พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 304

สีชิงชวนมาเร็วกว่าที่ฉันและสีจิ่นยวนคิดไว้เสียอีก ประมาณหลังจากยี่สิบนาทีหลังจากนั้นก็ได้ยินเสียงของสีชิงชวนคุยกับตำรวจ

“คุณสี พวกเขาอยู่ข้างใน”

ฉันและสีจิ่นยวนไม่กล้าแม้แต่เงยหน้าขึ้น สองสามวันมานี้ไม่เห็นสีชิงชวน คิดไม่ถึงว่าจะต้องเจอกันในสถานการณ์แบบนี้

ฉันถดถอยลงจนถึงขีดสุดจริงๆ

ฉันไม่รู้ว่าสีชิงชวนกำลังมองพวกเราอยู่หรือเปล่า ถึงอย่างไรหัวของฉันก็แทบจะก้มติดพื้นอยู่แล้ว

ในที่สุดสีชิงชวนพูดคุยกับตำรวจจราจรเสร็จ ฉันก็ได้ยินฝีเท้าของพวกเขาเดินเข้ามาข้างใน

เหงื่อที่จมูกของฉันหลั่งออกมาด้วยความเครียด

“สีจิ่นยวน” ฉันได้ยินสีชิงชวนที่กำลังเรียกชื่อของสีจิ่นยวนอยู่ เขาเงยหน้าขึ้นมาทันที รู้ทันทีว่าเขากลัวสีชิงชวนเป็นอย่างมาก

“พี่” สีจิ่นยวนได้ยินเสียงไม่ชัด

ฉันไม่รู้ว่าโดยปกติแล้วสีชิงชวนเข้มงวดกับสีจิ่นยวนเป็นพิเศษไหม เขาจะจัดการกับเรื่องที่เกิดขึ้นอย่างไร?

ถ้าเกิดโมโหขึ้นมาล่ะก็ อาจจะมีลงไม้ลงมือก็ได้

ฉันรีบเงยหน้าขึ้นมาทันที แต่ไม่กล้าสบตากับสีชิงชวน

เขาไม่ได้มองฉัน เพียงแค่พูดกับสีจิ่นยวน “มหาวิทยาลัยของนายไม่สอนกฎหมายและข้อบังคับพื้นฐานกันเหรอ ? นายไม่รู้เหรอว่าไม่สามารถขับรถได้ถ้าไม่มีใบขับขี่ ?”

“ผมรู้” “พี่ ผมผิดไปแล้ว”

เจ้าเด็กนี่ค่อนข้างกระตือรือร้นที่จะยอมรับความผิดพลาดของเขา ผู้ที่เข้าใจสถานการณ์คือคนฉลาด และเขากลัวว่าจะถูกสีชิงชวนทุบตี

“ไม่มีใบขับขี่ก็คือไม่มีความชำนาญ นายขับคนเดียวไม่ว่า แต่นี่นายยังกล้าขับไปรับคนอื่นอีก”

ฉันคงเป็นคนอื่นสายตาเขาสินะ

“ถ้ามันเกิดอะไรขึ้นมาล่ะ? นายจะรับผิดชอบผลที่ตามมาได้ไหม?” เขาต่อว่า ฉันรู้สึกว่าเขาด่าสีจิ่นยวนเสร็จ หลังๆเขาน่าจะด่าฉัน เพราะฉันเป็นพี่สะใภ้ของเขาซึ่งแก่กว่าเขา ดังนั้นฉันจึงมีหน้าที่ดูแลเขา

แต่คาดไม่ถึง สีชิงชวนไม่ได้ต่อว่าฉันเลย หลังจากที่ว่าเสร็จ สีจิ่นยวนหันตัวเดินออกไป

ฉันคิดว่าเขาไม่น่าจะใจดีขนาดนั้น อาจจะถึงจุดที่เขาขี้เกียจต่อว่าฉันต่อ

จริงๆแล้วในใจของฉัน ฉันยอมให้เขาด่าฉันต่อสักพักดีกว่า ดีกว่าเฉยเมยเหมือนตอนนี้

ฉันมันแย่มากเลยเหรอ? ฉันถามกับตัวเอง

สีจิ่นยวนดึงมุมผ้าของฉันอย่างเงียบๆ “เซียวเซิง พี่ชายฉันเดินออกไปแล้วหรือ”

“หืม” ฉันไม่ทันได้สนใจ

“เขาไม่ว่าคุณ เกินความคาดหมายจริงๆ”

