โซ่คล้องรัก นิยาย บท 29

"ฉันว่าแกยอมรับชะตากรรมของตัวเองเถอะ หนีมาขนาดนี้แล้วยังไม่รอดเลย หนีต่อไปก็คงเหนื่อยเปล่าๆ คบๆ กันเป็นแฟนไปเถอะ"

"ถ้าคบกันแล้วไปไม่รอดมันเสียเวลาฉันนะ"

"ถ้าไปไม่รอดจริงๆ มันก็เสียเวลาทั้งสองคนนั่นแหละ แต่แกยังไม่เคยลองเลยจะรู้ได้ยังไงว่าไปกันรอดหรือไม่รอด ผู้ชายเพอร์เฟกต์แบบนั้นไม่ได้หาเจอง่ายๆ เหมือนร้านอาหารตามสั่งนะ"

"ถ้าแกชอบมากก็เอาไปสิ"

"โนค่ะ เลิกยัดเยียดผู้ชายของแกให้ฉันสักที ฉันบอกไปกี่รอบแล้วว่าฉันไม่อยากกินผู้ชายที่เคยเสียตัวให้แกมาก่อน ถึงหล่อแค่ไหนก็ไม่เอา ยิ่งพี่รามิลที่เสียตัวให้แกมาแล้วตั้งสี่ครั้งฉันทำใจกินต่อไม่ได้หรอกย่ะ"

"แล้วแกคิดว่าแฟนในอนาคตของแกจะเป็นคนบริสุทธิ์ผุดผ่องไม่เคยผ่านมือผู้หญิงคนไหนมาก่อนเลยเหรอ ฝันอยู่เหรอคะ"

"แค่ไม่เคยผ่านมือแกมาก่อนฉันก็โอเคหมดแหละ" พาฝันลอยหน้าลอยตาตอบกลับไป "แล้วนี่แกมาหาฉันเพราะเรื่องผู้ชายอย่างเดียวเหรอ"

"อยากมาปรึกษาแกว่าจะเอายังไงดี แต่เหมือนฉันจะคาดหวังกับแกมากเกินไป"

"ลองกลับไปปรึกษาพ่อกับแม่แกดูสิ"

"ไม่ต้องประชดประชันกันได้ไหม"

"ป่านนี้อาริชาร์ดกับอามินตราคงกำลังไปหาพ่อแม่ฉันที่บ้านแล้วมั้ง ให้ตาย! พ่อกับแม่ต้องยอมรับการหมั้นหมายแน่ๆ"

"แกก็ควรยอมรับเหมือนกัน แกเคยได้ยินคำนี้ไหม กรรมมันเป็นผลของการกระทำ"

"..." นับดาวถอนหายใจพรืดใหญ่พลางกลอกตาไปมาอย่างเอือมระอา ก่อนจะทิ้งตัวนอนลง ยกมือขึ้นมาก่ายหน้าผากอย่างคิดไม่ตก

"ที่แกต้องหมั้นกับพี่รามิลแบบนี้ก็เป็นเพราะการกระทำของแกไง สมมุติแกอยากกินองุ่นแต่ดันปลูกส้ม แล้วแกจะได้กินองุ่นที่ปลูกเองได้ยังไง"

"..."

"ก็เหมือนแกที่ไม่อยากหมั้นกับพี่รามิลแต่ดันไปนอนกับเขาตั้งหลายครั้งนั่นแหละ แกต้องการผลลัพธ์ที่แตกต่างแต่ทำทุกอย่างเหมือนเดิม แล้วมันจะเปลี่ยนแปลงได้ยังไง"

"อารมณ์มันพาไป..."

