พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 212

หลังจากนั้นสีชิงชวนก็โทรมาไม่หยุด ป๋ออวี่รับโทรศัพท์อยู่ข้างๆ ฉันยังได้ยินเสียงดุเดือดของสีชิงชวนดังจากโทรศัพท์ราวกับถึงขั้นที่จะฆ่าคนได้ปานนั้น

จากนั้นป๋ออวี่จึงปิดเครื่องไปเสียเลย เขาไปหาเก้าอี้ผ้าใบและผ้าคลุมมาให้ฉันด้วยความใส่ใจ

ฉันนอนฟังเสียงคลื่นทะเลอยู่บนเก้าอี้ผ้าใบ

ป๋ออวี่เองก็นอนอยู่เก้าอี้ผ้าใบอีกตัวหนึ่งข้างๆ ฉัน ฉันแค่หันไปก็เห็นเขาแล้ว

เขาไม่ได้ถามฉันว่าทำไมฉันถึงเศร้าขนาดนี้ เพียงแค่นอนอยู่ข้างๆ เป็นเพื่อนฉันเท่านั้น

“ป๋ออวี่” ฉันใจเย็นลงแล้วถึงจะเอ่ยขึ้น “นายช่วยเล่าเรื่องของสีชิงชวนกับเซียวซือให้ฉันฟังหน่อยได้ไหม?”

ป๋ออวี่หันมามองฉันด้วยสายตาที่ไม่เคยมีมาก่อน มองจนฉันรู้สึกผิด “ถ้านายไม่สะดวกก็ล่ะก็…”

“เซียวเซิง” เขาไม่รอให้ฉันพูดจบ “คุณตกหลุมรักคุณสีเข้าแล้ว?”

ฉันตกใจสะดุ้งจนเกือบจะตกจากเก้าอี้ไป เขารีบยื่นมือเข้ามาพยุงฉัน ฉันถึงได้ไม่ตก

“ไม่” ฉันอธิบายลวกๆ “ที่ฉันอยากรู้เรื่องพวกเขาสองคนก็เพราะตอนนี้ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองอยู่คั้นกลางระหว่างพวกเขา แต่สีชิงชวนก็ไม่ยอมให้ฉันหย่ากับเขา ฉันเองก็ไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่เหมือนกัน”

“เซียวเซิง คุณรู้ไหมว่าอะไรที่ทำให้จิตใจของคนเราขึ้นๆ ลงๆ เหมือนกับรถไฟเหาะ?”

ฉันส่ายศีรษะ

“ความรักไงล่ะ ไม่มีความรู้สึกไหนที่มีพลังวิเศษแบบนี้เหมือนความรัก มันทำให้เราอยากร้องไห้ก็ร้องไห้ อยากหัวเราะก็หัวเราะได้”

“ไม่ใช่แบบนั้น” ฉันรีบโบกมือพลันอธิบาย “ฉันยอมรับว่าตอนนี้ฉันไม่ได้เกลียดสีชิงชวนเท่าเมื่อก่อนแล้ว แต่นายก็รู้นี่ว่าช่วงนี้ฉันไปสร้างปัญหาไว้ใหญ่โตขนาดนั้น ฉันรู้สึกผิดต่อนายกับสีชิงชวนมากเลยนะ…”

ฉันอธิบายมั่วไปหมด ส่วนป๋ออวี่เพียงแค่มองฉันอยู่แบบนั้น

อธิบายหมดแล้ว แม้แต่ตัวเองยังรู้สึกอายเลย

ฉันเงียบแล้วมองเขา ในที่สุดเขาก็พยักหน้าถือว่ายอมรับในสิ่งที่ฉันพูดแล้ว “เรื่องราวความรักระหว่างคุณสีกับคุณเซียวผมรู้หมดทุกอย่างตั้งแต่เริ่มจนจบ”

เขายื่นน้ำอุ่นให้กับฉัน ฉันขอบคุณแล้วพลางจิบน้ำพลางฟังเขาพูด

“พวกเขาเจอกันในงานเลี้ยงสังสรรค์งานหนึ่ง ผ่านไปไม่นานก็คบหาดูใจกัน คุณเซียวน่าจะเป็นแฟนจริงๆ คนแรกคนเดียวของคุณสี พวกเขาไปร้านอาหารอะไร ดูหนังเรื่องอะไรก็ผมเป็นคนตัดสินใจให้”

“ความสัมพันธ์ของพวกเขาดีมากเลยเหรอ?”

ป๋ออวี่ครุ่นคิดอย่างจริงจัง ผ่านไปครู่หนึ่งถึงจะตอบฉัน “คุณสีเป็นคนที่ไม่แสดงความรู้สึกนึกคิดของเขาออกมาภายนอก ผมเลยไม่รู้ว่าความรู้สึกของเขาที่มีต่อคุณเซียวนั้นจริงไหม แต่ก็สามารถดูออกได้ว่าน่าจะมองว่าคุณเซียวเป็นคนรักที่เขาอยากแต่งงานด้วย”

“งั้นที่จู่ๆ เซียวซือก็ถอนงานหมั้นล่ะ เขาเป็นยังไงบ้าง?”

