โซ่รักใยพิศวาส นิยาย บท 33

“อย่าถอดนะ” เพชรหอมร้องห้ามเสียงหลง รีบหันหลังให้เขา ใจเต้นระทึกตื่นเต้น ราซิเอลโล่เห็นแล้วยิ้ม แผนการร้ายผุดขึ้นในหัว

“ไม่ถอดก็ได้ อาบมันทั้งที่ใส่กางเกงในนี่แหละ” เขายอมไม่ถอด “หันมาอาบน้ำให้ฉันได้แล้ว ฉันเหนียวตัวจะแย่”

เพชรหอมพ่นลมออกจากปาก รวบรวมความกล้าหันมาหาราซิเอลโล่ที่ตอนนี้ยืนร่างกึ่งเปลือยอยู่ด้านหลังตน หล่อนพยายามอย่างยิ่งไม่หลุบตาต่ำกว่าเอวสอบใหญ่ แต่ก็แทบจะเป็นลมเมื่อเห็นอกบึกบึน ใจยิ่งกระหน่ำเต้นแรง

ตายแน่...เพชรหอมตายแน่ ตายแน่เพชรหอม

หล่อนพูดในใจ รวบรวมสติ นำความโกรธแค้น ความเจ็บปวด ความเสียใจที่ชายตรงหน้าทำไว้กับตนออกมา เพื่อขจัดความรู้สึกวาบหวามในอก

“คุณนั่งลงบนเก้าอี้สิคะ ยืนอาบจะปวดเท้า”

“ไม่อ่ะ ยืนดีกว่า นั่งแล้วเมื่อยก้น” ราซิเอลโล่บอก “อาบเร็วๆ เถอะ เหนียวไปทั้งตัวแล้วนะ”

เมื่อถูกเร่งและหล่อนเองก็ไม่อยากอยู่สองต่อสองกับเขานาน เพชรหอมเอื้อมมือไปหยิบฝักบัวแล้วเปิดน้ำ ก่อนนำมันมารดบนตัวเขา เพชรหอมพยายามไม่มองหน้าเขา ไม่มองต่ำกว่าแผงอก นั่นหมายความว่า สายตาหล่อนมองอยู่บนอกบึกบึน มองเห็นยอดอกสีน้ำตาลอมชมพูที่สวยกว่ายอดถันผู้หญิงเสียอีก แต่แค่ภาพที่เห็นตรงหน้าก็เรียกความระส่ำให้เกิดขึ้นในจิตใจ หล่อนคิดว่า รีบอาบน้ำให้เขาให้เสร็จเร็วๆ จะได้นำพาตัวเองออกจากห้องนี้

ครีมอาบน้ำถูกเทลงบนฝ่ามือนุ่ม ก่อนที่หล่อนจะนำมาลูบไล้เรือนร่างเขาทางด้านหน้า ว่ายวนอยู่บริเวณอกกว้าง แล้วต่ำลงไปยังหน้าท้องแข็งแรงขึ้นเป็นลอน และมีอีกหนึ่งเรื่องที่เพชรหอมพยายามคือ บังคับมือไม่ให้สั่น แต่ก็ยากเหลือเกิน หล่อนจึงรีบถูตัวให้เขา แล้วรีบเปิดน้ำนำฝักบัวมาล้างครีมอาบน้ำให้หมดจากตัวเขา

“ยังไม่ได้ถูส่วนล่างเลย ถูด้วยสิ” คนเจ้าเล่ห์พูด เพชรหอมเงยหน้ามองผู้พูดที่ส่งยิ้มให้

“ไม่” เพชรหอมตอบเสียงดังฟังชัด “ถ้าเรื่องมากนักล่ะก็ ไม่อาบให้แล้ว”

ทางเดียวที่หล่อนจะพ้นความขวยเขินและชายหุ่นทรมานใจได้คือ ออกไปจากห้องนำ ทว่าเพียงแค่หมุนตัว แขนหล่อนถูกรั้งไว้ด้วยมือหนา

“เดี๋ยวสิ อาบน้ำด้วยกันนะ”

