โทษทัณฑ์พิพาทใจ นิยาย บท 92

นั่นเป็นเหตุผลที่คิงส์ตันไม่สวมถุงมือมาตลอดทั้งปี แม้ว่าในฤดูหนาวจะหนาวที่สุด เขาก็ยังคงไม่ยอมใส่อยู่ดี ถึงอย่างนั้น เขาก็ไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะมีใครเตรียมที่อุ่นมือเล็ก ๆ ไว้ให้เขาได้อุ่นมือเช่นนี้

น้ำใจของหญิงสาวตัวน้อยคนนี้ ทำให้เขารู้สึกอบอุ่นขึ้นเป็นอย่างมาก

เขาถึงกับเริ่มสงสัยว่าผู้หญิงแบบนี้ท้องในเรือนจำได้อย่างไร?

เธอมีบาดแผลทางจิตใจที่ซ่อนไว้อยู่รึเปล่า?

คิงส์ตันสาบานกับตัวเองว่าเขาจะสืบหาอย่างรวดเร็วว่าใครเป็นใคร และช่วยเธอยุติความสัมพันธ์ที่โชคร้ายนี้!

เขาเปิดประตูรถอย่างรวดเร็วก่อนจะพูดกับเซบาสเตียนและซาบริน่าว่า “นายน้อย นายหญิง เชิญขึ้นรถครับ”

ซาบริน่าหน้าแดงและยิ้มขณะที่เธอพูดว่า “ขอบคุณค่ะ”

ภายในรถ เธอมองดูเซบาสเตียนเปิดคอมพิวเตอร์เพื่อทำงาน เนื่องจากความมีไหวพริบ ซาบริน่าจึงไม่ได้ส่งเสียงใด ๆ ออกมา หลังจากที่พวกเขากลับมาถึงบ้านแล้ว เธอก็ถามไปว่า “คุณหิวไหมคะ?”

เซบาสเตียนมองเธออย่างลังเล “เธอทำอาหารเป็นเหรอ?”

“ค่ะ ก็ถ้าขั้นตอนมันไม่ซับซ้อนเกินไป ฉันทำได้ค่ะ คุณฟอร์ด ถ้าคุณหิว ฉันทำอาหารให้คุณทานได้นะคะ” ซาบริน่าดูกระตือรือร้นมาก

เซบาสเตียนประหลาดใจ

ในช่วงเวลาสั้น ๆ เพียงสองวัน ตั้งแต่เขาซื้อเสื้อผ้าให้เธอและเอาแล็ปท็อปให้กับเธอ ดูเหมือนว่าเธอจะเปลี่ยนไปและต่างจากเดิมไปอย่างสิ้นเชิง

เธอไม่เพียงแต่พูดมากขึ้นเท่านั้น เธอยังดูมีความสุขอยู่เสมอ ราวกับแสงอาทิตย์ที่เจิดจ้า

เธอเป็นเด็กที่พร้อมจะเปล่งประกายด้วยความสนใจเพียงเล็กน้อย

“เอาสิ” เซบาสเตียนเห็นด้วย

เซบาสเตียนสังเกตเห็นความขยันหมั่นเพียรและวุฒิภาวะของเธอในทันใด

เมื่อกลับจากห้องครัว เด็กสาวไม่สนใจพูดคุยจิปาถะอะไรกับเซบาสเตียน ก่อนจะตรงไปยังห้องนอนเพื่อสะสางงานออกแบบพิมพ์เขียวให้เสร็จ

เธอทำงานอย่างหนักตลอดทั้งคืน แต่กลับไม่รู้สึกเหน็ดเหนื่อย

เธอมีชีวิตคืนกลับมาอีกครั้ง จู่ ๆ ก็รู้สึกราวกับว่าเธอยังไม่อยากยอมแพ้ต่อชีวิต เซบาสเตียนเปลี่ยนความรู้สึกที่มีต่อเธอ แม้กระทั่งให้เสื้อผ้าและแล็ปท็อปแก่เธอ งานของเธอก็เริ่มไปด้วยดีแล้ว และเธอเองก็มีลูกอยู่ในท้องของเธอด้วย

ชีวิตของเธอยังคงมีความหวัง

วันรุ่งขึ้นซาบริน่าตื่นแต่เช้าไปโรงพยาบาลเพื่อไปเยี่ยมเกรซตามปกติ ก่อนจะกลับไปทำงานที่บริษัท ตอนพักเที่ยงเธอได้รับโทรศัพท์จากเซลีน

“ซาบริน่า ฉันอยากเจอเธอ ฉันอยู่นอกโรงพยาบาลแม่ของเซบาสเตียน ถ้าเธอไม่มาแล้วเธอจะเสียใจ”