โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 553

หนวดเคราของเขาสั่นระริก เขารู้ดีว่าคำพูดของพ่อไม่ใช่เรื่องตลก

เขาออกจากห้องไปทันที เคาะประตูใหม่อีกครั้งและเดินเข้ามาหลังจากที่อามอร์ฮันบอกว่าเข้ามาได้

“เอาเถอะ มีอะไรจะถามอีกมั้ย?” อามอร์ฮันง่วงเล็กน้อยเพราะเขาเข้าสู่วัยชราแล้วจริงๆ

"คุณพ่อ ราคาของฟาเรนไฮต์ไม่มีข้อได้เปรียบและความสามารถในการพัฒนาไม่ดีเท่าของ group Aneng และกลุ่มธุรกิจแนวหน้าอื่นๆ ทำไมเราไม่หากลุ่มที่ใหญ่ที่สุดและมีความสามารถมากที่สุดล่ะ?"

"เธอหมายถึงให้ไปหา group Aneng ? "

พ่อนั้นรู้ทันลูก ประโยคเดียวของอาร์มอฮันกระแทกหัวใจของเขา

“อืม”

อาร์มอฮันยิ้มอย่างมีความหมายลึกซึ้ง "ร่วมมือกับผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดอยู่เสมอ ทำไมไม่ฝึกฝนคู่แข่งให้กับเขาล่ะ?"

ชายหนวดดำตะลึงและเข้าใจความหมายของอามอร์ฮันทันที

“คุณพ่อพูดถูก!“

ฮั่วเทียนหลันกลับไปที่โรงแรมอิมพีเรียลและเห็นตงหยงซี่ซึ่งเมามากแล้วนอนอยู่ในห้องนั่งเล่น

คืนนี้เขาถูกมอมจากชาวอิรักอย่างไม่หยุดหย่อน

เขาลากตงหยงซี่เข้าไปในห้องของและห่มผ้าห่มให้อย่างลวกๆ ฮั่วเทียนหลันเดินกลับไปนั่งที่ห้องนั่งเล่นและนั่งดื่มไวน์แดงสองแก้วติดต่อกัน จากนั้นเขาก็รู้สึกได้ว่ามีกลิ่นชานมที่อยู่ในปากของเขาได้หายไปแล้ว

เขานั่งบนโซฟาและส่งข้อความถึงหยางหลิงรุ่ย

“ฉันอาจจะกลับไปช้าหน่อยนะ ลั่นลานฝากให้คุณดูแลด้วย!”

ตอนที่หยางหลิงรุ่ยได้รับข้อความนี้เธอกำลังยุ่งอยู่กับลั่นลานและชิงหรง

ฮัวเทียนหลันไม่อยู่ หยางหลิงรุ่ย เด็กทั้งสองและป้า Ding ย้ายไปอยู่บ้านหลังก่อนหน้า

คราวนี้ไม่ได้เช่า แต่ป้า Ding ใช้ชื่อหยางหลิงรุ่ยซื้อมาโดยตรง

จากก้นบึ้งของหัวใจเขาคิดว่าเขาคือป้า Ding คนของตระกูลหยาง ความปรารถนาเดียวที่มีก็คือหยางหลิงรุ่ยจะสามารถกลับมา

ไม่ว่าจะในฐานะของอันหรันหรือว่าหยางหลิงรุ่ย เพียงแค่เป็นภรรยาของฮั่วเทียนหลันและแม่ของลั่นลานก็เพียงพอแล้ว

ลั่นลานและชิงหรงกำลังนั่งทำการบ้านอยู่ข้างโต๊ะทำงาน

หยางหลิงรุ่ยอยู่ด้านข้าง หลังจากที่ทั้งสองคนเขียนเรื่องหนึ่งเสร็จแล้วเธอก็รับผิดชอบตรวจสอบ

ตอนนี้เด็กสองคนอยู่โต๊ะเดียวกัน พวกเขาการเรียนคงที่มากและโดยพื้นฐานแล้วเป็นห้าอันดับแรกในชั้นเรียน

อย่างไรก็ตามเห็นได้ชัดว่าผลการเรียนของลั่นลานนั่นเสถียรกว่า ในขณะที่ชิงหรงมีแรงผลักดันในระยะสั้นมากกว่า

หลังจากที่หยางหลิงรุ่ยตรวจแล้วว่าไม่มีปัญหา เด็กทั้งสองก็ได้รับอนุญาตให้เล่นได้

แต่วันนี้เด็กทั้งสองเงียบผิดปกติ

ทั้งคู่มองไปที่หยางหลิงรุ่ยด้วยดวงตากลมโตเป็นประกายลึก ลั่นลานพูดขึ้นก่อนว่า "หม่าม้า หนูอยากได้ชุดกระโปรงสีขาว!"

"อืม งั้นของหนูเอาสีดำ!" ชิงหรงพูดตาม

หยางหลิงรุ่ยอึ้งไป ทำไมจู่ๆเด็กสองคนนี้ถึงสนใจชุดกระโปรง?

