พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 208

“สีฟ้าหมดเลย?” ฉันเงยหน้ามองเขา

เขาดึงฉันขึ้นแล้วรวดหยิบเสื้อไปใส่หนึ่งตัว

“เซียวซือล่ะ?” ฉันถามเขา

“ข้างนอกมั้ง”

ฉันชะเง้อมองออกไปข้างนอก เธอกำลังยืนทำอะไรไม่ถูกอยู่ในห้องรับแขกคนเดียว

ฉันคิดว่าสีชิงชวนจะออกไปคุยกับเธอหลังใส่เสื้อผ้าเสร็จ แต่ใครจะคิดว่าเขากลับหยิบคอมแล้วขึ้นไปนั่งบนเตียงเฉยๆ

ฉันเตือนเขา “เซียวซือยังอยู่ข้างนอกนะ”

“อืม คุณไปคุยกับเธอสิ ไม่รบกวนผมหรอก” เขาก้มหน้ามองคอมโดยไม่เงยขึ้นมาอีกเลย

คนอื่นเค้ามาหาเขาไม่ได้มาหาฉันสักหน่อย ฉันเพิ่งจะเดินออกไป เซียวซือก็พูดขึ้น “เดี๋ยวฉันกลับห้องก่อนดีกว่า ไม่รบกวนพวกเธอแล้ว”

เซียวซือเดินออกจากห้องของเราไปพร้อมกับปิดประตูเบาๆ

ฉันสังเกตเห็นจุดสำคัญอะไรบางอย่างคือ สีชิงชวนจงใจทำตัวเย็นชาต่อเซียวซือมาก

ทำไมต้องทำแบบนี้กับเซียวซือด้วย?

เพราะอยากประชดเธอหรือเพราะอยากหลบหนีกันแน่?

ฉันนั่งมองสีชิงชวนเหม่อลอยอยู่ตรงโซฟาเดี่ยวที่อยู่ปลายเตียง เขาใส่แว่นกันแสงสีฟ้า แต่ดวงตาที่อยู่ใต้แสงสีฟ้านั่นก็ยังคงลึกล้ำอยู่เช่นเคย

ตาของเขาบวมแล้วจริงๆ ฉันไม่เคยพบเคยเจอคนที่ไม่รักตัวเองขนาดนี้มาก่อน รู้ทั้งรู้ว่าตัวเองกินอาหารทะเลไม่ได้ก็ยังจะกิน

“สีชิงชวน” ฉันโยนยาที่เซียวซือนำมาให้กับเขา “ตาคุณบวมเป็นลูกพีชเน่าแล้ว”

เขาเงยหน้าขึ้น “ใครให้คุณไม่สนใจผมล่ะ”

เขาพูดคำนี้ออกมาไม่อายปากเลยจริงๆ

ถึงจะโยนยาไปข้างมือเขา เขาก็ไม่แม้แต่จะมองเลยด้วยซ้ำ “ยาทาของเซียวซือช่วยอะไรผมไม่ได้หรอก”

“แล้วคุณจะเอาอะไร?”

“ดอกซ่อนกลิ่น”

คราวก่อนยังบอกว่าฉันเป็นแม่มดอยู่เลย แต่ตอนนี้กลับติดใจเสียอย่างนั้น

“ไม่มี” ถึงฉันจะตอบไปแบบนั้น แต่ก็ไปค้นกระเป๋าเดินทางอยู่ดีแล้วเจอมันจริงๆ

ฉันเองก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงพกยาสกัดจากดอกซ่อนกลิ่นมาด้วยแล้วได้ใช้มันจริงๆ

เขาหลับตานอนรอให้ฉันทายาให้กับเขาอยู่บนเตียง จากนั้นฉันก็ใช้สำลีค่อยๆ ทายาให้เขา

เมื่อเหลือบตาไปเห็นยาที่เซียวซือนำมาให้เขา ฉันก็อดไม่ได้ที่จะถามขึ้น “ฉันว่าคุณเย็นชากับเซียวซือไปหน่อยนะ”

“แล้วคุณอยากให้ผมเฟรนลี่กับเธอมากแค่ไหนล่ะ?”

“คุณทำแบบนี้กับแฟนเก่าทุกคนเลยเหรอ?”

“ผมมีแฟนเก่าแค่คนเดียว” ยาสีเขียวติดอยู่บนเปลือกตาของเขาเหมือนกับกบแปลงร่างตัวหนึ่งอย่างไรอย่างนั้น

ดีที่เขาหลับตาอยู่ เพราะการที่เขาไม่สบตาฉันโดยตรงมันทำให้ฉันรู้สึกใจเย็น

“คุณรู้ไหมว่าทำไมเซียวซือถึงถอนหมั้น?” ฉันรู้เหตุผลแล้ว และฉันคิดว่าในเมื่อเซียวซือบอกกับฉันได้ก็ไม่มีเหตุผลที่จะบอกสีชิงชวนไม่ได้เช่นกัน ฉันว่าเหตุผลส่วนหนึ่งคือเธออยากให้ฉันบอกกับสีชิงชวนด้วยตัวเองสินะ!

