พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 141

ฉันลืมตาขึ้น ตู้บนหัวเตียงส่องสว่างไปด้วยแสงของโคมไฟ แสงไฟสาดส่องไปยังเรือนร่างของเขาจนฉันไม่สามารถเพ่งมองได้

ฉันหรี่ตาลงท่าทางตื่นตระหนก ใครจะไปรู้ว่าตอนบ่ายฉันเมาแล้วได้พูดอะไรออกไปบ้าง?

ฉันลุกขึ้นจากเตียง ปัดเสื้อผ้าที่ยับย่น ไม่กล้าสบตาเขาด้วยความปอดแหก “ขอโทษ คุณหนูเคอดื่มไปหลายแก้ว แต่ฉันดื่มเป็นเพื่อนเธอไปนิดเดียวเอง ฉันดื่มไม่เก่งแป๊บเดียวก็เมาแล้ว”

“คุณไม่ต้องมาขอโทษผมหรอก คนที่คุณควรจะขอโทษคือป๋ออวี่ต่างหาก”

“หา?” ฉันเงยหน้าขึ้นมองเขา เขารูปร่างสูงใหญ่ ทำให้แสงไฟจากโคมส่องไปไม่โดนหน้าเขา ทำให้ใบหน้าของเขาซ่อนอยู่ในเงามืด

“เคอเหม่ยซูเลิกกับป๋อวี่แล้ว”

“หา?” เรื่องใหญ่ขนาดนี้ให้ฉันทำใจสักประเดี๋ยว

“ฉันไม่ได้พูดอะไรใช่ไหมเนี่ย?” ฉันพูดพึมพำ อันที่จริงคือไม่มีความมั่นใจเลย

“คุณบอกกับเคอเหม่ยซู” เขานั่งอยู่บนเตียงฉันเลย ในตอนนี้ฉันเห็นอารมณ์ความรู้สึกบนใบหน้าของเขาแล้ว เขามองฉันเหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม “ป๋ออวี่เป็นเกย์ เขาชอบผู้ชาย ไม่มีวันจะรักเธอได้แน่นอน อย่าแต่งงานกับเขาเชียวล่ะ ไม่งั้นเธอจะต้องเจ็บปวดรวดร้าว”

OMG ฉันพูดอะไรออกไปเนี่ย

ฉันเอามือปิดหน้า กล้ามองเขาผ่านซอกนิ้วมือเท่านั้น

สีชิงชวนพูดต่ออีกว่า “คุณยังบอกกับป๋ออวี่ว่า ให้เขาปล่อยเคอเหม่ยซูไป อย่าทำลายชีวิตของหญิงสาวคนหนึ่งเพียงเพราะต้องการให้ทางผู้ใหญ่สบายใจเท่านั้น”

ก่อนจะเมาฉันยับยั้งตัวเองแล้วนะ บางคำพูดให้ตายยังไงฉันก็ไม่มีวันพูดออกมา แต่ถ้าฉันเมาขึ้นมาไม่ต้องมีใครมาบังคับ ฉันก็จะพูดออกมาเอง

ครั้งนี้ฉันจึงเอามือทั้งสองข้างมาปิดหน้า ฝ่ามือสัมผัสได้ถึงรังสีความร้อนที่แผ่ออกมาจากแก้ม

แอลกอฮอล์ทำร้ายคนได้จริงๆ!

ต่อไปฉันจะมีหน้าไปเจอป๋ออวี่ยังไง ในเมื่อได้พูดความลับส่วนตัวของเขาออกมาหมดแล้ว

สีชิงชวนบีบแขนฉันไว้ “พูดก็พูดออกไปแล้ว เอามือปิดหน้าตอนนี้จะไปมีประโยชน์อะไร?”

เรื่องราวในอดีตไม่อาจกลับไปแก้ไขได้ ฉันเงยหน้ามองสีชิงชวนด้วยความโศกเศร้า “ป๋ออวี่โกรธมากไหม?”

“คุณคิดว่าไงล่ะ?”

ในเมื่อเรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว ฉันแข็งใจ “ยังไงป๋ออวี่ทำแบบนี้ก็ไม่ถูก เห็นอยู่โทนโท่ว่าเขาไม่ชอบเคอเหม่ยซู ไม่ชอบผู้หญิง ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย มันทำลายชีวิตของเคยเหม่ยซูได้เลยนะ!”

“ป๋ออวี่ไม่ชอบเคอเหม่ยซูก็มีความเป็นไปได้อยู่ แต่ที่คุณบอกว่าเขาไม่ชอบผู้หญิง มีหลักฐานหรือเปล่า?” สายตาเขาเปล่งแสงระยิบระยับ ฉันหลบสายตาของเขา

เสแสร้ง เขายังแสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่องอีก

เขานึกว่าทุกคนจะเป็นเหมือนกับเขาหรือยังไงที่ชอบทั้งผู้ชายและผู้หญิง?

ฉันขยี้จมูก “ในเมื่อเรื่องมันบานปลายขนาดนี้แล้ว ป๋ออวี่ฆ่าฉันให้ตายยังไงก็ไม่มีประโยชน์อะไรหรอก”

“คุณเป็นภรรยาของผม เขาไม่ฆ่าคุณหรอก” สีชิงชวนยังคงจ้องมองฉันอยู่ สายตาของเขาประหลาดมาก “คุณพูดกับเคอเหม่ยซูว่าพวกเราเป็นสามีภรรยากันแค่ในนาม ไม่มีแม้กระทั่งความรัก มันเจ็บปวดทรมานมากนักหรอ?”

