พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 25

ปกติฉันจะไม่ร้องไห้ง่ายๆ ทว่าหากเริ่มร้องแล้วจะหยุดยาก

ฉันก็เหมือนฝักบัวอาบน้ำที่เสียแล้ว น้ำตาไหลพรั่งพรูไม่หยุด

ต่อมาพี่สาวคนโตลงมาพร้อมกับแม่เลี้ยง พวกเธอร้องไห้เสียงดังลั่น ฉันเลยหยุดเมื่อได้ยินเสียงพวกนี้

การร้องไห้ของพวกเธอออกแนวแสดงละคร พี่สาวคนโตร้องไห้อย่างมีจังหวะมาก

ส่วนแม่เลี้ยงไม่ได้ปล่อยโฮขนาดนั้น ทว่าเธอร้องไห้ไม่กี่เสียงก็เป็นลมล้มพับไป ห้องโถงจึงเกิดความโกลาหล พี่จางกับพี่สวีรีบไปเชิญหมอด้วยความกระวนกระวาย ส่วนสีชิงชวนกับพี่เขยใหญ่ก็ส่งแม่เลี้ยงขึ้นไปชั้นบน

เมื่อเอาฉันไปเทียบกับพวกเธอ การร้องไห้แบบไร้เสียงของฉันมันไม่ถือว่าเป็นอะไรเลย

ฉันร้องไห้จนน้ำตาเหือดแห้ง คุณย่ากุมมือฉันแล้วเอ่ยเสียงที่แหบกว่าเมื่อครู่ “ไม่เจอกันแค่คืนเดียว ทำไมผอมซูบตั้งเยอะเลย? ทำไมเมื่อคืนหนูถึงเฝ้าศพของพ่อหนูล่ะ? หนูไม่ใช่ลูกคนโตสักหน่อย เธอคือลูกคนโตใช่ไหม?”

คุณย่าชี้ไปยังพี่สาวคนโต “ใช่เธอไหม?”

“คุณย่าคะ คุณพ่อเสียชีวิตกะทันหัน พวกเรายอมรับความจริงไม่ได้ค่ะ จึงอยู่เฝ้าไม่ไหว” เซียวหลิงหลิงเอ่ย

“ความหมายของเธอก็คือเสียวเซิงเซิงของพวกเราไม่เสียใจ เลยเฝ้าได้อย่างนั้นหรือ?” แม้คุณย่าจะเมตตาฉันมาก ทว่าปกติท่านก็ดุใช้ได้เลย เซียวหลิงหลิงตกใจตาค้าง “คุณย่าคะ หนูไม่ได้พูดแบบนั้นสักหน่อยนะคะ”

“คืนนี้” คุณย่าตบมือของฉัน “เสี่ยวเซิงเซิงพักผ่อนที่ชั้นบน เสี่ยวชวนอยู่เป็นเพื่อนเสี่ยวเซิงเซิงต่อนะ พรุ่งนี้ก็ทำพิธีฝังศพแล้ว ลูกคนโตกับคนรองต้องเฝ้าศพพ่อตัวเองบ้าง พ่อตัวเองจะได้ไม่มาตำหนิพวกเธอในความฝัน”

เซียวซือยืนหลุบตาอยู่ด้านข้าง หลังจากที่คุณย่าพูดจบ เธอก็พูดเสียงเบาว่า “คุณย่านั่งก่อนนะคะ หนูยังมีธุระที่บริษัทค่ะ อยู่เป็นเพื่อนคุณย่าไม่ได้นะคะ”

เธอหมุนกายแล้วเอ่ยเสียงเบาๆ กับสีชิงชวน “ไปกันเถอะ”

สีชิงชวนยังไม่ทันก้าวท้า คุณย่าก็ใช้ไม้เท้าทิ่มตัวเขา “หลานจะไปไหน?”

“ไปบริษัทครับ”

“พรุ่งนี้จะเผาพ่อตาของหลานแล้ว วันนี้หลานอยู่ที่นี่แหละ ไม่ต้องไปไหนทั้งนั้น ไม่เข้าบริษัทแค่วันเดียว มันคงไม่หายไปไหนหรอก”

คุณย่าเอ่ยอย่างมีชั้นเชิงมาก ขนาดสีชิงชวนก็ยังไร้คำโต้ตอบเลย

และมีเพียงคุณย่าที่เอาเขาอยู่หมัด ฉันนึกถึงเส้นหมี่ที่เขาทำให้ฉันกินเมื่อคืน ถือว่าตอนนี้คุณย่าแก้แค้นให้ฉันแล้ว

ข้อดีของสีชิงชวนคือไม่เถียงคำพูดของคุณย่า เขาจึงนั่งด้านข้างฉัน

เซียวซือไม่ได้ยืนกรานที่จะให้เขาไปส่ง เธอเอ่ยคำอำลาเสียงอ่อนโยน จากนั้นก็เดินออกไป

