พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 306

ทำไมคุณแม่เฉียวปล่อยไปง่ายๆแบบนี้ล่ะ ฉันรู้สึกโล่งใจที่เห็นว่าเขาไม่กังวลกับการก่อกวนของอู๋ซือเหมยเลย

เมื่อพูดถึงอู๋ซือเหมย ฉันก็นึกถึงเฉียวเจี้ยนฉี

ฉันถามเฉียวอี้ “ก่อนหน้านี้ที่บอกว่าเฉียวเจี้ยนฉีจะไปดำรงตำแหน่ง เขาได้ไปไหม?”

“มาสิ” เฉียวอี้พูด “เขามาเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว มากับอู๋ซือเหมย อู๋ซือเหมยกล่าวในที่ประชุมใหญ่ว่าให้พ่อของฉันจะมอบหุ้น 50% ให้กับเฉียวเจี้ยนฉี”

“แล้วเฉียวเจี้ยนฉีว่าไง?”

“เขาบอกว่าพ่อยังอยู่ ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาแบ่งอะไรทั้งนั้น”

“แล้วตอนนี้เขาไปทำตำแหน่งอะไรล่ะ?”

“ผู้อำนวยการฝ่ายขาย”

"นั่นไม่ใช่ตำแหน่งการจัดการนี่!" ฉันรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ฉันคิดว่าอย่างน้อยเขาน่าจะเป็นผู้จัดการทั่วไปของกลุ่มหรือตำแหน่งระดับที่สูงกว่า

"ผู้อำนวยการฝ่ายขายของเราถูกพักงานเนื่องจากปัญหาทางการเงินพอดี คนขาด เฉียวเจี้ยนฉีจึงอาสา เขาทำธุรกิจมากมายในร้านอาหารในเครือต่างประเทศ และเขามีลูกค้าคุณภาพสูงอยู่ในมือเยอะมาก ฉันก็เห็นด้วยกับข้อเสนอของเขาและไม่มีข้อโต้แย้งใด ๆ "

“งั้นอู๋ซือเหมยไม่โกรธแย่เลยเหรอ”

“ใช่ โกรธมาก แต่ถ้ามองจากจุดนี้ก็อาจจะเร็วเกินไปที่จะบอกว่าเฉียวเจี้ยนฉีไม่มีความโลภเลย เขาเป็นนักธุรกิจที่ฉลาดมาก ใครจะไปรู้ว่าเขากำลังคิดจะทำอะไรหรือมีแผนการอะไร”

“อย่าคิดทำร้ายผู้อื่น และอย่าอาฆาตพยาบาทผู้อื่น” คำพูดปิดท้ายของคุณแม่เฉียวหลังจากเธอกินซุปคำสุดท้าย “เจี้ยนฉี เด็กคนนี้เป็นคนที่ออกไพ่อย่างไม่มีเหตุผลตั้งแต่ยังเด็ก แต่ไม่ได้เจอเขานาน ตอนนี้ก็ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเขาแต่เฉียวอี้ ไม่ว่ายังไงเขาก็เป็นพี่ชายของเฉียวอี้ ทำอะไรก็ตาม ให้นึกถึงพี่ตัวเองก่อน รู้ไหม?”

เฉียวอี้พยักหน้า “หนูรู้ค่ะ ถ้าเขาเห็นหนูเป็นน้องสาว หนูก็จะมองว่าเขาเป็นพี่ชาย”

หลังจากทานซุปเสร็จแม่ก็ขึ้นไปพักผ่อน ฉันก็ให้เฉียวอี้ไปอาบน้ำและเข้านอน

วีแชทของสีจิ่นยวนก็ดังขึ้นอย่างไม่หยุด เหมือนเร่งรีบมีอะไรที่จะถามฉัน “คิดเสร็จหรือยัง ? คิดหรือยัง ? มะรืนนี้ฉันต้องไปแล้วนะ ฉันต้องจองตั๋วเครื่องบินนะ”

ตอนแรกฉันลังเล และเมื่อฉันรู้ว่าเขาอายุไม่ถึงสิบแปดปี ฉันก็ยิ่งสงสัยมากขึ้นไปอีก

“ฉันดูเหมือนเด็กก่อความวุ่นวายที่อยู่กับเด็กอายุน้อยอย่างนาย”

เป็นแบบนี้สีชิงชวนจะมามองฉันได้อย่างไรล่ะ

ยังคิดว่าฉันลักพาตัวเด็กที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะอีก

เฉียวอี้มองที่โทรศัพท์ของฉัน มองเข้ามาในโทรศัพท์ของฉัน

“สีจิ่นยวนพูดว่าต้องจองตั๋วเครื่องบิน หมายความว่าอะไรเหรอ? เขาจะไปไหน ? หรือว่าเธอสองคนจะไปไหนกัน ?”

