โทษทัณฑ์พิพาทใจ นิยาย บท 214

หนึ่งในนั้นชี้นิ้วมาทางเธอและเริ่มเปิดปากพูด “ผู้หญิงคนนั้นไง ตัวเป็น ๆ เลยด้วย”

“เฮ้อ ในที่สุดนายท่านเซบาสเตียนก็พบผู้หญิงคนนี้แล้ว!”

“นางคนร้ายนั่น! ในที่สุดก็ถูกนายท่านเซบาสเตียนจับตัวได้เสียที”

“ตอนนี้ไม่มีทางที่ผู้หญิงคนนี้จะหนีรอดไปได้อีกแล้ว”

“สมน้ำหน้า! ย้อนกลับไปในตอนนั้น เธอนำหายนะมาสู่พวกลูกคนรวยนับไม่ถ้วน และเธอยังทำลายงานแต่งงานของนายท่านเซบาสเตียนด้วย เหตุการณ์นี้ส่งผลกระทบโดยตรงจนทำให้คุณเซลีนต้องแท้งลูกไป”

“ผู้หญิงคนนี้กลับมาแล้ว ครั้งนี้ทั้งตระกูลฟอร์ดและตระกูลชอว์คงจะไม่ปล่อยเธอไปแน่ ๆ!”

“ฉันอยากจะเห็นกับตาจริง ๆ ว่าเธอจะตายยังไง!”

“นายท่านเซบาสเตียนจะต้องถลกหนังผู้หญิงคนนี้ทั้งเป็นอย่างแน่นอน!”

“แค่ถลกหนังมันคงเบามือไปมั้ง แต่ดู แล้วท่านเซบาสเตียนจะไม่ปล่อยเธอไปง่าย ๆ แน่”

มีคนสองสามคนด่าทอซาบริน่า ไอโนะเห็นคนเหล่านี้โจมตีแม่ของเธอพร้อม ๆ กัน เธอจึงซ่อนตัวด้วยความกลัวที่ด้านหลังขาของแม่และกอดไว้ด้วยมือทั้งสองข้าง

ไนเจลเอ่ยถามอย่างซื่อตรง “นี่… นี่ลูกของเธอเหรอ?”

“ธุรกิจอะไรของคุณไม่ทราบ?” ซาบริน่าเอ่ยถาม

“เจ้าตัวน้อยตรงนี้กับหมอนั้น… ดูคล้าย ๆ กันนะว่าไหม?”

ซาบริน่ายิ้มเยาะ

ไนเจลอึ้งไปครู่หนึ่ง

ฉับพลัน ซาบริน่าก็ฉวยโอกาสขอร้องไนเจลตอนที่เซบาสเตียนยังไม่ออกจากห้องผู้ป่วย “ท่านไนเจล ช่วยถามให้ฉันหน่อยได้ไหมว่าพี่เซย์นไปอยู่ประเทศไหน? รวมถึงครอบครัวของพี่ชายฉันด้วยตอนนี้ พวกเขาเป็นยังไงบ้าง? ช่วยถามให้ฉันหน่อย

จะต้องจ่ายเท่าไหร่ฉันก็ยอม

ฉันยอมทำทุกอย่างตามที่คุณต้องการ ช่วยถามให้หน่อยได้ไหม?”

แน่นอน ซาบริน่าสามารถบอกได้เต็มปากว่าเธอจะอยู่กับลูกน้อยไปตลอดกาล

ไม่ว่าจะอยู่หรือหายไปจากโลกนี้ก็ตาม

เซบาสเตียนอยู่ในห้องผู้ป่วยประมาณสิบนาทีและก็ออกมา ขณะที่เขาออกจากประตู เซลีนก็เดินตามเขาออกมา “เซบาสเตียนที่รักคะ เมื่อไหร่เราจะได้ดูหนังด้วยกันอีกเหรอคะ? อุ้ย ทำไมใต้ตาคุณดำจังคะ เซบาสเตียนที่รัก?”

เซบาสเตียนไม่แม้แต่จะมองเซลีนด้วยซ้ำ

เซลีนตามทันอีกครั้งแล้วชี้หน้าซาบริน่า “เซบาสเตียนที่รัก คุณเจอตัวและพานางผู้หญิงคนนี้กลับมาแล้วเพราะต้องการลงโทษมันต่อหน้าคนทั้งเซ้าท์ ซิตี้ใช่ไหมคะ?

เซบาสเตียนที่รัก ในเมื่อคุณพานางนี้กลับมาแล้ว คุณไม่ควรไว้ชีวิตมันง่าย ๆ นะคะ!”

เซบาสเตียนยังคงไม่มองเซลีน เขาหันหน้ามามองซาบริน่าและไอโนะเท่านั้น เขาแบมือใหญ่ของเขา และคว้ามือเล็ก ๆ ของไอโนะอีกครั้ง จากนั้นเขาก็เดินออกไปพร้อมกับจับมือของไอโนะเอาไว้

ซาบริน่าเดินตามไป เมื่อทั้งสองออกจากประตูผู้ป่วยใน เธอก็เอ่ยขึ้น “แล้ว...ฉันจะพักอยู่ที่ไหนล่ะ?”

“ที่บ้านฉันไง!” เซบาสเตียนพูดสั้น ๆ เพียงสี่คำง่าย ๆ