โทษทัณฑ์พิพาทใจ นิยาย บท 113

เซบาสเตียนมีท่าทางเคร่งขรึม ผิวสีบรอนซ์อย่างผู้ชายของเขาแบกรับความรู้สึกเศร้าอยู่ลึก ๆ

แต่เขาก็ยังไม่ยอมแสดงอารมณ์ออกมา

ด้วยใบหน้าที่ดูเศร้าและเหนื่อย เขามองซาบริน่าและไม่ขยับเขยื้อน

ซาบริน่าเดาไม่ออกเลยว่าเซบาสเตียนกำลังคิดอะไรอยู่

เธอเคยคิดมาโดยตลอดว่าเธอแน่วแน่และไม่ยอมเปิดใจรับใคร แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าเขาเธอรู้สึกเหมือนกับกระดาษแผ่นใส

เช่นเดียวกับตอนนี้ เขาอาจมีออร่าของความเศร้าอยู่รอบตัวเนื่องจากอาการของแม่ แต่เขายังคงไม่หลั่งน้ำตาแห่งความเจ็บปวดใด ๆ เพียงระงับความโศกเศร้าไว้กับตัวเอง

ภายนอกเขายังคงดูเย็นชาและสง่างามในชุดสูทของเขา

แล้วเธอล่ะ?

เธอสกปรกและใบหน้าของเธอดำคล้ำ เธอเคยถูกเซลีนหลอก ถูกไนเจลเยาะเย้ย หรือแม้แต่โดนนายท่านอาวุโสชอว์ด่า แม้แต่มินดี้ก็เคยพูดดูถูกเธอ

เซบาสเตียนก็เช่นกัน

ซาบริน่าไม่รู้ว่าเซบาสเตียนจะจัดการกับเธออย่างไร หลังจากที่เขามีอิสระที่จะทำเช่นนั้นได้

เขามีนิสัยที่ลึกล้ำ โหดเหี้ยม และไม่ลังเลใจ

เธอแข็งขืนกับเขาไม่ได้แม้แต่น้อย เธอไม่ได้อยากจะต่อต้านเขา เธอไม่เคยคิดที่จะทำให้คนที่มีหน้ามีตาของเซ้าท์ ซิตี้อารมณ์ขุ่นเคือง

“ไม่…ไม่ใช่อย่างนั้น ฉัน…” ซาบริน่าพูดติดอ่าง

เซบาสเตียนละสายตาจากซาบริน่า และเดินเข้าไปในวอร์ด

วอร์ดเต็มไปด้วยบรรดาคนมีหน้ามีตาของเมืองนี้ แต่เกรซยังคงไม่ได้สติ ซาบริน่ารู้สึกเหมือนเป็นคนนอกที่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใด ๆ เธอยืนอยู่นอกวอร์ด ไม่มีใครตระหนักถึงความจริงที่ว่าตลอดเวลาที่ป้าเกรซอยู่ในโรงพยาบาล ซาบริน่าเป็นคนที่ที่ทำให้ป้าเกรซมีความสุขและให้ความอบอุ่นแก่เธอเสมอ

คงไม่มีใครจำเรื่องนั้นได้ พวกเขาจะปฏิบัติต่อเธอเหมือนเศษขยะที่เกาะคนรวยกินไปวัน ๆ เท่านั้น ซาบริน่าไม่กล้าเข้าไป แม้ว่าเธอจะทำแบบนั้น เธอก็อาจจะถูกคนข้างในไล่ออกมา

เธอค่อย ๆ เดินไปที่ด้านหลังของวอร์ด แอบมองผ่านหน้าต่างอย่างลับ ๆ ล่อ ๆ เพื่อมองดูเกรซที่มีท่ออยู่ทั่วร่างกาย

น้ำตาในดวงตาของซาบริน่าหยุดไหลไม่ได้