โทษทัณฑ์พิพาทใจ นิยาย บท 19

ทำไมเธอถึงมาอยู่ในห้องนอนฉัน?

แสงเย็นเยียบกระหายเลือดส่องประกายในดวงตาของเซบาสเตียน

หลังงานแต่งงาน เขาได้รับโทรศัพท์ด่วนจากนายท่านอาวุโสฟอร์ด เฮนรี่ ฟอร์ด ขอให้เขากลับมา

นายท่านอาวุโสฟอร์ดอายุ 96 ปี และแม้ว่าเขาจะเกษียณจากตำแหน่งหัวหน้าครอบครัวฟอร์ดมาเกือบ 40 ปีแล้ว แต่นายท่านอาวุโสก็ยังเป็นผู้มีอำนาจในครอบครัวฟอร์ด

คล้ายกับพ่อของกษัตริย์

เมื่อหนึ่งเดือนก่อน เมื่อเซบาสเตียนเข้าควบคุมฟอร์ดกรุ๊ปในคราวเดียวและขจัดปัญหาที่ซ่อนอยู่ทั้งหมด ชายชราจึงออกคำสั่งให้เขาว่า

“เซบาสเตียน ในเมื่อนายกำจัดสิ่งกีดขวางทั้งหมดแล้ว นายก็ไม่ควรเอาสิ่งที่เหลืออยู่ออกไปด้วย ถ้านายสัญญากับปู่ได้ ปู่จะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องของนายอีกในอนาคต" เฮนรี่กล่าว ส่วนหนึ่งเป็นคำสั่งแต่บางส่วนก็เป็นข้ออ้างด้วย

เซบาสเตียนตอบด้วยสีหน้าเย็นชาและกังวล “ได้ครับ!”

เซบาสเตียนรับหน้าที่ดูแลฟอร์ดในช่วงสองเดือนที่ผ่านมา และชายชราคนนี้ไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องของเขาอีกเลย

อย่างไรก็ตาม เมื่องานแต่งงานเสร็จสิ้นในวันนี้ และก่อนที่เขาจะมีเวลาส่งแม่กลับไปโรงพยาบาล ชายชราก็ขอให้เขากลับมาหาโดยด่วน

เซบาสเตียนคิดว่าชายชราได้ยินเกี่ยวกับการแต่งงานของเขา แต่เมื่อเขามาถึงคฤหาสน์ เขาเห็นลูกพี่ลูกน้องของเขา ไนเจล คอนเนอร์ ลูกชายของป้ารองของเซบาสเตียนที่คฤหาสน์ ไนเจลกำลังขอความช่วยเหลือจากเฮนรี่

“เซบาสเตียน นายสัญญากับฉันว่านายจะไม่กำจัดใครอีก” นายท่ายอาวุโสฟอร์ดกล่าวทันทีที่เขาอ้าปากพูด

เฮนรี่ได้เห็นว่าหลานชายคนนี้ร้ายกาจขนาดไหนในช่วงสองเดือนที่ผ่านมา

“เซบาสเตียน… ฉัน ฉันไม่รู้จริง ๆ ว่าเธอเป็นผู้หญิงของนาย ฉันเห็นเธอสวมเสื้อผ้าขาด ๆ และยกก้อนอิฐอยู่ในไซต์ก่อสร้าง ฉันคิดว่าเธอเป็นเด็กผู้หญิงที่น่าสงสารจากชนบท... ขอโทษนะ เซบาสเตียน ได้โปรดเถอะนะ?" ขาของไนเจลสั่น ปากสั่น และลิ้นของเขาพันกัน

ไนเจลไม่แน่ใจว่าเซบาสเตียนจะไม่ยิงเขาตรงจุดไหน แม้ว่าเขาจะใช้คุณปู่ของเขาเป็นเครื่องกำบังก็ตาม

เขาคิดไม่ซื่อกับผู้หญิงของเซบาสเตียน ฟอร์ด!

ความคิดนั้นเป็นเพียงแค่การร้องขอความตาย

เซบาสเตียนขยี้ผมของไนเจลและพูดว่า “ไนเจล ช่วยป้าและลุงจัดการบริษัทมากกว่านี้ในอนาคต ถ้านายยังคงคบหากับผู้หญิงมากมายตั้งแต่อายุยังน้อยแบบนี้ ร่างกายของนายจะพังไม่ช้าก็เร็ว!”

คำพูดของลูกพี่ลูกน้องของเขาเย็นชาและเคร่งขรึม แต่ไนเจลเข้าใจความหมายของการให้อภัยของเขา

ไนเจลรู้สึกขอบคุณมากจนเขาอยากจะคุกเข่าลงต่อหน้าเซบาสเตียน "ขอบคุณ ขอบคุณ เซบาสเตียน สำหรับความเมตตาที่ไว้ชีวิตฉัน"

“เซบาสเตียน เกิดอะไรขึ้นกับผู้หญิงคนนั้นที่ไนเจลกำลังพูดถึง?” นายท่านอาวุโสฟอร์ดถามด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “ฉันไม่เคยเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องของพวกนาย แต่นายจะพาผู้หญิงคนไหนเข้าบ้านไม่ได้! ครอบครัวของพวกนายควรจะได้เจอผู้หญิงคนที่นายอยากจะแต่งงานใช่ไหม?”

