โทษทัณฑ์พิพาทใจ นิยาย บท 40

ซาบริน่าไม่พูดอะไร

ตั้งแต่วินาทีแรกที่ไนเจลเข้าหาเธอ เธอสามารถบอกได้ว่าไนเจลเป็นเศรษฐีที่กำลังมองหาความสนุกสนาน เขากำลังมองหาเกมที่จะเบี่ยงเบนความสนใจจากความเบื่อหน่ายและความเหงา

ซาบริน่าไม่สามารถเล่นด้วยได้ แต่เธอก็ไม่สามารถทำร้ายไนเจลได้เช่นกัน

เธอฝืนยิ้มให้ไนเจล แล้วเดินต่อไป

“ขึ้นมาสิ!” ไนเจลวางแขนบนกระจกรถอย่างสบาย ๆ แล้วหัวเราะและพูดขึ้น “คุณไม่ต้องกลัว ผมจะไม่ทำอะไรคุณหรอก ถ้ามีความเลว ๆ แบบนั้นจริง ผมก็คงไม่กล้าพอหรอก ไม่อย่างนั้นลูกพี่ลูกน้องของผมคงจะสับผมเป็นเนื้อบดแน่”

ซาบริน่าเหลือบมองไนเจล

ไนเจลจอดรถ ออกจากรถแล้วเปิดประตูให้ “ถ้ายังฟื้นเดินไปตามทางที่มืดและเปลี่ยวแบบนี้ แล้วเกิดเจอผู้ชายที่ดูสภาพเลวร้ายกว่าผมขึ้นมา คุณจะทำยังไง?”

ซาบริน่าลังเลอยู่ครู่หนึ่ง

เธอเข้าไปในรถ

ไนเจลปิดประตู สตาร์ทรถอย่างกะทันหัน และเลี้ยวหักศอก ซาบริน่าเสียการทรงตัวและล้มลงบนตัวไนเจล

ไนเจลเอามือโอบรอบตัวเธอ

“ท่านไนเจล ได้โปรด ให้ฉันลงจากรถเถอะ!” ซาบริน่าแยกตัวออกไปทันที

อย่างไรก็ตาม ไนเจลโอบแขนของเธอไว้เพียงครู่หนึ่งแล้วปล่อยหลังจากประคองตัวเธอให้นิ่ง แขนของเขาแข็งแรงซึ่งทำให้ซาบริน่ารู้สึกถึงความอบอุ่น

เขาหัวเราะ “นั่งให้ดี อย่าเผลอไม่ชนอะไรเข้าล่ะ แล้วคาดเข็มขัดนิรภัยด้วย”

ซาบริน่ากัดริมฝีปากของเธอ “ขอบคุณค่ะ”

“คุณดูเป็นคนไม่ค่อยพูดค่อยจาแต่กลับให้ความรู้สึกพึ่งพาได้เหมือนกับสาวน้อยบ้านนอกเข้ากรุง ผมพูดไม่ได้เต็มปากหรอกครับว่าคุณน่ะเป็นพวกที่มีความทะเยอทะยานมากเกินตัว คุณกล้ามาที่งานเลี้ยงเลือกคู่ให้กับลูกพี่ลูกน้องของผมด้วยเหรอ? อย่าบอกนะว่าอยากเป็นนายหญิงของนายน้อยเซบาสเตียนน่ะ?” ไนเจลถามซาบริน่าด้วยความสนใจหลังจากที่เขาขับรถมาอย่างมั่นคง

ซาบริน่าไม่ตอบ

เธอรู้ว่าไม่ว่าเธอจะตอบอะไร มันจะเป็นคำอธิบายที่สูญเปล่า

เธอไม่ได้ใกล้ชิดกับไนเจล จุดประสงค์ที่เธอมาที่นี่ไม่เกี่ยวอะไรกับไนเจล

ดังนั้นเธอจึงไม่อธิบายใด ๆ

ไนเจลรู้สึกว่าเกมนี้สนุกขึ้นเรื่อย ๆ

เขากระแอมเบา ๆ และเอ่ยถาม “ให้ผมไปส่งคุณที่ไหน?”

ซาบริน่าฟื้นความรู้สึกของเธอ “ท่านไนเจล คุณส่งฉันลงป้ายหน้าก็ได้ค่ะ ฉันจะได้ขึ้นรถประจำทาง”

“ไม่หิวเหรอ?” ไนเจลถามอีกครั้ง

ซาบริน่าส่ายหัว “ไม่หิวค่ะ”

“แต่ผมหิว”

ซาบริน่างุนงง

ไนเจลพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสบาย ๆ “ในงานเลี้ยงมีไวน์และอาหารอร่อยมากมายก็จริง แต่ผมทานไม่ลงหรอก ผมเอาแต่จดจ่ออยู่กับการมองผู้หญิงสวย ๆ ในงาน หลังงานเลี้ยงเลิก ตอนแรกผมอยากให้คุณยายทำบะหมี่ให้ผมทานก่อนจะออกมา แต่ว่านะ ผมกลัวว่าคุณอาจเผชิญหน้ากับหมาป่าอันดุร้ายเพียงลำพังบนท้องถนน ผมจึงรีบขับรถไปส่งคุณ ผมก็เลยหิวมาก”

ซาบริน่าลูบและประสานนิ้วของเธอ “ฉัน… ฉันยังไม่ได้รับเช็คเงินเดือนเลย”