โทษทัณฑ์พิพาทใจ นิยาย บท 235

“แกคิดว่าคนอย่างซาบริน่า สก๊อตต์จะกลัวเด็กอมมือที่เอาคุณตามาขู่รึไง?”

“ฮ่าฮ่า!” เสียงหัวเราะของเซลีนบ้าคลั่งมากยิ่งขึ้น “ซาบริน่า คุณตาของฉันมีกองทหารเก่าของเขาอยู่ทั่วประเทศ และส่วนใหญ่อยู่ที่ชายแดนเพื่อรักษาความปลอดภัย เมื่อเวลานั้นมาถึง คุณตาของฉันส่งแกไปที่ชายแดนด้วยความโกรธเคือง”

“เขาคงจะสั่งอีกสักอย่าง”

“แกรู้ไหมว่าแกจะจบลงยังไง?”

“มันคือสถานที่ที่ไม่มีใครอยู่ภายใต้กฎหมายเลยแหละ ที่แห่งนี้มีอาชญากรและพวกนอกกฎหมายทุกประเภทอยู่ทุกหนทุกแห่ง แกจะถูกมัดไว้กับต้นไม้และพวกเขาไม่ให้แกใส่แม้แต่เสื้อผ้าเลยด้วยซ้ำ”

“จะมีคนหลายร้อยหลายร้อยคนรอเข้าแถวเพื่อเสพสมกับแกทุกวัน”

“จนกว่าแกจะเหนื่อยตาหรือเป็นโรคตายไปนั่นแหละ!”

ซาบริน่าอดไม่ได้ที่จะตัวสั่น

ใบหน้าของเซลีนพึงพอใจมากขึ้นอีกตอนที่เธอเห็นท่าทางของซาบริน่า

แม้ซาบริน่าจะมีอาการสั่นเล็กน้อย แต่เธอก็เยาะเย้ยและกล่าวว่า “ไม่เป็นไรหรอก ถ้าคุณตาของแกเอาตัวฉันไปได้ ก็เอาไปเลย! เซลีน แกเคยส่องกระจกดูตัวเองบ้างไหมว่าตอนที่แกกำลังมาทำอวดดีใส่ฉันแบบนี้ แกมีสารรูปยังไง?”

“แกก็เหมือนกับเด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมที่ไม่มีปัญญาจะเอาชนะคนอื่นได้ไง น่าสงสารจัง!”

“ขอโทษด้วยแล้วกันแต่”

“คู่หมั้นของแก ผู้ชายของแก สามีของแก สักอย่างแหละฉันว่า?”

“ฉันนอนกับเขาก่อนแกอีก”

“อย่าโพล่มาหน้าอีก!”

ซาบริน่าหันหลังกลับเข้าไปในบ้าน

เธอหนีไปไม่ได้!

หากเธอต้องตาย เธออยากจะตายพร้อมกับลูกสาวของตน

“ไอโนะ หนูอยู่ที่บริษัทของเจ้าตูดหมึกใช่ไหม?” ซาบริน่าถาม

“อืม ถูกต้องค่ะ แม่” ไอโนะพูดอย่างกล้าหาญ

“เอาละ ไอโนะหนูสกัดเจ้าตูดหมึกไว้ก่อน แม่จะรีบไปเดี๋ยวนี้” ซาบริน่าปลอบโยนลูกสาวของเธอ

หลังจากวางสาย เธอก็รีบวิ่งออกจากประตูอย่างเร่งรีบ สาวใช้ที่อยู่ด้านหลังไม่ตะโกนเรียกเธออีกแล้ว ซาบริน่าวิ่งออกจากลิฟต์และหมู่บ้าน เมื่อเธอกำลังจะเรียกแท็กซี่ เธอถูกคนสองคนบังคับให้ขึ้นไปบนรถสีดำ

ซาบริน่าชำเลืองมองแล้วถามอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ ว่า “คุณต้องการอะไร?”