พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 169

ฉันกินๆ ดื่มๆ ไปวันๆ ชีวิตช่างสุขสบายเหลือเกิน ชีวิตไม่เคยเรียบง่ายเท่านี้มาก่อน

สีชิงชวนนวดให้ฉันจนฉันเผลอหลับไป พอตื่นขึ้นมาอีกทีก็ตอนบ่ายแล้ว

ฉันอยู่ในห้องนอนคนเดียว พยายามพยุงร่างกายเพื่อที่จะไปเข้าห้องน้ำ และตอนที่ฉันเดินมาถึงหน้าประตูก็เจอยัยเซ่อเบธด้วย มันทำฉันใจหายไปหมด

“เธอทำอะไร?”

“คุณทำอะไร?” มันย้อนถามฉัน

หุ่นยนต์ของสีชิงชวนเหมือนเขาอย่างกับแกะ รู้จักถามกลับด้วย

“ฉันจะไปเข้าห้องน้ำ”

“เพราะอะไร?”

“อะไรเพราะอะไร?” ฉันเดินอ้อมตัวมัน

“เจ้านายที่หล่อสุดในจักรวาลบอกว่าคุณไปเข้าห้องน้ำคนเดียวไม่ได้”

“หล่อสุดในจักรวาลเหรอ?” ฉันขำกลิ้งเลย “สีชิงชวนกำหนดคำเรียกของเขากี่แบบเหรอ?”

ในขณะเดียวกัน เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ฉันรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

บ้านหลังนี้อยู่กันแค่ฉันกับสีชิงชวน เวลาเขาเดินเข้าห้องฉัน เขาไม่มีทางเคาะประตูเด็ดขาด แล้วใครเป็นคนเคาะล่ะ?

หรือว่าเฉียวอี้รู้ที่อยู่แล้วเลยมาหา?

น่าจะไม่ใช่ ถึงเธอจะรู้ที่อยู่ แต่ก็ไม่ชอบเคาะประตูเหมือนกัน วันดีคืนดียังมีปีนเข้าทางหน้าต่างด้วยซ้ำ

ฉันอนุญาตด้วยเสียงอิดออด เมื่อประตูเปิดออกก็เห็นป๋ออวี่ยืนหน้าประตู

ฉันไม่ได้เจอหน้าป๋ออวี่หลายวันแล้ว พอมาเจอกันอีกครั้งก็ทำตัวไม่ถูก

วันนั้นฉันดื่มหนักไปหน่อย จึงโน้มน้าวให้เคอเหม่ยซูเลิกกับเขา ทั้งยังแสดงพฤติกรรมแบบนั้นในพิธีวางศิลาฤกษ์

เขาหิ้วถุงกระดาษขนาดใหญ่ทั้งสองข้าง พลางเอ่ยเสียงไม่เร่งรีบและไม่แช่มช้าออกมา “คุณสีให้ผมเอาชุดนอนกับของใช้ในชีวิตประจำวันของคุณมาครับ”

“ออ” ฉันกำลังเตรียมก้าวไปหาเขา แต่เท้ากลับเป็นตะคริวจึงโซเซไปด้านหน้า จากนั้นฉันก็กรีดร้องเพราะขยับไปโดนหลังแล้วรู้สึกเจ็บ

ป๋ออวี่ผู้มีไหวพริบว่องไวรีบเข้ามาประคองฉัน ไม่งั้นฉันต้องล้มหัวฟาดพื้นแน่

ฉันซบอยู่ในอ้อมกอดของป๋ออวี่แล้วรู้สึกกระอักกระอ่วนยิ่ง รีบผละออกจากอ้อนแขนเขาทันที “ขอโทษค่ะ”

“คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับ คุณสีไม่ได้บอกชัดเจนครับ แค่บอกว่าคุณบาดเจ็บครับ”

ความจริงคือสีชิงชวนบาดเจ็บก่อนถึงจะถูก

“ล้มค่ะ” ฉันรับถุงกระดาษในมือเขา ทว่าเขากลับยื่นให้ยัยเซ่อเบธ “ช่วยแขวนเก็บไว้หน่อยครับ”

“คุณกำลังบาดเจ็บ ยังไม่ต้องถือของหนักๆ หรอกครับ ผมจะพยุงคุณไปนอนบนเตียงนะครับ” ป๋ออวี่ยังคงอ่อนโยนเช่นเดิม อ่อนโยนจนฉันรู้สึกละอายใจ

ฉันนั่งจิบน้ำบนเตียง พลางพูดจาอ้ำอึ้ง “ป๋ออวี่”

“ครับ?”

“ฉันจำเป็นต้องขอโทษคุณค่ะ”

“อะไรนะครับ?”

“ฉันขอโทษเรื่องของเคอเหม่ยซูด้วยนะ วันนั้นฉันดื่มเยอะเกินไป เลยพูดจาเพ้อเจ้อ ทำให้คุณ...”

“ไม่เป็นไรครับ” น้ำเสียงของเขาเรียบเฉย “คุณพูดถูกครับ ผมไม่ได้รักเคอเหม่ยซู ไม่ควรทำลายทั้งชีวิตของอีกฝ่ายครับ”

“แล้วพ่อบุญธรรมของคุณ...”

