โทษทัณฑ์พิพาทใจ นิยาย บท 149

ผู้หญิงคนนั้นมาจากชนบทและแทบไม่รู้หนังสือ แต่ด้วยรูปลักษณ์ที่น่าดึงดูดใจ เธอจึงสามารถผูกมัดตัวเองกับเคนตันได้ตอนที่เธออายุ 20 กว่า ๆ แม้ว่าชายคนนั้นอายุใกล้จะหกสิบแล้วก็ตาม ในช่วงสิบปีที่เธออยู่กับเขา ผู้หญิงคนนี้ได้รับการปกป้องจากภยันตรายของโลกภายนอก

ดังนั้น เมื่อโลกของเธอพลิกกลับตาลปัตรไป เจดและเซลีนต่างก็พยายามยุยงเธอมากยิ่งขึ้น โดยเปลี่ยนเธอให้เป็นเครื่องมือของแม่ลูกคู่นั้น

เซลีนคิดว่าแผนในครั้งนี้ของพวกเธอจะสำเร็จ และลงเอยด้วยการทำให้ซาบริน่ามีปัญหามากมายอย่างแน่นอน

ทว่าในช่วงเวลาที่อันตรายที่สุด เซบาสเตียนได้ช่วยชีวิตซาบริน่าไว้

เป็นอีกครั้งที่หัวใจของเซลีนเต็มไปด้วยความหึงหวง

เมื่อเธอกลับถึงบ้าน เจดเห็นเซลีนที่น้ำตาคลอเบ้าและดูท้อแท้ เธอจึงถามว่า “เซลีน เกิดอะไรขึ้น? สรุปผู้หญิงคนนั้นฆ่าซาบริน่าได้ไหม?”

“แม่คะ ฮึก” เซลีนเริ่มสะอื้นหนักขึ้น “เมื่อไหร่เราจะกำจัดซาบริน่าได้? ผู้หญิงที่น่ารังเกียจคนนั้นจะโชคดีเกินไปแล้วนะ!”

เมื่อเธอได้ยินเช่นนั้น เจดก็ถูกเติมเต็มด้วยความเกลียดชังเช่นกัน

เจดและเซลีนรู้ว่าพวกเธอไม่มีวันที่จะได้วางใจ ตราบใดที่ซาบริน่ายังมีชีวิตอยู่

ไม่มีทางอื่นที่พวกเธอจะทำได้ ทางเลือกเดียวของพวกเธอคือฆ่าซาบริน่าทิ้งเสีย

แม้ตัวเจดเองจะสั่นสะท้าน แต่เธอก็จับใบหน้าของลูกสาวและพยายามปลอบเซลีนว่า “เซลีน ฟังแม่นะ หากครั้งแรกเราล้มเหลว เราจะลองอีกเป็นครั้งที่สอง และหากครั้งที่สองล้มเหลว เราจะลองอีกเป็นครั้งที่สาม แม้ว่าความพยายามครั้งที่สามจะล้มเหลว เราจะทำอีกสิบครั้ง ถ้าเราทำมากพอ แม้ว่าซาบริน่าจะไม่ตาย แต่เซบาสเตียนก็จะไม่มองเธอแบบเดิมอีกต่อไป”

“ตราบใดที่เซบาสเตียนเกลียดซาบริน่า ครอบครัวของเราจะปลอดภัย และลูกจะได้รับความรักของเขาทั้งหมดเป็นของลูกนะ เข้าใจไหม?”

เซลีนพยักหน้า

เจดยิ้มอย่างชั่วร้าย “เราต้องไม่ปล่อยให้ซาบริน่าอยู่กับเซบาสเตียนตามลำพัง เซลีนตอนนี้ลูกต้องโทรหาเซบาสเตียน และถามเขาว่าเขากำลังทำอะไรอยู่ พยายามแสดงความห่วงใยต่อเขา”

เซลีนพยักหน้ากับสิ่งที่แม่ของเธอพูด

ความเจ็บปวดเพียงเล็กน้อยนี้ไม่ได้มากมาย

เขามีบาดแผลมากมายทั่วร่างกาย แต่ไม่เคยใช้ยาชาในการรักษา เพราะมันจะทำให้ประสาทสัมผัสของเขาแย่ลง เขาเป็นคนที่มีถูกรายล้อมด้วยความขัดแย้งและความรุนแรงอยู่เสมอ ดังนั้นการถูกกระทำโดยไม่ทันตั้งตัวจึงน่ากลัวกว่าความเจ็บปวดจากบาดแผลเล็กน้อย

ดังนั้นเขาจึงไม่เคยใช้ยาชา

โทรศัพท์ของเซบาสเตียนดังขึ้นขัดจังหวะความคิดของเขา แต่เขาไม่สามารถขยับมือได้เนื่องจากกำลังทำความสะอาด ในขณะที่อีกมือหนึ่งได้รับวิตามินทางหลอดเลือดอยู่ เขาพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มลึกและเย็นชาตามปกติของเขา โดยเขาสั่งซาบริน่าว่า “รับโทรศัพท์ที

ซาบริน่าพูดว่า “ฉันเหรอ?”

"รับโทรศัพท์สิ!"

ซาบริน่าเอื้อมมือไปรับโทรศัพท์และตอบทันที "สวัสดีค่ะ..."