โทษทัณฑ์พิพาทใจ นิยาย บท 74

เหลือเพียงเซบาสเตียนที่ยืนอยู่ตรงนั้น

วันต่อมา

ซาบริน่าตื่นนอนแต่เช้าตามปกติ และกำลังเตรียมที่จะออกไปหลังจากล้างหน้า อย่างไรก็ตาม ก่อนที่จะได้มีโอกาสเดินออกไป เธอก็ได้ยินเสียงทุ้มดังมาจากข้างหลังเธอ

“เดี๋ยวก่อน”

ซาบริน่าหันกลับไปหาเซบาสเตียนที่สวมสูทและรองเท้าหนัง กำลังถือกระเป๋าเอกสาร ซาบริน่ามองเขาด้วยความสับสน

“เช้านี้เราไปเยี่ยมแม่ที่โรงพยาบาลกัน” เซบาสเตียนพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

ซาบริน่าพูดไม่ออก

เธอเดินตามหลังเซบาสเตียนไปอย่างเชื่องช้า เดินออกมาจากลิฟต์และเห็นรถของคิงส์ตันจอดอยู่บริเวณทางเข้า

ซาบริน่าเดินผ่านหน้ารถโดยไม่ตั้งใจจะลดความเร็วลง ขณะที่เธอเกือบจะผ่านประตูไปแล้ว เซบาสเตียนก็คว้าแขนของเธอไว้

ซาบริน่าตัวสั่นด้วยความประหลาดใจ

“ขึ้นไปสิ” เขาพูดอย่างใจเย็นขณะเปิดประตูรถ โบกมือให้เธอเข้าไปก่อนที่เขาจะเปิดประตูให้ตัวเอง และเคลื่อนตัวเข้าไปนั่งข้างเธอ

การกระทำที่เกิดขึ้นแบบไม่ทันตั้งตัวนั้นทำให้ซาบริน่ารู้สึกผิดปกติ

เธอคุ้นเคยกับการที่เขาปฏิบัติต่อเธออย่างเย็นชา เธอไม่คาดคิดว่าพฤติกรรมจะเปลี่ยนไปอย่างกะทันหันแบบนี้ อย่างไรก็ตาม เซบาสเตียนดูเหมือนจะไม่ได้หงุดหงิดอะไร เขาไม่ได้พูดอะไรตลอดทาง เพียงแค่นำคอมพิวเตอร์ออกมาทำงานโดยไม่ได้แม้แต่จะสบตากับซาบริน่า

เธอดึงรั้งบริเวณชายเสื้ออย่างอึดอัด

ซาบริน่าคิดว่าเธอแสดงท่าทางสบาย ๆ และเท่ได้มากพอเมื่ออยู่ต่อหน้าเขา แต่เธอไม่เคยรู้เลยว่ามันขึ้นอยู่กับเงื่อนไขที่ว่าเขาจะต้องเย็นชาและไม่ใส่ใจด้วยเช่นกัน

ตอนนี้เขาปฏิบัติตัวแตกต่างไปจากเดิม เธอก็เสียเปรียบ เธอไม่มีประสบการณ์กับเซบาสเตียนด้านนี้มาก่อน

ที่ด้านหน้ารถ คิงส์ตันหันกลับมามองซาบริน่าเป็นครั้งคราว ทันใดนั้นก็พบว่าหญิงสาวกำลังเล่นดึงที่ชายเสื้อของเธออย่างน่ารัก

“เอาร้านนั้นแล้วกัน สเตท เบรคฟาสต์ ดินเนอร์”

เมื่อพูดจบ เขาก็เดินไปทันที

วันนี้เขาทำตัวแปลกเกินไป และซาบริน่าก็ไม่กล้าที่จะไม่ทำตาม เมื่อพวกเขาเข้าไปในร้านอาหาร ชายคนนั้นนั่งลงที่โต๊ะก่อนบอกซาบริน่าด้วยน้ำเสียงเชิงคำสั่ง “เดินไปสั่งอาหารสิ ฉันเอานมและขนมปังปิ้ง เธออยากกินอะไรก็สั่งมา”

ซาบริน่าพูดไม่ออก

เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะสั่งอาหารของพวกเขาทั้งคู่อย่างว่าง่าย กลับมาพร้อมกับอาหารเช้าและวางลงตรงหน้า เธอนั่งลงตรงข้ามกับเขาอย่างประหม่าก่อนที่จะเอ่ยถามอย่างช่วยไม่ได้ “คุณฟอร์ด ฉันไม่รู้ว่าคุณเป็นอะไร… ทำไมถึง?”

“ทำไมอะไร?” ชายคนนั้นมองดูซาบริน่าด้วยสายตาที่หมดความอดทน ในขณะที่กัดขนมปังของเขา

“คุณทานอาหารเช้ากับฉัน… ทำไม?” ซาบริน่าถาม

“เราเป็นสามีภรรยากัน ทำไมต้องถามว่าทำไมเรากินข้าวเช้าด้วยกัน?” ชายคนนั้นไม่แม้แต่จะมองซาบริน่าขณะที่เขาพูดคำเหล่านั้น