครกล้าพูดแบบนี้ต่อหน้าเขา

แต่เมื่อเข้าเมืองตาหลิ่วก็ต้องหลิ่วตาตาม ตอนนี้ภารกิจของเขาคือการฟื้นฟูความสัมพันธ์กับหยางหลิงรุ่ย

หยางหลินจึงเป็นพี่รองของหยางหลิงรุ่ย เขาจึงต้องมีความเคารพอยู่ในระดับหนึ่ง

“พี่รอง เมื่อวานฮั่วเทียนหลันอยู่ดูแลฉันทั้งวัน ... ” หยางหลิงรุ่ยพูดเสียงเบาอย่างไม่มีความมั่นใจ

เมื่อเปิดปากพูด หยางหลินก็สามารถได้ยินความยุ่งยากใจในน้ำเสียงของเธอ

ในหนึ่งคืนนั้น เขาได้ยินข่าวเพียงพอจากคนในตระกูลหยางแล้ว

"อืม" หยางหลินตอบอย่างเรีบเฉย ดวงตาของเขากวาดไปที่ลั่นลานและชิงหรง

"พวกเขาไม่ไปโรงเรียนเหรอ? หลิงรุ่ย เธอไปส่งพวกเขาก่อนเถอะ!"

หยางหลิงรุ่ยลังเล็กน้อย เมื่อเธอได้ยินคำพูดของหยางหลิน

เธอเหลือบมองหยางหลินจากนั้นก็ฮั่วเทียนหลัน ทั้งสองมีออร่าที่แตกต่างกัน แต่ว่าความแข็งแกร่งนั้นไม่มีข้อสงสัยใดๆ

หยางหลิงรุ่ยลังเลเล็กน้อย เธอพูดเบาๆว่า "พี่รอง ชิงหรงวันนี้ตั้งใจจะให้ฮั่วเทียนหลันไปส่งที่โรงเรียน!"

"หือ?" หยางหลินมองไปที่ดวงตาของหยางหลิงรุ่ยและทันใดนั้นก็เปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมขึ้น

ตอนนี้ในที่สุดเขาก็เริ่มมีความรู้สึกประมาณว่าผักกาดขาวของตัวเองซึ่งโตมาอย่างดีและเต็มไปด้วยความคาดหวัง แต่กลับถูกนำเอาไปเลี้ยงหมูเสียนี่

หยางหลิงรุ่ยหดคอคำนวณอะไรบางอย่างในใจ

ในเวลานี้เธอกำลังคิดว่าควรจะแนะนำหยางหลินให้รู้เรื่องความสัมพันธ์ของเธอกับฮั่วเทียนหลันหรือไม่

ตัวอย่างเช่น ฮั่วเทียนหลันเป็นเพื่อนของเธอ? เป็นแฟนที่เธอเพิ่งรู้จัก? หรืออดีตสามีของเธอ?

คำเหล่านี้หยางหลิงรุ่ยทบทวนในใจอยู่รอบหนึ่งแต่เห็นได้ชัดว่าไม่ถูก

ไม่ว่าจะพูดอย่างไรก็ดูเหมือนว่าเธอจะแก้ตัวไม่ขึ้น

บรรยากาศในห้องนั่งเล่นดูแปลกตาไปเล็กน้อย แต่เดิมคนรับใช้ที่ยุ่งอยู่แล้วก็หาธุระให้ตัวเองทำ ในห้องนั่งเล่นจึงเหลือเพียงห้าคนเท่านั้น

หยางหลิงรุ่ยสังเกตุฮั่วเทียนหลันจากมุมหางตา เขาดูสงบและยืนอย่างสง่างามต่อหน้าหยางหลิน

เพราะเขาดูแลเธอมาตลอดทั้งวัน ภาพลักษณ์ของเขาจึงไม่ค่อยดีนัก กระทั่งเสื้อผ้าก็ยู่ยี่เล็กน้อยทำให้คนอื่นรู้สึกว่าโทรม

แต่ว่าสายตาของฮั่วเทียนหลันมีความมุ่งมั่นมากและดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้จริงจังกับเรื่องของหยางหลิน

เมื่อเห็นว่าบรรยากาศระหว่างทั้งสองคนเริ่มตึงเครียดขึ้นเรื่อยๆ หยางหลิงรุ่ยก็พาเด็กทั้งสองคนไปหลบไปอีกด้าน

หยางหลินมองไปที่ฮั่วเทียนหลัน เห็นได้ชัดว่าตอนนี้เขาอยู่ในเขตของตระกูลหยาง แต่เมื่อมองไปที่ท่าทางของเขากลับดูทำตัวเหมือนอยู่ในบ้านของเขาเอง

“คุณฮั่ว คุณพักอยู่ในห้องน้องสาวผมมาสองวันแล้ว เกรงว่าจะไม่เหมาะสมหรือเปล่า?!”