“ไม่...ว้าย!” เสียงพูดปฎิเสธยังไม่ทันขาดคำ เสียงกรีดร้องก็ตามมาเมื่อราซิเอลโล่เอื้อมมือไปเปิดน้ำ แล้วนำฝักบัวมารดไปตามร่างกายของเพชรหอมที่ขยับตัวหนีเขา ทว่าก็หนีไม่พ้นเพราะเขาจับแขนตนไว้แน่น “คุณเอลโล่หยุดนะ”

“อาบน้ำด้วยกันเหมือนตอนโน้นไง เธอจำได้ไหมว่า เธอถูหลังให้ฉัน ส่วนฉันก็ถูกหน้าอก ถูตัวให้เธอ” เขารื้อฟื้นความหลังให้สาวตัวเปียก “ไหนๆ เธอก็ตัวเปียกแล้ว มาอาบน้ำด้วยกันเถอะนะ”

ความรักที่มีต่อชายตรงหน้าที่ยังคงเดิม รวมถึงเสียงออดอ้อนและนัยน์ตาชวนฝันของเขาจวนเจียนให้หล่อนใจอ่อน ทว่ายามนึกถึงช่วงเวลาเจ็บปวดทรมานใจของตน เพชรหอมสลัดความใจอ่อนทิ้งไป ปลุกระดมความเข้มแข็งในตัว

“ไม่มีวัน” เพชรหอมพูดเสียงเข้ม และทำบางอย่างที่จะทำให้ตนออกไปจากอ้อมกอดเขา

“โอ๊ย!” เสียงร้องเจ็บดังจากปากราซิเอลโล่ ก่อนที่ร่างเขาจะถูกผลักจากเจ้าของเท้าที่กระแทกลงบนหลังเท้าข้างที่ตัวเองแพลง เพชรหอมใช้ช่วงเวลานี้ก้าวเท้าวิ่งออกจากห้องน้ำ ไปให้ไกลชายเจ้าเล่ห์ที่ยกเท้าข้างนั้นขึ้นมาคลำ สีหน้าบอกถึงความเจ็บปวดอย่างชัดเจน

หล่อนไม่ได้ออกไปไหนไกล หล่นอมานั่งใจเต้นระทึกอยู่ในห้องโถงของห้องพัก อัตราการเต้นของหัวใจยังคงผิดปกติ หล่อนเผลอจับริมฝีปากของตนเองที่รู้สึกถึงความรัญจวนจากรสจุมพิต หล่อนแก้มแดง ร้อนวูบวาบในอก มือและตัวสั่น จนเพชรหอมต้องระงับความฟุ้งซ่านในจิตใจด้วยการถอนหายใจเข้าออก ผ่อนลมหายใจออกมายาวๆ แล้วสูดมันกลับเข้าไปลึกๆ

ต้องไม่ใจอ่อน ต้องไม่ใจอ่อน

เพชรหอมทวนประโยคนี้ซ้ำๆ ในใจ ต้องท่องให้ขึ้นใจ ทว่าในขณะท่อง เพชรหอมกลับนึกเป็นห่วงราซิเอลโล่ น้ำหนักเท้าของหล่อนที่กระแทกเท้าเขาแรงใช่ย่อย เพราะไม่อย่างนั้นคงไม่สามารถทำให้อ้อมแขนเขาคลายออกจาตนได้ และเมื่อกระแทกแรง เท้าเขาจะเป็นอะไรมากไหม จากที่เท้าแพลงอย่างเดียว อาจมีฟกช้ำดำเขียวหรือไม่ก็เกิดอาการบวมซ้ำ

เพชรหอมสับสนในความรู้สึกของตัวเอง...ความรู้สึกที่มีทั้งรักและเกลียด ทั้งไม่อยากใส่ใจสนใจและเป็นห่วง เป็นความรู้สึกที่แยกแทบไม่ได้ว่า อย่างใดมีมากกว่ากัน แต่ที่แน่ๆ ความรักไม่เคยเปลี่ยนแปลง