โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 57

อันรันฝัน และสิ่งที่ฝันก็ยังคงเป็นความฝันที่ไม่อาจบรรยายได้

ในความฝัน ฮั่วเทียนหลันผลักเธอเข้ามุมอย่างหยิ่งผยอง เธอรู้สึกว่ามีไฟกำลังอยู่ตรงหน้าเธอ

หัวใจของผู้ชายเต้นแรง เสื้อผ้าของเธอก็ถูกดึงออกอย่างแรง จากนั้นก็เกิดการหลอมรวมกันของน้ำแข็งและไฟ......

แต่เธอไม่รู้ว่าคือฝัน แต่จำได้ลางๆ ว่าเธอไม่สบาย จากนั้นเธอก็ปฏิเสธอย่างสุภาพในความฝันนั้น

แต่เธอไม่คาดคิดว่าคำพูดในความฝัน จะถูกสวดในความเป็นจริงและพูดออกมาจริงๆ

การหายใจของฮั่วเทียนหลันหนักอึ้งเล็กน้อย และเขารู้สึกว่าเขาไม่สามารถควบคุมตัวเองได้อีกแล้ว

เขาเหลือบมองไปข้างหน้าอันรัน ผู้หญิงคนนี้ นอนหลับอย่างเปิดเผย เธอจงใจยั่วยวนเขาหรือเปล่า?

ฮั่วเทียนหลันพยายามอย่างเต็มที่ ที่จะระงับแรงกระตุ้นในใจของเขา แต่เมื่ออันรันทำตามความฝันที่ไม่อาจบรรยายได้ ปฏิกิริยาร่างกายของเขาก็แข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ

นี่มันช่างหอมกรุ่นและอบอุ่นจริงๆ แต่ได้แค่เห็นไม่ได้กิน

ฮั่วเทียนหลันหันไปด้านข้าง มองไปที่ผู้หญิงตรงหน้าตอนที่เธอหลับ

ผมของเธอยุ่งเล็กน้อย ปิดกั้นใบหน้าเดิมที่บอบบางของเธอ

เขายื่นมือออกมา และค่อยๆจัดทรงผมให้อันรัน

ทันใดนั้น อันรันก็ยื่นมือออกไปจับมือของเขา และกดหน้าอกของเธอให้แน่นราวกับว่าเธอจับฟางที่ช่วยชีวิตไว้และจะไม่มีวันปล่อยมันไป

ฮั่วเทียนหลันหายใจเข้าลึกๆ และบอกตัวเองให้ใจเย็น ใจเย็นอีกครั้ง

แต่สัมผัสที่นุ่มนวลบนมือของเขา ทำให้เขาทำลายพลังใน 30 วินาที

อากาศที่ค้างอยู่ในร่างกายไม่ได้ออกมา แต่มือขยับโดยไม่รู้ตัว

ฮั่วเทียนหลันพยายามอย่างหนักที่จะทำให้ตัวเองนึกถึงข้อมูลสกปรกของอันรัน แต่มีเสียงในใจของเขาร้องลั่น ขึ้นสิ ในกรณีแบบนี้ ถ้าคุณไม่ทำคุณก็ไม่ใช่ผู้ชาย!

ต้องใช้ความอุตสาหะอย่างมาก เขาบังคับดึงมือลุกออกจากเตียง ไปอาบน้ำเย็นในห้องน้ำ แล้วค่อยๆดับเปลวไฟในใจ

ฮั่วเทียนหลันเลือกที่จะนอนที่โซฟา หลังจากออกมาจากห้องน้ำ

ด้วยเหตุผลบางอย่าง คำว่าเลวทรามก็ปรากฏขึ้นในใจของเขา

ใช่ เขารู้สึกว่าตัวเองต่ำช้าจริงๆ และอันรันเห็นได้ชัดว่าเป็นผู้หญิงโบฮีเมียนที่ชอบกลุ่มพี ถ้าปล่อยไว้อย่างนี้ แม้ว่าเธอจะสวย แต่เขาก็จะไม่มองด้วยซ้ำ

สกปรกเกินไป มันจะเปื้อนตา

แต่ตอนนี้ใจเต้นแรง นี่ไม่ใช่ความเลวทราม แต่จะเป็นอะไรไปได้

คืนนี้ฮั่วเทียนหลันมีอาการนอนไม่หลับ และเมื่อท้องฟ้าสว่างในเช้าวันรุ่งขึ้น เขาก็ขยี้ตาที่ง่วงนอน หลังจากนั้นไม่นานเขาก็มีปฏิกิริยาและลุกขึ้นนั่งจากโซฟา

