พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 296

ทุก ๆ นาทีที่สีชิงชวนคอยเตือนว่าฉันนั้นเป็นคนขี้แพ้

ต่ำก็ต่ำสิ

ฉันพยายามแกล้งทำเป็นไม่แคร์ แล้วกัดริมฝีปาก “คุณไม่ต้องไปทักทายแขกหรือไง? ตั้งใจวิ่งมาหักหน้าฉันงั้นสิ?”

“ไม่ใช่ ผมแค่จะเตือนว่าคุณควรทำตัวให้ชินได้แล้ว เพราะจากวันนี้และต่อจากนี้ไป คุณจะต้องยอมรับการดูถูกและการเยาะเย้ยจากทุกคน นั่นก็นี่เป็นสิ่งที่คุณเลือกที่จำ ต่อจากนี้ไปคุณก็จะต้องยอมรับมันให้ได้”

ถ้าพูดว่าไม่โกรธเลยก็คงเป็นเรื่องโกหก ถ้าพูดว่าไม่เสียใจเลยก็คงเป็นเรื่องโกหกเหมือนกัน

เห็นได้ชัดว่าสีชิงชวนเป็นคนแนะนำให้ฉันทำแบบนี้เอง

ในขณะที่ฉันคิดว่าเขาอาจจะรู้สึกชอบฉันสักนิด

เพราะเขาสนใจทุกย่างก้าวของฉัน เป็นห่วงเป็นใยฉัน และยังดูแลฉันเสมอ

แต่ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ ๆ เขาก็มาโจมตีฉันแบบนี้ ขุดหลุมให้ฉันและปล่อยให้ฉันกระโดดเข้าไปต่อจากนั้นก็กลบดินฝังฉันเอาไว้

สีชิงชวน คนคนนี้ไม่เพียงแต่ทำให้ฉันคาดเดาเขาไม่ได้ ฉันคิดว่า ถ้าหากฉันยังอยู่กับเขาต่อไป ไม่ช้าก็เร็ว สักวันหนึ่งเขาก็อาจทำให้ใจฉันแตกสลายอีกแน่

เดิมทีฉันไม่อยากคุยเรื่องราวยุ่ง ๆ ของพวกเรากับเขาในวันนี้ แต่อยู่ ๆ ฉันก็มีคำถามที่อยากจะถามกับเขา

ฉันแหงนหน้ามองใบหน้าอันงดงามที่ผู้หญิงหลาย ๆ คนต่างใฝ่ฝัน แม้ฉันจะรู้ว่าตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาในการแสดงความรักอันลึกซึ้ง และคำถามนี้ก็ฝังอยู่ในใจฉันมาเนิ่นนานแล้ว

“สีชิงชวน ฉันถามคุณหน่อย”

เขาไม่ได้พูดว่าเขาจะตั้งใจฟังฉัน แต่การที่เขายืนนิ่ง นั่นแสดงถึงว่าเขากำลังฟังอยู่

“คุณเคย หลงใหลในร่างกายฉันบ้างไหม?”

คำถามนี้มันโง่มาก ๆ ฉันรู้ดี

แต่ฉันอยากถาม

เขามองมาที่ฉันด้วยสีหน้าที่ไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ ออกมา ทันใดนั้นเขาก็เลิกคิ้วขึ้น “ผมทำอะไรให้คุณเข้าใจผิดงั้นเหรอ?”

"คุณคิดยังไงล่ะ" ฉันถามเขากลับ

“เพราะผมนอนกับคุณเหรอ” เขาหัวเราะเบาๆ

พูดจริง ๆ ฉันเคยรู้สึกเหมือนมีดอกไม้บานในใจฉันเพราะรอยยิ้มที่สีชิงชวนมอบให้กับฉัน กลีบดอกที่ค่อย ๆ บานออก เบ่งบานสะพรั่ง

แต่ในตอนนี้ก็เพราะรอยยิ้มแบบนี้ของเขา ที่ทำให้ฉันรู้สึกถึงแรงกระตุ้นที่อยากจะตายไปซะ

ฉันรู้สึกหงุดหงิดใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน และยังมีความรู้สึกอับอายอีกด้วยจากการที่ถูกสีชิงชวนเหยียดหยาม

คำบางคำที่ฝังแน่นอยู่ในใจฉันเนิ่นนาน อาจจะถึงเวลาที่มาถึงปากขวดแล้ว และจำต้องพูดมันออกมา

ฉันไม่สนด้วยว่าจะมีคนผ่านมาผ่านไปที่นี่หรือเปล่า หรือว่าจะมีใครมองฉันอยู่หรือเปล่า

"คุณหมายความว่าคุณนอนกับฉันเพียงเพราะฉันเป็นผู้หญิง แล้วไม่ว่าเธอจะเป็นใคร คุณก็จะนอนด้วยงั้นเหรอ ?"

