พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 321

สองคนนี้ยังทะเลาะกันไม่พอ ย้ายกันมาทะเลาะที่ฉันต่อ

เฉียวเจี้ยนฉีเองก็ไม่มีความเป็นพี่ชายเอาซะเลย รู้ทั้งรู้ว่าเฉียวอี้เป็นคนหัวร้อน แล้วยังจะไปแกล้งเธออีก

“เฉียวเจี้ยนฉี ไปบอกแม่นายให้รู้จักอายบ้างนะ ทุกวันนี้มาหาเรื่องที่ห้องคนไข้ของพ่อฉันไม่พอ ยังเอาลูกสาวนอกสมรสมาอีก หน้าไม่อายจริงๆ”

“เธอก็ไปถามเขาสิ ไม่ใช่มาถามฉัน” เฉียวเจี้ยนฉีผลักออกไปอย่างง่ายดาย ซึ่งนั่งมันยิ่งทำให้เฉียวอี้รู้สึกโกรธ

ฉันสังเกตเห็นสองคนนี้ ไม่ว่าเฉียวอี้จะกระโดดถีบอย่างไร เฉียวเจี้ยนฉีก็ไหวตัวทันราวกับเตะเข้ากองสำลีอย่างไรอย่างนั้น ไม่สะทกสะท้านอะไรเลย

“เฉียวเจี้ยนฉี นั่นไม่ใช่แค่พ่อฉันนะ แต่ยังเป็นพ่อนายด้วย หลายปีมานี้ไม่ใช่ว่าเขาไม่ทำหน้าเป็นพ่อ แต่เป็นแม่นายต่างหากที่พานายไปไม่ติดต่อหาเรา”

“อย่าพูดถึงเรื่องอดีตเลย” เฉียวเจี้ยนฉีเดินมายังข้างเตียงฉัน “เซียวเซิง ทำไมคุณถึงเข้าโรงพยาบาลเป็นว่าเล่นเลยล่ะ?”

“รอบนี้ไม่ได้เอาดอกไม้มาด้วยเหรอ” ฉันพูด

“เอามาก็ถูกสีชิงชวนทิ้งไปพร้อมแจกันอยู่ดี”

ถึงจะพูดอย่างนี้ แต่ท่าทีของเขาดูไม่โกรธเลยสักนิด

เฉียวเจี้ยนฉีเป็นคนใจกว้างมากนะในสายตาของฉัน

เฉียวอี้เดินมาทะเลาะกับเขาต่อ “ฉันต้องรู้เรื่องเด็กผู้หญิงคนนั้นให้ได้ ตอนนี้พ่อฉันนอนโรงพยาบาลแล้ว ฉันจะให้คนอื่นมาพูดไปมั่วซั่วแบบนี้ไม่ได้”

“แล้วเธอจะทำยังไง? ตรวจดีเอ็นเอเหรอ?” เฉียวเจี้ยนฉีหัวเราะฮี่ๆ “แล้วถ้าตรงกันล่ะ?”

เฉียวอี้รีบคัดค้าน “ไม่มีทาง ตอนนั้นพวกเขาหย่ากันไปตั้งนานแล้ว”

“อ่าว ก็หย่ากันแล้วเลยเรียกว่าลูกนอกสมรสไงล่ะ เธออย่าลืมสิว่าพ่อไปหาฉันบ่อยๆ ที่แม่ฉันนะ หญิงชายอยู่ด้วยกันสองต่อสองจะเกิดอะไรขึ้นก็ไม่อาจรู้ได้ ใช่ไหมล่ะ?”

เขาส่งสายตาไปยังเฉียวอี้ ฉันล่ะยอมใจเขาจริงๆ ขนาดนี้แล้วยังจะแกล้งเธออีก

“เฉียวเจี้ยนฉี” ฉันดึงชายเสื้อของเขา “พอเถอะ”

“ผมกำลังช่วยเธอคิดถึงความเป็นไปได้ที่อาจจะเกิดขึ้นได้”

“นายอย่ามาพูดเหลวไหลแถวนี้เลย ฉันว่านายกลัวฉันไปตรวจดีเอ็นเอมากกว่า”

“กลัวอะไร สำหรับฉันแล้วไม่มีน้องดีกว่าอีก ไม่มีหล่อนฉันยังได้ส่วนแบ่ง 50% แต่ถ้ามีหล่อนฉันก็จะได้แค่ 30% จริงไหม?” เฉียวเจี้ยนฉีนั่งลงข้างเตียงฉัน หยิบพุทราจากตะกร้าผลไม้ของฉันเช็ดๆ บนเสื้อผ้าก็กัดกินเลย “หวานมาก เพราะคนให้ตะกร้าผลไม้คุณกินเก่ง ผลไม้ที่เลือกก็เลยอร่อยที่สุดด้วย”