ฉันยิ้มแหยะๆให้เขา

“ไม่ต้องเครียดหรอก ฉันยังไม่บรรลุนิติภาวะ เธอแค่นั่งข้างคนขับไม่ได้ขับเองซะหน่อย พี่ชายของฉันไม่ยอมให้เราเข้าคุกหรอก”

ตอนนี้ฉันกลัวติดคุก และก็ยังเสียใจที่โดนสีชิงชวนเมินอีก

ฉันก็ไม่รู้ว่าทำไมต้องเสียใจ ฉันพบว่าฉันสนใจท่าทีของเขาที่มีต่อฉันจริงๆ

ผ่านไปสักพัก สีชิงชวนเข้ามาอีกครั้งหนึ่ง ยกมือขึ้นเรียกสีจิ่นยวนโดยไม่หันมามองฉัน พูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆว่า "ไปกันเถอะ!"

หมายความว่าอย่างไร ? เขาเคลียร์เรียบร้อยแล้วเหรอ?

มือของเฉียวอี้อุ่นและดูมีแรง ฉันก็รู้สึกมีเรี่ยวแรงขึ้นมา

ฉันหันกลับไปมองสีชิงชวนอย่างไม่รู้ตัว เธอเดินไปที่ลานจอดรถกับสีจิ่นยวนแล้ว

สีจิ่นยวนหันกลับมาหาฉันและทำมือเป็นรูปโทรศัพท์ และทำสัญลักษณ์เลขสิบสอง

ฉันรู้ทันทีว่าเขารอให้ฉันโทรหาเขาก่อนเที่ยงคืน เกี่ยวกับการออกไปเรียนพร้อมกันกับเขา

“ไม่ต้องมองแล้ว” เฉียวอี้ลากมือฉันและยัดฉันเข้าไปในรถของเธอ และบอกให้คนขับขับรถไป

ขณะที่คนขับรถสตาร์ทรถ รถของสีชิงชวนก็ขับนำหน้าพวกเราไปแล้ว

วันนี้ตอนเย็นสีชิงชวนขับรถเอง ฉันเห็นเขาที่กำลังนั่งขับรถอย่างตั้งใจไม่แม้เหล่ตามามอง

ตั้งแต่ต้นจนจบเขาไม่ได้คุยกับฉันสักคำ เดิมทีฉันคิดว่าเขาต้องต่อว่าฉันบ้าง พูดเยาะเย้ยฉันบ้าง แต่คราวนี้ไม่แม้แต่จะพูด ไม่แม้แต่จะสบตาฉันด้วยซ้ำ

ลมข้างนอกวันนี้ร้อนและชื้นมาก และแอร์ในรถก็เย็นมาก ช่องลมใต้เบาะพัดมาที่น่องของฉันและรู้สึกว่าน่องของฉันแทบจะเป็นตะคริว

ฉันห่อตัวจนกลมด้วยความหนาว เฉียวอี้ถอดเสื้อตัวนอกมาคลุมขาให้ฉันทันที “หนาวเหรอเซียวเซิง?”

ฉันพยักหน้าเล็กน้อย ชุดข้างในเธอสวมใส่เชิ้ตแขนยาว “วันนี้อุณหภูมิสามสิบองศา เธอใส่แบบนี้ไม่ร้อนเหรอ?”

“ทำไงได้ล่ะ วันนี้ต้องไปออกงานเลี้ยงมื้อค่ำที่เป็นทางการมาก ผู้หญิงทุกคนล้วนแต่ใส่ชุดราตรี ฉันก็ไม่ค่อยชินกับการใส่แบบนี้ ก็เลยสวมสูทแทน”

เธอปลดกระดุมที่แน่นและถอนหายใจยาวอย่างรู้สึกโล่ง "ฉันหายใจได้สะดวกสักที ฉันเกือบตายละ”

“เฉียวอี้” ฉันมองเธออย่างเศร้าใจ “เธอยุ่งขนาดนี้ ฉันยังมาทำให้เธอลำบากอีก”

“บ้า” เธอว่าฉันทันที “เธอพูดอะไรน่ะ ทำไมถึงบอกว่าเพิ่มปัญหาให้ฉันล่ะ เธอจำไว้เลยนะเซียวเชิง เรื่องของเธอก็คือเรื่องของฉัน ลำบากอะไรกัน อย่าไร้สาระน่า รู้มัย?”