โทษทัณฑ์พิพาทใจ นิยาย บท 22

ซาบริน่าซบใบหน้าลงที่อกของเซบาสเตียนด้วยความกลัว ร่างกายของเธอสั่นสะท้าน เธอรู้ว่าเซบาสเตียนนั้นร้ายกาจเพียงใด แต่เธอไม่เคยเห็นมันด้วยตาของเธอเอง ในวันนี้เธอก็ได้ประสบถึงความร้ายกาจที่เด็ดขาดของชายผู้คนนี้

อย่างไรก็ตาม คนเหล่านั้นสมควรได้รับมัน

ไม่มีอะไรที่ต้องสงสาร

ในทางกลับกัน ซาบริน่าเกือบถูกทรมานและฆ่าโดยเซลีน

ซาบริน่าที่ทิ้งตัวอยู่บนไหล่ของเซบาสเตียนค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นและมองดูเซลีนด้วยดวงตาที่ไร้เดียงสาเป็นอย่างมาก

ซาบริน่าถูกส่งตัวไปที่โรงพยาบาล และหลังการตรวจร่างกายแพทย์กล่าวว่า "มีเพียงรอยฟกช้ำบริเวณเนื้อเยื่ออ่อนเท่านั้น ไม่มีอะไรร้ายแรงครับ"

ซาบริน่าถอนหายใจด้วยความโล่งอก และความกลัวของเธอที่อยู่ในระดับสูงสุดก็ค่อย ๆ สงบลง เธอถูกลักพาตัวมาโดยตลอดหลายวัน ดังนั้นเธอจึงสงสัยว่าเกรซเป็นอย่างไรบ้างในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา

“คุณฟอร์ด ขอบคุณที่ช่วยชีวิตฉัน ป้าเกรซ…โอเคไหมคะ?” ซาบริน่ามองเซบาสเตียนอย่างซาบซึ้งและถามไถ่

"ไม่โอเค!"

ซาบริน่าพูดว่า "...ป้าเกรซ...มีอะไรเกิดขึ้นเหรอ?"

“อยู่ในห้องไอซียู” เซบาสเตียนพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย

เมื่อเร็ว ๆ นี้ ซาบริน่ามาเยี่ยมและดูแลเกรซที่โรงพยาบาลทุกวัน และเกรซก็ชินกับมันแล้ว ฉับพลันเมื่อไม่มีซาบริน่าอยู่อีกต่อไป เช่นนั้นอาการป่วยของเกรซจึงแย่ลง ร่างกายของเกรซค่อย ๆ อ่อนแอลงและกลับกลายเป็นยิ่งแย่ลงจนเกือบตาย

เพราะเหตุนั้น ในตอนแรกเซบาสเตียนจึงคิดว่าซาบริน่ามีความคิดชั่วร้าย เมื่อเธอได้เห็นสัญญาณแห่งความร่ำรวยหลังจากที่เธอได้รับสร้อยข้อมือสีเขียวมรกตนั้นไป ทำให้เธอขายสร้อยข้อมือและหนีไปพร้อมกับเงิน เช่นนั้นเองในตอนแรกเขาจึงวางแผนที่จะค้นหาและฉีกเธอเป็นล้านชิ้น

อย่างไรก็ตาม เขาไม่เคยคิดเลยว่าซาบริน่าจะถูกเซลีนลักพาตัวไป

เซบาสเตียนมองไปข้างหน้าโดยไม่แสดงสีหน้าใด ๆ และหลังจากนั้นครู่หนึ่ง “ไปสืบหาความสัมพันธ์ระหว่างซาบริน่ากับตระกูลลินน์มา”

“ครับ นายท่านเซบาสเตียน” คิงส์ตันจากไป หลังจากที่เขาได้รับคำสั่ง

เมื่อเซบาสเตียนหันกลับมา ซาบริน่ากำลังพิงตัวอยู่นอกห้องไอซียูและยังคงปฏิเสธที่จะออกมา เธอยังคงร้องไห้

ขณะนั้นเอง หมอก็ออกมาบอกว่า “คนไข้ได้สติแล้วครับ”

ซาบริน่าตัวแข็งทื่อในตอนแรก แต่เธอก็รีบเข้าไปในห้องไอซียูในทันที เธอพุ่งไปที่ข้างเตียงของเกรซและตะโกนอย่างกระตือรือร้นว่า “แม่ แม่ แม่…”

เกรซค่อย ๆ ลืมตาขึ้นและเห็นว่าเป็นซาบริน่าที่อยู่ตรงหน้าเธอ เธอตะโกนด้วยความประหลาดใจโดยทันที “แซบบี้ หนู…หนูไปไหนมา?”