เฉียวอี้ถามฉัน ฉันก็อยากปรึกษาเธอนะ แต่ฉันคิดว่าเธอคงจะว่าฉันแน่ๆ

ฉันบอกว่าวันนี้สีจิ่นยวนนัดฉันออกไปกินข้าว หลังจากนั้นเขาชวนฉันไปเรียนที่ต่างประเทศ เขากลับไปรักษาตัวที่ฮวาเฉิง ตอนนี้อาการดีขึ้นแล้ว เขาอยากกลับไปเรียนต่อ อยากให้ฉันไปด้วย

“เรียนอะไรล่ะ?”

“เขาบอกว่าที่โรงเรียนเขามีแผนกศิลปะ ฉันสามารถลองสมัครสอบดูได้ได้ ถ้าสอบไม่ผ่านก็สามารถออกค่าใช้จ่ายเองได้”

“ตราบใดที่มีเงินก็ไม่ใช่ปัญหา” เฉียวอี้มองมาที่ฉัน “ฉันกำลังคิดว่าจะขอให้เธอออกไปหาไรทำเพื่อผ่อนคลายพอดี อย่างไรก็ตาม เซียวซื่อกรุ๊ปก็ไม่มีเรื่องอะไรสำคัญเป็นพิเศษที่จะต้องให้เธอจัดการในตอนนี้ เซียวซือก็ให้เธอทำตอนที่ว่างได้ เธอไปได้ ไปเปลี่ยนสภาพจิตใจ ฉันวางแผนที่จะทำงานหนักสักพัก ดังนั้นมันจึงเป็นทางเลือกที่ดีสำหรับเธอที่จะออกไปเที่ยวเล่นนะ"

เฉียวอี้พูดแบบนี้ทำให้ฉันประหลาดใจมาก ฉันคิดว่าเธอจะต่อว่าฉันซะอีก เธอได้โทรหาสีจิ่นยวนและบ่นสักพัก และก็บอกให้เขามาเอาตัวฉันไป

ฉันเลือกได้ภายในพริบตา ฉันตัดสินใจจะไปกับสีจิ่นยวน

เขายังไม่สิบแปดดี ยังไม่บรรลุนิติภาวะ แต่มันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกันกับการที่ฉันจะไปเรียนที่ต่างประเทศกับเขาสักหน่อย

และอีกอย่างฉันจะไปปรับตัว ไม่ได้หนี

พอคิดได้แบบนี้ฉันก็ดีใจมาก หลังจากนั้นสีจิ่นยวนก็โทรมา

“เซียวเซิง คิดเสร็จหรือยัง?”

“เมื่อตอนเย็นกลับไปโอเคใช่ไหม ?” ฉันพูด

“โอเคสิ พี่ชายฉันก็ดุฉันต่อหน้าเธอไปแล้วไง? จากนั้นเขาก็ไม่ได้พูดอะไร และก็ปล่อยให้ฉันกลับห้อง”

“เขาด่าที่ควรจะด่าต่อหน้าฉันเสร็จไปแล้ว” ฉันยิ้ม “งั้นก็ดีแล้ว”

“สรุป เธอคิดเสร็จหรือยัง ?”

ฉันพูด “คิดเสร็จแล้ว ฉันจะไปเรียนที่นู่นกับนาย”

“จริงเหรอ ?” สีจิ่นยวนแสดงความดีใจออกมา

“เบาเสียงหน่อยสิ เดี๋ยวพี่นายได้ยิน”

“ทำไมล่ะ พี่ฉันได้ยินแล้วทำไม”

“ตอนนี้ฉันยังเป็นภรรยาเขาอยู่นะ นายลืมแล้วเหรอ ?” การตระหนักรู้นี้ทำให้ฉันรู้สึกหดหู่ใจเล็กน้อย