โทษทัณฑ์พิพาทใจ นิยาย บท 110

ซาบริน่าเดินหนีไปไกลจากตรงนั้นแล้ว

เธอเอาแต่หัวเราะเยาะตัวเอง

ถ้ารู้ว่าจะเกิดเรื่องนั้นขึ้น เธอคงไม่สั่งที่กรองนั่นหรอก เธอได้ขอให้ใครบางคนช่วยซื้อมันในนามของเธอ เธอยากจน แต่เธอก็ใช้เงินซื้อที่กรองนั่นไปมากกว่าสามร้อยดอลลาร์

ทว่าก่อนที่ของจะส่งมาถึง เธอกลับถูกไล่ออกมา เมื่อนึกถึงสิ่งของนั่น เธอคิดตลกตัวเอง ตอนนี้ที่กรองน่าจะอยู่ในมือของเซบาสเตียน เขาอาจจะดูถูกพวกมัน ยิ้มอย่างเย็นชา ขณะโยนพวกเขาออกมาจากระเบียง

ใบหน้าของซาบริน่าเปลี่ยนเป็นสีแดงเมื่อคิดขึ้นมาได้

เธอแค่อยากจะขอบคุณเขาสำหรับเสื้อผ้าสวย ๆ และแล็ปท็อป

ตอนนี้เธอรู้สึกเหมือนกำลังคิดมากหลายอย่าง เธอพยายามแสดงความรู้สึกต่อคนที่ไม่เคยสนใจ

เธอกลับไปที่โรงแรมโมเต็ล ด้วยความคิดที่ฟุ้งซ่าน เธอนอนลงทั้งที่ยังใส่เสื้อผ้า เธอหลับไม่ลง

สาเหตุครึ่งหนึ่งมาจากตัวกรองบุหรี่ และอีกครึ่งหนึ่งเป็นเพราะอาการป่วยของป้าเกรซ

ความคิดสั่นไหวอย่างไม่หยุดหย่อนในจิตใจของเธอ ซาบริน่าผล็อยหลับไปเมื่อพระอาทิตย์ใกล้จะขึ้น

ในตอนที่เธอตื่นขึ้นมา เธอเหลือเวลาไม่มากนัก โชคดีที่โมเต็ลที่เธอพักอยู่ใกล้โรงพยาบาลของป้าเกรซ เธอลุกขึ้นจากเตียงและรีบไปที่วอร์ดเพียงเพื่อจะได้พบป้าเกรซที่อยู่ห้องไอซียูตลอดทั้งคืน

ในขณะนี้แพทย์ยังคงพยายามช่วยชีวิตเกรซ แม้แต่ครอบครัวก็ไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไป

ซาบริน่าจำเป็นต้องไปทำงาน

เมื่อมาถึงบริษัท เพื่อนร่วมงานก็เย้ยหยันและหัวเราะเยาะเธอ

“ซาบริน่า เมื่อคืนเธอทำอะไรมาน่ะ? ขอบตาดำคล้ำจนดูเหมือนหมีแพนด้า ใช่สิ หลังจากที่พวกเราส่งเธอไปทำงานที่ไซต์ก่อสร้างแล้ว เธอก็ไม่เหนื่อยกับการทำงานเลยไปหาใครสักคนมาให้เงินแบบด่วนจี๋แทนเหรอ?”

“ฉันคิดว่าเธอทำแบบนั้นแน่ ฉันเคยได้ยินมาว่าเธอยากจนมาก ยากจนกว่าคนงานก่อสร้างด้วยซ้ำ แถมฉันยังได้ยินมาอีกว่าที่ไซต์ก่อสร้างน่ะ เธอกินเยอะมากพอ ๆ กับผู้ชายสองคนกินเลยนิ”

ซาบริน่าขมวดคิ้วเพื่อถามนักออกแบบคนอื่นซึ่งทำแต่เพียงเพิกเฉย

นักออกแบบผลิตแผนและใครบางคนพูดว่า “ซาบริน่า เมื่อวานนี้เราเห็นว่าเธอเหนื่อยเพราะลงไปทำงานอยู่ที่ไซต์ก่อสร้าง วันนี้เราจะไม่ให้เธอไปที่นั่น ทำไมเธอไม่ไปทำความสะอาดห้องเก็บของล่ะ?”

ห้องเก็บของเต็มไปด้วยตัวอย่างวัสดุทั้งสีทาผนัง ซิลิกาเจล เซรามิก และวัตถุอื่น ๆ ซาบริน่าคิดว่าไม่น่าจะมีอะไรให้ทำความสะอาดมากนัก แต่ในไม่ช้าเมื่อไปที่ห้องเก็บของเธอก็พบว่ามันไม่ได้ใช้มานานแล้วและสกปรกเป็นอย่างมาก

กว่าเธอจะทำความสะอาดเสร็จก็ใช้เวลานานถึงสี่ชั่วโมง เมื่อออกจากห้องเก็บของ ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยฝุ่นสีดำ เมื่อเพื่อนร่วมงานสาว ๆ เห็นเธอ ทุกคนก็หัวเราะออกมา

ซาบริน่าไม่มีเวลามากังวลว่าเธอดูน่าสมเพชขนาดไหน เมื่อเหลือบมองโทรศัพท์ เธอก็ตระหนักได้ว่ามันเที่ยงแล้ว

ซาบริน่ารีบวิ่งออกมา เธออยากไปเยี่ยมป้าเกรซที่โรงพยาบาล ขณะที่เธอกำลังจะเข้าโรงพยาบาล เธอได้พบกับใครบางคน

"เธอคือ?"

ประวัติการอ่าน

No history.

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: โทษทัณฑ์พิพาทใจ