“ผู้หญิงคนนั้นเป็นเครื่องปลอบใจแม่ของผมก่อนที่เธอจะจากไป” เซบาสเตียนบอกชายชราตามความจริง

“หลังจากงานศพของแม่นาย นายจะต้องตัดสัมพันธ์กับผู้หญิงคนนี้ให้หมด” ชายชรากล่าวด้วยใบหน้าไร้อารมณ์

“อืม” เซบาสเตียนตอบสั้น ๆ

“คุณย่าไม่ได้เจอนายมาเดือนกว่าแล้ว กินข้าวก่อนค่อยกลับ!” ชายชราพูดด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกว่าไม่สามารถต่อรองได้

เซบาสเตียนได้รับข้อความจากซาบริน่าระหว่างทานอาหารเย็น ตอนนั้นเองเขาจึงจำได้ว่าซาบรินายังอยู่ในร้านอาหาร เขาบอกให้คิงส์ตันผู้ช่วยของของเขาไปรับเธอทันที

อย่างไรก็ตามซาบริน่าอยู่ในห้องนอนของเขาโดยไม่คาดคิด

ห้องนอนของเขายังเป็นห้องแบบครอบครัว ซึ่งเชื่อมต่อกับห้องทำงานและระเบียงขนาดใหญ่ ห้องแบบครอบครัวเต็มไปด้วยกลไกความปลอดภัยที่เป็นความลับ หากมีคนบุกเข้ามาแตะต้องสิ่งใด การสัมผัสครั้งแรกจะส่งผลให้เกิดการเตือน

หากผู้ถูกแตะต้องครั้งที่สอง ผลที่ได้คือความตายอันน่าสลดใจ

ยิ่งไปกว่านั้น ประตูห้องนอนถูกติดตั้งตรงกันข้ามกับประตูทั่วไป คนแปลกหน้าสามารถเข้ามาได้อย่างง่ายดายหากต้องการ เนื่องจากสามารถกดเข้าไปเท่านั้น

ซาบริน่ากำลังฝันร้าย

เธอสูญเสียพ่อแม่ หมดเงิน และถูกกลุ่มคนร้ายไล่ตาม

“ได้โปรดปล่อยฉันเถอะ ได้ไหม? ให้ฉันคลอดลูกแล้วหาครอบครัวดี ๆ ให้เขารับไปเลี้ยง แล้วพวกนายจะฆ่าฉันก็ได้ ได้โปรด…” เธออ้อนวอนอีกฝ่ายในฝันอย่างขมขื่น

อีกฝ่ายเพียงยิ้มให้เธออย่างน่าขนลุก

พวกเขาใช้กำลังและเข้าใกล้เธอทีละก้าว

เธอถูกผู้นำของกลุ่มวายร้ายผลักออกจากหน้าผาอย่างรุนแรงทันทีที่เธอหลั่งน้ำตาด้วยความสิ้นหวัง

"อ้า... " ซาบริน่าตื่นขึ้นด้วยความเจ็บปวด

เมื่อเธอตื่นขึ้น เธอเห็นสายตาที่เย็นชา เฉียบแหลม และขุ่นเข้มของเซบาสเตียนจ้องมองมาที่เธอ “พูดมาสิ! เธอบุกเข้ามาในห้องของฉันทำไม! อยากตายอยู่เหรอไง?”

เซบาสเตียนบีบคางแน่นจนน้ำตาไหล

“ฉัน…” ขนตาของเธอเต็มไปด้วยหมอกจากน้ำตาที่หวั่นกลัวของเธอ “ฉัน…สร้อยข้อมือที่แม่ของคุณให้มานั้นแพงมาก ฉันรู้สึกไม่สะดวกใจที่จะทิ้งมันไว้ในห้องนั่งเล่น ดังนั้นฉันจึงต้องการ…เคาะประตูเพื่อส่งคืนให้คุณ ฉัน…เพียงเคาะเบา ๆ และประตูก็เปิดออกเอง ฉัน…”

ก่อนที่เธอจะผล็อยหลับไป เธอรู้อยู่แล้วว่าเธอจะต้องตายในวันนี้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น

เธอรู้สึกเศร้าลึก ๆ ในใจ

เธอทำอะไรผิด?

เธอต้องอยู่ในการอุปถัมภ์ของผู้อื่นเป็นเวลาแปดปี ถูกคุมขังเพราะความผิดพลาดของคนอื่น ทำให้มีมลทินโดยใครบางคน และมีลูกด้วยความผิดพลาดบางอย่าง แม้ว่าเด็กคนนี้จะเป็นผลมาจากเหตุการณ์ที่ไม่อาจกล่าวถึงได้ แต่เด็กคนนี้ยังคงเป็นครอบครัวทางสายเลือดเพียงคนเดียวที่เธอมี ดังนั้นเธอจึงต้องการคลอดเด็กและใช้ชีวิตที่เหลือกับลูก อย่างไรก็ตามพระเจ้าอาจจะไม่ให้โอกาสนี้กับเธอด้วยซ้ำ