แต่ผ้าห่ม หลุดลงไปเองแล้ว

ฮั่วเทียนหลันจำได้ชัดเจน ว่าเมื่อคืนเขานอนโดยสวมเสื้อคลุมอาบน้ำ

นั้นผ้าห่มนี้ใครเอามาห่มให้ ไม่ต้องก็เข้าใจโดยธรรมชาติ

เขามองไปที่เตียง ผ้าห่มถูกพับอย่างเรียบร้อย และผ้าปูที่นอนเรียบเป็นธรรมชาติ

สิ่งหนึ่งเกี่ยวกับผู้หญิงคนนี้ก็คือฮั่วเทียนหลันไม่สามารถจับผิดได้เลย

รอยยิ้มของเขา ถูกอันรันที่อยู่ข้างล่างกำลังมอง โดยคิดว่าฮั่วเทียนหลันจำอาหารเช้าของเธอได้

เธอรู้สึกดีใจเล็กน้อย ในที่สุดความสัมพันธ์กับผู้ชายคนนี้ก็เปลี่ยนไป

แต่ในวินาทีถัดมา ฮั่วเทียนหลันก็ขึ้นไปชั้นบนและหยิบชุดของเขา และบอกป้าDing ว่าเขาจะไม่กินอาหารเช้า เพราะมีอะไรบางอย่างต้องทำ แล้วก็ออกไป

อันรันยืนนิ่งอย่างหดหู่ เมื่อเห็นฮั่วเทียนหลันออกจากคฤหาสน์ และเข้าไปในรถของเขา

จากนั้นรถก็สตาร์ท และค่อยๆเคลื่อนตัวออกไป จนกลายเป็นจุดดำและหายไปจากสายตาของอันรัน

เธอถอนหายใจในใจ แน่นอนว่าเธอยังไม่สามารถคาดหวังได้ ยิ่งคาดหวังมากเท่าไหร่ความผิดหวังก็ยิ่งมากขึ้นเท่านั้น

อันรันถูกเรียกโดยแม่ฮัวอีกครั้ง เธอเป็นคนเบื่อที่บ้าน จึงให้อันรันมาหาเธอเพื่ออาบแดดด้วยกัน

อย่าพูดถึงคลับและการสังสรรค์ที่คุณแม่ฮัวชอบเข้าร่วมทุกวัน ในอากาศที่ร้อนอบอ้าว นอนอาบแดดมันจะไม่ทำให้ผิวเสียเหรอ?

แต่ฮัวหมู่ต้องการแค่เหตุผล อันรันจึงใช้ประโยชน์จากช่วงเช้าให้เย็นสบาย และขับรถOROCHI ไปที่บ้านเก่าของตระกูลฮัว

ทันทีที่เข้ามาในสวน เห็นฮัวหมู่ยืนอยู่ตรงทางเข้า และทิศทางที่เธอเห็นอยู่ในตำแหน่งของอันรันพอดี

หลี่รูยาเป็นคนที่ไม่ใส่ใจกับมารยาทที่เข้มงวดมากนัก เธอเป็นแม่สามีตามธรรมเนียม เธอนั่งอยู่ที่บ้านและรอลูกสะใภ้ของเธอมาปรนนิบัติเธอ

แต่สิ่งที่หลี่รูยาซ่อนไว้มากที่สุดในนิสัยใจคอของเธอคือคุณลักษณะที่อ่อนโยนของเธอ

ดังนั้นเมื่อเธอเห็นอันรันขับรถ Guanggang Orochi ที่ฮั่วเทียนหลันผู้หยิ่งผยองซื้อให้เธอ เธอจึงลงไปชั้นล่างก่อนเวลา และรอให้อันรันเข้ามาที่นี่

อันรันรีบไปข้างหน้า โค้งคำนับต่อหน้าแม่ฮัว และกล่าวด้วยความเป็นห่วงว่า : "อรุณสวัสดิ์แม่ ตอนเช้าอากาศเย็นหน่อยต้องใส่เสื้อผ้าให้มากขึ้นตอนออกมานะ ไม่งั้นถ้าเป็นไข้หวัดแล้วจะแย่......