"ถ้าเป็นอย่างนั้นล่ะ?"

“แล้วที่ฉันคิดว่าคุณอ่อนโยนกับฉัน ก็คือฉันคิดผิดสินะ ? อันที่จริงคุณไม่เคยชอบฉันเลยใช่ไหม”

“ผมแสดงออกแบบนั้นเหรอ ?” เขายังคงยิ้ม

ฉันกล้าพูดเลยว่าทั้งชีวิตฉันไม่เคยรู้สึกอึดอัดแบบนี้มาก่อน

ใช่ ฉันโกรธ ฉันโมโห ฉันละอายใจ

มือของฉันกำหมัดแน่น ถ้ากำปั้นของฉันใหญ่เท่าหม้อตุ๋นของโจว ซิงฉือในหนังกังฟู ฉันจะเหวี่ยงหมัดออกไปแน่นอน

น่าเสียดายที่ฉันไม่อาจเอาชนะเขาได้ ฉันมันสู้เขาไม่ได้

อย่างที่เขาพูด ฉันมันเป็นคนขี้แพ้มาตั้งแต่แรก

“ฉันคิดว่าฉันไม่ได้ทำอะไรให้คุณขุ่นเคือง” เสียงของฉันเบามาก จนเกือบจะกลายเป็นพูดกับตัวเอง “ถ้าคุณเกลียดฉันจริง ๆคุณควรหย่ากับฉันตั้งแต่แรก ไม่จำเป็นต้องทำให้ฉันอับอายด้วยการอยู่ใกล้ชิดกันแบบนี้”

“ผมเองก็ไม่รู้ว่าทำไม” เขบจับไหล่ฉันไว้ และเพราะด้วยความที่เขาตัวสูง ดังนั้นเขาเลยต้องก้มลงมาสบตากับฉัน “บางทีคุณอาจจะมีเสน่ห์ที่ทำให้คนคิดว่าการกลั่นแกล้งคุณเป็นเรื่องที่สนุก”

ร่างของฉันสั่นระริกอยู่ในรูม่านตาของเขา

นี่คือเสน่ห์ ?

เอาเถอะ เขาบอกว่าใช่ก็คือใช่

“คุณคิดว่าผมรังแกคุณ แต่ถึงผมไม่ใช่คนที่รังแกคุณ คนอื่นก็รังแกคุณอยู่ดี ดูสามีภรรยาอย่างพวกเราสิ ทำไมคุณไม่ใช้ประโยชน์จากเรื่องพวกนี้มาเอาเปรียบผมก่อนล่ะ”

"เอาล่ะ" ฉันดิ้นอยู่พักหนึ่ง อันที่จริงเขาไม่ได้ใช้กำลังมากนัก แต่ฉันก็ไม่ได้หนีออกไป "คุณชนะแล้วล่ะ ฉันแพ้แล้ว"

“เจ็บเหรอ ?" เขามองตาฉันอย่างตั้งใจ ในดวงตาของเขามีลูกไฟที่ยิงออกมา แล้วห่อหุ้มฉันไว้ ทำให้ฉันร้อนจนแทบหนีไปไม่ได้ “เพราะแบบนี้คุณเลยรู้สึกเจ็บปวดมาก ๆ จากการโจมตีจากคนที่อยู่ใกล้ตัวคุณ การโจมตีของผมนั้นเบาที่สุด เซียวเซิง ผมแนะนำให้คุณละทิ้งทุกสิ่งในมือของคุณแต่เนิ่น ๆ เพราะคุณไม่มีความสามารถที่จะรักษามันไว้ได้ ในเมื่อคุณไม่สามารถรักษามันได้ คุณก็ควรปล่อยวางตั้งแต่แรก และมันจะช่วยให้คุณไม่ต้องเจ็บปวดจากการดิ้นรนอย่างหนักเหมือนตอนนี้"

“คุณปฏิเสธที่จะหย่ากับฉัน เป็นเพราะหุ้น 30% ในมือฉันเหรอ” ฉันหลบสายตาของเขา ในตอนนี้เสียงของฉันเหมือนกับเสียงของยุง

"คุณยินดีขายหุ้น 30% ให้ผมไหม มันสามารถทำให้คุณได้ใช้ชีวิตอย่างหมดกังวลไปได้หลายชาติ"

“ฉันมีชาตินี้ชาติเดียว แล้วจะเอาเงินที่อยู่ได้หลายชาติไปทำไม ฉันไม่ให้คุณหรอก” ฉันพยายามดิ้นให้หลุด ทันใดนั้นฉันก็ได้ยินเสียงของเซียวซือ ตัวของเธอนั้นยืนห่างไปจากเราค่อนข้างมาก “ชิงชวน ประธานเหอมาแล้ว คุณอยากไปดูสักหน่อยไหม”