“สีซื่อกรุ๊ปในตอนนั้นมีโปรเจ็คใหญ่โปรเจ็คหนึ่งที่กำลังทำอยู่ คุณสีกับผมคอยยุ่งกับแต่เรื่องนี้ บอกตามตรงผมไม่เห็นว่าคุณสีจะเปลี่ยนไปมากเท่าไหร่ อย่างไรก็ตามความรักของเขาสองคนเป็นความรักแบบครึ่งๆ กลางๆ พวกเขาจะไปเดตกันหนึ่งถึงสองครั้งต่อสัปดาห์ คุณสีจะให้ผมเป็นคนจองร้านอาหารให้ทุกครั้ง”

“ให้นายเป็นคนจอง? แล้วเขาไม่จองเหรอ?”

“จะเป็นไปได้ยังไงครับ?” ป๋ออวี่หัวเราะ “ไม่ว่าคุณสีจะไปกินข้าวกับใคร เขาไม่มีทางสนใจเรื่องยิบย่อยแบบนี้แน่นอน”

จริงเหรอ?

แต่ฉันจำได้ว่าตอนที่ฉันสั่งอาหารเดลี่เวอรี่กับเขาหรืออะไรสักอย่าง เขาคอยชี้นู้นสั่งนี่ตลอดเลยนะ

“จากนั้นล่ะ?”

“จากนั้น?” ป๋ออวี่งุนงง “ยังมีเรื่องอะไรอีก?”

“หลังจากที่เซียวซือหายตัวไป สีชิงชวนก็ไม่เคยเสียใจเลยเหรอ?”

“เซียวเซิง คุณเป็นบ้าอะไรเนี่ย?” ใบหน้าใบนั้นเดือดดาล

ฉันไม่เพียงแต่ตาฝาดเท่านั้น แต่หูยังฝาดอีกด้วย

จนกระทั่งมือเย็นเฉียบคู่หนึ่งจับฉันขึ้นจากเตียง และใบหน้าของสีชิงชวนแทบจะสิงหน้าฉัน ฉันถึงจะรับรู้ได้

เป็นสีชิงชวนจริงๆ ด้วย ฉันไม่ได้ตาฝาดไปแล้วก็ไม่ใช่ผีหลอกด้วย

เขายืนตัวเปียกอยู่ตรงหน้าฉัน และตอนนี้ฉันก็ตกใจกลัวแทบตาย

“สีชิงชวน?” น้ำบนมือของเขาจับจนตัวฉันเปียกไปหมด “คุณ…คุณมาที่นี่ได้ยังไง?”

“ผมต้องถามคุณน่ะสิ คุณเป็นบ้าอะไรเนี่ย อยู่ดีไม่ว่าดีคุณออกจากเกาะทำไม?” เขาเสียงดังมากจนหูฉันแทบหนวก

ฉันมองออกไปข้างนอกแวบหนึ่ง เรายังอยู่บนทะเลแล้วเรือก็ยังแล่นอยู่

สีชิงชวนสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงสูทสีดำเป็นทางการมากก เพียงแต่ว่าเปียกไปหมดทั้งตัวและมีน้ำหยดลงมา

“สี…สีชิงชวน” ฉันรู้สึกว่าขืนฉันอยู่กับเขานานกว่านี้ฉันต้องเป็นบ้าแน่ๆ ฉันเพิ่งจะหายใจได้ทั่วท้องเองนะ “คุณมาที่นี่ได้ยังไง? ไม่ใช่ว่าว่ายน้ำมาหรอกนะ?”

ถึงแม้จะเป็นการประกาศเปิดตัวก็ไม่ต้องลงทุนขนาดนี้หรอกมั้ง?

“ผมกำลังถามคุณอยู่ ทำไมคุณต้องหนีมาด้วย ทำไม! ทำไม?” เขาขึ้นเสียงจนก้องกังวานไปทั่วห้อง สะท้อนไปถึงแก้วหู

“สีชิงชวน” ฉันไม่รู้จะตอบอย่างไร รู้สึกว่าตัวเองต้องถูกเขาบีบคอตายอย่างไรอย่างนั้น ทันใดนั้นเอง เขาก็จามเสียงดังไปหนหนึ่ง จากนั้นก็ปิดปากแล้วล้มลงไปตัวสั่นยิกๆ ไม่หยุด

ฉันมองเขาด้วยความตกใจอยู่ข้างหลังแล้วใช้มือลูบหลังของเขาเบาๆ “สีชิงชวน คุณเป็นอะไรไปน่ะ?”