"อืม โอเค แม่จะซื้อให้พรุ่งนี้"

แม้จะสงสัย แต่เธอก็รับปากโดยไม่ลังเล

"เอาแบบเดียวกันนะ!" ลั่นลานกล่าวเสริม

หยางหลิงรุ่ยพยักหน้าขยี้ผมของลั่นลานอย่างรักใคร่และตอบว่า 'รู้แล้วจ้ะ! '

เมื่อเห็นแม่รับปากแล้ว เด็กทั้งสองก็กลับมาเป็นปกติทันที

ชิงหรงรีบออกจากห้องหนังสือไปที่ห้องเก็บของและนำกล่องขนาดใหญ่ออกมาและเรียกลั่นลานให้มาต่อโมเดลด้วยกัน

แต่เห็นได้ชัดว่าลั่นลานเป็นเด็กที่ขี้สือเล็กน้อยกับขนมบนโต๊ะ เธอก็อยากจะแอบกินมัน

เมื่อเห็นท่าทางที่น่ารักของเด็กทั้งสอง หยางหลิงรุ่ยถึงเพิ่งจะรู้สึกได้ว่าโทรศัพท์ดังขึ้นในขณะนี้

เธอหยิบโทรศัพท์มือถือของเธอออกมาดูข้อความของฮั่วเทียนหลันและตอบว่า "ฉันรู้แล้ว เรามีช่วงเวลาที่ดีได้โดยไม่มีคุณ!"

หลังจากรอสักพัก ฮั่วเทียนหลันก็ไม่ได้ตอบกลับ

หลังจากคำนวณเวลาในอิรักแล้ว หยางหลิงรุ่ยก็โยนโทรศัพท์ทิ้ง

เห็นได้ชัดว่าในตอนนี้เขาอาจหลับไปแล้ว

เวลาสี่ทุ่มครึ่ง ภายใต้การเร่งของหยางหลิงรุ่ย ชิงหรงและลั่นลานลุกขึ้นอย่างไม่เต็มใจไปที่ห้องน้ำเพื่ออาบน้ำแล้วนอนลงบนเตียง

หลังจากตอแยให้เธอเล่านิทานเรื่องต่างๆ พวกเธอก็หลับไป

แต่หยางหลิงรุ่ยซึ่งง่วงมากแล้วขี้เกียจอาบน้ำ เธอเดินกลับไปที่ห้องนอนมุดตัวลงไปใต้ผ้าห่มและหลับไปทันที

วันเวลาแบบนี้ผ่านไปกว่าครึ่งเดือน หยางหลิงรุ่ยพักอยู่ด้านนอกก็ปิดบังไม่ได้อีกต่อไป ถูกนายท่านใหญ่และคุณนายใหญ่รู้เข้าเสียแล้ว

เมื่อฟังคำอธิบายของตงเหยียน ผู้สูงวัยทั้งสองก็โกรธมากและพูดอย่างเดียวว่าหยางหลิงรุ่ยควรรีบกลับบ้าน

แต่คราวนี้หยางหยวนออกหน้าพูดถึงความยุ่งเหยิงในความสัมพันธ์ระหว่างหยางหลิงรุ่ยและฮั่วเทียนหลันในช่วงเวลานี้และยังพูดถึงเด็กทั้งสองด้วย

ในที่สุด หยางหลิงรุ่ยที่ยังคงกังวลใจก็ได้รับแจ้งว่าเรื่องนี้ถูกทำให้ผ่านไปแล้วแบบงงๆ

สิ่งนี้ทำให้เธอโล่งใจทันที

การต่อต้านครั้งแรกของการคบกับฮั่วเทียนหลันดูเหมือนจะไม่น่ากลัวอย่างที่เธอคิด!

มีเรื่องน่ายินดีในชีวิตอยู่เสมอ แต่อะไรคือเรื่องน่ายินดีที่ยิ่งใหญ่ที่สุดน่ะเหรอ?

นั่นคือตอนที่คุณตื่นขึ้นมาและคนที่คุณรักมากที่สุดอยู่เคียงข้างคุณ

ในตอนเช้า ดวงอาทิตย์ส่องผ่านม่านบางๆและตกกระทบลงบนใบหน้าของหยางหลิงรุ่ย

หยางหลิงรุ่ยที่กำลังนอนขี้เซาอยู่รู้สึกถึงความสว่างของสภาพแวดล้อมและหันหลังให้ม่านโดยไม่รู้ตัว

แต่ทันทีที่เธอหันกลับมาเธอก็ชนกับใครบางคน

หยางหลิงรุ่ยที่ยังไม่มีปฏิกิริยาตื่นขึ้นมารู้สึกตัวและถีบคนตรงหน้าอย่างแรงทันที

และตะโกนเสียงดัง "คุณเป็นใคร!"

"เธอต้องการฆ่าสามีของเธอเหรอ!"

เธอจะรับน้ำหนักของผู้ชายตัวใหญ่นี่ได้อย่างไร

“เฮ้อ คุณฮั่วจะทำอะไร รีบตื่นเดี๋ยวนี้!”