"ที่แกต้องหมั้นกับพี่รามิลมันก็เป็นผลจากความสนุกชั่วคราวของแกไง รับกรรมไปค่ะ แล้วถ้าไม่อยากซวยมากกว่านี้ก็อย่าลืมกินยาคุมด้วย จากที่ได้ครอบครัวมาเป็นโซ่คล้องรักให้แล้ว เดี๋ยวมันจะได้ลูกมาเป็นโซ่ทองคล้องใจแทน" พาฝันส่ายหน้าน้อยๆ อย่างเหนื่อยหน่ายใจ ก่อนจะลุกขึ้นมาเดินหนีเข้าไปหาอะไรกินในห้องครัว

"กินแล้ว! เรื่องแบบนั้นฉันไม่ลืมหรอก" นับดาวตะโกนตอบอย่างไม่สบอารมณ์ ตอนนี้เธอทำได้แค่ระบายความรู้สึกให้เพื่อนฟังเท่านั้น เพราะยังไงก็คงไม่สามารถเปลี่ยนแปลงการตัดสินใจของผู้ใหญ่ได้ เว้นแต่ว่าจะยอมหมั้นหมายกันไปก่อน แล้วค่อยแยกทางกันทีหลัง

ครืด~ ครืด~

เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น ช่วยฉุดรั้งนับดาวออกจากภวังค์ความคิดเมื่อสักครู่ เธอลูบหน้าเบาๆ เพื่อตั้งสติ แล้วหยิบโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าสะพายข้างออกมา หัวใจดวงน้อยกระตุกวูบเมื่อเห็นเบอร์โทรของผู้เป็นพ่อปรากฏอยู่บนหน้าจอ

"ผลกรรมที่ไปนอนกับลูกชายเพื่อนพ่อมันตามทันเร็วชะมัด" ร่างบางบ่นพึมพำ เธอสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ เพื่อเรียกความกล้าหาญกลับมา ทำใจอยู่ครู่หนึ่งจึงกดรับสาย

"ค่ะพ่อ..."

(นับ! ลูกทำเรื่องแบบนั้นกับรามิลจริงๆ เหรอ)

"อาริชาร์ดกับอามินตราบอกพ่อแล้วเหรอคะ"

(ตอบคำถามพ่อมา ไม่ต้องย้อน)

"หนูขอโทษที่ทำให้พ่อกับแม่ผิดหวังค่ะ..." หญิงสาวกล่าวขอโทษด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ทำให้คนปลายสายเงียบไปครู่หนึ่ง

(ทำแบบนี้ลูกเป็นฝ่ายเสียหายเองนะ)

"ไหนพ่อบอกว่าเปิดกว้างเรื่องแบบนี้ไงคะ"

(ผู้ชายมีตั้งเยอะแยะแต่ลูกเลือกรามิลเองนะ ตอนแรกพ่ออยากให้ลูกกับรามิลลองทำความรู้จักกันดู แต่ตอนนี้คงต้องจัดงานหมั้นแทนแล้ว)

"ค่ะ แล้วขาพ่อหายดีรึยังคะ"

(ตอนนี้หายดีแล้ว อีกหน่อยก็คงปีนเขาต่อได้)

"ไม่เข็ดจริงๆ เลยนะคะ"

(มันเป็นความชอบของพ่อ)

"ต่อไปก็ระวังตัวกว่านี้หน่อยนะคะ ถ้าพ่อหมดธุระแล้วหนูขอวางสายเลยนะ"

(อย่าลืมกลับมาหาพ่อกับแม่ด้วย)

"ค่ะ" นับดาวรับปากด้วยคำสั้นๆ ก่อนจะเป็นฝ่ายวางสายไป เธอค่อยๆ ลุกขึ้นมาลูบหน้าเบาๆ ราวกับคนหมดอาลัยตายอยาก ทำเอาพาฝันที่เพิ่งเดินถือของกินออกมาจากห้องครัวส่ายหน้าอย่างเวทนา

"กินข้าวไหม"

"กินมาแล้ว"

"ตามใจ"

"ฉันขอนอนพักหน่อยนะ เมื่อคืนนอนไม่พอ"

"เมื่อคืนโดนไปกี่ดอก"

"สองดอก พอใจไหม"

"อู้วววว ปุ๊บปั๊บรับโชค เสียวปุ๊บหมั้นปั๊บ"

"ฉันเกลียดแก" นับดาวแยกเขี้ยวใส่เพื่อนรักอย่างหงุดหงิด แล้วเดินหนีเข้าห้องนอนไป ท่ามกลางเสียงหัวเราะสะใจของพาฝัน