ในฐานะที่เป็นคนส่งต่อคำพูด ฉันต้องรับผิดชอบเรื่องนี้อยู่แล้ว

“คุณรู้?” เขาตอบเหมือนไม่ใส่ใจ

“ที่คุณยังเย็นชาใส่เซียวซืออยู่ เพราะเรื่องที่เธอหายตัวไปแบบไม่บอกไม่กล่าวในตอนนั้นน่ะเหรอ?”

“ผมไม่ยักรู้มาก่อนเลยนะว่าคุณเป็นคนอยากรู้อยากเห็นมากขนาดนี้น่ะ” เขาส่งเสียงไม่พอใจออกทางจมูก “คุณสนใจเรื่องเซียวซือหรือว่าเรื่องราวระหว่างผมกับเธอกันแน่?”

“ถ้าเกิดว่าเซียวซือหายตัวไปเพราะเหตุผลบางอย่างที่ไม่อาจเลี่ยงได้…คุณจะให้อภัยเธอไหม?”

“ผมให้อภัยเธอแล้ว ผมแต่งงานกับน้องสาวของเธอก็เจ๊ากันพอดี”

“สีชิงชวน” ฉันจับชายเสื้อเชิ้ตของเขาเอาไว้ “ฉันรู้เหตุผลที่เซียวซือจากคุณไป”

“เธอเป็นโรคร้ายเหรอ?”

ฉันนั่งเหม่ออยู่ข้างๆ เขา จู่ๆ เขาก็จับมือของฉันไว้ “นอนพักกับผมสักหน่อยนะ”

ฉันถูกขยับตัวให้นอนอยู่ข้างกายเขาแล้วมองไฟห้อยอันสวยงามบนเพดาน

“คุณคิดอะไรอยู่?” เขาลืมตามองฉันแวบหนึ่ง

“ฉันกำลังคิดว่า…” ฉันฮึมฮัม “คุณไร้เยื่อใยกับแฟนเก่าขนาดนี้ ฉันแอบเห็นตัวเองในอนาคตเลย”

เขาหัวเราะ “คุณไม่ใช่แฟนเก่าของผม แต่เป็นภรรยาต่างหาก”

“ภรรยาก็เป็นภรรยาเก่าได้นี่”

“แล้วถ้าไม่ล่ะ?” เขานอนตะแคงมองฉันด้วยความสงสัย

ฉันไม่รู้ว่าเขาหมายความว่าอะไร “หืม?”

“ผมฉีกสัญญาของเราทิ้งไปแล้ว ระหว่างเราไม่มีสัญญาหนึ่งปีอีกต่อไป”

“หืม?” ฉันตามไม่ทัน

“กล่าวคือ คุณเป็นอิสระแล้ว และจะต่ออายุการแต่งงานต่อไปตามพฤติกรรมของคุณ”

“ทะ…ทำไมล่ะ?” ฉันเลียปาก

“เพราะว่า” เขายื่นมือมาจับหน้าฉัน “งานแต่งงานของผม ผมเป็นคนตัดสินเอง”

“แล้วคุณไม่คิดจะถามความเห็นฉันหน่อยเหรอ?”

“ก็ได้” เขาลูบนิ้วมือโล่งๆ ของฉัน “คุณเซียวเซิงครับ ผมมีสองตัวเลือกให้คุณเลือก คุณยินดีที่จะใช้ชีวิตกับผู้ชายตรงหน้าคุณทั้งชีวิตหรือตลอดไปครับ?”

ฉันไม่รู้ว่าสองตัวเลือกนี้มันต่างกันยังไง แต่น้อยครั้งมากที่จะได้ยินคำว่าตลอดไปจากปากของสีชิงชวน

คำว่าตลอดไปสามารถทำให้ฉันน้ำตาไหลพรากทันทีได้ตลอด เพราะคำว่าตลอดไปมันทั้งยาวนาน ทั้งหรูหราและเหมือนเป็นคำมั่นสัญญา

สมองของเขากระทบกระเทือนหรือไงถึงได้พูดคำแบบนี้กับฉันได้?

แล้วสมองของฉันมีปัญหาเหมือนกันเหรอที่ได้ยินคำนี้แล้วก็ร้องไห้ขี้มูกโป่งเหมือนคนโง่แบบนี้