พ่ายรักเมียในนาม(จบ) นิยาย บท 325

เรื่องแบบนี้ยังแล้วแต่ได้ ฉันคิดว่าสีชิงชวนจะเยาะเย้ยฉันให้หนัก แต่กลับไม่เป็นอย่างนั้น จากนั้นเขาก็เดินออกไปเลย

ฉันแอดมิทโรงพยาบาลไปหนึ่งสัปดาห์เต็ม ตรวจนั้นตรวจนี้สารพัด

คุณหมอบอกว่ากระดูกที่หักของฉันงอกขึ้นมาใหม่แล้ว เส้นเอ็นก็ต่อกันดี แค่พักผ่อนให้ดีแล้วทำการยืดตัวบวกกับทำกายภาพบำบัดหน่อยก็ไม่น่าจะมีปัญหาเรื่องการออกกำลังกายแล้ว ขอแค่ไม่หนักมากก็พอ

ออกจากโรงพยาบาลรอบนี้ ฉันกลับไปที่บ้านสี เพราะคุณย่ากำชับมาว่าให้กลับบ้านสี ถ้ายังพักอยู่ข้างนอกกับสีชิงชวนล่ะก็ อย่าคิดว่าจะมีชีวิตต่อได้เลย

ถึงแม้คุณย่าจะดูเว่อร์ไปบ้าง แต่ถ้ากลับบ้านสีมีคนอยู่เยอะ ย่อมดีกว่าเผชิญหน้ากับสีชิงชวนคนเดียวอยู่แล้ว

อีกวันหนึ่งก็เป็นวันเกิดของแม่เลี้ยงแล้ว ฉันรับปากเซียวซือไว้ก็ต้องไปให้ได้ และไม่ว่ายังไงแม่เลี้ยงก็เป็นภรรยาของพ่อฉันเหมือนกัน

ฉันไม่ได้บอกเฉียวอี้ เพราะรู้ว่าเธอต้องไม่เห็นด้วยแน่นอน

ตอนเย็น ขณะที่ฉันกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่นั้น สีชิงชวนก็กลับมาถึงแล้ว เขาเห็นฉันแต่งตัวก็ไม่ได้ถามอะไร ฉันคิดว่าเขาก็น่าจะไปเหมือนกัน

ก่อนออกไป สีชิงชวนเพียงแค่พูดกับฉันประโยคเดียวว่า “ทำทุกอย่างตามความสามารถของตน คุณแน่ใจเหรอว่าสภาพโซซัดโซเซของคุณแบบนี้จะไปงานเลี้ยงไหว?”

“ฉันรับปากเซียวซือไว้แล้ว” ฉันกล่าว

เขาไม่ได้พูดอะไรต่อ เพียงแค่ยกมือฉันขึ้น

ฉันรู้สึกไม่ชินที่เขาจับมือ พอจะดึงกลับก็ถูกเขาจับไว้แน่นกว่าเดิม

“ถ้าคุณไม่อยากล้มหัวฟาดพื้นก็ประคองผมไว้ดีๆ ผมยังไม่ถือที่พยุงหลี่เถียไกว่ [1] เลย คุณยังจะถือสาอีก?”

“หลี่เถียไกว่เป็นผู้ชายจ๊ะ” ฉันเถียง

เขาเบะปากต้องยอมรับ

งานเลี้ยงวันเกิดของแม่เลี้ยงถูกจัดขึ้นที่ภัตตาคารอาหารจีนที่ดังมากแห่งหนึ่งในเมืองฮวา แม่เลี้ยงชอบเข้าสังคมอยู่แล้ว ท่านจึงมีเพื่อนนักธุรกิจต่างๆ ที่ล้วนเป็นธุรกิจใหญ่ๆ

วันนี้แม่เลี้ยงแต่งตัวสวยสะพรึงตามาก เป็นชุดกี่เพ้าสีแดงตระการตาประดับมุก ออร่าจับมาก

ความจริงฉันแอบรู้สึกว่าการที่แม่เลี้ยงมาจัดงานเลี้ยงวันเกิดยิ่งใหญ่หลังจากที่พ่อเพิ่งเสียไปได้ไม่นานแบบนี้มันดูไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่

ฉันเตรียมของขวัญไว้ให้แม่เลี้ยง ไม่รู้ว่าท่านจะชอบหรือเปล่า

แต่ก่อนฉันจะมอบของขวัญให้ท่านในงานวันเกิดทุกปี แต่ทุกครั้งดูเหมือนท่านจะไม่ค่อยชอบเท่าไหร่นัก บางชิ้นถึงขั้นให้คนใช้เอาไปเก็บโดยไม่เปิดดูเลยด้วยซ้ำ คาดว่าน่าจะวางเป็นขยะอยู่ในห้องเก็บห้องนั่นแหละ

