พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 294

ฉันถึงกับพูดไม่ออกจึงวางตะเกียบแล้วเงยหน้าขึ้น แล้วก็เห็นสีชิงชวนที่อยู่บนเวที เขาที่กำลังมองและโบกมือมาที่ฉัน

อยู่ดี ๆ จะมาชี้ฉันทำไม? แล้วทำไมฉันต้องขึ้นไปบนเวทีด้วย?

ฉันมองอย่างตกตะลึงไปที่เขา เขายังคงพูดด้วยคำที่ฮึกเหิมทั้งที่ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับฉันสักหน่อย?

ฉันมองขึ้นไปเพื่อเผชิญหน้ากับเขา แต่ไม่คิดที่จะขึ้นไปบนเวที

สีชิงชวนก็ยังคงใช้นิ้วชี้มาที่จมูกของฉัน แม้ว่าจะอยู่ห่างกันแต่ฉันคิดว่าปลายนิ้วมือของเขากำลังชี้มาที่จมูกของฉัน

“คุณผู้หญิงที่ใส่ชุดสีน้ำตาลอ่อนที่นั่งอยู่โต๊ะเบอร์ 6 รบกวนขึ้นมาบนนี้ด้วยครับ”

จำเป็นต้องมาพรรณนาพูดชื่อ พูดถึงชุดที่ฉันใส่ชัดเจนขนาดนั้นเลยหรือไง?

แล้วคำว่าคุณผู้หญิงนั่นอีก พูดอย่างกับฉันเป็นคนแก่ไปได้

คนทั้งโต๊ะกำลังมองมาที่ฉัน รวมถึงคนที่อยู่โต๊ะอื่นเองก็ยังหันมามองด้วย

ฉันนั่งต่อไปไม่ไหวแล้ว จำใจต้องลุกออกจากที่นั่งและค่อย ๆ เดินไปที่เวที

ฉันไม่รู้ว่าสีชิงชวนจะเรียกฉันมาทำไม แต่แน่นอนว่ามันต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่

ฉันเดินขึ้นไปยืนข้างเขาบนเวที ก่อนจะถามเขาด้วยเสียงที่เบามาก “เรียกฉันขึ้นมาทำไม?”

เขาแสดงท่าทางเย่อหยิ่ง ไม่แม้แต่ปรายตามามองที่ฉัน และใช้ไมโครโฟนพูดต่อไป “พวกเรามาสอบถามอดีตประธานเซียวกรุ๊ป ที่ประธานเซียวหยวนตั้งใจมอบตำแหน่งประธานให้กับเธอ แต่ดำรงตำแหน่งไปได้ไม่กี่เดือนก็เกินกำลังของเธอ เลยส่งต่ออุดมการณ์ให้กับประธานเซียวซือ”

ฉันเข้าใจใจความสำคัญที่เขาต้องการสื่ออย่างรวดเร็ว ในระยะเวลาไม่กี่เดือนถึงแม้จะอยากช่วยแต่มันก็เกินความสามารถของฉัน

เห็นได้ชัดว่ามันเป็นสิ่งที่เขาเสนอมา

เดิมทีฉันเองก็พยายามที่จะยืนหยัดต่อไป ไม่แน่ในอนาคตก็อาจจะเก่งขึ้นก็ได้

ตกลงสีชิงชวนหมายความว่าอะไรกันแน่ เขาต้องการให้ฉันอับอายต่อหน้าทุกคนงั้นเหรอ?

ฉันคิดไม่ถึงว่าเขาจะทำให้ฉันอับอายต่อหน้าคนมากมายแบบนี้ ฉันนึกว่าเขาเพียงต้องการแค่ฉลองให้กับเซียวซือ เขามันคนน่ารังเกียจฉันเองก็เข้าใจได้ แต่คิดไม่ถึงว่าเขาจะเป็นคนชั่วร้ายและก้าวร้าวขนาดนี้ด้วย

ผู้คนด้านล่างเวทีต่างตกตะลึง และมองมาที่ฉัน รวมไปถึงหร่วนหลิงที่มองมาด้วยดวงตาเบิกกว้างอยู่ด้านล่างเวที สายตาของเธอเต็มไปด้วยความโมโหพร้อมที่จะระเบิดออกมา

จริง ๆ แล้วตัวฉันเองก็รู้สึกโมโหเหมือนกัน มือของฉันจับเข้ากับขาตั้งไมโครโฟน มือฉันไปหมดจนแม้กระทั่งขาตั้งไมโครโฟนทั้งหมดเองก็สั่นและแกว่งไปมา

ในตอนนี้ฉันมีหลากหลายความคิดที่ผสมปนเปกันอยู่ในสมอง

ความคิดแรกฉันอยากกระโดดขึ้นไป และใช้แขนของฉันต่อยไปที่สีชิงชวนแรง ๆ ความคิดที่สองถ้าหากฉันเป็นถู่สิงซุน ก็จะสามารถลอยหนีไปจากพื้นดินและแอบชิ่งหนีไปจากสายตาที่จ้องมองอย่างละโมบของคนพวกนี้ได้

แต่ว่าทั้งสองความคิดนี้ฉันทำมันไม่ได้

ฉันจับไมค์แต่กลับไม่มีเสียงอะไรออกมา ในขณะที่สีชิงชวนยังยืนตบไหล่ฉันอยู่ข้าง ๆ

"คุณต้องใช้เวลาเตรียมตัวแค่ไหน?"

