พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 180

ฉันหลบไปรับสายที่ขั้นบันได

“ฮัลโหล”

“คุณอยู่ไหน? หายไปจากโลกมนุษย์แล้วหรือไง?”

“ฉันไม่ได้หายไปจากโลก ฉันแค่หายไปจากบ้านพักของคุณเท่านั้นเอง” ฉันยิ่งกวนเขา

เขาดูอารมณ์เสีย “คุณไปไหนแล้ว?”

“เฉียวอี้มีเรื่องพบฉันหน่อยน่ะ” ฉันทำได้เพียงโยนความผิดให้เฉียวอี้ไหนๆ หล่อนก็ร้อยพิษไม่กล้ำกรายอยู่แล้ว

“หล่อนมีเรื่องอะไร?”

“มาโรงพยาบาลเป็นเพื่อนหล่อนน่ะ”

“หล่อนป่วยเป็นโรคอะไรถึงต้องให้คนบาดเจ็บอย่างคุณไปเป็นเพื่อนด้วย? สมองพิการเหรอ?”

“สีชิงชวน ขอร้องเป็นคนดีหน่อยเถอะ”

“คุณกลับมาเดี๋ยวนี้เลย เดี๋ยวผมให้ป๋ออวี่ไปเป็นเพื่อนแทน”

“ตอนเย็นฉันจะไปกินข้าวที่บ้านเฉียวอี้อีก”

“คืนนี้บ้านหล่อนปิดซอยเลี้ยงฉลองหรือไง?” สีชิงชวนใจดำจริงๆ มิน่าเฉียวอี้เจอหน้าเขาทีไรต้องมีเรื่องกันทุกที

“ฉันหายดีแล้ว ไหล่ก็ไม่ได้เจ็บมากแล้วด้วย”

“เพิ่งหายก็หนีออกไปแล้ว?” เขาส่งเสียงหึเย็นชา “อย่าลืมว่าคุณต้องพักผ่อนดีๆ อีกสามวันยังต้องไปเกาะสุริยาอีก”

“รู้แล้วน่า”

ฉันคิดว่าแค่นี้เขาก็จะปล่อยฉันไปแล้ว ฉันกำลังจะพูดลาเขา จู่ๆ เขาก็พูดขึ้น “ทำไมคุณออกจากบ้านไปโดยไม่บอกผมเลย? คราวหน้าผมคงต้องใช้โซ่ล่ามคุณไว้แล้วมั้ง?”

“ฉันคิดว่าคุณนอนกลางวันอยู่”

“ผมเคยนอนกลางวันซะที่ไหน?”

“ฉันไม่รู้สึกว่าความสัมพันธ์ของเราจะสนิทกันถึงขั้นเข้าออกก็ต้องบอกกันนะ”

“อย่างน้อยคุณออกจากบ้านก็ควรให้ผมรู้บ้างสิ ไม่งั้นผมคงคิดว่าคุณจมน้ำในอ่างอาบน้ำตายแล้วเสียอีก”

“ฉันควรตายด้วยวิธีที่พร่างพราวกว่านี้รึเปล่า?” เถียงกับเขาจนลิ้นฝืดคอแห้งไปหมด ฉันพูดสั้นๆ “สีชิงชวนฉันขอลาหยุดชดเชยกับคุณได้ไหม?”

สีจิ่นยวนถือใบแจ้งผลรอฉันอยู่หลังบันไดด้วยท่าทางน่าสงสาร ฉันพูดกับสีชิงชวนว่า “แค่นี้นะ ฉันวางละ”

“อืม”

ฉันวางสายแล้วเดินเข้าไปหยิบใบแจ้งผลจากมือของเขา “นายไปห้องเจาะเลือดมาเหรอ?”

“ไม่ครับ เครื่องตรงนั้นปริ้นซ์ออกมาได้น่ะ”

“อ่อ” ฉันพลางเดินพลางดูผล “ว้าว ค่าเลือดของนายปกติหมดแล้วนี่ ยานั่นได้ผลมากใช้แค่ยาทาภายนอกต่อให้หมดก็พอ ไม่ต้องใช้ยากินแล้ว”

“คุณดูพวกนี้รู้เรื่องด้วยเหรอ?”

“ตอนฉันเด็กๆ ก็เคยเป็นโรคผิวหนังนี้มาก่อน ได้ใบแจ้งผลกลับมาก็ศึกษาด้วยตัวเองทั้งนั้น”

แน่นอนว่าที่ฉันพูดไม่มีประโยชน์ยังไงก็ต้องให้หมอดูก่อน

คุณหมอยิ้มตาหยี่ แล้วพยักหน้า “อื้ม ดีๆ ดูท่าแล้วยาพิเศษนี้สามารถโฆษณาได้”

“หมอครับอย่าโฆษณาเลยครับ” สีจิ่นยวนพูด “ผมไม่ได้หายเพราะกินยาของหมอหรอกครับ”

“หา?” คุณหมอขมวดคิ้ว “อะไรนะ?”

