โทษทัณฑ์พิพาทใจ นิยาย บท 153

“ลองถามใจตัวเองดูอีกสักครั้งได้ไหม? ฉันสาบานว่าจะรักเธออย่างซื่อสัตย์จริง ๆ ฉันจะปฏิบัติดูแลเด็กในท้องของเธอเปรียบเสมือนลูกของฉันเองเลย ได้โปรด ให้โอกาสฉันอีกครั้งได้ไหม ซาบริน่า?”

ซาบริน่าส่ายศีรษะเบา ๆ และตอบกลับ “คุณคอนเนอร์คะ ฉันไม่ได้รักคุณ ฉันจะไม่ให้โอกาสเป็นครั้งที่สองกับคนที่ปฏิบัติกับฉันเหมือนฉันไม่ใช่มนุษย์ จริงด้วยค่ะ... คุณมาถูกเวลาจริง ๆ ฉันกำลังจะไปหาคุณอยู่พอดี”

ขณะที่พูดเช่นนั้น ซาบริน่ากลับเข้าไปในห้องเพื่อไปเอาซองจดหมายเก่า ๆ ที่มีชื่อไนเจลติดอยู่

ไนเจลรู้สึกได้ว่าถ้อยคำนั้นเขียนขึ้นอย่างแน่วแน่ โดยไม่มีพื้นที่สำหรับความมักง่ายหรือความลังเลใจเลย เมื่อมองดูชื่อของเขาเองบนซองจดหมาย ไนเจลคิดได้อย่างเดียวว่านี่คือความมั่นใจของซาบริน่า

ถ้าลายมือของคน ๆ หนึ่ง สามารถสะท้อนความรู้สึกของคน ๆ นั้นได้จริง ๆ นี่ก็เป็นข้อพิสูจน์แล้วว่ามันเป็นความจริง

นี่เป็นครั้งแรกที่ไนเจลเห็นลายมือของซาบริน่า ซึ่งเขาคิดว่ามันดูสละสลวยมาก

มันไม่ละเอียดอ่อนเลย แต่ค่อนข้างคมและมีออร่าที่แข็งแกร่งแผ่ออกมา

“นี่เงินหนึ่งหมื่นนะคะ ฉันไม่สามารถให้คุณได้มากกว่านี้ เพราะฉันไม่มีเงินจริง ๆ ฉันคิดว่านี่น่าจะรวมเงินสามพันที่คุณให้ฉันยืมด้วย ค่าอาหารที่คุณจ่ายแทนฉันไป และความช่วยเหลือทั้งหมดที่คุณทำให้กับฉัน ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งนะคะ”

“เธอกำลังพยายามจะดูถูกฉันอยู่เหรอ ซาบริน่า? ฉันให้เธอยืมสามพันก็จริง แต่เธอปกป้องฉันด้วยชีวิตเธอนะ สิ่งที่ฉันเป็นหนี้เธอตอนนี้ไม่สามารถชดใช้ด้วยเงินสามพัน สามหมื่น หรือสามสิบล้านได้ด้วยซ้ำ” ไนเจลมองดูซาบริน่าอย่างจริงจัง

เขาหวังว่าจะใช้ความจริงใจของเขาโน้มน้าวให้ซาบริน่าอยู่ต่อได้

อย่างไรก็ตาม ความรู้สึกของทั้งคู่ไม่ได้ตรงกัน ซาบริน่าไม่ยอมให้ไนเจลเดินผ่านประตูเข้ามาด้วยซ้ำ และพยายามทำให้เขากลับไปทันที “คุณไนเจล สิ่งที่ฉันเป็นหนี้คุณหรือสิ่งที่คุณเป็นหนี้ฉันไม่สำคัญ ขอร้องเถอะค่ะ เอาเงินหนึ่งหมื่นนี้ไปเถอะ เราจะได้ไม่มีหนี้อะไรค้างคาต่อกัน ฉัน… ฉันกำลังจะออกไปข้างนอก ฉันยังมีสิ่งที่ต้องทำอีก คุณช่วยกลับไปได้ไหม?”

“ซาบริน่า!” ไนเจลคว้าแขนของซาบริน่า

ซาบริน่ากระชากแขนกลับอย่างรุนแรงด้วยท่าทีเหมือนพยายามปกปกตัวเอง “คุณ... ปล่อย... ไนเจล ปล่อย!”

“ปล่อยนะ!” เสียงจากไหนก็ไม่รู้ จู่ ๆ ก็มีคนวิ่งไปหาไนเจลและผลักเขาออกจากซาบริน่าอย่างแรง

ไนเจลล้มลงจากแรงกระแทก แต่ทันทีที่ลุกขึ้นเพื่อจะผลักอีกคนกลับ เขาก็ได้เห็นใบหน้าของบุคคลนั้นในระยะใกล้ขึ้น แล้วก็พูดว่า “เซย์น?”

เซย์นดึงซาบริน่าไปข้างหลังเขาราวกับต้องการจะปกป้องเธอ “นายยังทำร้ายเธอไม่พออีกเหรอ? เธอใช้แขนขวางมีดที่พุ่งมาหานายทั้ง ๆ ที่กำลังท้องอยู่แบบนั้นนะ ตอนที่เธอรักษาบาดแผล เธอก็ใช้ยาชาใด ๆ ไม่ได้เลย แถมต้องทนทรมานกับความเจ็บปวดนั่น ถ้ายังมีความรู้สึกผิดชอบชั่วดีอยู่บ้าง นายก็ควรไม่มาที่นี่ ไม่ควรทำร้ายเธอมากไปกว่านี้ด้วย นายมีศักดิ์ศรีบ้างไหม ไนเจล?!”

ซาบริน่าเริ่มหมดความอดทนจึงตะโกนออกมาอย่างโกรธจัด “ถ้าคุณทั้งสองคนยังคงขวางทางเดินอยู่ตรงนี้ ฉันจะโทรแจ้งตำรวจแล้วนะ!”

สิ่งนี้ดูเหมือนจะดึงดูดความสนใจของไนเจลและเซย์น ในที่สุดพวกเขาหยุดการทะเลาะกัน

ไนเจลพูดว่า “ซาบริน่าเธอยังไม่รู้จักเซย์นจริง ๆ เลยนะ”

“ถึงแม้เธอจะเข้าใจนายอย่างชัดเจน แต่นายก็ยังทำร้ายเธอได้นะ!” เซย์นโต้กลับ หลังจากพูดอย่างนั้น เขาก็มองไปทางซาบริน่า “ฉันขอโทษ ซาบริน่า ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำให้เธอตื่นตระหนก ฉันแค่ต้องการจะปกป้องเธอเท่านั้น และที่ฉันมาที่นี่ก็เพราะเห็นไนเจลมา ไม่ต้องห่วง ฉันจะไม่รบกวนเธออีกแล้ว ฉันจะไปเดี๋ยวนี้”

ซาบริน่าไม่รู้ว่าจะคิดอย่างไรกับสิ่งที่เซย์นเพิ่งพูดไป

จากนั้นเซย์นก็หันหลังและเดินออกไป และลากไนเจลไปกับเขา

ใกล้ ๆ กันนั่น คนที่อยู่ด้านหลังกล้องก็ได้จากที่ซ่อนไปเช่นกัน เธอถือกล้องในมือและพูดกับตัวเองอย่างชั่วร้ายว่า “เรื่องนี้จะต้องเป็นข่าวพรุ่งนี้แน่!”