ป่ะป๊าจ๋า หนูมาแล้ว นิยาย บท 14

เขาไม่แยแสกับอะไร การพบกันกับเด็กผู้หญิงคนนี้อีกครั้งทำให้เขานึกถึงภาพการพบกันครั้งที่แล้วของเขากับเด็กน้อยอย่างสดใสราวกับว่าเรื่องมันเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวานนี้

"คุณลุงหล่อมากๆเลยค่ะ" ดวงตาที่เป็นประกายของเค่อหลานมองเยี่ยจิงเฉิน

นี่เป็นครั้งที่สองแล้วที่เค่อหลานชมเขาว่าหล่อ มีคนที่ชมเขามากมายนับไม่ถ้วน แต่ไม่เคยมีใครที่ทำให้เขารู้สึกพอใจมากขนาดนี้มาก่อน

"หนูก็สวยมากเหมือนกัน" เยี่ยจิงเฉินพูด

"หม่ามี้ของหนูบอกว่าหนูที่เจ้าหญิงตัวน้อยที่สวยแล้วก็น่ารักที่สุดในโลกค่ะ" เค่อหลานได้อกได้ใจ

เยี่ยจิงเฉินขมวดคิ้วพร้อมกับถาม : "แล้วทำไมไม่เห็นพี่ชายของหนูเลยล่ะ?"

เค่อหลานแลบลิ้นพร้อมกับเกิดความรู้สึกที่ไม่ดีขึ้นมา เมื่อเธอเห็นคุณลุงสุดหล่อเธอก็ลืมพี่ชายของตัวเองไปเลย

แต่จะทำยังไงดี เธอไม่อยากเป็นแบบนี้

เค่อหลานหันหลังกลับพร้อมกับกวักมือเรียก "พี่คะ หนูเจอคุณลุงสุดหล่ออีกแล้ว"

ลั่วหลิงย่นปาก การกระทำนั้นไม่ต่างจากเยี่ยจิงเฉินเลย ลั่วหลิงเดินมาอย่างเคร่งขรึมและสุขุม : "คุณผู้ชาย เราเจอกันอีกแล้วนะครับ"

เยี่ยจิงเฉินเมื่อเห็นเด็กทั้งสองก็รู้สึกอ่อนไหวอยู่ในเบื้องลึกในใจของตัวเองอย่างไม่ขาดสาย

"ทำไมหนูสองคนถึงมาอยู่ตรงนี้ล่ะ?"

"อีกหน่อยเราสองคนจะต้องมาเรียนที่นี่ค่ะ วันนี้พวกเรามาสอบ" เค่อหลานตอบไปอย่างได้ใจพร้อมกับใบหน้าที่รับคำชื่นชม : "คุณลุงผู้อวยการเขาโง่มากเลยค่ะที่เอาข้อสอบที่ง่ายขนาดนี้มาให้หนูกับพี่ทำ แล้วยังรับปากอีกว่าถ้าสอบได้คะแนนเต็มพวกเราไม่ต้องจ่ายค่าเทอม"

สายตาของเยี่ยจิงเฉินเรียบนิ่ง ในทุกๆปีจะมีคนมาสมัครเรียนที่โรงเรียนทักษะพิเศษนี้มากมาย ทุกคนในเมืองบีต่างก็อยากให้ลูกหลานของตัวเองมาเรียนที่นี่ แต่ทุกปีโรงเรียนนี้จะรับนักเรียนไม่ถึงห้าสิบคน เพราะการแข่งขันของที่นี่นั้นดุเดือดมาก

ดูแล้วเด็กสองคนนี้คงจะฉลาดมากๆ เขากล่าว : "อือ ลั่วหลิงกับเค่อหลานฉลาดมากๆนี่เนาะ"

"ใช่ค่ะ หม่ามี้ก็พูดว่าหนูกับลั่วหลิงฉลาดที่สุดแล้ว"

"แล้วหม่ามี้ของหนูอยู่ไหนล่ะ ทำไมเห็นเลย?"

น่าตายจริงๆ เอาลูกๆคนเก่งมาทิ้งไว้ในโรงเรียนแบบนี้ ไม่กลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับลูกหรอ?

ที่สนามบินเมื่อครั้งที่แล้วก็เหมือนกัน ไม่รู้หรือไงว่าทำแบบนี้มันอันตราย?

ถึงแม้ว่าเขายังไม่เคยเจอกับหม่ามี้ของลั่วหลิงและเค่อหลาน แต่เขากลับรู้สึกไม่ดีกับผู้หญิงที่เค่อหลานเอาแต่พูดถึงเอาเสียแล้ว มิหนำซ้ำเบื้องลึกในใจของเขารู้สึกแปลกประหลาดและเจ็บปวด

เมื่อเห็นว่าเด็กๆทั้งสองเดินจากไปแล้ว ในใจของเยี่ยจิงเฉินก็รู้สึกหดหู่ขึ้นมา

เค่อหลานหลุดพันธนาการจากอ้อมแขนของคุณลุงสุดหล่อพร้อมกับวิ่งออกไปจับมือของลั่วหลิงด้วยขาตุ้ยนุ้ยของเธอ

ถังซินเหยาที่เพิ่งวางโทรศัพท์กำลังเตรียมจะออกไปหาลั่วหลิงและเค่อหลาน

เพียงเธอหันหลังก็พบว่าลูกของเธอลั่วหลิงจับมือเค่อหลานเดินกลับมาแล้ว

เธอเดินเข้าไปกอดลั่วหลิงและเค่อหลานและหอมแก้มเด็กน้อยทั้งสองคนไปคนละที พร้อมกับพูดว่า : "ไปกันค่ะ หม่ามี้จะพาไปเดินดูรอบๆอีกที"

"มันค่ำแล้วนะครับหม่ามี้ ผมอยากกลับไปทานข้าวแล้ว" ลั่วหลิงปฏิเสธถังซินเหยา

ลั่วหลิงไม่อยากให้หม่ามี้กับผู้ชายคนนั้นต้องมาเจอกันในตอนนี้

"ดีเลยค่ะ หนูจะกินข้าวปั้นหมูหมัก" เด็กน้อยปรบมือเปาะแปะเห็นด้วย จนลืมเรื่องของคุณลุงสุดหล่อไปแล้ว

ข้าวปั้นหมูหมักเอาชนะคุณลุงสุดหล่อเยี่ยจิงเฉินไปแล้ว น้ำตาจะไหล