โทษทัณฑ์พิพาทใจ นิยาย บท 159

คิงส์ตันหันกลับมามองเซบาสเตียน ไม่เข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไร

เซบาสเตียนย้ำด้วยสีหน้ามืดมน “กลับไป!”

คิงส์ตันไม่รู้จะตอบอย่างไร

อย่างไรก็ตาม หลังจากที่ได้ยินน้ำเสียงที่เฉียบคมของนายน้อย เขารู้ทันทีว่าจะไปที่ไหน เขาสตาร์ทเครื่องยนต์และพูดกับเซบาสเตียนว่า “ไม่ต้องกังวลครับนายน้อย แม้ว่าคุณสก๊อตต์กำลังจะตกอยู่ในอันตราย ตราบใดที่ผมอยู่ที่นั่น ผมรับประกันว่าจะไม่มีใครแตะต้องเธอได้ ผมจะกลับไปที่ห้องของ คุณสก๊อตต์ทันทีและเฝ้าเธอไว้ครับ!”

เซบาสเตียนไม่พูดอะไร แล้วเดินไปขึ้นลิฟต์เพียงลำพัง

คิงส์ตันซึ่งขับรถออกไปก็มาถึงบ้านของซาบริน่าอย่างรวดเร็ว

เขาไม่ต้องการเข้าไปใกล้เกินไป เขาจึงเลือกที่จะนั่งในรถโดยการดับเครื่องยนต์ เมื่อเขามองไปทางห้องของซาบริน่าเขาก็สังเกตเห็นว่าไฟยังคงเปิดอยู่

คิงส์ตันบีบจมูกของเขาขณะที่กลิ่นฉุนเริ่มกระจายเข้ามาในรถ เขาถอนหายใจพลางพึมพำกับตัวเอง

“ผู้คนอยู่ที่นี่กันจริง ๆ เหรอเนี่ย? มีถังขยะอยู่ทุกหนทุกแห่งและถนนก็แคบจนรถสองคันไม่สามารถสวนกันได้ ฉันมาที่นี่แค่สิบนาทีเท่านั้น ก็เห็นชายสามคนกำลังช่วยตัวเองอยู่ริมถนนแล้ว

“ยังมีผู้ชายอีกมากมายที่จับมือผู้หญิงและกระซิบกระซาบกันขณะที่เดินผ่านไปมา พวกเขาไม่มองข้ามแม้แต่มุมถนนเพื่อเริ่มงานของตน

“นี่มันสถานที่แบบไหนกัน!”

คิงส์ตันไม่ใช่คนที่จะหลอกผู้หญิงไปทั่ว แม้ว่านายน้อยจะไม่เคยห้ามไม่ให้ลูกน้องทำอย่างนั้น แต่ตัวเขาเองก็ละเว้นจากสิ่งเหล่านี้เช่นกัน เพราะแม่ของเขายังไม่ได้รับการยอมรับจากตระกูลฟอร์ดในตอนนั้นด้วย และด้วยเหตุนี้นั่นคือเหตุผลที่นายน้อยมักมีวินัยอย่างมากเมื่อพูดถึงผู้หญิง เขาดำเนินชีวิตตามหลักการซึ่งก็คือ ในชีวิตนี้จะไม่แต่งงาน หรือถ้าเขาต้องแต่งงาน เขาก็จะเเต่งงานเพียงครั้งเดียว

นั่นย่อมหมายถึงการมีลูกกับภรรยาของเขาคนเดียวเท่านั้น

อย่างไรก็ตาม คิงส์ตันไม่เคยใช้ประโยชน์จากความเฉยเมยของนายน้อย เพียงเพราะต้องการสนุกเป็นครั้งคราวอย่างการติดตามเพื่อนร่วมงานไปยังสถานที่ต่าง ๆ เช่น คลับและศูนย์รวมความบันเทิง

ถึงกระนั้น เขาไม่เคยเห็นใครทำสิ่งนี้ในที่สกปรกเช่นนี้เลย มาทำเรื่องอย่างว่าที่มุมสาธารณะแบบนี้

หลังจากนั้นพวกเขาจะแยกจากกันหลังจากได้เงิน

เวลาสิบโมงเช้า คิงส์ตันไปรับซาบริน่า “คุณสก๊อตต์ นายท่านผู้อาวุโสฟอร์ดต้องการพบคุณ และส่งผมให้มารับคุณครับ”

ซาบริน่ามองที่คิงส์ตันด้วยสีหน้ากังวล “คุณเยทส์ นายท่านผู้อาวุโสฟอร์ดจะปล่อยฉันไปใช่ไหมคะ? ฉัน… ฉันทำอะไรผิด ทำไมคนรวยมักจะรังแกฉัน เตะฉันเหมือนฉันเป็นของเล่นแบบนี้? ในท้ายที่สุดพวกเขาโยนความผิดทั้งหมดให้กับฉัน เป็นเพราะฉันเป็นคนที่พวกเขาสามารถกำจัดได้ง่ายเหมือนฆ่ามดรึเปล่า?”

ซาบริน่าทำเสียงอย่างแน่วแน่ “ถ้าพวกเขาต้อนฉันจนหมดหนทางแล้ว ใครจะไปรู้ว่าฉันจะทำอะไรได้บ้าง!”

หัวใจของคิงสตันสั่นไหวเมื่อได้ยินเรื่องนี้ และตอบไปอย่างเจ็บปวดว่า “คุณสก๊อตต์ ผมจะพาคุณไปหานายท่านผู้อาวุโสฟอร์ดในวันนี้ และรับประกันความปลอดภัยของคุณ คุณสก๊อตต์อย่ากังวลไปเลยครับ แม้แต่ในคฤหาสน์ของฟอร์ด ตราบใดที่ผมอยู่เคียงข้างคุณ จะไม่มีใครสามารถแตะต้องคุณได้แน่นอนครับ”

“ขอบคุณนะคะ” ซาบริน่ารู้สึกซาบซึ้ง

ขณะนั่งอยู่ในรถ เธอนิ่งเงียบตลอดการเดินทาง เธอไม่รู้สึกวิตกกังวลแต่อย่างใด เธอคิดว่าสิ่งที่เลวร้ายที่สุดที่อาจเกิดขึ้นได้คือการเอามีดปักที่หัวใจของเธอ

เมื่อพวกเขามาถึงคฤหาสน์ของตระกูลฟอร์ด ซาบริน่ามองดูฉากหนึ่งที่อยู่ตรงหน้าเธอ และตกตะลึงในทันที