ครั้งนี้ฉันมอบของขวัญให้กับท่าน ท่านกลับยิ้มตาหยี่แล้วขอบคุณฉัน จากนั้นก็เปิดกล่องของขวัญออก

ของขวัญที่ฉันมอบให้คือเข็มกลัดมรกตราคาแพงมาก เพราะของราคาถูกไม่เคยต้องตาท่าน

แม่เลี้ยงชมฉันไม่หยุด บอกว่าฉันมีใจเลือกของขวัญให้

แต่ฉันรู้ดีว่ารอยยิ้มนี้ไม่ได้ให้ฉันหรอก ให้สีชิงชวนที่อยู่ข้างกายฉันต่างหาก

ด้วยบุญบารมีของสีชิงชวน แม่เลี้ยงแสดงออกต่อฉันด้วยสีหน้าที่ดี ทำให้ฉันสามารถนั่งร่วมโต๊ะได้

ใช่ ไม่นานฉันก็มองเห็นเซียวซือ เธอยังคงสวมชุดขาวทั้งตัว เธอสวมชุดเดรสสีขาวยาวลากพื้น และเธอเป็นผู้หญิงคนเดียวที่สวมชุดขาวแล้วไม่เพียงแต่ดูหรูหราสง่างดงาม แต่ยังแตกต่างจากคนอื่นเท่าที่ฉันเคยเจอมา

เซียวซือพยุงแขนฉัน “ไม่น่าเชื่อว่าเธอจะมาจริงๆ ฉันบอกแล้วไม่ใช่หรือไงว่าถ้าไม่สะดวกไม่ต้องมาก็ได้”

“ฉันไม่เป็นไร” ฉันตอบ

“โอเคค่ะ” ฉันตอบแล้วรับการ์ดห้องจากแม่เลี้ยงมา

ก่อนจะขึ้นไปฉันตั้งใจกวาดมองในงานอยู่แวบหนึ่ง เพราะอยากบอกให้สีชิงชวนรู้ว่าฉันไปไหนอะไรยังไง

ถึงแม้ฉันจะเป็นคนอ่อนแอ แต่ก็พอจะมีเซ้นต์อยู่บ้าง

จู่ๆ แม่เลี้ยงก็ทำตัวดีกับฉัน ยังไงฉันก็ต้องป้องกันไว้ก่อน

แต่สีชิงชวนกับเซียวซือไม่อยู่ในงาน ฉันเดินไปทั่วแล้วกลัวว่าแม่เลี้ยงจะไม่ชอบใจที่จะมัวแต่เสียเวลา ดังนั้นก็เลยถือการ์ดห้องแล้วขึ้นลิฟต์ไป

เบอร์ห้องบนการ์ดคือ 1669 ก่อนที่ฉันจะเข้าไปในห้องหัวใจของฉันเต้นตุบตับราวกับตีกลองรัว ฉันถือการ์ดยืนลุ้นอยู่หน้าห้องอยู่หลายวินาทีถึงจะเสียบการ์ดเข้าไป

ฉันกลัวว่าเข้าไปแล้วจะมีคนอะไรเข้ามา ก็เลยล็อกประตูก่อนค่อยเดินเข้าไป

ห้องใหญ่มากเป็นห้องชุดห้องหนึ่ง ฉันเห็นโต๊ะเครื่องแป้งก็รีบไปเปิดลิ้นชักทันที มีกล่องไม้อยู่จริงๆ ด้วย

ฉันลองเปิดดูก็พบว่ามีสร้อยและต่างหูที่สวยมาก

ฉันโล่งใจ เพราะคิดว่าแม่เลี้ยงจะหลอกฉัน แล้วหากล่องไม้นั้นไม่เจอสักที แต่ตอนนี้กล่องไม้อยู่ในมือฉันแล้ว ฉันเลยรู้สึกโล่งใจ

ฉันถือกล่องเดินออกไปข้างนอก จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงเคลื่อนไหวในห้องน้ำ หัวใจของฉันพุ่งขึ้นบนคอหอยทันที

คงไม่มีคนในห้องนี้อีกหรอกมั้ง ฝ่ามือของฉันเหงื่อแตกขึ้นมาทันที ปฏิกิริยาแรกของฉันคือรีบออกจากห้องนี้ซะ ห้องน้ำอยู่บริเวณประตูห้อง

ทันทีที่ฉันจะวิ่งออกไปนั้น ประตูห้องน้ำก็ถูกเปิดออกแล้ว

[1] หลี่เถียไกว่ เป็นฉายานามที่แปลว่าคนถือไม้เท้าเหล็ก