“ผมหายเพราะกินยาสมุนไพรครับ”

“ยาสมุนไพรอะไร?”

“ไม่หรอกค่ะหมอ เขาพูดไปมั่ว สมองเขาไม่ค่อยดีน่ะค่ะ” ฉันลากตัวเขาออกมาจากห้องทำงานของหมอ แต่เขายังไม่ทำท่าไม่พอใจอีก “ทำไมต้องลากผมออกมาด้วย? เขายังคิดว่าเป็นเพราะฝีมือเขาอีก ยาบ้าบอที่เขาให้มาไม่มีประโยชน์เลยด้วยซ้ำ”

“เป็นฝีมือใครก็ช่าง สำคัญคือตอนนี้โรคผิวหนังของนายหายแล้ว ไปกันเถอะไปกินหม่าล่าหม้อไฟกับปูผัดผงกะหรี่ที่บ้านเฉียวอี้กัน”

เขาดูดไปสองสามฟึดก็ดึงนิ้วของฉันออกมา “เดี๋ยวไปซื้อพาสเตอร์ปิดแผลที่ร้านยามาแปะ”

หัวใจของฉันยังอยู่ในสภาวะอัมพาตอยู่ มึนงงไปทั้งหมด

สีจิ่นยวนที่เห็นสีชิงชวนประหลาดใจยิ่งกว่า น้ำเสียงของเขาทุ้มต่ำลงแปดระดับ “พี่สาม”

สีชิงชวนไม่แปลกใจเลยที่เห็นเขาแล้วก้มหัวมองปูในบ่อ “งานปิดซอยเลี้ยงเย็นนี้กินเนื้อปูงั้นเหรอ?”

“งานปิดซอยเลี้ยงอะไรกัน?” เฉียวอี้ถามฉัน

ฉันยิ้มให้เขาอย่างหมดหนทาง

สีชิงชวนหยิบปูขึ้นมาตัวหนึ่ง “ฤดูใบไม้ผลิกินปูตัวเมียดีกว่า ไข่ปูเต็มท้องเลย”

“นั่นเป็นลูกปูน้อยนะ โหดร้ายมาก” เฉียวอี้รีบพูดขึ้น

“คุณไม่กินไข่ปลาเลยหรือไง? เห็นว่าชอบกินไข่ปลาคาเวียร์มากเลยไม่ใช่เหรอ? อันนั้นไม่ใช่ลูกปลาน้อยหรือไง?” สีชิงชวนเถียงเฉียวอี้และพูดแม่นถูกคำ

เขาเลือกปูไปสี่ตัวใหญ่ ฉันรีบพูดขึ้น “เยอะไปแล้ว กินไม่หมดหรอก”

“ผมก็จะกินด้วย” เขาชั่งปูแล้วโยนใส่ตะกร้าของพวกเรา จากนั้นก็เดินหน้าต่อไป

เฉียวอี้ซุบซิบกับฉัน “เกิดอะไรขึ้นเนี่ย สีชิงชวนมาได้ไง?”

“ฉันจะไปรู้ได้ไง?” ฉันรีบมองไปหาสีจิ่นยวน “นายบอกใช่ไหม?”

“จะเป็นไปได้ยังไงครับ?” สีจิ่นยวนทำท่าน่าสงสาร “โทรศัพท์ผมอยู่ในกระเป๋าแทบจะไม่ได้แตะเลยด้วยซ้ำ!”

สีชิงชวนเดินอยู่ข้างหน้า ฉัน เฉียวอี้แล้วก็สีจิ่นยวนเหมือนกับเป็นลูกสมุนตามติดของเขาอย่างไรอย่างนั้น

แน่นอนว่าเฉียวอี้ไม่เต็มใจที่จะเป็นลูกสมุนตามติดอยู่แล้ว แต่ฉันใช้แรงกดหล่อนเอาไว้ “เธอสงบสติหน่อยถ้ายังอยากกินหม่าล่าหม้อไฟด้วยกันคืนนี้อยู่”

“เธอไม่ได้ขายให้เขาสักหน่อย แค่กินหม้อไฟกับเพื่อนเท่านั้นเองเขาเกี่ยวอะไรด้วย? ยุ่งจริงๆ เลย”

อยู่ดีๆ สีชิงชวนก็หันกลับมา ในมือถือช็อกโกแลตอยู่ถุงหนึ่ง “เซียวเซิง คุณจะกินอันนี้ไหม?”