“ห๊ะ?” ตอนบ่ายฉันดื่มไปเยอะ พูดอะไรไปจำไม่ได้แล้วจริงๆ

ฉันน่าจะเคยพูดแหละ เคอเหม่ยซูร่ำให้ถึงอาลัยรักของเธอ ฉันก็ร่ำไห้ถึงงานแต่งของฉัน อันที่จริงฉันก็ไหลไปตามน้ำ งานแต่งสำหรับฉันแล้วไม่เจ็บปวดหรอก เพราะว่าไม่มีความรักถึงไม่เจ็บปวดไง

“ดังนั้นเคยเหม่ยซูจึงร้องไห้ฟูมฟายขอให้ผมหย่ากับคุณ ปล่อยให้คุณเป็นอิสระ ให้คุณไปตามหารักแท้งั้นเหรอ?”

โอ้มายก๊อด ฉันก้มหน้าแทบอยากจะมุดหัวเข้าไปใต้เตียงทันที

ฉันกับเคอเหม่ยซูต่างเห็นอกเห็นใจขนาดนี้ ควรจะสาบานเป็นพี่น้องกับเธอด้วยซ้ำ

“ดังนั้น รักแท้ของคุณอยู่ที่ไหน?” เขาไม่อายที่จะถาม “จะแนะนำให้ผมรู้จักหน่อยไหม? หนีอีโจว?”

ฉันมุดหัวเข้าไปใต้ผ้าห่ม เขาดึงผ้าห่มออก ในดวงตาเก็บซ่อนความโกรธเอาไว้ “ตัวอยู่ที่นี่แต่ใจอยู่ที่นั่นทักษะนี้ คุณไปเรียนกับใครมา?”

เขาบีบไหล่ของฉัน เจ็บมาก ฉันปวดหัวเจียนตาย ความโกรธนั้นก็ค่อยๆพลุ่งพล่านขึ้นมา

เขามีสิทธิ์อะไรมาว่าฉัน เขาก็ไม่ได้ดีไปกว่าฉันเท่าไหร่หรอก

“ห๊ะ” สีจิ่นยวนกระพริบตาปริบๆ “ถอดเสื้อแน่นอนว่าจะอาบน้ำสิครับ”

“ดังนั้นนายมาอาบน้ำที่ห้องพี่สะใภ้สามเหรอ?”

“ไม่ใช่อย่างนั้น ทุกวันก่อนอาบน้ำผมจะไปเล่นบาสเก็ตบอล จริงๆแล้วเวลาถอดเสื้อก็คือเวลาเล่นบาสเก็ตบอลนั่นเอง” เขาดีดนิ้วเปาะนึง “พี่สาม เดี๋ยวผมขอไปเล่นบาสก่อนนะครับ”

เหตุผลที่ไม่เข้าหูขนาดนั้นเขายังกล้าพูดออกมา ไม่เป็นธรรมชาติขนาดนั้นคาดว่าตัวเขาเองก็ไม่เชื่อ

สีจิ่นยวนเผ่นหนีออกไปแล้ว สีชิงชวนจ้องฉันอยู่สักพักจนคาดว่าน่าจะหมดความสนใจในตัวฉันแล้ว เขายืนขึ้นและเดินออกจากห้องไป

ฉันโล่งอกไปเปราะหนึ่ง นอนแข็งทื่ออยู่บนเตียง

ฉันเวียนหัวอยู่เป็นพักๆ ไม่ว่าจะยังไงเมื่อครู่สีจิ่นยวนก็เข้ามาได้เวลาพอดี สิ่งที่ฉันเอ่ยปากพูดไปก่อนหน้านี้ สีชิงชวนไม่ฆ่าฉันปิดปากก็บุญโขแล้ว

โอ้วมายก๊อด ฉันพูดบ้าอะไรไปบ้างเนี่ย!

ถึงแม้ฉันจะรู้สึกว่าเคอเหม่ยซูเลิกกับป๋ออวี่เป็นเรื่องที่ถูกต้อง ทว่าต่อไปฉันจะมีหน้าไปเจอป๋ออวี่ได้ยังไงกัน มิหนำซ้ำยังป่าวประกาศเรื่องส่วนตัวของเขาไปอีกด้วย

เออ ใช่ ฉันกางผ้าห่มออกพร้อมกับลุกขึ้นนั่ง ของขวัญที่ฉันแอบส่งให้ป๋ออวี่ในนามสีชิงชวน ป๋ออวี่ได้รับแล้วยังนะ?

ทำไมถึงไม่มีข่าวคราวความคืบหน้าเลย?

ช่างเถอะ ไม่สนแล้ว

ฉันปกป้องตัวเองยังยากเลย คนอาฆาตแค้นอย่างสีชิงชวน วันนี้ไม่เอาเรื่องฉัน ต้องมีสักวันไม่ช้าก็เร็วที่เขาจะต้องคิดบัญชีกับฉันแน่นอน รักษาชีวิตอันน้อยนิดของตัวเองไว้สำคัญที่สุด

ฉันนอนลงอีกรอบหนึ่ง เสียงของสีจิ่นยวนดังขึ้นหน้าประตูอีกครั้ง “พี่สามของผมไปแล้วเหรอ?”

ฉันลืมตาข้างหนึ่งขึ้น “นายไปเรียกพ่อบ้านมาทายาให้ซะสิ”

“ตกลงกันแล้วนะว่าจะเก็บไว้เป็นความลับ คุณบอกเองนี่นาว่าก่อนที่ผมจะรักษาอาการป่วยจนหายเป็นปลิดทิ้งจะไม่ให้ใครรู้เรื่องยาสมุนไพรที่คุณใช้รักษาผมทั้งนั้น?”