โทษทัณฑ์พิพาทใจ นิยาย บท 57

ซาบริน่าจำผู้หญิงตรงหน้าไม่ได้ว่าเธอคือมินดี้ แต่เธอก็จำมาร์คัสได้ในทันที

“ขอโทษค่ะ” เธอกล่าวอย่างสุภาพ ขณะที่ทั้งสองกำลังขวางทางเธอไปที่เคาน์เตอร์ เธอเบียงตัวหลบพวกเขาและเดินไปที่เคาน์เตอร์

“ขอโทษนะ ฉันได้รับโทรศัพท์สองสายจากนายท่านตงและฉัน...ฉันมาเพื่อคืนกล้อง...หมายถึงเงินเท่ากับราคากล้องตัวนั้นน่ะค่ะ”

“ฉันขอทราบชื่อของคุณได้ไหมคะ?” หญิงสาวตรงแคชเชียร์เอ่ยถาม

"ซาบริน่าค่ะ ฉันเช่ากล้องดิจิทัลมูลค่า 1,500 ดอลลาร์จากคุณเมื่อสี่วันก่อน และวันนี้ฉันมาที่นี่เพื่อคืน...เงินค่าเช่าน่ะค่ะ" ซาบริน่าพูดซ้ำ

“ซาบริน่า!” ผู้หญิงคนนั้นดูดีใจที่ได้พบเธอและตอบกลับ “กรุณารอสักครู่ เจ้านายของเราควานหาคุณไปทั่วเลยนะคะ”

…

ท้องของเธอหวิวเพราะรู้ว่าเธอมาสายไปสามวัน และกังวลว่าเจ้านายจะหาว่าเธอทำผิดเงื่อนไข

'มันคงจะไม่เป็นไร ตอนนี้ฉันมีเงิน 3,000 ดอลลาร์อยู่กับฉันแล้ว เท่านี้ก็เพียงพอแล้วที่จะจ่ายให้พวกเขา’

เมื่อนึกถึงเงิน 3,000 ดอลลาร์ที่เธอถือไว้อีกครั้ง เธอก็รู้สึกซาบซึ้งใจต่อไนเจล เงินกองเล็ก ๆ ที่เขามอบให้เธอเมื่อวันก่อนกลับกลายเป็นเงินที่มากกว่า 3,000 ดอลลาร์ที่ทำให้เธอประหลาดใจ

เธอยืนเงียบ ๆ ที่ล็อบบี้ของลิสซิ่งเซ็นเตอร์ ขณะที่เธอรอให้นายท่านตงมา ทั้งมาร์คัส และมินดี้ ดูเหมือนจะหันมาสนใจเธอ

ซาบริน่าตัดสินใจปฏิบัติต่อมาร์คัสเหมือนคนแปลกหน้าทั่วไปบนท้องถนน ซึ่งเขาเคยเป็นตอนที่เธอนึกถึงเรื่องนี้ พวกเขาพบกันครั้งเดียวที่คฤหาสน์หลังเก่าของฟอร์ด และถึงแม้พวกเขาจะแลกเบอร์กันในตอนนั้น แต่ในตอนนี้เธอก็หมดหวังที่จะพยายามจะขอยืมเงินจากเขา

เธอพยายามอย่างเต็มที่ที่จะขัดคอทั้งสองครั้งที่เขาโทรและวางสายโดยไม่เปิดโอกาสเขาพูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ ดังนั้นเธอจึงทำได้เพียงยอมรับผลที่ตามมาที่เธอต้องเผชิญ

“โอ้ คุณสก๊อตต์ที่รัก คุณวางสายก่อนที่ฉันจะมีโอกาสอธิบายเสมอ คุณรู้ไหมว่าทำไมฉันถึงโทรหาคุณ? คุณเช่ากล้องดิจิตอลมูลค่า 1,500 ดอลลาร์ แต่คุณรีบออกไปเพื่อรับโทรศัพท์ก่อนที่จะนำกล้องติดตัวไปด้วย” นายท่านตงพูดด้วยรอยยิ้ม

“อะไรนะ...คุณเพิ่งพูดว่าอะไรนะ?” ซาบริน่าไม่อยากเชื่อในสิ่งที่เธอได้ยิน

“ฉันโทรหาคุณสองครั้งเพื่อบอกคุณเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่ให้ตายสิ คุณวางสายก่อนที่ฉันจะได้พูดอะไรตลอดเลย”

“แบบนั้น...แบบนั้น คุณกำลังจะบอกว่ากล้องดิจิตัลนั่นไม่ได้หาย แต่ฉันไม่ได้เอาไปด้วยเหรอ?” น้ำตาเอ่อล้นในดวงตาของเธอเพราะความไม่อยากจะเชื่อ และเธอก็ยิ้มอย่างไร้เดียงสาให้กับเรื่องนี้