โทษทัณฑ์พิพาทใจ นิยาย บท 142

เซย์นตะลึงกับคำพูดของเซบาสเตียนและทำได้เพียงมองซาบริน่าอย่างงุ่มง่าม ก่อนจะหันกลับมายิ้มให้เซบาสเตียน "นายน้อย…"

“ฉันไม่ชอบพูดซ้ำ” น้ำเสียงของเซบาสเตียนเคร่งขรึมแต่นิ่งสงบ

เซย์นไม่ดึงดัน เขาลุกขึ้นจากไปโดยทันที

เขารู้ว่าเซบาสเตียนนั้นโหดเหี้ยม แม้ว่าน้ำเสียงของเขาจะไม่ดูดุร้าย แต่เขาก็สามารถฆ่าคุณได้ในวินาทีถัดมา

เมื่อเซย์นออกจากห้อง เซบาสเตียนก็เดินไปหาซาบริน่าและสบตากับเธอ ใบหน้าของเขาไร้อารมณ์

แม้ว่าซาบริน่าจะแปลกใจที่เห็นเซบาสเตียนที่นี่ แต่เธอก็ถามอย่างใจเย็นว่า “คุณฟอร์ด วันนี้คุณมาที่นี่เพื่อหย่ากับฉันใช่ไหมคะ? แต่ตอนนี้ฉัน…”

เธอมองที่แขนของเธอด้วยความรู้สึกเหนื่อยใจ

เซบาสเตียนกล่าวว่า “เธอยั่วผู้ชายเก่งจริง ๆ ! คนแรกก็ฉัน คนต่อมาก็มาร์คัส ชอว์ และไหนจะไนเจลอีก หลังจากนั้นก็มีเคนตัน ตอนนี้แม้แต่เซย์นก็ยังป้อนอาหารให้เธออย่างใกล้ชิดอีกสินะ?”

ซาบริน่าถามว่า “คุณหมายความว่าอะไร?”

“อาหารที่เซย์นป้อนเธออร่อยไหมล่ะ?”

เธอถึงกับพูดไม่ออกเพราะสิ่งที่เซบาสเตียนเพิ่งพูดไป ด้วยเหตุผลบางอย่าง ดูเหมือนว่าเธอจะเข้าใจผิดและเกิดอารมณ์โกรธกับเขา

ความโกรธที่แผดเผาลึกลงไปในดวงตาของเขานั้นชัดเจนมาก

เห็นได้ชัดว่าเซบาสเตียนเดือดดาลเหลือทน

ทุกครั้งที่เขาเห็นซาบริน่ากับชายอื่น เขาจะรู้สึกโกรธในใจซึ่งเขาก็ไม่เข้าใจ และทุกครั้งก็ทำให้เขาฉุนเฉียว

เขาไม่เข้าใจว่าทำไม

คิงส์ตันเดินไปหาเซย์นและพูดด้วยน้ำเสียงขี้เล่นว่า “นายน้อยสมิธ แม้ว่าคุณมักจะอยู่กับนายน้อยไนเจลของเราบ่อย ๆ แต่ผมก็รู้สึกเสมอว่าคุณมีเหตุผลมากกว่าเขา และคุณเป็นมีระดับสติปัญญามากกว่าเขาด้วยซ้ำ แล้วทำไมวันนี้คุณทำสิ่งที่ไม่ควรแบบนี้ล่ะครับ?”

“ฉันทำอะไรไม่ควรเหรอ?” เซย์นถามทั้งที่ยังตกใจ

“ก่อนหน้านี้ คุณเกือบเอาชีวิตไม่รอดมาใช่ไหมครับ?” คิงส์ตันยิ้มพร้อมเอ่ยถามแทนคำตอบ

เซย์นตอบอย่างโกรธจัด “นายรู้ได้ยังไง?”

“นั่นเป็นเหตุผลที่ผมคิดว่าคุณเป็นคนฉลาด แต่ผมไม่ได้คาดคิดว่าคุณจะทำผิดพลาดโง่ ๆ เช่นนี้ ไม่เห็นรึไงครับว่าใครก็ตามที่ตอแยคุณสก๊อตต์... ไม่สิ ใครก็ตามที่ตอแยนายหญิง... คุณซาบริน่ายังคงเป็นนายหญิงฟอร์ดอยู่ และใครก็ตามที่ตอแยนายหญิงคงจบไม่สวยแน่นอนครับ…”

เซย์นสั่นสะท้านกับคำพูดของคิงส์ตัน

“คุณไม่เห็นเหรอว่านายน้อยห่วงใยนายหญิงมากจริง ๆ ” คิงส์ตันกล่าวด้วยรอยยิ้มที่แน่วแน่บนใบหน้าของเขา