พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 292

เพราะแบบนี้ ห้องทำงานใหญ่ที่สีชิงชวนช่วยฉันแย่งไปเมื่อคราวก่อนก็ได้ถูกส่งมอบโดยที่ใช้เวลาไม่ถึงเดือน

แต่ว่าครั้งนี้ฉันให้ด้วยความเต็มใจ

ถึงพี่เซียวซือจะไม่ให้ตำแหน่งฉัน แต่เธอก็แลกห้องทำงานกับฉัน

ฉันย้ายของไปที่ห้องทำงานของเซียวซือ หลังจากที่ฉันนั่งลง ฉันถึงรู้สึกเหมือนว่าที่นี่เป็นที่เดียวที่เป็นของฉันอย่างแท้จริง ไปๆมาๆฉันก็กลับมาที่นี่อีกจนได้

หลังจากส่งมอบงานเสร็จ ฉันก็กำชับเธอเป็นพิเศษ โดยบอกเธอว่าหร่วนหลิงเป็นเลขาฯที่ยอดเยี่ยม หวังว่าเธอจะรักษาหร่วนหลิงไว้ได้

พี่เซียวซือไม่ได้บอกว่าเห็นด้วยหรือไม่ พูดแต่เพียงว่า “ฉันต้องลองใช้งานดูก่อนว่าเธอเป็นเลขาที่ดีหรือเปล่า ไม่ต้องห่วง ฉันจะไม่ปล่อยเธอไปเพราะเธอเคยเป็นเลขาของคุณหรอก แต่ถ้าเธอไม่เป็นมืออาชีพ ฉันก็จะไม่ใช้เธอเพียงเพราะคุณคุยกับฉันไม่กี่ประโยคหรอกนะ”

ฉันคิดไว้จริงๆ ว่าพี่เซียวซือมีคุณสมบัติของท่านประธาน

ฉันยื่นมือออกไปหาเธอ “พี่ต้องทำได้ดีมากแน่”

เธอก็ยื่นมือออกมาจับมือของฉัน “หวังว่าจะไมีเสียใจทีหลังนะ”

“ฉันจะไม่เสียใจทีหลังหรอก นี่เป็นเรื่องที่ฉันตัดสินใจเอง”

เธอยิ้มให้ฉัน พิธีส่งมอบก็เสร็จสมบูรณ์ได้ง่ายกว่าที่ฉันคิดซะอีก

เมื่อฉันออกจากที่ทำงานพร้อมกล่องกระดาษแข็งในมือ ตอนนี้กลายเป็นของพี่เซียวซือแล้ว ระหว่างทางบังเอิญเจอกับหร่วนหลิงเข้า ฉันนึกว่าเธอจะไม่สนใจฉันเหมือนเคย แต่หลังจากมองฉันสักพัก เธอก็วิ่งเข้ามาช่วยฉันเอากล่องกระดาษแข็งออกไป

เมื่อก่อนทุกครั้งที่ดูโทรทัศน์และมีคนลาออก จะต้องถือกล่องกระดาษแข็งเดินจากไป ฉันคิดว่าทั้งหมดนี้ง่ายเกินไป ไปไหนมาไหนก็ต้องถือกล่องกระดาษแข็งไปด้วยทุกที่ ถืออย่างอื่นก็ได้นี่

ตอนที่ฉันกำลังเก็บข้าวของ ฉันเพิ่งรู้ว่าการใส่ของกระจุกกระจิกทั้งหมดลงในกล่องกระดาษมันสะดวกจริงๆ

ระหว่างที่ลงไปส่งฉันข้างล่าง หร่วนหลิงไม่ได้พูดอะไรเลยสักคำ ฉันพยายามพูดอะไรบางอย่างกับเธอ แต่ฉันรู้สึกว่าไม่มีภาษาใดจะช่วยได้

เมื่อประตูลิฟต์เปิดออก ฉันก้าวออกมาและได้ยินหร่วนหลิงพูดกับฉันว่า “ท่านประธาน…”

"ทำไมไม่เรียกฉันว่าผู้จัดการเซียว” ฉันยิ้ม “ตอนนี้พี่เซียวซือเป็นประธานแล้ว คุณจำเป็นต้องเรียกใหม่นะ ยังไงเราก็นามสกุลเซียวเหมือนกัน ไม่ค่อยต่างกันเท่าไหร่หรอก"

เธอพึมพำเสียงเบา “มีแต่คุณนั่นแหละที่คิดว่าไม่ต่างกัน”

“มันก็แค่ตำแหน่ง ฉันไม่อยากได้พวกนี้จริงๆ ใครทำดีก็ทำไป”

“คิดจะบอกให้เฉียวอี้รู้เรื่องนี้ตอนไหนคะ?”