“ช่วงนี้สุขภาพคุณพ่อผมเริ่มดีขึ้นแล้วครับ ท่านบอกว่าไม่จำเป็นต้องรีบครับ ต้องหาคนที่ผมชอบได้ก่อนแล้วถึงจะแต่งงานครับ”

“คุณดูสิ ความคิดของพ่อคุณเปิดกว้างกว่าที่พวกเราคาดการณ์เสียอีก”

ป๋ออวี่เม้มปากยิ้ม “ครับ”

เวลาเขายิ้มแล้วจะดูดีมาก

ฉันเคยได้ยินคนอื่นบอกว่าผู้หญิงสวยจะสวยได้หลายร้อยหลายพันแนว ฉันดูแล้วหนุ่มหล่อก็หล่อกันคนละสไตล์เช่นกัน

หนีอีโจวหล่อเหลาคมคาย หล่อแบบอ่อนโยน เสมือนสายลมฤดูใบไม้ผลิที่ชวนให้สดใสร่าเริง

ป๋ออวี่ก็หล่อมากเช่นกัน ความหล่อของเขาชวนให้รู้สึกผ่อนคลาย สบายใจเมื่ออยู่ด้วย ทั้งยังเจือความอยากทะนุถนอมร่วมด้วยเล็กน้อย

ส่วนสีชิงชวนนั้นเป็นความหล่อที่ฉันไม่เคยพบเจอมาก่อน เขาหล่อจำพวกชอบรุกรานและจู่โจม

ทันใดนั้นฉันก็เหม่อลอย นิ่งอึ้งไปชั่วครู่ก่อนจะดึงตัวเองหลุดจากภวังค์ได้

ฉันเงยหน้ามองป๋ออวี่ที่นั่งตรงข้ามฉัน “ฉันขอโทษกับเรื่องนั้นจริงๆ ฉันไม่ได้ตั้งใจเปิดเผยความสัมพันธ์ของพวกคุณในสถานการณ์แบบนั้น”

“ตอนนี้มีพวกรักร่วมเพศนัดผมไปกินข้าวดูหนังเยอะมากครับ”

ฉันไม่รู้ว่าควรหัวเราะหรือไม่ จึงตัดสินใจกลั้นหัวเราะไว้ก่อน

“ผมคิดว่าคุณสีถูกรบกวนเยอะกว่าผมมากครับ”

“ใช่เหรอ?”

“คุณสีได้รับความนิยมจากเพศเดียวกันเยอะกว่าผมอีกครับ”

“ก็แหงล่ะสิ“ เขาคือเกย์ตัวจริงเสียจริงนี่นา”

ป๋ออวี่มองฉันแล้วเงียบไปสักพัก เขานิ่งเงียบแสดงว่ายอมรับแบบไม่มีเสียงใช่ไหม

“ดังนั้นที่ผ่านมาสีชิงชวนก่อความวุ่นวายให้คุณไม่น้อยเลยใช่ไหม?” ฉันสันนิษฐานอย่างใจกล้า “คุณรำคาญ แต่ทำอะไรไม่ได้ใช่ไหม?”

“อันที่จริงก็ไม่มีนะครับ” ป๋ออวี่เอ่ย

ทว่าเขาคงพูดปากไม่ตรงกับใจแน่ๆ

“ครั้งก่อนฉันเห็นสีชิงชวนถอดกางเกงแล้วนอนคว่ำบนโซฟาด้วย”

“ตอนนั้นคุณสีบาดเจ็บครับ ผมกำลังช่วยเขาทายาครับ”

“บาดเจ็บส่วนไหนไม่ทราบ มันจำเป็นต้องถอดขนาดนั้นเชียวหรือ?”

“สะโพก” ป๋ออวี่พูดเสียงเบาบาง

ทันใดนั้นฉันก็นึกได้ว่าสะโพกด้านขวาของสีชิงชวนมีรอยบาดแผลรูปวงกลมอันหนึ่ง “ทำไมถึงบาดเจ็บได้ล่ะ?”

“คุณสีกับเพื่อนๆ ไปล่าสัตว์ในพื้นที่ที่ได้รับอนุญาตให้กระทำเช่นนั้น ระหว่างนั้นคนอื่นก็ใช้ปืนลูกซองยิงบนสะโพกอย่างไม่ตั้งใจครับ”

ผลลัพธ์นี้เหลือการคาดเดาของฉัน ฉันจ้องป๋ออวี่ด้วยอาการตกตะลึงตาค้าง “ถูกยิงเหรอ?”

“ครับ หลังจากที่คุณสีบาดเจ็บก็ให้หมอคนสนิทช่วยทำแผลให้ครับ จากนั้นผมจะช่วยเขาทายาทุกครั้งครับ”

ไม่ใช่จะเป็นไปไม่ได้ สีชิงชวนรักศักดิ์ศรีของตัวเองมาก อย่างครั้งนี้ เขาตกจากต้นไม้ แต่ก็ไม่ยอมให้ใครรู้ แถมยังย้ายออกมา ไม่รู้ว่าเขากำลังยืนหยัดกับสิ่งไหนอยู่

ที่แท้สองครั้งนั้นก็แค่ช่วยทายา แต่ความเป็นไปได้ที่ว่าสีชิงชวนยั่วสวาทเขา มันก็มีสิทธิ์เป็นจริงอยู่เหมือนกัน

ฉันใช้แววตาของอย่างคนเป็นแม่มองเขา “เวลาผู้ชายอยู่ข้างนอกก็ต้องรู้จักปกป้องตัวเองด้วย”