หยางหลิงรุ่ยดิ้นรน ฮั่วเทียนหลันจึงขยับตัวเล็กน้อยไปด้านข้าง

ดูเหมือนเขาจะเหนื่อยมากและเขาก็ยังไม่ลืมที่จะจับมือของหยางหลิงรุ่ยไว้อย่างสะลึมสะลือ "อย่าขยับตัว นอนเป็นเพื่อนฉันสักพัก!"

หลังพูดจบแล้วก็ไม่มีเสียงใดๆอีก

หยางหลิงรุ่ยมองไปที่ท่าทางอ่อนล้าของเขา ในใจหวั่นไหวอย่างอธิบายไม่ถูก

ฉันไม่รู้ว่าช่วงนี้ผู้ชายคนนี้กำลังทำยุ่งอะไรอยู่ เขาเหนื่อยขนาดนี้ได้ยังไง!

เธออยู่เป็นเพื่อนฮั่วเทียนหลันจนถึงเวลาเจ็ดโมงกว่าๆ เมื่อเห็นฮั่วเทียนหลันไม่ตื่น หยางหลิงรุ่ยก็ดึงมือตัวเองออกมา ห่มผ้านวมให้เขาและกำลังจะออกจากห้องนอน

แต่เพียงสองก้าว จู่ๆเธอก็นึกอะไรบางอย่างได้

เธอหันกลับไปลูบคิ้วที่ขมวดมุ่นของฮั่วเทียนหลัน

ในเวลานี้เธอรู้สึกสบายใจขึ้นมาก

ผู้ชายคนนี้ดูแข็งแกร่งและมีอำนาจในยามปกติ คิดไม่ถึงว่าเขาจะดูบอบบางขนาดนี้ตอนนอนหลับ

เธอรับหน้าที่ไปส่งลูกน้อยทั้งสองไปโรงเรียนในตอนเช้าอยู่เสมอ

แม้ว่าแบบนี้จะทำให้เธอไปทำงานสาย แต่ที่โต๊ะอาหารหยางหลิงรุ่ยก็เพียงแสดงเจตนาเล็กน้อยเพื่อให้ป้า Ding ไปส่งพวกเธอ เด็กๆก็แสดงอาการต่อต้านอย่างรุนแรงในทันที

ไม่มีทางอื่น เธอจึงทำได้เพียงแต่บอกเย่ตงไว้และส่งลูกสองคนไปโรงเรียนหลังอาหารเช้า

หลังจากรับประทานอาหารเช้าอย่างเร่งรีบ เธอก็รู้ไม่ค่อยสบายท้องเล็กน้อย เธอจึงนั่งอยู่เบาะข้างคนขับและนวดท้องไปเรื่อยๆ

ชิงหรงเป็นคนละเอียกลออมาก ในขณะที่ลานลานยังคงมองไปที่ทิวทัศน์ที่คุ้นเคยทุกวันนอกหน้าต่าง ชิงหรงกล่าวว่า "หม่ามี้ไม่สบายเหรอ?"

หยางหลิงรุ่ยส่ายหัวและยิ้ม "ไม่เป็นไร แค่รีบทานอาหารเช้าไปหน่อย"

"จะรีบกินอาหารเช้าไปทำไม? ไม่มีใครแย่งซะหน่อย!" การแสดงออกอย่างรังเกียจของชิงหรงกระตุ้นความนับถือตนเองของหยางหลิงรุ่ยอย่างมาก

ในเวลานี้เธอชำแหละฮั่วเทียนหลันเป็นชิ้นๆอยู่ในใจ

ต้องโทษผู้ชายคนนั้น ถ้าไม่ใช่เพราะเขาเลื่อนเวลาเธอจะตื่นสายขนาดนี้เหรอ?

คำพูดวิจารณ์นี้คือแต่ก่อนเธอเคยใช้กับชิงหรงมาก่อน ชิงหรงกินเร็วเกินไปและดูไม่เหมือนผู้หญิงเลย

ตอนนี้ดีขึ้นแล้วและชิงหรงก็ย้อนกลับมาปฏิบัติกับเธอด้วยวิธีของเธอเอง

"มันหิวนิดหน่อย!" หยางหลิงรุ่ยพูดอย่างไม่แน่ใจ

ชิงหรงต้องการถามคำถามอีกสองสามข้อ แต่หยางหลิงรุ่ยใช้สายตาสังหารบอกใบ้เธออย่างอ่อนโยน

ชิงหรงอ้าปากค้างไปและเธอก็ก้มศีรษะลงด้วยความหงุดหงิดและมองออกไปนอกหน้าต่างด้วยสีหน้าทำอะไรไม่ถูก

หลังจากมาถึงโรงเรียน หลังจากดูเด็กทั้งสองเข้าโรงเรียนหยางหลิงรุ่ยกลับไปที่รถ

ทันทีที่เธอขึ้นรถคนขับก็พูดว่า "คุณผู้หญิงครับ คุณฮั่วเพิ่งโทรมาบอกว่าวันนี้คุณไม่สบาย ดังนั้นไม่ต้องไปทำงานและให้กลับไปพักผ่อน!”