“ผ่านไปอีกสักสองวัน ตอนนี้เธอก็อยู่ในสภาพสิ้นหวังเหมือนกัน”

เธอช่วยฉันย้ายกล่องกระดาษแข็งไปที่ห้องทำงานและมองไปรอบๆ "กลับมาอีกแล้ว พวกเขาไม่มีเลขาฯมาให้คุณสินะอยากให้ฉันตามมาด้วยมั้ยคะ”

“ตอนนี้ยังไม่ได้ส่งข้อมูลงานของเธอมาให้ฉันเลย ไม่ต้องหรอก”

“ทำไมคะ?”ปฏิกิริยาของหร่วนหลิงรุนแรงมาก

ฉันพูดทันที "เธอยังมีโปรเจกต์อีกสองสามโปรเจกต์ที่กำลังติดตามอยู่ จะส่งมอบให้ฉันครึ่งทางแบบกะทันหันก็ไม่ได้ เธอก็เลยบอกว่ายังไม่สายเกินไปที่จะส่งมอบให้ฉันหลังจากที่โปรเจกต์จบลงแล้ว”

“ทำไมฉันรู้สึกว่าเธอกำลังกำจัดคุณทีละนิดล่ะ?”

“โอ๊ย อย่าคิดแบบนี้สิ” ฉันตบๆ ไหล่ของเธอ “เธอขี้กังวลเหมือนกับเฉียวอี้เลย แล้วก็นะ พี่เซียวซือไม่ได้แย่อย่างที่คิดหรอก”

“ไม่ใช่ว่าเราคิดเลวร้ายกับเธอ แต่คุณมองคนอื่นดีเกินไป”

หร่วนหลิงไปทำงาน ส่วนฉันนั่งอยู่คนเดียวหน้าคอมพิวเตอร์ อันที่จริง ตอนนี้ฉันไม่มีงานอะไรให้ทำเลย งานของฉันตกเป็นของพี่เซียวซือ งานของพี่เซียวซือก็ยังไม่ได้ส่งมาให้ฉัน ฉันไม่มีอะไรให้ทำเลย ว่างจนตบแมลงวันทั้งบริษัทให้ตายได้

จุดประสงค์เขาชัดเจนมาก นั่นก็คืออยากทำให้ฉันขายหน้า งั้นฉันก็จะทำให้เขาขายหน้า ยังไงก็ไม่เป็นไร

ฉันตกลง เหมือนว่าเขาจะแปลกใจนิดหน่อย

ฉันไม่มีท่าทีปฏิเสธเลยสักนิด ฉันนึกท่าทางของเขาที่ปลายสายออกเลยว่าเป็นยังไง

เย้ยหยัน ดูหมิ่น หรือกลอกตามองบนท้องฟ้า

ตอนที่เขาวางสายก็พูดกับฉันอีกหนึ่งประโยค “คืนนี้แต่งตัวสวยๆ หน่อยล่ะ ถึงจะเป็นคนขี้แพ้ แต่ก็ต้องขี้แพ้แบบดูดีหน่อยนะ

สีชิงชวนกระตือรือร้นที่จะเฉือนฉันด้วยมีดเล่มเล็ก ฉันสงสัยมากว่าที่เขาลีลาไม่ยอมหย่ากับฉัน ก็คงเพราะคิดว่าหลังจากที่ฉันไม่ได้อยู่เคียงข้างเขาแล้ว เขาจะสูญเสียคนให้เยาะเย้ย และชีวิตของเขาก็จะไร้ชีวิตชีวาตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา

เขาอยากให้ฉันแต่งตัวสวย ฉันก็แต่งตัวให้สวยหน่อยละกัน

คราวที่แล้วเขาซื้อเสื้อผ้าให้ฉันเยอะมาก แต่ฉันยังใส่ไม่หมดเลย ฤดูร้อนใกล้จะหมดแล้ว อย่างน้อยฉันก็ต้องใส่ตัวละหนึ่งครั้งละนะ

ยังไงฉันก็ไม่มีอะไรทำอยู่แล้ว ฉันเลยเลิกงานก่อนเวลาเพื่อแต่งตัว อาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้า

ฉันคิดว่าพี่เซียวซือจะต้องใส่สีขาวแน่ๆ ดังนั้นฉันจึงหาสีน้ำตาลอ่อนซึ่งดูมิดชิดและดูดีสำหรับฉัน

แม่คลอดฉันออกมาให้มีผิวที่ดี แต่งตัวสักหน่อยก็เหมือนคนแล้ว

สีชิงชวนไม่ได้กลับมาเปลี่ยนเสื้อผ้า ห้องทำงานของเขามีชุดหลายแบบ เขาน่าจะเปลี่ยนในห้องทำงาน

พูดตามตรง เขาจัดงานเลี้ยงฉลองให้พี่เซียวซือทำให้ฉันรู้สึกไม่ค่อยสบายใจเลย

ตอนที่ฉันมอบตำแหน่งประธานให้เซียวซื่อ ฉันไม่ได้รู้สึกไม่สบายใจ ตอนนี้ฉันรู้สึกอยู่นิดหน่อยแล้วจริงๆ