ฉันมองเฉียวเจี้ยนฉีอย่างปวดหัว เสียงโทรศัพท์ของเฉียวอี้ดังขึ้นพอดี เธอจึงออกไปรับสาย

เฉียวเจี้ยนฉีนั่งลงตรงหน้าฉันพลางตั้งใจกัดกินพุทราลูกนั้น

ตั้งแต่ที่กินข้าวกับเขาไปครั้งนั้น พวกเราก็ไม่เจอหน้ากันอีกเลย เขากินพุทราเสร็จก็เลิกผ้าห่มขึ้นตรวจสอบขาของฉัน

“ผมว่าคุณทำบัตรวีไอพีของโรงพยาบาลเถอะ เข้าๆ ออกๆ ได้ตามใจ”

ฉันมองปากพล่อยๆ ของเขา “ช่วงนี้เฉียวอี้เหนื่อยมาก ทั้งเรื่องบริษัททั้งเรื่องพ่อเฉียว คุณช่วยอย่าทำให้เธอลำบากไปมากกว่านี้ได้ไหม เธอเป็นน้องสาวของคุณนะ”

“ถ้าผมเป็นคุณ ทั้งวิวาห์ล่ม ทั้งสุขภาพไม่ดี ผมจะไม่มานั่งยุ่งเรื่องของคนอื่นแบบนี้นะ”

“เฉียวอี้ เมื่อกี้เธอเห็นเด็กคนนั้นแล้วเหรอ?”

“เห็นแล้ว”

“เป็นไง?”

“อะไรเป็นไง? เดี๋ยวเห็นเธอก็รู้เอง หน้าตาเกือบจะเหมือนพ่อฉันเลยล่ะ”

“จริงเหรอ?” พูดตามตรง หน้าตาของเฉียวอี้ไม่เหมือนพ่อเฉียวเท่าไหร่ เธอเหมือนแม่เฉียวมากกว่า

ฉันอยากรู้จริงๆ ว่าผู้หญิงที่หน้าตาคล้ายพ่อเฉียวจะเป็นยังไง?

เฉียวอี้เปิดโทรศัพท์ให้ฉันดู “ฉันถ่ายไว้ให้เธอดู”

ในรูปเป็นเด็กผู้หญิงในมุมห้องคนหนึ่ง ดูแล้วอายุราวๆ สิบสี่สิบห้าปี ผมสั้นติ่งหู

ใบหน้าของเธอคล้ายพ่อเฉียวมาก เหมือนถอดพิมพ์มาจากพ่อเฉียวเลยล่ะ เพียงแต่ว่าพ่อเฉียวเป็นผู้ชายแมนๆ แต่เด็กคนนั้นดูอ่อนหวาน

ฉันมองอ้าปากค้างอยู่นาน เฉียวอี้แย่งโทรศัพท์ไปจากมือของฉัน “เด็กคนนั้นไม่ก็เป็นลูกพ่อฉัน ไม่ก็เป็นเด็กหน้าตาคล้ายพ่อที่อู๋ซือเหมยหามา”

“แล้วแม่เฉียวรู้เรื่องยัง?”

“แม่ฉันก็อยู่ตรงนั้นด้วย แกดูได้รับผลกระทบนิดหน่อย” เสียงของเฉียวอี้ทุ้มต่ำลง “ฉันไม่เคยเห็นแม่เป็นแบบนี้มาก่อน สองสามวันนี้แกเฝ้าอยู่ที่โรงพยาบาลตลอด อู๋ซือเหมยก็มาหาเรื่องทุกวัน แม่เองก็ทำเหมือนไม่สนใจ แต่จู่ๆ วันนี้ก็ดูเศร้าหมอง น่าจะเพราะแกเองก็คิดว่าเด็กคนนั้นเป็นลูกพ่อฉันเหมือนกันมั้ง พอคิดๆ ดูแล้ว อู๋ซือเหมยก็หย่ากับพ่อฉันไปแล้วนะตอนนั้น แล้วมาแต่งงานกับแม่ พอมีเด็กคนนี้โผล่มา แม่ฉันเลยรู้สึกว่าพ่อหักหลังแกก็ต้องโกรธอยู่แล้วแหละ”