เธอเป็นคนมีออร่า เป็นสาวฮอตอันดับต้นๆ ในเมืองฮวา เธอโดดเด่นทั้งด้านกิริยามารยาท หน้าตา การศึกษาและความสามารถที่ไม่แพ้ใคร

คุณย่านั่งสักพักก็กลับไป เพราะท่านมีอาการปวดเอว ดังนั้นหากกลับไปถึงที่บ้านตระกูลสีแล้ว คุณหมอจะเข้าไปรักษาท่านถึงที่บ้าน

คุณแม่สีมองฉันแล้วตบไหล่ฉันกะทันหัน ก่อนจะพูดเสียงเบากับฉันว่า “เซียวเซิง ทำใจด้วยนะ”

หลังจากโต้แย้งเรื่องพวกท่านเป็นระยะเวลายาวนาน คุณแม่ก็หายตัวไปช่วงหนึ่ง แต่พวกท่านก็เจอกันอีกครั้งภายหลัง ซึ่งตอนนั้นคุณพ่อถูกทางบ้านบังคับให้แต่งงานกับแม่เลี้ยงแล้ว

เรื่องราวต่อจากนั้นก็จะเป็นเหมือนคู่ทั่วไป คุณพ่อเลี้ยงฉันกับคุณแม่ด้านนอก แต่เวลาส่วนใหญ่ของคุณพ่อก็จะอยู่กับพวกเราสองแม่ลูก หลังจากที่คุณแม่เสียชีวิตกะทันหัน คุณพ่อก็พาฉันกลับไปที่บ้าน

เฉียวอี้พูดเป็นประจำว่านิสัยที่แตกต่างกันจะมีวิถีชีวิตที่ต่างกันออกไป ถ้าเกิดคุณแม่ของฉันเข้มแข็งเหมือนคุณแม่ของเธอ คุณแม่ของฉันคงไม่ตกอยู่ในสภาพเช่นนั้น

เรื่องชะตาชีวิตนั้นเป็นเรื่องที่พูดยาก ทว่าหากก้าวผิดไปหนึ่งก้าว ทางเดินด้านหน้าก็จะแตกต่างกันอย่างลิบลับ

วันนี้มีคนมาไหว้ศพพ่อฉันกันอย่างคับคั่ง มีทั้งผู้บริหารระดับสูงและพนักงานทั่วไป และคู่ร่วมการค้าคนอื่นๆ ตลอดจนเพื่อนพ้องของคุณพ่อ

ฉันรู้สึกมึนๆ ทั้งวัน เพราะเมื่อคืนไม่ได้นอน สมองจึงเบลอ และมองเห็นใบหน้าคนอื่นไม่ค่อยชัดด้วย เฉียวอี้บอกให้ฉันขึ้นไปนอนชั้นบน “พรุ่งนี้ก็จะทำพิธีฝังศพคุณอาแล้ว หากเธอไม่พักผ่อนดีๆ พรุ่งนี้เป็นลมขึ้นมา คุณอาที่อยู่บนสวรรค์จะเป็นห่วงเธอเอานะ”

เฉียวอี้พูดมีเหตุผล ถึงฉันจะไม่ง่วงนอน แต่ก็ควรขึ้นไปนอนได้แล้ว

ตอนที่ฉันเดินผ่านห้องนอนของแม่เลี้ยง เพราะประตูเปิดง้างไว้ ฉันจึงได้ยินเสียงแม่เลี้ยงพูดว่า “เซียวซือ แม่ว่าชิงชวนยังมีใจกับลูกอยู่นะ ตอนนั้นลูกหัวแข็งขนาดนั้น แต่เขาก็ไม่ได้เกลียดลูกเลย พวกหนูยังมีโอกาสอยู่ด้วยกันนะ แล้วอีกอย่าง พ่อของหนูจากไปกะทันหันแบบนี้ พวกเราบริหารบริษัทไม่ไหวหรอก ถ้ามีชิงชวนช่วยพวกเรา มันจะง่ายขึ้นเยอะเลยนะ”

ฉันไม่มีเจตนาแอบฟัง ทว่าเมื่อได้ยินคำว่าสีชิงชวน ฉันก็อดชะลอฝีเท้าไม่ได้

“แม่อย่าเอาการแต่งงานของหนูมาเป็นเครื่องมือกอบโกยผลประโยชน์สิคะ แล้วตอนนี้ชิงชวนก็แต่งงานกับเซียวเซิงแล้วนะคะ”

“ชิงชวนไม่ชอบเธอ รอผลตรวจดีเอ็นเอออกมาเมื่อไหร่ ถ้ารู้ว่าเธอเป็นลูกพันธ์ทาง ตระกูลสีจะยังคงยอมรับเธออยู่ไหม?”