“คุณต้องการให้ฉันพูดอะไรกันแน่?” ฉันกัดฟันแล้วพูดเสียงเบา

“พูดต่อหน้าทุกคน พูดอะไรที่มาจากใจจริง คุณอยากพูดอะไรก็ได้” รอยยิ้มของเขาช่างสงบและเหมาะเจาะเหลือเกิน เขาตบไปที่ไหล่ของฉันและเดินลงจากเวทีไป

ฉันจับขาตั้งไมค์แล้วอ้าปากค้าง

ฉันจะพูดอะไรได้? ฉันจะบอกว่าเพราะฉันเป็นคนขี้ขลาด ความสามารถเองก็ไม่มีเท่าคนอื่น ทุกคนในบริษัทเองก็ไม่ไว้ใจฉันเพราะงั้น เมื่อฉันไม่สามารถทนความกดดันได้ก็เลยส่งตำแหน่งประธานให้กับเซียวซืองั้นเหรอ?

และก็ ถ้าหากไม่มีการถือหางจากสีชิงชวน เดิมทีก็คงไม่มีใครที่จะแสดงความเคารพต่อฉันเลย

ฉันหนีมาถึงห้องน้ำแล้วเข้าไปเพื่อทำให้ให้จิตใจสงบ จากนั้นก็เข้ามาหลบอยู่ในฉากกั้นห้องน้ำและนั่งลงบนชักโครกเพื่อสงบสติอารมณ์ของตัวเอง

เรื่องซุบซิบมักได้ยินในห้องน้ำเสมอ และแน่นอนก่อนที่ฉันจะได้นั่งสงบสติอารมณ์ของตัวเองก็ได้ยินเสียงใครบางคนกำลังพูดชื่อของฉันที่ด้านนอก

“ฉันล่ะไม่เข้าเซียวซือคนนั้นจริง ๆ ทำให้ตัวเองเป็นแบบนี้ได้ยังไงกัน ถ้าพูดตามจริงเธอก็มาจากพื้นเพที่ดี สามีของเธอก็คือสีชิงชวน ถึงจะรู้กันอยู่ว่าเธอไม่ใช่ลูกสาวแท้ ๆ ของเซียวหยวน แต่ก็ยังให้หุ้นกับเธอเยอะขนาดนั้นและไหนจะยกตำแหน่งประธานบริษัทกับเธออีก แต่ทำไมทำได้ไม่กี่วันก็เปลี่ยนคนแล้ว? แล้วยังสละตำแหน่งให้เซียวซือด้วยตัวเองอีก?”

“สละตำแหน่งด้วยตัวเองเป็นเรื่องตลกทั้งนั้น เธอไม่รู้สินะ ว่าเมื่อไม่นานมานี้ผู้คนในบริษัทลงนามเพื่อเสนออย่างเป็นทางการให้เธอพ้นจากตำแหน่ง เธอรู้ว่าตัวเองไม่สามารถจะนั่งในตำแหน่งนั้นได้ในอีกสองสามวัน เพราะงั้นเธอเลยมอบตำแหน่งเพื่อรักษาศักดิ์ศรีตัวเอง”

“ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง แต่ว่าสีชิงชวนเกลียดเธอขนาดนั้น อีกทั้งยังจัดงานเฉลิมฉลองให้กับแฟนเก่าของตัวเองอย่างโจ่งแจ้งดูถูกภรรยาคนปัจจุบันของเขาสุด ๆ”

“ใช่เลย เซียวเซิงเองหน้าตาก็ไม่ได้ขี้เหร่ พูดว่าสวยก็คงไม่เกินไปใช่ไหม? อยู่ร่วมกับสีชิงชวนยังไงให้เขาเกลียดเธอได้มากขนาดนี้กัน?”

“สีชิงชวนเป็นเกย์ไง เพราะงั้นทำไมเขาต้องชอบเธอด้วย?”

“เซียวเซิงไม่ใช่ว่าเพิ่งชี้แจงเพื่อล้างมลทินไปแล้วไม่ใช่เหรอ?”

“ไม่ก็อาจจะเพราะถูกสีชิงชวนบังคับ หรือไม่ก็อาจจะเพราะเซียวเซิงหุนหันพลันแล่นเอง เธอเชื่อเรื่องนั้นหรือไง ?”

“งั้นทำไมเขาถึงทำดีกับเซียวซือขนาดนั้นกันล่ะ?”

“ไม่ว่าเขาจะเป็นเกย์ไหม พูดชัด ๆ เลยนะเซียวเซิงภรรยาคนนี้น่ะ ในใจของเขาไม่แตกต่างอะไรจากคนที่แค่ผ่านไปมาหรอก”

เดิมทีฉันคิดจะนั่งบนฝาชักโครกเพื่อจัดการอารมณ์ แต่เมื่อได้วิเคราะห์ความสมเหตุสมผลจากสิ่งที่ได้ยินด้านนอก ใจฉันก็รู้สึกพะว้าพะวัง ราวกับว่าในโถชักโครกมีมือหนึ่งยื่นออกมาหยิกที่ก้นฉันตลอด

เจ็บปวดมาก อับอายมาก รู้สึกเสียหน้ามาก ๆ แต่ฉันกลับจนปัญญา และคิดอะไรไม่ออก